Książka do połowy nawet interesująca. Następnie autor stwierdza, iż teza jakoby zjawisko gender to moda jest delikatnie mówiąc śmieszna. Resztę zawartości książki już znasz. Zaoszczędzony czas 5,5 godziny. Nie ma za co.

Książka do połowy nawet interesująca. Następnie autor stwierdza, iż teza jakoby zjawisko gender to moda jest delikatnie mówiąc śmieszna. Resztę zawartości książki już znasz. Zaoszczędzony czas 5,5 godziny. Nie ma za co.

Książka wydaje się być mądra, ale faktycznie jest pełna uprzedzeń i arogancji. Nie żebym była zaskoczona, ale rozczarowana na pewno.

Książka wydaje się być mądra, ale faktycznie jest pełna uprzedzeń i arogancji. Nie żebym była zaskoczona, ale rozczarowana na pewno.

Taka książka o wszystkim i o niczym. Rozdziały o chorobie i płci były w miarę ciekawe, natomiast te o inteligencji i rasie dość nudne i męczące. Chyba wolałabym przeczytać 4 oddzielne książki na każdy z tych tematów, zamiast takiego przyspieszonego podsumowania w jednej publikacji.

Taka książka o wszystkim i o niczym. Rozdziały o chorobie i płci były w miarę ciekawe, natomiast te o inteligencji i rasie dość nudne i męczące. Chyba wolałabym przeczytać 4 oddzielne książki na każdy z tych tematów, zamiast takiego przyspieszonego podsumowania w jednej publikacji.

5 punktów za wstęp - 4 za gender wychodzi 1 total. Zaczyna bardzo fajnie i ciekawie mówiąc o korupcji w medycynie co bardzo przyciąga uwagę. Potem troche o różnicach ras - i tu są czasem ciekawe rzeczy choć głównie oczywiste ta część była raczej nudna. Na koniec to jest lanie wody o gender tak jak by na podstawie testosteronu chciał tłumaczyć o co w tym chodzi. Ale już nie czytałem bo wywaliłem książkę.

5 punktów za wstęp - 4 za gender wychodzi 1 total. Zaczyna bardzo fajnie i ciekawie mówiąc o korupcji w medycynie co bardzo przyciąga uwagę. Potem troche o różnicach ras - i tu są czasem ciekawe rzeczy choć głównie oczywiste ta część była raczej nudna. Na koniec to jest lanie wody o gender tak jak by na podstawie testosteronu chciał tłumaczyć o co w tym chodzi. Ale już nie...

Tematyka trudna, a przedstawiona bez zadęcia i z dużym szacunkiem dla różnorodności. Dobrze mi się tę książkę czytało i sięgnę po kolejne tego Autora.

Tematyka trudna, a przedstawiona bez zadęcia i z dużym szacunkiem dla różnorodności. Dobrze mi się tę książkę czytało i sięgnę po kolejne tego Autora.

Łukasz Lamża w popularnonaukowej pozycji "Trudno powiedzieć" mierzy się z pojęciami rasy, choroby, inteligencji i płci. W dzisiejszych czasach te na pozór proste słowa nabierają nowych, wielopłaszczyznowych znaczeń, bo rzeczywistość, którą definiują, staje się coraz bardziej skomplikowana.

Biologia i psychologia nabierają naukowego rozpędu, medykalizacja postępuje w zastraszające tempie (w podręcznikach diagnozujących przybywa chorób),a "rasowe" i "płciowe" konflikty społeczne się pogłębiają.

Lamża opowiada o współczesnej medykalizacji powszechnych procesów życiowych: jak żałoba, łysienie czy problemy z erekcją.
Stara się ustalić, jak bardzo powinny być wyśrubowane normy np. przy nadciśnieniu, wskaźniku BMI czy poziomie cukru?
Potwierdza fakt, że coraz więcej pacjentów zaczyna się zachowywać jak konsumenci, a świadczą o tym gigantyczne wyniki sprzedaży leków i suplementów diety.
Wszystko to powoduje, że dzisiaj nikt albo prawie nikt nie jest zdrowy. Zjawisko medykalizacji postępuje, ale to są tzw. problemy Pierwszego Świata. W Afryce ludzie stawiają czoła poważnym dolegliwościom jak denga, malaria, AIDS i nikt tam nie myśli o drobnych trudnościach zdrowotnych, jak w krajach rozwiniętych. Prawda jest taka, że nam - żyjącym w krajach rozwiniętych jest za dobrze, lubimy sobie ponarzekać, mnożymy coraz mniej poważne problemy, a producenci i sprzedawcy leków na tym korzystają.

Lamża opowiada także o środowiskowym i medycznym aspekcie inteligencji. Poddaje też analizie współczesne testy IQ. Dowodzi, że standardowe testy inteligencji nie są stuprocentowym psychologicznym narzędziem badania, dającym wgląd w subtelności ludzkiego mózgu. Przytaczane argumenty m.in. różnice w stylach myślenia czy intuicyjne rozumowanie umysłu pokazują, że psychotesty powinny być jednym z wielu narzędzi służącym "szybkiej diagnozie".

Pisarz podejmuje również próbę racjonalnej odpowiedzi na pytania czym jest rasa oraz płeć.
Rzeczowo przygląda się płynności ras, grupom etnicznym oraz płci biologicznej, fenotypowej, psychologicznej i społecznej. Przy okazji cudownie opowiada o zjawisku manipulowania definicją w celu uzyskania pożądanych statystyk.

Mówi także o tym, że same warianty różnych tożsamości płciowych, to nie problem sam w sobie - to problem, który się pojawia dopiero w kontekście z "nieprzygotowanym", uprzedzonym i niedoedukowanym społeczeństwem.
"Trudno powiedzieć" to podjęcie udziału w publicznej dyskusji. Lamża w bardzo subtelny sposób rozmawia o wartościach, o wielu znaczeniach kryjących się pod pozornie prostymi pojęciami, jak "czarny", "biały", "kobieta", "mężczyzna", "chory", "mądry". Sam przyznaje, że jest to skomplikowane i zawiłe. Czy uda nam się kiedykolwiek poprawnie zdefiniować te pojęcia? Naprawdę trudno powiedzieć...

Jeśli podoba Wam się moja recenzja, to zapraszam po więcej:
https://www.instagram.com/anemonenemorose/

Łukasz Lamża w popularnonaukowej pozycji "Trudno powiedzieć" mierzy się z pojęciami rasy, choroby, inteligencji i płci. W dzisiejszych czasach te na pozór proste słowa nabierają nowych, wielopłaszczyznowych znaczeń, bo rzeczywistość, którą definiują, staje się coraz bardziej skomplikowana.

Biologia i psychologia nabierają naukowego rozpędu, medykalizacja postępuje w...

Kolejna odtwórcza książka popularno-naukowa.

Kolejna odtwórcza książka popularno-naukowa.

Autor sili się na miarę Harariego, lecz jego rozważania są dość płytkie i krótkowzroczne. Dominuje w tej książce logika „na chłopski rozum”, oraz jest zdecydowanie za dużo własnych (czasem dziwnych) poglądów samego autora. Nie pomaga to, że książka jest po prostu nudna.

Autor sili się na miarę Harariego, lecz jego rozważania są dość płytkie i krótkowzroczne. Dominuje w tej książce logika „na chłopski rozum”, oraz jest zdecydowanie za dużo własnych (czasem dziwnych) poglądów samego autora. Nie pomaga to, że książka jest po prostu nudna.

Momentami dziwnie się czyta. Autor sugeruje że już nie powinniśmy bardziej się troszczyć o wydłużanie życia w zdrowiu i w ogóle jako takiego. Generuje to wg niego zbyt duże koszty gdy jednocześnie daje niewielką korzyść. Chyba najlepiej oddaje to zdanie z książki:
„Każdy człowiek uratowany z wypadku drogowego to kolejny pacjent dla kardiologa i onkologa”. Zwracam uwagę na brak konsekwencji w rozumowaniu odnośnie tego zacytowanego argumentu. Jeżeli teraz dodatkowa praca/koszt włożona w zapewnienie bezpieczeństwa na drogach generuje zbyt duży koszt i jednocześnie nieznaczną poprawę (niewiele ludzkich istnień uratowanych co przekłada się na znikome wydłużenie średniej długości życia, ale do tego ostatniego jeszcze za chwilę przejdziemy). To skoro tak niewielu ludzi zostaje uratowanych to jakim kosztem dla społeczeństwa jest ta garstka która stanie kiedyś może w kolejce do lekarza specjalisty? Czym ci ludzie różnią się od innych, którym nie było dane dostąpić zaszczytu polegnięcia w wypadku drogowym? Niczym.
To właściwie o jakich kosztach mówimy które miałyby poprawić bezpieczeństwo na drogach? Autor zwraca uwagę, że ten olbrzymi koszt to zmniejszenie maksymalnej dopuszczalnej prędkości w wybranych częściach miasta z 50km/h do 40km/h... Faktycznie drakońskie obostrzenie odbierające tyle wolności że warto poświęcić trochę ludzkich istnień żeby można było sobie śmigać 10km/h szybciej. Mała dygresja z mojej strony: na płycie lotniska Chopina w Warszawie obowiązuje ograniczenie prędkości do 40km/h dla wszelkich dwuśladów. Branża lotnicza bardzo dba o to, aby koszty operacji lotniczych pozostawały jak najniższe, a ruch na tejże płycie, nawet podczas fali przylotów/odlotów, jest zdecydowanie mniejszy niż w centrum Warszawy.
Przechodząc do wspomnianego aspektu średniej długości życia autor podsumowuje: „W świecie bez wypadków drogowych całkowita oczekiwana długość życia wzrosłaby zaś najwyżej o kilka miesięcy, z 82,2 do 82,6 roku. Well done.”
Znamienne jest to że posługuje się wartościami średnimi, procentami w innym miejscu (zwracając uwagę że jak się wyeliminuje wypadki śmiertelne to nadal ludzie będą umierać i przyczyny śmierci będą się sumować w dalszym ciągu do 100%, jak nie nazwać tego manipulacją? ). To odwraca uwagę od tego iż za tymi uogólnieniami kryją się ludzkie istnienia. Takie jak moje czy Twoje. Czyli co, jak przeszczepy narządów są drogie i ratują niewiele ludzi to trzeba też z nich zrezygnować ponieważ w jeszcze mniejszym stopniu wpływają na średnią długość życia obywatela?? Wiele rzeczy można tak potraktować i nagle okaże się że te małe ilości dodawane do średniej długości życia, jak się z sumuje, a potem odejmie to okaże się że z życia wyparuje parę lat. Oczywiście mówimy o „statystycznym obywatelu”, bo chyba tylko taki interesuje autora. Na domiar złego, autor kompletnie pomija fakt, że jeszcze więcej niż śmiertelnych ofiar wypadków drogowych, czyli tych co się społeczeństwu przysłużyli i nie stanowią już potencjalnego przyszłego obciążenia, to są osoby które wymagają hospitalizacji dłuższej bądź krótszej i wcale często zostają kalekami na całe pozostałe im życie. Powinniśmy ich dobijać na miejscu wypadku? „well done”


Zakończenie książki akurat bardzo w punkt. Ogólnie wszystkie nasze dyskusje, w których wchodzą w grę wartości, sprowadzają się do tego że wartości są czysto subiektywne. A z tego wynika coś czego autor wprost nie napisał na końcu, może i dobrze :) W każdym razie bardzo wysoko sobie ceni możliwość szybszej jazdy autem...

Momentami dziwnie się czyta. Autor sugeruje że już nie powinniśmy bardziej się troszczyć o wydłużanie życia w zdrowiu i w ogóle jako takiego. Generuje to wg niego zbyt duże koszty gdy jednocześnie daje niewielką korzyść. Chyba najlepiej oddaje to zdanie z książki:
„Każdy człowiek uratowany z wypadku drogowego to kolejny pacjent dla kardiologa i onkologa”. Zwracam uwagę na...

Jaki ten świat jest skomplikowany!

Jaki ten świat jest skomplikowany!