Uwielbiam teksty Sławomira Mrożka. Absurd w jego wydaniu wydaje się wyjątkowo przystępny, co uważam za atut, bo pisarze sięgający po groteskę i surrealizm lubią przekombinować. U Mrożka jest jasno i dosadnie, co nie znaczy, że nie ma pola do interpretacji. Jest i to ogromne. Jak widać niejednoznaczny może być dla kogoś oczywisty.

Z okazji dziesiątej rocznicy śmierci Sławomira Mrożka wydawnictwo Noir Sur Blanc wydało niewielki tomik z opowiadaniami oraz rysunkami polskiego pisarza i rysownika zatytułowany „Zagadki bytu”. Zebrane tu teksty poruszają ogólnie pojęte tematy egzystencjalne. Nie chce interpretować każdego z nich, bo – po pierwsze – jest ich dużo i – po drugie – właśnie na tym polega zabawa, aby zastanowić się, co autor miał na myśli, albo (raczej) pochylić się nad czymś, co nas uderzyło. W niektórych przypadkach będziemy zszokowani, w innych będziemy się śmiać, jeszcze inne nas poruszą, a niektóre będą dla nas obojętne i nieczytelne. I to jest w porządku. Ja uważam, że taki rodzaj literatury dotyka bardzo osobistych strun. Zawsze denerwuję mnie osoby, które się wywyższają i udowadniają, że jak ktoś nie zrozumiał to głupi. Ja zamiast tego twierdzę, że treść nie była skierowana do niego.

Natomiast kiedy coś już nas poruszy to zostawia piętno na naszej duszy. Podczas czytania „Zagadek bytu” trafiłam na 3 teksty, które bardzo dobrze pamiętam, i które, zawsze kiedy do nich wracam, robią na mnie ogromne wrażenie. Mogę powiedzieć, że towarzyszą mi od jakichś 15 lat i ani trochę się nie zdezaktualizowały pomimo że ja bardzo się zmieniłam.

Uważam, że twórczość Mrożka warto znać. Autor zabiera nas w absurdalną przygodę. Będzie zabawnie, refleksyjnie, a nawet strasznie. W jednym z opowiadań bohater stwierdza: „Tylko obojętność może nas uratować (…)”[1]. Mnie trudno być obojętną, kiedy czytam tak dobre przenikliwe teksty. Co prawda wolę autora w dłuższych formach, bo preferuję kiedy refleksja idzie w parze z historią. Jednak każdej z „mrożkowych” refleksji chętnie wysłucham, a raczej przeczytam.

1 Sławomir Mrożek, „Zagadki bytu”, wyd. Noir Sur Blanc, Warszawa 2023, s. 61.

Uwielbiam teksty Sławomira Mrożka. Absurd w jego wydaniu wydaje się wyjątkowo przystępny, co uważam za atut, bo pisarze sięgający po groteskę i surrealizm lubią przekombinować. U Mrożka jest jasno i dosadnie, co nie znaczy, że nie ma pola do interpretacji. Jest i to ogromne. Jak widać niejednoznaczny może być dla kogoś oczywisty.

Z okazji dziesiątej rocznicy śmierci...

TOP:
- Zdarzenie;
- Ten Gruby co się śmiał;
- Ten, który spada.

TOP:
- Zdarzenie;
- Ten Gruby co się śmiał;
- Ten, który spada.

Pięknie wydana, mała książeczka. Krótkie formy. Jedne zabawne, inne refleksyjne. Takie impresje. Trudno ocenić nawet taką książkę, bo chwila i już przeczytane. Mimo to polecam.

Pięknie wydana, mała książeczka. Krótkie formy. Jedne zabawne, inne refleksyjne. Takie impresje. Trudno ocenić nawet taką książkę, bo chwila i już przeczytane. Mimo to polecam.

Jubileuszowo odmrożony Mrożek nadal smakowity - melanż refleksji, nostalgii, absurdu. Odsłuchałam wersji audio w radiowej Dwójce....mimo komfortu słuchania odczuwa się brak rysunków :/

Jubileuszowo odmrożony Mrożek nadal smakowity - melanż refleksji, nostalgii, absurdu. Odsłuchałam wersji audio w radiowej Dwójce....mimo komfortu słuchania odczuwa się brak rysunków :/

Taka oto mała książeczka. Bardzo ładnie wydana. W dobie, kiedy wszyscy wydawcy na wszystkim oszczędzają, ta książka jest wyjątkiem. Co do treści to niektóre historie zabawne, inne nostalgiczne, a jeszcze inne bezbarwne. Wszystko poprzeplatane rysunkami autora. Ładne i spójne barwy. Ładna czcionka i początki rozdziałów. Mądre spostrzeżenia w stylu Pana Mrożka. Na pewno część czytelników doceni, ale inna się oburzy. Jednak czy to nie na tym właśnie polega jego sława?

Taka oto mała książeczka. Bardzo ładnie wydana. W dobie, kiedy wszyscy wydawcy na wszystkim oszczędzają, ta książka jest wyjątkiem. Co do treści to niektóre historie zabawne, inne nostalgiczne, a jeszcze inne bezbarwne. Wszystko poprzeplatane rysunkami autora. Ładne i spójne barwy. Ładna czcionka i początki rozdziałów. Mądre spostrzeżenia w stylu Pana Mrożka. Na pewno część...

Sławomira Mrożka chyba nikomu przedstawiać nie trzeba. To jedno z "wielkich nazwisk" polskiej literatury, którego książki nieustająco widnieją w kanonie lektur. Mam jednak wrażenie, że w czasach szkolnych nie jesteśmy jeszcze gotowi w pełni pojąć kunsztu autora, docenić humoru i inteligentnych metafor, warto więc sięgać po jego książki w dojrzalszym wieku, bo mimo upływu lat, wciąż podejmują interesujące tematy. Jeśli więc pragniecie poobcować z literaturą piękną, możecie sięgnąć po wydany z okazji 10. rocznicy śmierci niezrównanego pisarza, dramaturga i rysownika zbiór opowiadań pt. Zagadki bytu.

Na tomik składa się 200 stron niezbyt obszernych opowiadań przeplatanych tu i ówdzie humorystycznymi rysunkami - i to humorystycznymi w odczuwalny i inteligentny sposób - które urozmaicają lekturę. Sam zaś zestaw opowiadań gwarantuje dobrze spędzony czas i kontakt z literaturą wysokich lotów.

Opowiadania Mrożka są przemyślane, interesujące i często zabawne. Są też - czego nie da się pominąć - często oniryczne, abstrakcyjne i metaforyczne, przez co wymagają od czytelnika zaangażowania i - przede wszystkim - skłaniają do refleksji. Nie da się ich czytać jednym ciągiem, choć są mocno wciągające, ponieważ ich lektura wymusza zastanowienie się nad interpretacją. Mam wrażenie, że interpretacja niejednej z opowieści zależeć będzie od wrażliwości i - przede wszystkim - zasobów czytelnika, ale w tym właśnie tkwi ich atrakcyjność. Są niejednoznaczne, frapujące, a przy tym przewrotne. Przeznaczone do przemyśleń, smakowania, filtrowania przez pryzmat własnych doświadczeń i postrzegania świata.

Mrożek fantastycznie łączy lekkość tekstu z jego niejednoznacznością. Pobudza umysł i sprawia, że ten niewielki tomik okazuje się doskonałą rozrywką na długi czas. A zebrane w zbiorze opowiadania będą w różny sposób rezonować z różnymi odbiorcami. Mnie chyba najbardziej urzekła historia pewnego Anioła Stróża, który w nietypowy sposób zaczął wpływać na swojego małego podopiecznego. Wydaje się, że to zabawna, leciutka opowiastka, ale jest jednocześnie ciekawym polem do rozważań na temat wpływu kar na człowieka (także kar cielesnych). Czy nieustanne karanie rzeczywiście buduje właściwe postawy moralne, czy tylko programuje za pomocą lęku? I czy w pewnym momencie kara - zamiast chronić - doprowadzić może do znacznie poważniejszych wykroczeń? A może ciągłe klapsy i szturchańce zobojętniają delikwenta na tyle, że przestaje się już kary obawiać? To tylko kilka z licznych pytań wypływających z lektury.

Dla fanów autora książka pewnie będzie lekturą obowiązkową. Podobnie jak dla miłośników krótkich form literackich. Pozostałych zachęcam nie tyle do zmierzenia się z niesamowitą wyobraźnią autora, co do rozsmakowania w lekkich i inteligentnych, ale też skłaniających do refleksji i interpretacji opowiadaniach.

Sławomira Mrożka chyba nikomu przedstawiać nie trzeba. To jedno z "wielkich nazwisk" polskiej literatury, którego książki nieustająco widnieją w kanonie lektur. Mam jednak wrażenie, że w czasach szkolnych nie jesteśmy jeszcze gotowi w pełni pojąć kunsztu autora, docenić humoru i inteligentnych metafor, warto więc sięgać po jego książki w dojrzalszym wieku, bo mimo upływu...

Zbiór krótkich opowiadań Mrożka trudno zakwalifikować, to nie humoreski, bardziej opowiastki filozoficzne w stylu Woltera czy Diderota; ładnie to napisane, ale jakieś puste, efekciarskie, nieświeże, teraz się tak już nie pisze.

Zbiór krótkich opowiadań Mrożka trudno zakwalifikować, to nie humoreski, bardziej opowiastki filozoficzne w stylu Woltera czy Diderota; ładnie to napisane, ale jakieś puste, efekciarskie, nieświeże, teraz się tak już nie pisze.

Zawsze lubiłem opowiadania Sławomira Mrożka. Za niekonwencjonalne pomysły, absurdalne poczucie humoru i dawanie do myślenia. Z przyjemnością wróciłem do nich dzięki "Zagadkom bytu" wydanym przez na 10. rocznicę śmierci pisarza.
To niewielki (formatowo) zbiorek krótkich (choć niektóre są bardzo krótkie, a inne jednak ciut dłuższe) opowieści o tematyce egzystencjalnej (a w jakich utworach Mrożka niby jej nie ma?). Część Was rozbawi, cześć być może niektórych zasmuci. Z pewnością jednak z Wami zostaną, bo tak to już jest z mrożkowymi myślami/opowieściami, że się w nas wgryzają i po prostu są. Podobnie jest z rysunkami Sławomira Mrożka, jeszcze bardziej esencjonalnymi niż najkrótsze z najkrótszych opowiadań. To druga część tej niewielkiej formatowo, choć wielkiej pod względem zawartości książeczki. Streszczał nie będę! Gorąco polecam!
Bardzo ładny to hołd dla Mrożka. Gdy w czerwcu 2008 roku opuszczał wraz z małżonką Kraków, żegnałem go na lotnisku w Balicach, nie bardzo wierząc, że to już na stałe. Trochę żałuję, że nie mam nigdzie zdjęcia z tego pożegnania, ale kolega fotograf, który je zrobił, chowa je starannie i w sieci go nie znalazłem. Być może trafi do biografii Mrożka autorstwa Anny Nasiłowskiej, która ukaże się jesienią nakładem WL.
Zapraszam na profil sczytalim na Instagramie.

Zawsze lubiłem opowiadania Sławomira Mrożka. Za niekonwencjonalne pomysły, absurdalne poczucie humoru i dawanie do myślenia. Z przyjemnością wróciłem do nich dzięki "Zagadkom bytu" wydanym przez na 10. rocznicę śmierci pisarza.
To niewielki (formatowo) zbiorek krótkich (choć niektóre są bardzo krótkie, a inne jednak ciut dłuższe) opowieści o tematyce egzystencjalnej (a w...

Nie da się ukryć,że Stanisław Mrożek w nieszablonowy sposób podchodził do ukazania dwoistości ludzkiej natury. Był wszechstronnie uzdolniony i doceniony także przez środowisko literatów.
Teksty pisarza podszyte były surrealizmem, metafizyką, ironią i absurdem. Znakomicie diagnozował zgnilizny PRL
Niebanalna,lekka i zabawna otulina zostawiała czytelnika z refleksjami o bezzasadności i irracjonalności wielu mechanizmów rządzących światem i rodzimym społeczeństwem. Zajmowały go paradoksy/nonsensy istnienia,co wypływa tubalnie i tutaj. W wyborze opowiadań okraszonych rysunkami samego Mrożka dostrzeżecie,że wielki wpływ na naszą codzienność mają uwarunkowania społeczno-kulturowe. Przeczytacie o obyczajowości, degradacji człowieczeństwa i rozszyciu jednostki.Dojrzycie odwołania do kultury,filozofii i sztuki,mnogość symboli. A przede wszystkim człowieka, któremu nic co ludzkie nie jest obce. A więc też śmierć. Zbiór bogaty w konteksty, emocjonujący. Wydany przepięknie. Do przeczytania jednego wolnego popołudnia. Doskonale uwypukla dlaczego Mrożek uznawany jest za jednego z najwybitniejszych twórców, ponieważ zawiera najważniejsze frapujące go zagadnienia. Stanowi niewątpliwie hołd dla spuścizny prozaika. Kolejny przykład,że ta oficyna dba o jakość woluminów, które oddaje w ręce czytelników.

Nie da się ukryć,że Stanisław Mrożek w nieszablonowy sposób podchodził do ukazania dwoistości ludzkiej natury. Był wszechstronnie uzdolniony i doceniony także przez środowisko literatów.
Teksty pisarza podszyte były surrealizmem, metafizyką, ironią i absurdem. Znakomicie diagnozował zgnilizny PRL
Niebanalna,lekka i zabawna otulina zostawiała czytelnika z refleksjami o...