Zabawna, chwilami interesująca, ale nie porywa.

Zabawna, chwilami interesująca, ale nie porywa.

USA, lata 60-te. Ruben Blum, historyk amerykańskich podatków i jedyny pracownik naukowy żydowskiego pochodzenia w Corbin College, zostaje wyznaczony do specjalnego zadania. Ma ocenić kandydaturę Bencijona Netanjahu, który ubiega się o posadę na jego uniwersytecie. No bo kandydaturę Żyda zrozumie najlepiej inny Żyd, nawet jeśli nie ma pojęcia o jego dziedzinie naukowej, prawda?

To nie jedyne komplikacje i wyzwania, jakie staną przed poczciwym, zasymilowanym Blumem. Pośród nerwowych obiadków, wizyt teściów i lektur listów przewidujących nadchodzącą burzę, będzie musiał zebrać się w sobie i zająć pełnokrwistym nacjonalistą, jakim okaże się rodak. Ten jednak przybywa w towarzystwie i mimo wypracowanej bezczelności, nie będzie w stanie zapanować nad żywiołem, który kroczy tuż za jego plecami.

A co czytelnik zrobi z tą pozornie lekką, choć pikantnie doprawioną lekturą? I jak ma zdławić tę czkawkę, która zostaje po zakończeniu?

USA, lata 60-te. Ruben Blum, historyk amerykańskich podatków i jedyny pracownik naukowy żydowskiego pochodzenia w Corbin College, zostaje wyznaczony do specjalnego zadania. Ma ocenić kandydaturę Bencijona Netanjahu, który ubiega się o posadę na jego uniwersytecie. No bo kandydaturę Żyda zrozumie najlepiej inny Żyd, nawet jeśli nie ma pojęcia o jego dziedzinie naukowej,...

„ Czy to teatr, czy judaizm”?

Nie jest dziś łatwo pisać o Żydach. Żeby nie było banalnie, żeby nie było wzniośle. Żeby nie być posądzony o antysemityzm, o ignorancję, o nietolerancję, o niepamięć. Ale czy wolno nam już żartować, czy nie za wcześnie?

Joshua Cohen uznał, że wolno. Mamy więc tragikomedię, w której zderzają się dwa światy. Jest więc zasymilowany Żyd, który a i owszem, lubi się pośmiać, a i jeszcze ironicznie przygadać, a co najwyżej przemilczeć. Politycznie poprawna Ameryka przecież tylko na to się zgodzi. Tu antysemityzm jest szczelnie przykryty płaszczykiem serdecznej zgryźliwości, tak po przyjacielsku. I nagle w ten wygładzony świat wkrada się on, syn Syjonu, pieniacki, zacietrzewiony i dumny. Wszędzie wietrzy spisek i nienawiść. Niczym nieokrzesany prymityw wdziera się w ten ugrzeczniony ład. I nie godzi się na nic, co tam zastaje.

Wszystko to toczy się w środowisku akademickim, gdzie wszelkie konflikty załatwia się intelektualną polemiką, gdzie w szranki stają historia z teologią. To jedno pozostaje niezmienne. Nie w tym jednak leży tragedia. Nie w tym, kiedy tradycja przestanie wojować z wolnym, szczęśliwym życiem. Ale w tym kiedy Żyd będzie po prostu człowiekiem.

Dobra, elokwentna proza. Inteligentny humor. Świeża narracja.

„ Czy to teatr, czy judaizm”?

Nie jest dziś łatwo pisać o Żydach. Żeby nie było banalnie, żeby nie było wzniośle. Żeby nie być posądzony o antysemityzm, o ignorancję, o nietolerancję, o niepamięć. Ale czy wolno nam już żartować, czy nie za wcześnie?

Joshua Cohen uznał, że wolno. Mamy więc tragikomedię, w której zderzają się dwa światy. Jest więc zasymilowany Żyd, który a...

Ameryka lat 60. i powstające państwo Izrael. Przeplatające się wątki zdarzeń, humorystyczne i polityczno-historyczne.

Ameryka lat 60. i powstające państwo Izrael. Przeplatające się wątki zdarzeń, humorystyczne i polityczno-historyczne.

Książka nie dla każdego, ponieważ wymaga od czytelnika choć trochę znajomości problemów narodu żydowskiego oraz historii powstania ich państwa. Ironiczne i komediowe są tu treści życiowe a do tego świetne tłumaczenie Agi Zano. 4+

Książka nie dla każdego, ponieważ wymaga od czytelnika choć trochę znajomości problemów narodu żydowskiego oraz historii powstania ich państwa. Ironiczne i komediowe są tu treści życiowe a do tego świetne tłumaczenie Agi Zano. 4+

Nie wiem, co mam sądzić o tej książce. Powieść bazuje na prawdziwej historii, którą autorowi opowiedział Harold Bloom, legendarny w USA krytyk literacki. W skrócie - na jeden z amerykańskich uniwersytetów przyjeżdża piekielna rodzina Netanjahu - żydowski wykładowca z żoną i trójką dzieci (w tym Benjaminem, premierem Izraela, człowiekiem współodpowiedzialnym za cierpienia tysięcy ludzi w Gazie). Bloom, profesor na Cornell został oddelegowany by zająć się gośćmi, a wizyta musiała być na tyle wstrząsająca, że po dekadach krytyk podzielił się swoimi emocjami z Joshuą Cohenem - obiecującym pisarzem.

Problem w tym, że wyjściowa historia, opisana w posłowiu, jest ciekawsza niż sama powieść. "Rodzina Netanjahu" zaczyna się jak typowy amerykański bestseller przeznaczony dla inteligentów, którzy nie lubią się za bardzo zmęczyć przy czytaniu. Przezroczysty język, forma konwencjonalnej powieści campusowej, fajne anegdotki, trochę interesujących rozważań historycznych i społecznych. Ogólnie nic specjalnego, ale czyta się bez przykrości, a chwilami nawet z przyjemnością (jest to również zasługa wspaniałej Agi Zano - tłumaczki książki). Wybrane fragmenty błyszczą, bo Cohen potrafi pisać i ma dużo dobrych pomysłów.

I ogólnie nie ma na co narzekać, poza tym, że w gruncie rzeczy jest to pusty produkcyjniak, na którego szkoda czasu. Podobne historie campusowe z kulturą żydowską w tle pisał Philip Roth, przy czym robił to o niebo lepiej. I w ogóle o niebo lepsze książki przybywają do nas z USA i nie bardzo wiem, po co wydawać coś tak średniego jak "Rodzina Netanjahu".

Po zakończonej z przytupem powieści pojawia się chwilami ciekawe, a chwilami żenujące posłowie (zamęczyła mnie litania anegdotek Blooma; kumam panie Cohen, jest pan podekscytowany, że znał pan znanego krytyka, który znał wszystkich, ale nie chcę o tym słuchać). Zamknąłem książkę i wystawiłem na Vinted; może odzyskam kilkanaście złotych.

PS. Nie wiem, czy magazyn "Książki" umieścił tę powieść w top 10 2023 roku, bo "Rodzinę Netanjahu" wydała Agora, czy rzeczywiście ktoś się nią szczerze zachwycił; tak, czy siak - czuję się takim werdyktem zdziwiony.

Nie wiem, co mam sądzić o tej książce. Powieść bazuje na prawdziwej historii, którą autorowi opowiedział Harold Bloom, legendarny w USA krytyk literacki. W skrócie - na jeden z amerykańskich uniwersytetów przyjeżdża piekielna rodzina Netanjahu - żydowski wykładowca z żoną i trójką dzieci (w tym Benjaminem, premierem Izraela, człowiekiem współodpowiedzialnym za cierpienia...

Płytsza forma powieści, nieco humorystyczna, zawadiacka i wymagająca od czytelnika wiedzy o Izraelu, Żydach i judaizmie. Przeczytać warto, choćby dla uśmiechu na twarzy, który na pewno pojawi się w kilku momentach, ale.... głowy nie urywa.

Płytsza forma powieści, nieco humorystyczna, zawadiacka i wymagająca od czytelnika wiedzy o Izraelu, Żydach i judaizmie. Przeczytać warto, choćby dla uśmiechu na twarzy, który na pewno pojawi się w kilku momentach, ale.... głowy nie urywa.

Według mnie książka o wysokim progu wejścia - bez przynajmniej podstawowej wiedzy o różnicach między syjonistami a zasymilowanymi Żydami ciężko zrozumieć dynamikę między głównymi postaciami. Miejscami wręcz nudnawa, choć nie brak i humoru. Dla wytrawnych czytelników.

Według mnie książka o wysokim progu wejścia - bez przynajmniej podstawowej wiedzy o różnicach między syjonistami a zasymilowanymi Żydami ciężko zrozumieć dynamikę między głównymi postaciami. Miejscami wręcz nudnawa, choć nie brak i humoru. Dla wytrawnych czytelników.

Porywające starcie na słowa i historyczno-religijne poglądy, których tłem są lata sześćdziesiąte i amerykański campus. Dodajcie do tego złośliwy, inteligentny humor, sporą dawkę absurdu i fenomenalny finał, a dostaniecie „Rodzinę Netanjahu” (plusem dodatnim jest tłumaczenie Agi Zano).
Oto Ruben, jedyny na uczelni Żyd, akademicki rodzynek. Po drugiej stronie - Żyd przyjezdny, owiany sławą i niesławą. Tak dwie różniące się od siebie osobowości, tak bardzo od siebie oddalone, że trudno oczekiwać jakichkolwiek wspólnych więzi, jakiegoś wątku, który mógłby ich zespolić. A jednak… Główny bohater zostaje wmanewrowany w przyjęcie na uczelnię nowego wykładowcy (i zaopiekowanie się nim) wyłącznie dlatego, że tenże jest Żydem – tak przynajmniej widzą to „władze”, uznając, że każdy Żyd dogada się z każdym Żydem, bo każdy Żyd myśli i postępuje tak samo jak każdy inny Żyd… Nie, nie, broń Boże, nie jesteśmy antysemitami, ale, no wiecie, rozumiecie. Kiedy rodzina Bencijona zwala się (inaczej się tego opisać nie da) do domu Rubena, otwierają się wrota piekieł, przy których armagedon to bajeczka na dobranoc dla trzylatka.
Cohen żongluje stereotypami (kompleks dużego nosa),żartuje bez znieczulenia (obrzezanie to nie krematorium),tożsamościowymi kliszami, naigrywa się z akademickich debat, dumy i ambicji niedocenianych doktorantów, pychy i samozadowolenia profesorów, którzy poza czubkiem swego nosa nie widzą niczego innego i równie interesującego. Do tego błyskotliwe rozważania o syjonizmie i Żydach jako narodzie, napisane bez nadęcia i niepotrzebnych zawiłości. Jest zatem sporo o historii ale i o szaleństwie, co znów doskonale wiąże się z rodziną (obie, i Rubena i Bencijona, to jakieś dysfunkcyjne kurioza).
Na wydarzenia związane z zapowiadaną wizytą pewnej rodziny czekamy zatem w napięciu (Cohen doskonale buduje nastrój),ale kiedy wreszcie nadejdą, czeka Was literacka uczta. Zapewniam i polecam. Dla mnie jedna z lepszych książek minionego roku.

Porywające starcie na słowa i historyczno-religijne poglądy, których tłem są lata sześćdziesiąte i amerykański campus. Dodajcie do tego złośliwy, inteligentny humor, sporą dawkę absurdu i fenomenalny finał, a dostaniecie „Rodzinę Netanjahu” (plusem dodatnim jest tłumaczenie Agi Zano).
Oto Ruben, jedyny na uczelni Żyd, akademicki rodzynek. Po drugiej stronie - Żyd...

Wspaniała, zabawna powieść akademicka z rodziną Netanjahu w tle. Można się dużo dowiedzieć.

Wspaniała, zabawna powieść akademicka z rodziną Netanjahu w tle. Można się dużo dowiedzieć.