Rzym i Ferrara.
Ominęłam 1. część. Świetna, czasem przyjmująca grozą a czasem zabawna, napisana z ogromnym rozmachem historia XVI wiecznego Rzymu I Ferrary, a raczej ich wielmożów. Barwny portret rodziny Borgiów (papiestwo, historie dzieci Rodriga i upadek) oraz rodziny d`Este. Kopalnia wiedzy jeśli chodzi o renesans we Włoszech - historię, sztukę, mentalność ludzi. Wspaniała lektura.

Rzym i Ferrara.
Ominęłam 1. część. Świetna, czasem przyjmująca grozą a czasem zabawna, napisana z ogromnym rozmachem historia XVI wiecznego Rzymu I Ferrary, a raczej ich wielmożów. Barwny portret rodziny Borgiów (papiestwo, historie dzieci Rodriga i upadek) oraz rodziny d`Este. Kopalnia wiedzy jeśli chodzi o renesans we Włoszech - historię, sztukę, mentalność ludzi....

Lubię takie książki, gdzie autor/ka powoli przed moimi oczami buduje pełną budowlę -kto jest kim, z kim powiązany, jaka była przyczyna tego i tamtego, a jeszcze krewni, a jeszcze przodkowie, na dodatek kontekst historyczny, nieco zwyczajów i rytuałów... Uczta :-)

Lubię takie książki, gdzie autor/ka powoli przed moimi oczami buduje pełną budowlę -kto jest kim, z kim powiązany, jaka była przyczyna tego i tamtego, a jeszcze krewni, a jeszcze przodkowie, na dodatek kontekst historyczny, nieco zwyczajów i rytuałów... Uczta :-)

Poprawna książka historyczna, ale tylko poprawna. Autorka przebiegła się po historii bez refleksji, czy głębszej analizy. Owszem tekst jest historycznie rzetelny i napisany poprawną polszczyzną i nic więcej. Jeśli szukasz kompendium z historii, pobieżnie mówiącego o omawianych zagadnieniach to ok, jeśli czegoś więcej to ta książka Cię znudzi.

Poprawna książka historyczna, ale tylko poprawna. Autorka przebiegła się po historii bez refleksji, czy głębszej analizy. Owszem tekst jest historycznie rzetelny i napisany poprawną polszczyzną i nic więcej. Jeśli szukasz kompendium z historii, pobieżnie mówiącego o omawianych zagadnieniach to ok, jeśli czegoś więcej to ta książka Cię znudzi.

,,Zmierzch świata rycerzy” to książka nieco nawiązująca do wcześniejszej, słynnej pozycji Anny Brzezińskiej ,,Córek Wawelu”. Tym razem jednak akcja nie dzieje się w Polsce, ale na zachodzie Europy. Poznajemy Małgorzatę York, siostrę Edwarda IV i r Ryszarda III, która jako żona władcy Burgundii musiała lawirować między własną ojczyzną a krajem męża, który szczerze pokochała. Przenosimy się do Rzymu Borgiów, gdzie śledzimy losy Vanozzy Cattanei, a potem jej córki Lukrecji, która z niewinnej dziewczyny zmienia się w kobietę o jednej z najgorszych reputacji. Odwiedzimy także Ferrarę, księstwo Alfonsa, ostatniego męża Lukrecji, miejsce, gdzie na przekór obyczajom epoki, na tronie zasiadło wiele nieślubnych potomków.

Podobnie jak ,,Córki Wawelu” tu również otrzymujemy książkę specyficznie napisaną, w stylu fabularnego eseju, a właściwie fabuły jest tu jeszcze mniej. W większości serwisów ,,Zmierzch świata rycerzy” funkcjonuje jako powieść historyczna, ale ja nazwałabym go ,,opowieścią”, ponieważ autorka wykorzystuje życiorysy postaci historycznych, by opowiedzieć nam o epoce, o konwenansach, o realiach walki o władzę. Nie każdemu taki sposób pisania przypadnie do gustu i to jest w porządku, ale ja ostatnio mam ochotę właśnie na takie ,,wiedzowe” książki, które przekazują dużo treści i tutaj byłam całkowicie usatysfakcjonowana, szczególnie że Anna Brzezińska pisze w sposób, który angażuje i ekscytuje, nawet jeśli sama forma bardziej przypomina pozycję non-fiction. Od biografii czy reportaży różni tę książkę głównie to, że autorka stara się nam stworzyć jakąś konkretną wizję wydarzeń, więc przedstawia nam swoje wyobrażenia, sympatie i antypatie, które nie każdemu muszą się podobać, pojawia się tu chociażby spora krytyka Ryszarda III (mi to nie przeszkadzało, bo uważam, że ten władca jest tak obecnie ,,overrated”, ale wiem, że ma wielu fanów). Jednocześnie warto docenić, że Brzezińska przywołuje tu postacie mniej znane, takie jak wspomniana Małgorzata York czy jej pasierbica Maria Burgundzka, oraz stara się obalić pewne mity, jak chociażby opowieści o kazirodczych związkach w rodzie Borgiów, które w zbiorowej świadomości funkcjonują jako oczywistość, chociaż według większości ustaleń historyków nie ma na to logicznych dowodów i są to takie bajki z mchu i paproci.

,,Zmierzch świata rycerzy” to panorama Europy na przełomie średniowiecza i renesansu, nie brakuje tu opisów działań militarnych, politycznych intryg i skomplikowanych układów, ale to przede wszystkim opowieść o kobietach. Podobnie jak w poprzedniej swojej pozycji Brzezińska nie próbuje nikogo przekonać, że ukazane przez nią bohaterki były bardziej wyzwolone niż chciała epoka – one znają swoje miejsce, ale umieją je wykorzystać. Szukają swojej drogi, walczą o siebie bliskich, uczą się znaczenia koneksji i działania polityki. Jednocześnie nieraz padają ofiarą ówczesnego świata – bardzo dobrze widać to na przykładzie Vanozzy rozdzielonej z dziećmi czy Lukrecji, której w pewnym momencie reputacja legła w gruzach i która poniosła wiele strat, by przekonać ludzi, że nie jest bezecną ladacznicą. Ale mamy też blaski życia, chociażby pięknie i emocjonalnie opisaną relację między Małgorzatą York i Marią Burgundzką, matką i pasierbicą. Jak wspominałam, znajdzie się też tu miejsce na bardziej ,,męski” obraz, skupiony na polityce i rywalizacji. Autorka ukazuje, jak bardzo niejednoznaczne i kruche były sojusze polityczne, jak życie każdego człowieka od kołyski kształtowała walka o władzę i ile można zrobić dla ambicji, co nie zawsze wychodzi na dobre. Pod koniec Brzezińska zauważa, że wszystkie rody, o których wspomniała, miały wielkie plany i bezwzględnie dążyły do celu, ale ich świetność trwała krótko i poza Borgiami, których otoczyła czarna legenda, ich historia rozmyła się w pamięci potomnych.

Nie jest to opowieść dla wszystkich, ale mnie kupiła i urzekła. Polecam ją, jeśli tło historyczne jest dla Was ważne i nie zrażacie się objętością. Do tego: to jedna z najpiękniej wydanych książek, jakie widziałam, okładka, wklejka, zdobienia przy rozdziałach – wszystko niesamowicie klimatyczne i dopracowane.

,, Będąc kobietą, możesz tylko czekać.”

,,Zmierzch świata rycerzy” to książka nieco nawiązująca do wcześniejszej, słynnej pozycji Anny Brzezińskiej ,,Córek Wawelu”. Tym razem jednak akcja nie dzieje się w Polsce, ale na zachodzie Europy. Poznajemy Małgorzatę York, siostrę Edwarda IV i r Ryszarda III, która jako żona władcy Burgundii musiała lawirować między własną ojczyzną a krajem męża, który szczerze pokochała....

Poddałam się. Jednak nie jestem aż taką miłośniczką wieków średnich. Monumentalne dzieło, ale nie czerpię przyjemności z takiego wysiłku. Książka nie dla mnie. Inaczej dałabym 10 za trud i ogrom pracy. A tak dobre 5. Przepraszam 😎

Poddałam się. Jednak nie jestem aż taką miłośniczką wieków średnich. Monumentalne dzieło, ale nie czerpię przyjemności z takiego wysiłku. Książka nie dla mnie. Inaczej dałabym 10 za trud i ogrom pracy. A tak dobre 5. Przepraszam 😎

Anna Brzezińska jest dla mnie autorką, która zawsze budzi emocje i ogromną chęć obcowania z jej prozą, a potem wyciska pot z czoła podczas czytania. Wciąż pamiętam mroczny klimat „Wody na sicie” i niesamowity język, jakim posługuje się autorka, dlatego wyczekiwałam na jej najnowszą książkę pt. „Zmierzch świata rycerzy”. Jednakże w tym przypadku mój zachwyt jest umiarkowany.
Przede wszystkim podczas czytania miałam poczucie, że to nie jest powieść, a podręcznik historii, czy raczej książka popularnonaukowa. Informacje typowo historyczne: kto, gdzie, jak, po co, dlaczego, przeplatane są złośliwymi komentarzami miejskich przekupek. Odniosłam wrażenie, że to jedyne nieoficjalne fragmenty tej książki. Reszta to fakty, komentarze, niezliczona liczba postaci, a ich powiązania i wzajemne wpływy utworzyły dla mnie, laika, siatkę niemożliwą do ogarnięcia.
Z drugiej strony Anna Brzezińska wzięła na tapet fragmenty historii, które są mało znane i szczegółowo opisała dzieje Burgundii Walezjuszów, Rzymu Borgiów, a także Ferrary d`Estów. Oprócz bogatej faktografii przedstawiła również atmosferę tamtejszych dworów, pełnych niespełnionych ambicji, zawiści, sporów i intryg. Razem z kobietami, które w tamtych czasach odgrywały istotną, choć przemilczaną rolę w polityce, możemy obserwować, jak epoka średniowiecza odchodzi w zapomnienie, a rozpoczyna się odrodzenie, a razem z nim rodzą się wyzwania epoki nowożytnej.
Jestem pod ogromnym wrażeniem mrówczej pracy, jaką musiała wykonać autorka, by znaleźć informacje o życiu kobiet tamtej epoki. Jej wkład w pisanie herstorii jest nie do przecenienia, bo wyłuskanie i rzucenie światła na średniowieczne kobiety jest trudne. Ich jedyną bronią była reputacja, której trzeba było bronić bardzo uważnie, a i tak można było stracić bez powodu. Stąd najlepiej było budować ją na wizerunku pobożnej matki, najlepiej pokornej i podporządkowanej. Jednak nie zawsze można schylać głowę przed mężczyznami, kiedy jest się świadomą, wykształconą osobą z ambicjami.
Myślę, że książka sprawiła mi niemożliwą do pokonania trudność głównie dlatego, że przytłoczyła mnie faktami, o których nie mam nawet mglistego pojęcia. Dlatego zanim po nią sięgniecie, poczytajcie o tamtych czasach i miejscach w innych książkach. Będzie łatwiej odnaleźć się w gąszczu powiązań dynastycznych. Być może wtedy świat przełomu epok ożyje i rozkwitnie na kartach „Zmierzchu świata rycerzy” Anny Brzezińskiej i bardziej docenicie jej kunszt.

Anna Brzezińska jest dla mnie autorką, która zawsze budzi emocje i ogromną chęć obcowania z jej prozą, a potem wyciska pot z czoła podczas czytania. Wciąż pamiętam mroczny klimat „Wody na sicie” i niesamowity język, jakim posługuje się autorka, dlatego wyczekiwałam na jej najnowszą książkę pt. „Zmierzch świata rycerzy”. Jednakże w tym przypadku mój zachwyt jest...

Mówi się, że historie piszą zwycięzcy, a że na przestrzeni stuleci to zwykle mężczyźni wywoływali konflikty i toczyli wojny, to im przypadła zaszczytna rola kronikarzy dziejów. Nie tym jednak razem, dziś historia należy do Anny Brzezińskiej i jej potężnych kobiet, które wprowadziły świat w epokę renesansu.
Zmierzch świata rycerzy to niezwykle obfite tomiszcze i nie mam tu jedynie na myśli potężnej ilości stron ale przede wszystkim zawartą w nich wiedzę. Anna Brzezińska – autorka – z niezwykłą dbałością o szczegóły przedstawia nam dzieje Burgundii Walezjuszów, Rzymu Borgiów oraz Ferrary dEstów. Nie podaje jednak tylko suchych faktów i wykazów dat, które cechują książki historyczne a zabiera czytelnika w podróż do przeszłości, na zwaśnione książęce i królewskie dwory, pełne intryg papieskie świątynie czy klasztory, których żywi święci mieli status niczym współczesne nam gwiazdy rocka.
Muszę przyznać, że ta książka mnie zaskoczyła i zachwyciła. Znając wcześniej twórczość Anny Brzezińskiej oczywiście spodziewałam się, że kolejna jej publikacja utrzyma poziom wcześniejszych, jednak tym razem moje oczekiwania zostały spełnione w 120%. Autorka Zmierzchu świata rycerzy prowadzi swojego czytelnika przez schyłek średniowiecza wprost ku nowożytności, osiami swojej opowieści czyniąc potężne i dumne kobiety, które świat i historia osadziły w roli Penelopy – kobiety, która musi przetrwać „burze” i uchronić od zapomnienia dziedzictwo swego rodu.
Mówi się, że mężczyzna jest głową rodu…
…. a kobieta szyją, która tą głową kręci.

Czasem zapominamy, że być kobietą w tamtych czasach nie było łatwo, podczas gdy mężczyźnie wolno było praktycznie wszystko, wystarczyło jedno złe słowo by zniszczyć reputację kobiety. Wielkie władczynie wiodły więc żywot pobożniejszy niż niejedna mniszka, zaczytując się w religijnych księgach i wznosząc modły za swych krnąbrnych mężów i synów. Stroniły od najdrobniejszych podejrzeń dotyczących ich prowadzenia się i jak ognia piekielnego unikały pokus. I wszystko to po to, by nie skończyć w hańbie jak pierwsza lepsza ladacznica. Jednak mimo tych niemal męczenniczych obostrzeń wiedzą i władzą niektóre wcale nie ustępowały mężczyzną.
Małgorzata Andegaweńska, Małgorzata York, Izabela Portugalska, Maria Burgundzka Lukrecja Borgia… to tylko kilka najznamienitszych pań, które czytelnikowi jest dane poznać. Świetnie wykształcone, o doskonałych manierach i zacnym pochodzeniu, musiały stawić czoła niejednemu mężczyźnie, któremu wydało się, że miejsce kobiety jest dwa kroki za mężem. Rządziły swoimi ojczyznami, prowadziły dwory i posiadały świetnie prosperujące biznesy. Były patronkami malarzy, poetów, rzeźbiarzy i mnichów…
Ale do brzegu :D Ta książka ma zdecydowanie więcej plusów niż minusów. Na ogromne oklaski zasługuje mrówczy wysiłek autorki, bo uwierzcie mi znaleźć rzetelne materiały o kobietach schyłku średniowiecza nie jest wcale tak znowu łatwo i nie wiem w sumie co spodobało mi się bardziej, ta rzetelna praca wykonana przy pisaniu czy może umiejętności literackie autorki, które sprawiły, że martwe od wieków postacie na powrót ożyły, by zabrać czytelnika w barwną podróż po swoich włościach. Jeśli chodzi o minusy za, to tak naprawdę w całej pozycji doskwierała mi jedna rzecz. Początkowo miałam wrażenie, że jak to „O kobietach, którym zawdzięczamy nowożytność” jak tych kobiet tam jak na lekarstwo, a wszystkie stoją grzecznie w cieniu mężów i ojców, dopiero w pewnej chwili dotarło do mnie, że tak przecież właśnie wyglądało ich życie i nie mogę oczekiwać po książce historycznej, że jej bohaterki przywdzieją zaraz superbohaterskie peleryny i z laserami w oczach pobiegną ratować świat. Gdy odrzuciłam to XXI uprzedzenie i zamiast wyczekiwać supermocy skupiłam się na prawdziwej historii kobiet, książka pochłonęła mnie bez reszty. Skoro więc nie to, to co? Wprowadzenie. Niestety to doskwierało mi przez cały czas, odnosiłam rażenie, że żeby dotrzeć do swoich bohaterek i osadzić je w odpowiednich realiach Anna Brzezińska przeprowadzała czytelnika przez cały ich ród łącznie z bocznymi gałęziami i weselem stryjenki wuja w trzecim pokoleniu. Czy to takie straszne? Nie, absolutnie, to naprawdę świetnie, że nie dostawaliśmy bohaterki wrzuconej w wir zdarzeń, ale mogliśmy poznać jej przeszłość i dowiedzieć się co nieco o jej rodzinie, nim dotrzemy do „właściwych” wydarzeń. Jednak z powodu tych wstępów bohaterowie mnożyli się jak króliczki, co wprowadzało nielichy zamęt w czytaniu i czasem zwyczajnie, po ludzku ciężko było zorientować się kto jest kim.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Literackiemu

#współpracabarterowa
#współracarecenzencka
#współpracareklamowa

Mówi się, że historie piszą zwycięzcy, a że na przestrzeni stuleci to zwykle mężczyźni wywoływali konflikty i toczyli wojny, to im przypadła zaszczytna rola kronikarzy dziejów. Nie tym jednak razem, dziś historia należy do Anny Brzezińskiej i jej potężnych kobiet, które wprowadziły świat w epokę renesansu.
Zmierzch świata rycerzy to niezwykle obfite tomiszcze i nie mam tu...

Tę książkę z radością powitają wielbiciele historii, ale nawet ci, których przeraża mnogość faktów i dat, przyswoją jej treść bez wysiłku - dzięki umiejętnościom i ogromnej wiedzy autorki przeniosą się po prostu w odległą przeszłość.
Średniowiecze zmierza powoli ku schyłkowi, by ustąpić miejsca nowej epoce. Europejskie państwa jeszcze się nie scentralizowały; granice wciąż są płynne i zależą od ambicji i możliwości władców. Odwieczni wrogowie - Anglia i Francja - walczą o wpływy nie tylko orężem, ale i wykorzystując kobiety, by wzmocnić sojusze. W bogatej Burgundii, we Francji i Anglii wciąż jeszcze władcy chętnie sięgają po eposy rycerskie i legendy arturiańskie, by podeprzeć swoje prawa do tronu, ale w Rzymie i Ferrarze w bólach rodzi się nowe...

(cd recenzji na fb)

https://www.facebook.com/photo/?fbid=708377937751661&set=a.530574235532033

Tę książkę z radością powitają wielbiciele historii, ale nawet ci, których przeraża mnogość faktów i dat, przyswoją jej treść bez wysiłku - dzięki umiejętnościom i ogromnej wiedzy autorki przeniosą się po prostu w odległą przeszłość.
Średniowiecze zmierza powoli ku schyłkowi, by ustąpić miejsca nowej epoce. Europejskie państwa jeszcze się nie scentralizowały; granice wciąż...

Cieszę się, że powstają książki odczarowujące historię. Przedstawiające ją z nowych, niezwykle interesujących perspektyw, ukazujące fakty do tej pory pomijane. Taki był właśnie „Zmierzch świata rycerzy”. To skarbiec wiedzy o kobietach. O świecie, który wykreowały. O faktach, w których ich udział został zmarginalizowany. A co najważniejsze, o tym, jak wiele im zawdzięczamy.

[Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Literackim]

Przede wszystkim to historia przedstawiona w interesującej formie. Autorka w fantastyczny sposób snuje opowieści. Przedstawia fakty niezwykle przystępnie, fascynująco i angażująco. To dopracowana pozycja. Chylę czoła, bo (w mojej ocenie) należy zaznaczyć, że pisanie powieści na podstawie faktów historycznych jest o stokroć trudniejsze, wymagające analizy, czasu i szerokiej wiedzy.

Chciałabym Cię uprzedzić, że w tej powieści dostajemy wiele informacji politycznych – dat, nazwisk i faktów. Zostały przedstawione w zrozumiały sposób, ale jestem świadoma, że nie dla każdego będzie to przystępne.

Na uznanie zasługuje wydanie książki. Mimo pokaźnych rozmiarów (736 stron) jest przepiękne. Niezwykle klimatyczne akcenty, grafiki rozpoczynające rozdziały, mapy. Wydawnictwo wykonało wspaniałą pracę.

Planując czytanie, warto wygospodarować dla niej trochę więcej czasu i uwagi, aby nic nie umknęło. Uważam, że to pozycja warta każdej poświęconej minuty. Co więcej, z pewnością sięgnę po inne tytuły pani Brzezińskiej. Perspektywa autorki zdecydowanie do mnie trafiła, a styl prowadzenia opowieści sprawił, że czytanie było przyjemnością.

Cieszę się, że powstają książki odczarowujące historię. Przedstawiające ją z nowych, niezwykle interesujących perspektyw, ukazujące fakty do tej pory pomijane. Taki był właśnie „Zmierzch świata rycerzy”. To skarbiec wiedzy o kobietach. O świecie, który wykreowały. O faktach, w których ich udział został zmarginalizowany. A co najważniejsze, o tym, jak wiele im zawdzięczamy....