Grzegorz Brudnik

Śląsk, nad którym nigdy nie wschodzi słońce. Wszystkim jest zimno. Nie, bo jest pieprzone minus dziesięć stopni. Bo zamarzli od środka. Bo chcą wierzyć, że nic nie czują. I nikt się nie przyzna, że czują za dużo. Spotkanie oko w oko z bólem, tęsknotą i rozczarowaniem. To dopiero byłoby zabójstwo. To dopiero byłaby śmierć. Przez uduszenie. Udławienie wszystkim, co miało kwitnąć i rosnąć. Ale potrzebowało światła. Więc umarło. Nie żyje. Jak on. I one. Bezsilność. Bo tyle się stało. I boli. I tego nikt nie zdrapie. Z tym trzeba będzie zostać. Albo od tego uciec. Albo w tym zgnić. Nie będzie kary. Ideały obijają się o brzeg burej rzeczywistości, żeby zamienić się w mętną pianę pychy i zawiści. A nawet nie chciałem się z nikim ścigać. Miałem wszystko i nic nie mam. I nikt się nawet nie pochylił nad moją parszywą raną. Która wchłonęła nas, i przyszłość, i nadzieję. Bezczelnie i bezwiednie odznacza się i afiszuje z tym: „nie masz już nic”. Tik tak. Znowu kogoś zabraknie. Zeżre ją najciemniejsza noc po ostatnim dniu roku. Bo jeśli coś ma się kończyć. Tak jak się kończy codziennie i jak już od dawna nie istnieje. To dziś. To niech się da tego końca dotknąć i go nazwać. Ciach. Po Tobie. Zamiast powolnego rozpadania się między piętrami brzydkich bloków. Bezkompromisowa historia. Autentyczna i szorstka. Brzydka. Kryminalna zagadka, w której wszystko się zgadza. Kompletna. Pełna. Każdy element ma swoje miejsce i znaczenie. Każda postać ma uzasadnienie. Lichy wychodzi zza liter, bije, bo cały jest sercem i trzyma się ledwo nad ziemią, napędzany już chyba tylko potrzebą zamknięcia. I trzyma się, żeby się nie rozbić i nie wpaść w otchłań. Ale już nie chce trzymać. Siebie przy życiu, siebie w ryzach. Nie chce. Bo już wszystko, co miało być, zdarzyło się i skończyło. Więc po co. Lichy jest autodestrukcyjny, nieugięty, genialny. Słaby i silny ta słabością. Martyna. Chudor. Zielska z anteną. Anna, nie Ania. Tekla. Róża. Szampon. Sierść. Wszyscy mnie dotykali i rozgrzebali. To historia dobra na tylu płaszczyznach. Studium samotności, bezsilności. Walki. Fanatyzmu, obsesji. Tęsknoty. Nadziei. Jak to jest napisane! Złoto. Bardziej czuję. niż czytuję. Nie ma lepszego uczucia po lekturze.