Córki Wawelu. Opowieść o jagiellońskich królewnach

Dobra powieść historyczna powinna mieć, pewien pierwiastek, który przyciągnie czytelników. Nie powinna nużyć, ani odpychać, sucho zaserwowanymi datami i wydarzeniami. Chodząc do szkoły moi koledzy i koleżanki, właśnie na to najbardziej narzekali. Jednak ten przedmiot bardzo pozytywnie wspominam. Moje zamiłowanie do tego przedmiotu do dzisiaj mi pozostało. Po prostu mam świetną pamięć do dat i czym dana epoka się charakteryzowała. Zwłaszcza przypadła mi do gustu epoka średniowiecza i nowożytności. Teraz to trochę się zmieniło, bowiem teraz mnie pasjonuje XX w. Ale z nostalgią wracam czy to książek, czy innych źródeł do epoki rycerskich potyczek, dworskich intryg i krwawych bitew. Więc z pewna dozą nadziei i sporych oczekiwań, przysiadłem do lektury „Córki Wawelu”, Anny Brzezińskiej. Książka opowiada o okresie, panowania Jagiellonów. Czyli pisarka na tapetę wzięła XVI w. Czyli królowanie Zygmunta I Starego i jego małżonki Bony Sforcy. Kiedy to stolicą polski był Kraków, a życie kulturalne naszego państwa rozgrywało się na zamku na Wawelu. Początkowo książkę mi się świetnie czytało. Wiele faktów związanych z historią Polski było mi nie znanych. Więc z przyjemnością uzupełniałem swoja wiedzę. Niestety później nie co powieść zaczęła mnie nużyć. I jedynie fragmentarycznie poświęcałem jej uwagę. Największym problemem powieści, okazał się język pisarki, który dla mnie okazał się sztampowy, męczący i bardzo podręcznikowy. Naprawdę to była trudna przeprawa. Ale to nie oznacza, że to była totalna strata czasu. Podobały mi się rozdziały z motywem inkwizycji. Czasy nowożytne to totalna ciemnota, oraz panujące prawa, które pochłonęły na stosie rzesze niewinnych kobiety. To właśnie głównym motywem powieści jest zmieniająca się na przestrzeni epok rola kobiet na świecie. Już w starożytności płeć piękna nie miała za wiele do „gadania”. Nie uczestniczyła w życiu społecznym i towarzyskim. Jedyna ich rolą było rodzenie dzieci. Później to się trochę zmieniało, ale życie kobiet nie jest nawet w czasach nam współczesnych, usłana różami. Główną bohaterka powieści, Anny Brzezińskiej okazała się karlica Dosia. To właśnie z jej perspektywy czytelnik poznaje dzieje, historie i kulisy XVI wiecznej Polski. Bohaterka ta została bardzo dobrze rozpisana , bowiem nie były obojętne jej dzieje. Jej kreacja to najmocniejszy atut powieści. To jej defekt fizyczny, wyróżniał ją wśród świty córek Wawelu. Pisarka w sposób bardzo dobry objaśniła obyczaje, prawa i konwenanse, które panowały na dworze królewskim, oczami naszej bohaterki. Postać Dosi, trochę mi przypominała bohatera z książek Georga R.R Martina. Chodzi tu oczywiście o Tyriona Lannistera. Może to porównanie jest nie na miejscu, bowiem karlica, była postacią autentyczną a bohater cyklu Pieśń Lodu i Ognia to przedstawiciel gatunku fantastyki, ale obie postacie charakteryzuje i łączy trudny los, oraz odrzucenie społeczne. Ale tak naprawdę tylko z pozoru tak rzecz się ma. Bowiem to od naszej głowy zależy oraz charakteru, jak nas ludzie widzą. Czy zamkniemy się w domu i odseparujemy się od otoczenia, czy tez pomimo przeciwności losu i barierom, otworzymy się na ludzi, i będziemy czerpać życie garściami. Natomiast warto pokonywać bariery, ponieważ wychodzę z tego założenia, że sami jesteśmy kowalami losu. Summa summarum, sama powieść średnio mi przypadła do gustu. Trochę za obszerna. Z dłużyznami, które hamowały rozwój fabularny. W moim odczuciu jednak płeć piękna, powinna bardziej doceni to monumentalne dzieło polskiej pisarki. Natomiast sporo wiedzy historycznej z tej trochę książki wyniosłem, a to wszystko okraszone nie banalnie wykreowaną bohaterką.

Dobra powieść historyczna powinna mieć, pewien pierwiastek, który przyciągnie czytelników. Nie powinna nużyć, ani odpychać, sucho zaserwowanymi datami i wydarzeniami. Chodząc do szkoły moi koledzy i koleżanki, właśnie na to najbardziej narzekali. Jednak ten przedmiot bardzo pozytywnie wspominam. Moje zamiłowanie do tego przedmiotu do dzisiaj mi pozostało. Po prostu mam...

Bardzo ciekawie napisana książka

Bardzo ciekawie napisana książka

Moje wrażenie po lekturze tej książki chcę podsumować porównaniem, że Korona królewska dla kobiety to to Korona cierniowa

Moje wrażenie po lekturze tej książki chcę podsumować porównaniem, że Korona królewska dla kobiety to to Korona cierniowa

Moim zdaniem jakieś 300 stron za długa. Partie eseju, te historyczne, jak dla mnie świetne. Tam gdzie się pojawia Dosia, Brzezińska przynudza. mam wrażenie, ze powtarza to samo po kilka razy.

Moim zdaniem jakieś 300 stron za długa. Partie eseju, te historyczne, jak dla mnie świetne. Tam gdzie się pojawia Dosia, Brzezińska przynudza. mam wrażenie, ze powtarza to samo po kilka razy.

Bardzo fajna perspektywa, z której opowiedziana jest historia jagiellońskich księżniczek.

Bardzo fajna perspektywa, z której opowiedziana jest historia jagiellońskich księżniczek.

Polecam. Kawał dobrej i bardzo ciekawie napisanej historii. Nawet dla opornych historycznie jak ja...

Polecam. Kawał dobrej i bardzo ciekawie napisanej historii. Nawet dla opornych historycznie jak ja...

niestety, gdyby świetna powieść nie zamieniła
się w esej...

niestety, gdyby świetna powieść nie zamieniła
się w esej...

Jak w tytule, opowieść o Jagiellońskich królewnach.

Jak w tytule, opowieść o Jagiellońskich królewnach.

Jestem zaskoczona formą tej książki. Pozytywnie zaskoczona. Takiego połączenia fikcji literackiej z literaturą popularnonaukową się nie spodziewałam. Tam, gdzie nie można dotrzeć do dokumentów, tam autorka posługuje się fikcją, ale tam, gdzie są jakieś źródła, powieść zamienia się w publikację popularyzującą historyczną wiedzę.

Jestem zaskoczona formą tej książki. Pozytywnie zaskoczona. Takiego połączenia fikcji literackiej z literaturą popularnonaukową się nie spodziewałam. Tam, gdzie nie można dotrzeć do dokumentów, tam autorka posługuje się fikcją, ale tam, gdzie są jakieś źródła, powieść zamienia się w publikację popularyzującą historyczną wiedzę.

Fascynująca podróż do czasów renesansu na dwór królewski Jagiellonów. Powieść ta napisana jest pięknym stylem i pomimo, że jest obszerna, czyta się ją jednym tchem.
Oczami karlicy Dosi oglądamy kulisy życia na Wawelu. Poznajemy sekrety i intrygi królewskiej rodziny, walkę o wpływy i nieszczęśliwe miłości. Widzimy powolny zmierzch dynastii Jagiellonów.
Autorka wplata w treść tej książki także sporo historycznych "smaczków", które dopełniają powieść.
Podział na tematyczne rozdziały sprawia, że poznajemy renesans w każdym aspekcie. Jest to bogata epoka. Charakteryzuje ją ogromny postęp i rozwój wielu dziedzin nauki, techniki i medycyny.

Fascynująca podróż do czasów renesansu na dwór królewski Jagiellonów. Powieść ta napisana jest pięknym stylem i pomimo, że jest obszerna, czyta się ją jednym tchem.
Oczami karlicy Dosi oglądamy kulisy życia na Wawelu. Poznajemy sekrety i intrygi królewskiej rodziny, walkę o wpływy i nieszczęśliwe miłości. Widzimy powolny zmierzch dynastii Jagiellonów.
Autorka wplata w...