"Drugie Oblężenie" przeczytałam praktycznie w chwilę po odłożeniu "Psa z Rowan". W tej części piekące porównanie w którym autor w pewien sposób inspiruje się sagą J.K. Rowling czy Eoina Colfera, nie jest już tak bardzo namacalne. Autor pozwala sobie na wprowadzenie własnego (moim zdaniem całkiem udanego) pomysłu, rozwija świat, wprowadza wartką, pełną przyjemnych zaskoczeń akcję. Tym razem porywa czytelnika o wiele lepiej niż tom I.

Pojawia się zupełnie nowa historia. Następują zmiany, których czytelnik może się nie spodziewać. Wkraczają na scenę nowi - starzy bohaterowie, którzy w momentach wypływają na pierwszy plan. W Drugim Oblężeniu, akcja jest zdecydowanie bardziej wartka, choć daleko jej do wywołującej przyśpieszenie bicia serca. Mile porywa. Język jest prosty, przystępny dla każdej grupy wiekowej. Pozbawiony zbyt wielu metafor jednak radzi sobie z opisami. Wybija się jednak negatywne wrażenie, że w tym całym natłoczeniu postaci takich jak choćby Cooper, Panna Boom, czy David, w pewien sposób ginie główny bohater - Max, który szczęściem powraca do swej dominującej obecności pod koniec książki.

"Drugie Oblężenie" przeczytałam praktycznie w chwilę po odłożeniu "Psa z Rowan". W tej części piekące porównanie w którym autor w pewien sposób inspiruje się sagą J.K. Rowling czy Eoina Colfera, nie jest już tak bardzo namacalne. Autor pozwala sobie na wprowadzenie własnego (moim zdaniem całkiem udanego) pomysłu, rozwija świat, wprowadza wartką, pełną przyjemnych zaskoczeń...