Liczyłam na finał zmiatajacy z fotela, zwalający z nóg i po którym szczękę będę zbierać z podłogi. Tymczasem, choć nie jestem rozczarowana, to też nie czułam tej zajebistości, którą chciałam.

„Kryształowa korona” miejscami była mocno rozciągnięta, a wydarzenia niewiele wnoszące do akcji rozwleczone. Jednocześnie narracja w tych istotnych walkach leciała sprintem, a nawet szybciej, z prędkością światła. Nie jestem z tego powodu zadowolona.

W pierwszej połowie książki zaczęły się pojawiać wzmianki o mdłościach Vhalli. Nie trzeba być geniuszem, by domyślić się co miało później się okazać. Ja na tym etapie zaczynałam się już irytować. Happy end miał nastąpić zdecydowanie za szybko, ale zostałam mile zaskoczona plot twistem, a moje rozdrażnienie ugłaskane.

Sama końcówka, tak dosłownie, ostatni rozdział, był najbardziej rozczarowujący. Chciałabym dostać relację z wypełnienia przez cesarza umowy z Północą, nawet w epilogu, zamiast urwania tego wątku.

Ogólnie podsumowując nie była to zła lektura, ale mnie też nie wciagnęła tak jak na to liczyłam.

Całość „Przebudzenia powietrza”, jako seria, okazała się być strasznie niejednolita jakościowo. Wzrastające zainteresowanie byłoby mile widziane, niestety tu dostałam straszne wahania i przechodziłam od zachwytu do nudy. I choć wszelkie emocje wzbudzane przez książki są mile widziane, to chce ich od bohaterów i akcji, a nuda i męczenie lektury się do nich nie zaliczają.

Moja ocena 7/10

Liczyłam na finał zmiatajacy z fotela, zwalający z nóg i po którym szczękę będę zbierać z podłogi. Tymczasem, choć nie jestem rozczarowana, to też nie czułam tej zajebistości, którą chciałam.

„Kryształowa korona” miejscami była mocno rozciągnięta, a wydarzenia niewiele wnoszące do akcji rozwleczone. Jednocześnie narracja w tych istotnych walkach leciała sprintem, a nawet...

Vhallę Yarl, główną bohaterkę cyklu poznajemy w cesarskiej bibliotece, gdzie jest uczennicą bez większego znaczenia. Wszystko się zmienia, kiedy nieświadomie ratuje następcę tronu od pewnej śmierci, ujawniając tym samym swoje magiczne moce, unikatowe i niewidziane od ponad stu lat. W świecie, gdzie magia żywiołów wody, ziemi i ognia jest powszechna, jej moc panowania nad powietrzem stawia ją na celowniku różnych sił. Równocześnie miłość, jaka rodzi się pomiędzy nią a Panem Ognia, księciem Aldrikiem sprawia, że dziewczyna dodatkowo musi się zmagać z nienawiścią najpotężniejszych osób w Cesarstwie.

W całym cyklu na uwagę zasługuje kreacja postaci - wieloraka i autentyczna, która nawet negatywnym bohaterom przydaje człowieczeństwa. Vhalla przeżywa kolejne próby charakteru, które ją umacniają, a z kolei Adrik, początkowo złowrogi i niesympatyczny, z czasem nabiera bardzo ludzkich cech. Bohaterów jest więcej i nie zlewają się w jedną masę, każdy ma swój charakter, wady i zalety, a relację Vhalli i Aldrika z każdym z nich z osobna obserwuje się w ciekawością. Drugim dużym atutem jest fabuła, która niespiesznie zmierza do wielkiego magicznego finału, po drodze oferując tu i tam przebłyski, co też takiego jest główną przyczyną wszystkich wydarzeń otaczających Vhallę. I choć widziałam kilka niedociągnięć i nieścisłości, to jednak historia stworzona przez autorkę bardzo mi się podobała.

Kiedy rozpoczynałam lekturę tego cyklu, nie spodziewałam się, że będzie on tak wymagający emocjonalnie. Historia Vhalli, jej wzrastanie od skromnej, zwyczajnej dziewczyny do władczyni ludzkich serc była najeżona tak wieloma pułapkami i przeciwnościami, że czytając co chwila miałam złamane serce. W efekcie mam do tych książek bardzo ambiwalentny stosunek i mimo, że uważam go za bardzo dobry cykl i polecam się z nim zapoznać, to jednak nie zamierzam do niego wracać.

Vhallę Yarl, główną bohaterkę cyklu poznajemy w cesarskiej bibliotece, gdzie jest uczennicą bez większego znaczenia. Wszystko się zmienia, kiedy nieświadomie ratuje następcę tronu od pewnej śmierci, ujawniając tym samym swoje magiczne moce, unikatowe i niewidziane od ponad stu lat. W świecie, gdzie magia żywiołów wody, ziemi i ognia jest powszechna, jej moc panowania nad...

Poprzednie części były moim guilty pleasure, bo w całkiem przyjemny sposób wykorzystywały sprawdzone tropes. Była wartka akcja, slow burn, trochę dziwny język (może to kwestia tłumaczenia),ale świadoma wszystkich wad tych książek to działało i czytałam nocami, byle iść dalej z historią. Tę część męczyłam przez miesiąc… Wątek romantyczny bardzo dużo stracił, główny złol wydawał się mało wiarygodny i napisany na siłę, a główna bohaterka starała się podjąć wszystkie nielogiczne decyzje, jakie tylko były możliwe. Miotała się, mówiła że nie zrobi X, po czym dwa rozdziały dalej jesteśmy dokładnie w miejscu X… Nie było czuć stawki, wielkie i ważne wydarzenia były tylko tłem i omijały naszych bohaterów, miałam wrażenie, że czytam o pierdolach, kiedy akcja jest zupełnie gdzie indziej, a kiedy już trafiliśmy w centrum akcji, to sceny walki były miałkie i pisane na szybko. Zakończenie mocno przewidywalne, dosłownie przelatywałam co drugie zdanie ostatnich rozdziałów i szczególnie epilogu.

Poprzednie części były moim guilty pleasure, bo w całkiem przyjemny sposób wykorzystywały sprawdzone tropes. Była wartka akcja, slow burn, trochę dziwny język (może to kwestia tłumaczenia),ale świadoma wszystkich wad tych książek to działało i czytałam nocami, byle iść dalej z historią. Tę część męczyłam przez miesiąc… Wątek romantyczny bardzo dużo stracił, główny złol ...

Kryształowa korona kończy cykl Przebudzenie powietrza. Według mnie książka trzyma poziom swoich poprzedniczek. Dla mnie opowieść o przygotowaniu do ostatecznego starcia z Victorem oraz finał są satysfakcjonujące. Z przyjemnością przeczytałam całość, polubiłam bohaterów zarówno pierwszo- jak i drugoplanowych. Autorka wykreowała ciekawy świat fantastyczny, w którym jednak zasady społeczne i polityczne nie odbiegają od tych obowiązujących dziś. Było pospólstwo,nieustannie przez kogoś ciemiężone i wykorzystywane oraz Panowie, o których uwagę i poparcie należało ciągle zabiegać. Byli Ci posiadający moce, których inni się obawiali i raczej trzymali na dystans. Wszakże w dzieciństwie i odrzuceniu przez rówieśników można doszukiwać się początków tworzenia potwora Victora. A tego i kilku innych informacji dowiadujemy się dzięki więzi między Vahlą a Victorem. Takowa powstanie i mocno pokiereszuje naszą Kroczącą z wiatrem. Poznajemy historię Jaxa,postać raczej lubiana i także owiana tajemnicą. W tej części zagadki zostaną rozwikłane a finał skropiony krwią winnych i niewinnych. Szkoda tylko Daniela. Według mnie nie zasłużył na swój los. Czas spędzony z Vahlą i Aldrikiem oraz ich drużyną uważam za przyjemny. Polecam.

Kryształowa korona kończy cykl Przebudzenie powietrza. Według mnie książka trzyma poziom swoich poprzedniczek. Dla mnie opowieść o przygotowaniu do ostatecznego starcia z Victorem oraz finał są satysfakcjonujące. Z przyjemnością przeczytałam całość, polubiłam bohaterów zarówno pierwszo- jak i drugoplanowych. Autorka wykreowała ciekawy świat fantastyczny, w którym jednak...

Finałowy tom błyskawicznej serii „Przebudzenie powietrza” był, w mojej opinii, pomyślnym zakończeniem.

Oczywiście seria ma wady, jak dużo innych, które czytałam w podobnej tematyce, nie da się tego ukryć. Mogłabym je wymieniać tak jak w opiniach poprzednich części, ale myślę, że skupię się tym razem na pozytywnej energii, którą z jakiegoś powodu we mnie wywołuje.

Dorzucę tylko kilka uwag co do treści:
- W pewnym momencie odczułam silne powiązanie fabuły z „Dworami” Sarah J. Maas, ale na szczęście nie zdominowało całej reszty.
- Uważam za bardzo ciekawy wybór punktu widzenia użyty w epilogu.
- Zakończenie było przewidywalne, ale chyba nikt nie miał zbyt wygórowanych wymagań po poznaniu poprzednich części. Jedyne co to myślę, że było trochę chaotyczne i mogło być bardziej uszczegółowione.
- Cieszę się też, że autorka uznała, iż uśmierciła wystarczająco ważnych postaci w poprzednich częściach :)

Pomimo tempa w jakim się czyta tą serię, spodziewam się, że jej duch zostanie ze mną na dłużej. Związałam się z bohaterami bardziej niż sądziłam, że będę w stanie i po tak intensywnej przygodzie pewnie będę miała „kaca czytelniczego”. Zgadzam się, że nie jest to wybitna lektura, ale sprawiła mi wiele radości podczas czytania, trochę smutków i dała odczuć wachlarz innych emocji, których od jakiegoś czasu nie wywoływały we mnie inne książki. Będę ją wspominać z uśmiechem na ustach i polecać każdemu kto będzie chciał słuchać.

Finałowy tom błyskawicznej serii „Przebudzenie powietrza” był, w mojej opinii, pomyślnym zakończeniem.

Oczywiście seria ma wady, jak dużo innych, które czytałam w podobnej tematyce, nie da się tego ukryć. Mogłabym je wymieniać tak jak w opiniach poprzednich części, ale myślę, że skupię się tym razem na pozytywnej energii, którą z jakiegoś powodu we mnie wywołuje.

Dorzucę...

Z jednej strony zakończenie jest dość szampowe i przewidywalne. Z drugiej jednak jest dla mnie w pełni satysfakcjonujące.
Autorka dość dobrze racjonuje poziom strat i cudów podczas walk. Dzięki temu nie możemy być nigdy pewni, kogo jeszcze stracimy, a fabuła wielokrotnie nas zaskakuje.
Jednocześnie saga daje świetne podłoże do kontynuacji ten opowieści i liczę na więcej.
Jedyny zawód to brak domknięcia wątków Jaxa i Elicii. Oboje zasłużyli na coś dobrego, a sprawa pozostaje nierozwiązana.
Lektura przyjemna i łatwa w odbiorze, zajęła mi kilka długich wieczór, szczerze polecam.

Z jednej strony zakończenie jest dość szampowe i przewidywalne. Z drugiej jednak jest dla mnie w pełni satysfakcjonujące.
Autorka dość dobrze racjonuje poziom strat i cudów podczas walk. Dzięki temu nie możemy być nigdy pewni, kogo jeszcze stracimy, a fabuła wielokrotnie nas zaskakuje.
Jednocześnie saga daje świetne podłoże do kontynuacji ten opowieści i liczę na więcej....

Nareszcie tom finałowy całej serii.
Ta część była dość mroczna, ale jednocześnie było tu trochę głupich wątków albo może raczej głupich opisów sytuacji. Dużym plusem była relacja Elecii i Jaxa – bardzo mi przykro, że nie została mocniej rozbudowana. Postać Fritza również na plus, Sehra i Za to samo. Minusem niestety była Vhalla i Aldrik… Choć w sumie chyba bardziej Vhalla.
Denerwowało mnie jej szybciutkie przyzwyczajenie do tego, że będzie cesarzową. Aldrik raz użył wobec niej tego zwrotu i nagle ona już sama o sobie tak mówi, nagle na spotkaniach dworskich pokazuje pazurki i chce być one man army. Przy pierwszej lepszej okazji od razu zdradza cel ich podróży. Mówi wszystkim naokoło co planuje. Mam wrażenie, że autorka chciała bardzo szybko zamknąć całą historię i miała limit stron do wykonania tego, dlatego tak to wszystko wyglądało.
Brakowało mi jakiejś nieufności ludu wobec Vhalli.
No i sceny walki… Vhalla czuje zmęczenie i to, że opada z sił i brakuje jej magii, po czym nagle walczy dalej z nową energią jakby ktoś jej zaaplikował energola. Czasem nie rozumiałam opisów walk i nie kleiły mi się te sceny. Szczególnie finałowe, gdy była mowa o Victorze, Vhalli i Aldriku. Nie byłam w stanie ogarnąć kto, co jak, czym.

Nareszcie tom finałowy całej serii.
Ta część była dość mroczna, ale jednocześnie było tu trochę głupich wątków albo może raczej głupich opisów sytuacji. Dużym plusem była relacja Elecii i Jaxa – bardzo mi przykro, że nie została mocniej rozbudowana. Postać Fritza również na plus, Sehra i Za to samo. Minusem niestety była Vhalla i Aldrik… Choć w sumie chyba bardziej Vhalla....

Cała seria Przebudzenie Powietrza jest pełna emocji. Połączenie walki, miłości i magii żywiołów, tworzy ciekawą historię bohaterki Vhalli Yarl. Bardzo polecam

Cała seria Przebudzenie Powietrza jest pełna emocji. Połączenie walki, miłości i magii żywiołów, tworzy ciekawą historię bohaterki Vhalli Yarl. Bardzo polecam

Idealne zakończenie całej serii !!!

Idealne zakończenie całej serii !!!

Ciekawe zamknięcie serii, chociaż pozostawiające pewien niedosyt.

Ciekawe zamknięcie serii, chociaż pozostawiające pewien niedosyt.