Najpierw plusy.
> Nareszcie praca mediów opisana mniej więcej tak, jak wygląda w rzeczywistości, bez wkurzających stereotypów "dziennikarskie hieny przeszkadzają w śledztwie" i bez realiów rodem z osiedlowych kablówek bohaterskich lat 90. minionego wieku.
EDIT: niestety, nie udało się uniknąć hiperstereotypowego opisu informatyka...
> Dobry, ciekawy, soczysty i zróżnicowany język postaci.
> Autor zdaje sobie sprawę, że bieżące konteksty starzeją się i wietrzeją, dlatego nie pozostawia bez wyjaśnienia "dla potomnych" żadnej "Inki od Dębskiego", żadnego "meleksa" czy "fryzjera".
> Warszawa jest właśnie taka, jaka jest, włącznie z czteropiętrowymi blokami o kręconych schodach i bez wind na dalekich Bielanach (mieszkałam wiele lat w jednym z nich, wniesienie większych zakupów było wyzwaniem, o szafę nawet nie pytajcie).

Ale te i inne plusy nie przysłoniły mi minusów. Nie bez przyczyny nawiązuję do pewnego filmu o statusie kultowego, bo książka upstrzona jest takimi pseudoerudycyjnymi wtrętami w stopniu graniczącym z nieznośnością, a kto nie łapie tych kodów, od razu klasyfikowany jest jako osobnik drugiej kategorii. Przy czym erudycja bohaterów z reguły nie sięga dużo dalej niż właśnie "Miś", serial "Allo Allo" czy piosenki Kazika (nic nie ujmując żadnemu z przywoływanych w książce - i przeważnie lubianych przeze mnie - utworów czy twórców).

I na koniec najpoważniejszy minus: całość z każdym rozdziałem, mimo swego bogactwa, pomysłowości, niewątpliwej kompetencji i wyrafinowania, jest coraz bardziej nużąca i coraz nudniejsza. Przez większość lektury czułam się jak ten Gałkiewicz, który nie może zrozumieć "jak to mnie zachwyca, kiedy mnie nie zachwyca?".

Najpierw plusy.
> Nareszcie praca mediów opisana mniej więcej tak, jak wygląda w rzeczywistości, bez wkurzających stereotypów "dziennikarskie hieny przeszkadzają w śledztwie" i bez realiów rodem z osiedlowych kablówek bohaterskich lat 90. minionego wieku.
EDIT: niestety, nie udało się uniknąć hiperstereotypowego opisu informatyka...
> Dobry, ciekawy, soczysty i...

Tegoroczny Mundial może i już się rozstrzygnął, ale to nie znaczy, że to koniec sportowych emocji. Jeśli wciąż mało Wam piłki nożnej, zawsze możecie sięgnąć po Grę w oczko Kalinowskiego – tym razem w odświeżonym, mundialowym wydaniu.

Gdybym miała opisać fabułę tej książki jednym słowem, wybrałabym „zawiła”. Wątków jest mnóstwo, na samym początku kompletnie nie wiedziałam, co jest pięć. Króciutki kawałek o jednej postaci, zaraz potem o drugiej, później przeskok do trzeciej, czwartej… i, przynajmniej w pierwszych rozdziałach, nie ma między nimi zasadniczo żadnego powiązania. Totalny chaos. Na szczęście później się to nieco klaruje, a fragmenty poświęcone poszczególnym wątkom robią się dłuższe, ale wrzucanie czytelnika od razu na tak głęboką wodę to w mojej opinii nie do końca dobra decyzja. Ale tak prócz kołującej struktury czytało się całkiem przyjemnie. Śledztwo ma sporo odnóg i warstw, jako że zanim będziemy szukać mordercy, trzeba się wpierw dokopać do jakichkolwiek sensownych poszlak oraz sprawdzić ich trafność. One z kolei prowadzą też do paru innych przekrętów w wykonaniu bohaterów pozornie niezwiązanych ze śledztwem. I tak się to wszystko toczy.

Omawiając tę powieść, trzeba wspomnieć jeszcze o dwóch rzeczach, których mamy w niej na pęczki – kontrowersjach i żartach. Te pierwsze występują tu w różnorakich formach: ustawianie meczy, hazard, kradzieże aut, prostytucja, narkotyki, szantaże, jednym słowem – patologia. I niestety, przewija się tego tak dużo, że temat zupełnie traci ciężar. Kontrowersje mają to do siebie, iż ich funkcją jest szokować. Ale jak bardzo zaskoczyć czytelnika może trzeci z rzędu szantaż, czwarta runda w kasynie? Z czasem to wszystko powszednieje i przestaje wywierać wrażenie. Na szczęście jednak drugie z wymienionych, humor, sprawdza się trochę lepiej. Miejscami bywa… średnio ambitny, ale nie drażni, a nieraz faktycznie bawi.

Pełną recenzję znajdziecie pod tym linkiem:
https://popkulturowcy.pl/2022/12/28/gra-w-oczko-recenzja-ksiazki-polacy-nic-sie-nie-stalo/

Tegoroczny Mundial może i już się rozstrzygnął, ale to nie znaczy, że to koniec sportowych emocji. Jeśli wciąż mało Wam piłki nożnej, zawsze możecie sięgnąć po Grę w oczko Kalinowskiego – tym razem w odświeżonym, mundialowym wydaniu.

Gdybym miała opisać fabułę tej książki jednym słowem, wybrałabym „zawiła”. Wątków jest mnóstwo, na samym początku kompletnie nie wiedziałam,...

Z przyjemnością przeczytałem "Grę w oczko" i mogę polecić wszystkim jej przeczytanie

Z przyjemnością przeczytałem "Grę w oczko" i mogę polecić wszystkim jej przeczytanie

Można przeczytać
Bez ekscytacji

Można przeczytać
Bez ekscytacji

Z początku trudno było mi się wgryźć ze względu na sporą liczbę postaci i środowisko piłkarskie (ponieważ zamordowany zostaje piłkarz, tak że odniesień do piłki nożnej jest tu sporo),jednak z czasem przyznaję, że mocno się wciągnęłam. Postaci da się szybko ogarnąć, bo są dobrze, przede wszystkim wyraziście wykreowane. Trzeba też przyznać, że nie są typowe, jak to w kryminałach
często bywa. Cała sprawa kryminalna jest poprowadzona ciekawie. Razem z bohaterami wnikamy w świat sportu, a raczej jego kulisy ze wszystkimi machlojkami, przekrętami finansowymi, oszustwami i wszechobecnym hazardem. Obok świata sportu jest też drugie ciekawe środowisko, czyli świat mediów, głównie telewizji. Widać, że autor wie, o czym pisze, bo doskonale zna media od środka, a i świat sportu poznał zapewne dogłębnie, ponieważ jest dziennikarzem sportowym. To, co zasługuje na szczególną uwagę w tej książce, to język. Bardzo żywy, co jest zwłaszcza widoczne w dialogach, a więc ogromny plus. Naprawdę dobra lektura, w sumie jestem pozytywnie zaskoczona, bo o tym autorze raczej nie jest szczególnie głośno, a „Gra w oczko” była naprawdę niezła. Polecam!

Po więcej moich recenzji zapraszam na Instagram: https://www.instagram.com/niefikcyjna/

Z początku trudno było mi się wgryźć ze względu na sporą liczbę postaci i środowisko piłkarskie (ponieważ zamordowany zostaje piłkarz, tak że odniesień do piłki nożnej jest tu sporo),jednak z czasem przyznaję, że mocno się wciągnęłam. Postaci da się szybko ogarnąć, bo są dobrze, przede wszystkim wyraziście wykreowane. Trzeba też przyznać, że nie są typowe, jak to w...

Słabe.

Słabe.

Świat dziennikarzy, sportu i polityki. Trochę kryminału, trochę hazardu, trochę przekrętów i wzrost napięcia 20 stron przed końcem. Niby nic specjalnego, ale bardzo dobrze się czytało

Świat dziennikarzy, sportu i polityki. Trochę kryminału, trochę hazardu, trochę przekrętów i wzrost napięcia 20 stron przed końcem. Niby nic specjalnego, ale bardzo dobrze się czytało

Lekki kryminał w świecie piłki nożnej (środowisko w którym autor czuje się jak ryba w wodzie),hazardu i polityki.

Lekki kryminał w świecie piłki nożnej (środowisko w którym autor czuje się jak ryba w wodzie),hazardu i polityki.

Część bohaterów ta sama co w "Załodze" :)

Część bohaterów ta sama co w "Załodze" :)

Nie jest to literatura wielkiego lotu. Sluchajac audiobooka swietnie sie ubawilam. Poczucie humoru, celne riposty. Okazalo sie rzeczywistosc nie jest taka oczywista. Zeby sie tego dowiedziec trzeba przeczytac, polecam.

Nie jest to literatura wielkiego lotu. Sluchajac audiobooka swietnie sie ubawilam. Poczucie humoru, celne riposty. Okazalo sie rzeczywistosc nie jest taka oczywista. Zeby sie tego dowiedziec trzeba przeczytac, polecam.