Dobrze się czytało.

Dobrze się czytało.

Zdecydowanie lepsza część od pierwszej. Skomplikowany wątek, poplątane losy bohaterów. Akacja toczy się wolno, ale wraz z ilością przeczytanych stron wzrasta poziom emocji. Bardzo dobrze się czyta.

Zdecydowanie lepsza część od pierwszej. Skomplikowany wątek, poplątane losy bohaterów. Akacja toczy się wolno, ale wraz z ilością przeczytanych stron wzrasta poziom emocji. Bardzo dobrze się czyta.

Kryminał dla czytelników, którzy lubią niespieszną akcję, z delikatnym wątkiem kryminalnym i dużą dawką psychologii.
Bohaterowie znani z poprzedniej części, czyli detektyw Matthew Venn oraz sierżant Jeff i Ross, prowadzą śledztwo w sprawie morderstwa w Devonie. Venn robi się nerwowy, gdy odkrywa, że ludzie z miasteczka ciągle go okłamują; ma też na głowie spotkanie z matką, która nie akceptuje jego wyborów życiowych. Podobnie Jeff i Ross - zmagają się z problemami domowymi.
Moim zdaniem za dużo tu wątków obyczajowych, które mnie specjalnie nie wciągnęły, a za mało kryminału. W pierwszej części pt. ,,Długi zew" zachowano proporcje, tutaj za dużo jest opisów, dylematy bohaterów jakieś takie nijakie. Nie poruszył mnie nawet wątek młodych ludzi z depresją, problemami natury psychicznej, chociaż z reguły jestem na to czuła.
Na pewno jednak to książka dobra na długie wieczory - zimowe lub letnie :)

Kryminał dla czytelników, którzy lubią niespieszną akcję, z delikatnym wątkiem kryminalnym i dużą dawką psychologii.
Bohaterowie znani z poprzedniej części, czyli detektyw Matthew Venn oraz sierżant Jeff i Ross, prowadzą śledztwo w sprawie morderstwa w Devonie. Venn robi się nerwowy, gdy odkrywa, że ludzie z miasteczka ciągle go okłamują; ma też na głowie spotkanie z...

Bardzo smutna ta książka. Mocno depresyjna. Chociaż to przecież kryminał, a więc taka literatura, z założenia lekka, niewymagająca, relaksująca.
Wszyscy bohaterowie są na swój sposób ciężcy, pogubieni, i w tym pogubieniu idiotyczni.

Miałam wrażenie, że szukają nie wiadomo czego i oczekują nie wiadomo czego, są strasznie roszczeniowi i niezadowoleni mimo tak naprawdę świetnej sytuacji -przynajmniej z polskiej perspektywy,
Wiadomo, że depresja nie wybiera; ale w tej historii narzekają na swoje życie, w mniej czy bardziej otwarty sposób, wszyscy bohaterowie. I wielokrotnie jakoś nie mogłam nadążyć za tymi ich żalami.
Małżeństwo z 2 córkami mieszka w piętrowym domu, nie w jednym pokoju, w jednym piętrowym domu, ach jak cierpią w z powodu ciasnoty i braku prywatności. Na czym polega ta ciasnota?
młoda kobieta skończyła studia i się nudzi, bo mieszka z rodzicami -ach jaka jest biedna i znudzona , według autorki. No to dlaczego się nie wyprowadzi od rodziców?

Co chwilę kolejny bohater miał depresję; rozumiem, że depresja jest problemem, ale autorka jakoś to wszystko wypaczyła.
jakaś taka kiczowata, przerysowana ta historia.

Bardzo smutna ta książka. Mocno depresyjna. Chociaż to przecież kryminał, a więc taka literatura, z założenia lekka, niewymagająca, relaksująca.
Wszyscy bohaterowie są na swój sposób ciężcy, pogubieni, i w tym pogubieniu idiotyczni.

Miałam wrażenie, że szukają nie wiadomo czego i oczekują nie wiadomo czego, są strasznie roszczeniowi i niezadowoleni mimo tak naprawdę...

Autorka jest mi dobrze znana, czyta się dobrze choć, pozornie, wydarzenia nie pędzą. Jakby na przekór temu emocje rosną błyskawicznie. Bohaterowie są świetnie scharakteryzowani, wydarzenia są logicznie ułożone, wszystko zmierza do zakończenia, które jest kompletnym zaskoczeniem. Kolejna bardzo dobra pozycja, polecam, warto poznać te klimaty :-)

Autorka jest mi dobrze znana, czyta się dobrze choć, pozornie, wydarzenia nie pędzą. Jakby na przekór temu emocje rosną błyskawicznie. Bohaterowie są świetnie scharakteryzowani, wydarzenia są logicznie ułożone, wszystko zmierza do zakończenia, które jest kompletnym zaskoczeniem. Kolejna bardzo dobra pozycja, polecam, warto poznać te klimaty :-)

„Tak przynajmniej zawsze się pocieszała, gdy poczucie winy, bardziej bolesne niż zgaga, zalewała jej sumienie: że mimo iż poświęcała im tak mało czasu, jej dzieci nie wyrosły na nieudaczników”, czyli opowieść o problemach małej społeczności i zbrodniach ukrytych w kłamstwach.

Krzyk czapli to drugi tom serii Dwie rzeki jednej z moich ulubionych autorem, Ann Cleeves. Ponownie wracamy do północnego Devon, gdzie detektyw Matthew Venn będzie miał do rozwiązania kolejne zagadki.

W Północnym Devonie trwa upalne lato, a wybrzeże zapełnia się turystami. Detektyw Matthew Venn zostaje nagle wezwany do domu lokalnych artystów. Trafia tam na misternie upozorowane morderstwo - doktor Nigel Yeo został śmiertelnie ugodzony odłamkiem jednego z rozbitych wazonów swojej córki, która zajmuje się ręcznym wytwarzaniem szkła.
Yeo na pierwszy rzut oka nie wydaje się typem człowieka, który mógłby paść ofiarą zbrodni. Był zwykłym urzędnikiem i kochającym ojcem. Sprawy dodatkowo się komplikują, gdy detektyw odkrywa bliskie relacje łączące córkę zmarłego z jego mężem, Jonathanem. Sprawa zaczyna niebezpiecznie ocierać się o prywatne życie śledczego.
Gdy dochodzi do kolejnego zabójstwa, Matthew Venn wie, że przyjdzie mu zmierzyć się nie tylko z mordercą, ale też z kłamstwami powtarzanymi w samym sercu jego społeczności.

Ann Cleeves jest mistrzynią tworzenia mrocznej i gęstej atmosfery małego miasteczka. Uwielbiam taki klimat, a sięgając po jej książki, wiem, że zagadki i zbrodnie będą dopracowane w każdym nawet najmniejszym szczególe. Oprócz kryminalnych wątki znajdziecie tutaj także kilka obyczajowych, które dopełniają fabułę. Bohaterowie są przemyślani i nie pojawiają się bez przyczyny. Krzyk czapli to kryminał, pełen tajemnic i kłamstw powtarzanych przez małą społeczność. Jeśli już czytaliście inne książki, Cleeves to wiecie, że nie są to typowe kryminały, gdzie akcja pędzi na złamanie karku. U tej autorki fabuła toczy się wolno, ale dzięki temu można wczuć się w bohaterów oraz miejsce akcji. Ponownie Cleeves osadziła swoją książkę w przepięknym miejscu. Jej opisy oddają mroczny i duszny klimat tego miejsca. Napięcie budowane jest stopniowo i towarzyszy nam do samego końca.

Nic nie jest tutaj oczywiste. Cleeves krok po kroku odkrywa kolejne fakty i coraz więcej możemy dowiedzieć się o bohaterach, którzy są bardzo różnorodni. Pełni wad i niejasności, dzięki czemu są bardzo realistyczni. Matthew Venna to bardzo tajemnicza postać i jestem ciekawa, jakie kolejne sprawy będzie miał do rozwiązania. Krzyk czapli to dobry kryminał, który zawiera wszystkie cechy tego gatunku. Ann Cleeves umiejętnie manipuluje czytelnikiem i nie odkrywa wszystkich kart naraz. Autorka porusza w swojej opowieści tematy, z którymi wiele osób się zmaga — depresja, brak opieki medycznej czy też niszczycielskie działania Internetu. Jest to naprawdę kawał dobrej powieści, która jest swoistym wołaniem o pomoc. Ja już wypatruję kolejnych tomów z tej serii.

„Tak przynajmniej zawsze się pocieszała, gdy poczucie winy, bardziej bolesne niż zgaga, zalewała jej sumienie: że mimo iż poświęcała im tak mało czasu, jej dzieci nie wyrosły na nieudaczników”, czyli opowieść o problemach małej społeczności i zbrodniach ukrytych w kłamstwach.

Krzyk czapli to drugi tom serii Dwie rzeki jednej z moich ulubionych autorem, Ann Cleeves....

Drugi tom o detektywie Vennie. Mam ochotę na dalsze części.

Drugi tom o detektywie Vennie. Mam ochotę na dalsze części.

Ile książek przeczytaliście w lutym?❤️

[ współpraca reklamowa z @czwartastronakryminalu ]

KRZYK CZAPLI był drugą książką Ann Cleeves, jaką miałam okazję przeczytać - moja przygoda z jej twórczością zaczęła się od świetnej pierwszej części serii, czyli "Długi zew", więc wiedziałam, że koniecznie muszę przeczytać dalszy ciąg tej historii ❤️

Trochę trudniej było mi się wczytać w tę książkę, nawet pomimo faktu, że akcja zaczęła się rozkręcać dość szybko. Nie byłam jakoś w 100% przekonana co do tego, w jaki sposób autorka zaczęła prowadzić fabułę. Z czasem jednak zmieniłam trochę zdanie na jej temat, wkręciłam się i czytało mi się dużo lepiej. Mimo tego muszę przyznać, że pierwsza część podobała mi się bardziej😅

Gdy już wskoczyłam w wir akcji to reszta książki poszła mi dość szybko. Z czasem też bardzo spodobała mi się intryga, jaką uknuła autorka, chociaż jej rozwiązanie wydało mi się trochę przesadzone, ale mimo wszystko nadal raczej zaliczyłabym całość pomysłu na plus. Do tego po raz kolejny wnikamy w przestrzeń prywatną głównego bohatera, w jego życie rodzinne, przez co mamy wrażenie, że lepiej znamy jego samego, jego psychikę i sposób myślenia. Ostatecznie była to całkiem niezła książka, chociaż (jak pisałam wyżej) "Długi zew" podobał mi się trochę bardziej. Mimo to KRZYK CZAPLI był fajną kontynuacją serii❤️

Ile książek przeczytaliście w lutym?❤️

[ współpraca reklamowa z @czwartastronakryminalu ]

KRZYK CZAPLI był drugą książką Ann Cleeves, jaką miałam okazję przeczytać - moja przygoda z jej twórczością zaczęła się od świetnej pierwszej części serii, czyli "Długi zew", więc wiedziałam, że koniecznie muszę przeczytać dalszy ciąg tej historii ❤️

Trochę trudniej było mi się...

Ależ to było pozbawione fajerwerków. Nie ma w tym tekście zwrotów akcji, cliffhangerów, niewiele jest tu takich mocniejszych punktów. Z początku chciałem zacząć moją recenzję nieco inaczej, od podkreślenia klasyczności tego kryminału, i to też byłaby niewątpliwie prawda, ale bardziej charakterystyczne dla tej powieści wydaje mi się jednak to, o czym ostatecznie napisałem. Właśnie ta "płaskość" narracji, jej równość, to, że nie znajdziemy tu zwiększania napięcia, prób "trzymania czytelnika za mordę". Prób uczynienia tej powieści "nieodkładalną" (który to przymiotnik tak często ostatnio woła do nas z okładek kryminałów).

W ramach tejże "płaskości" autorka stara się oczywiście, by całość była możliwie ciekawa, wciągająca. Udaje się jej to jakoś tam, śledzimy śledztwo, poznajemy bohaterów, scena po scenie jednak bardziej lecimy niż brniemy przez całą historię. I tu właśnie włącza się ten klasycyzm, druga cecha wyróżniającą tę powieść. Choć... czy fakt, że w pewnym momencie mamy w powieści aż tyle trupów, z których co najmniej jeden niewątpliwie nie był konieczny dla samej historii, nie jest oznaką, że sama Cleeves zdała sobie od pewnego momentu sprawę, że fakt, że stara się przy takich właśnie ograniczeniach, pisać literaturę czysto rozrywkową nieco zbytnio tamuje jej pisanie? Tak, tak, dobrze się domyślacie, ten "nadprogramowy" trup pojawia się raczej pod koniec (choć nie pod sam koniec, gdy akcja siłą rzeczy nieco przyśpiesza) powieści :) Faktem niewątpliwym jest, że ja sam lepiej się ową gładkością tekstu bawiłem w pierwszych partiach lektury. Potem... cóż, nie było to takie lekkie, jakie brytyjskie kryminały bywały i, miejmy nadzieję, dalej potrafią być. 

Kwestia jej związku z ową "płaskością", tego, do jakiego stopnia obie te cechy są ze sobą powiązane, może być oczywiście kwestią dyskusji, faktem natomiast jest, że jakaś tam ich korelacja rzuca się w książce takiej jak ta w oczy. Ciekawe, że jakby dla równowagi dostajemy tu sporo spraw nader współczesnych. Już nawet mniejsza, że szczegół, że nasz główny dzielny stróż prawa ma męża jest podkreślony jakoś tak ze dwadzieścia razy, ale jest też np. sporo wzmianek o kryzysie hipotecznym 2008 roku i tym, jakie miał on skutki czy o emancypacji społecznej osób niepełnosprawnych intelektualnie (za ten ostatni motyw rzecz jasna daję plusik, tym bardziej, że nie był on zrobiony w jawnie cukierkowy sposób). Jakby pisarka chciała nam podkreślić, że to się jednak dzieje tu i teraz, jakby nam to powtarzała. Ale... znowuż, rzecz charakterystyczna, fakt, że internet miał niemały wpływ na tę historię wybrzmiewa znacznie, znacznie słabiej niż w amerykańskich kryminałach. I trudno mi ocenić na ile było to celowe ze strony pisarki.

Stosunkowo najlepiej to samoograniczenie Cleeves zadziałało przy konstrukcji głównych bohaterów. Przy całym minimalizmie czujemy naszą trójkę głównych śledczych, ich charaktery i problemy - a to dopiero drugi tom cyklu, więc wciąż są oni literacko budowani. I, owszem, nadają się na wiodące postacie serii, nawet jeśli to nie jest tak, że szaleję teraz z ciekawości, co się w przyszłości wydarzy w ich życiu osobistym. Gorzej jest z postaciami podejrzanych, tu miejscami do końca nie wiedziałem kto jest kim, choć... aż raziło, jak bardzo autorka podkreśla mnogość wad omalże każdej z pojawiających się na kartach książki osób, to, jak małymi bywali oni ludźmi. Zresztą to nie do końca kojarzenie bohaterów tego dramatu trochę rzuciło się cieniem na moją percepcję finału książki.

Właśnie - finał. Czemu on był taki "rozdwojony"? Dwie osoby okazują się winne, ale jakby osobno, autonomicznie. Co, kolejna próba wynagrodzenia czytelnikom wcześniejszej "płaskości" tekstu? "No to teraz macie taką atrakcję". Jeśli tak, to niespecjalnie wyszło, ja poczułem się przede wszystkim zdezorientowany. Zresztą kwestia winy tej "mniej winnej" postaci była zwyczajnie jakaś taka dziwna. Ni to bardzo zły człowiek, demonicznie wszystkim sterujący zza kulis, ni coś, co miało bardziej zamieszać w życiu prywatnym postaci, ni nie wiadomo co. A w zamierzeniu chyba miało to być bardzo, ale to bardzo efektowne.

Swoją drogą dziwne, że w takiej jak opisana w powieści sytuacja nikt z ekipy śledczej nawet nie pomyślał, by posłać tam tym ludziom jakiegoś policyjnego psychologa.

Można polecić jednak tylko fanom nader konkretnego gatunku literackiego: klasycznego, inteligentnego/silącego się na inteligencję kryminału.

Ależ to było pozbawione fajerwerków. Nie ma w tym tekście zwrotów akcji, cliffhangerów, niewiele jest tu takich mocniejszych punktów. Z początku chciałem zacząć moją recenzję nieco inaczej, od podkreślenia klasyczności tego kryminału, i to też byłaby niewątpliwie prawda, ale bardziej charakterystyczne dla tej powieści wydaje mi się jednak to, o czym ostatecznie napisałem....

Historia jaką stworzyła autorka to bardzo przejmujący obraz, która splata ze sobą losy wielu osób, wszystko przy tym ma bardzo mroczny charakter. Całe śledźtwo jest dość niespieszne, choć to tak naprawdę tylko takie wrażenie bo zagadke morderstw udaje się rozwiązać dość szybko. Sporo tu niejasności i zatajonych przypadków, jednak to tylko potęguje fajny kliamt historii. Bardzo przypadło mi do gustu to co autorka nak zaserwowała jako pośredni czynnik w tym wszystkim - to wszystko choć jest fikcją literacką mam wrażenie, że powoli zaczyna się dziać lub wręcz już ma miejsce. Wystarczy popatrzeć na te wszystkie okropne „challenge” tak modne teraz. Fajne, że został tu dobrze wpleciony ten wątek, jak również poruszono problem depresji a nawet samych problemów ze służbą zdrowia. Jak widać nie tylko u nas nie jest kolorowo…


Nie znajdziemy tu żadnych zaskakujących czynników ani niespodziewanych zwrotów akcji. Od początku budowana jest opowieść, ktora stopniowo odkrywa swoje karty przed czytelnikiem. To raczej taki typowy, klasyczny kryminał bez mocnego rozlewu krwii, bez skomplikowanych wątków. Autorka za to lubi rozbudowane opisy, mocne i dokładne przedstawienie postaci i historii, wszystko musi być dobrze nakreślone. To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki i z pewnością nie ostatnia.

Historia jaką stworzyła autorka to bardzo przejmujący obraz, która splata ze sobą losy wielu osób, wszystko przy tym ma bardzo mroczny charakter. Całe śledźtwo jest dość niespieszne, choć to tak naprawdę tylko takie wrażenie bo zagadke morderstw udaje się rozwiązać dość szybko. Sporo tu niejasności i zatajonych przypadków, jednak to tylko potęguje fajny kliamt historii....