Jacek Hugo Bader to dla mnie gwarancja dziennikarskiej rzetelności, więc sięgnęłam po ten zbiór reportaży bez obaw. I dostałam sporą dawkę emocji, a przede wszystkim bolesnej prawdy o byłym Związku Radzieckim i Rosji okresu ustrojowego przełomu. Mimo iż większość reportaży liczy już sobie kilkanaście (a nawet więcej) lat, nie straciły one na aktualności. Wciąż poruszają, skłaniają do refleksji, bulwersują albo wprawiają w zdumienie - nawet czytelnika obeznanego z tematem.

Wiele miejsca autor poświęca zwykłym ludziom. Przez ich pryzmat pokazuje wielką historię, społeczne zmiany i warunki życia. Przerażająca jest wszechobecna pogarda wobec człowieka i jego problemów - życie ludzkie niewiele znaczy, niemal jak w czasach carów i Stalina. Pod tym względem nic się nie zmieniło, mimo upływu czasu.

Na mnie największe wrażenie zrobiły teksty dotyczące wojny w Czeczenii, zwłaszcza opowieści o kobietach szukających zaginionych żołnierzy. Wyznania tych matek, żon, sióstr pozostawiają niezapomniane odczucia. Ich ból, jakże często przeżywany cicho i z wielką pokorą, ich determinacja i miłość, dosłownie rozdzierają serce czytelnika.

Nie brak w zbiorze i reportaży o radzieckich absurdach, które może i byłyby zabawne, gdyby jednocześnie nie okazywały się tragiczne w skutkach, niszcząc i upadlając ludzi na każdym kroku.

Czyta się tę książkę ze ściśniętym sercem i wielkimi emocjami. Ten efekt autor często osiąga prostotą i niemal ascetycznym stylem. Nieraz jedno dobitne zdanie wypowiedziane przez bohatera starcza za rozbudowane opisy i komentarze. Na tym między innymi polega siła reporterskiej twórczości Badera.

Jacek Hugo Bader to dla mnie gwarancja dziennikarskiej rzetelności, więc sięgnęłam po ten zbiór reportaży bez obaw. I dostałam sporą dawkę emocji, a przede wszystkim bolesnej prawdy o byłym Związku Radzieckim i Rosji okresu ustrojowego przełomu. Mimo iż większość reportaży liczy już sobie kilkanaście (a nawet więcej) lat, nie straciły one na aktualności. Wciąż poruszają,...