Nie ukrywam, że do przeczytania tego "dzieła" zachęciły mnie negatywne recenzje zamieszczone na stronie. Nie jestem czytelnikiem powieści w tym gatunku, preferuje przede wszystkim kryminały i sensację, jednak postanowiłem sprawdzić co w trawie piszczy. I nie zawiodłem się. Mogę powiedzieć, że to dramat czystej postaci, przeplatany kryminałem wydawniczym. Książka jest dramatycznie słaba, bardzo uboga językowo, natomiast bogata w mało apetyczne opisy przyrody poniżej pasa. Niektóre fragmenty są tak durne, że aż śmieszne.

Ceniłem bardzo dawne książki podróżnicze Beaty, jednak mam wrażenie, że od jakiegoś czasu prądy jej twórczości kierują na oceany bylejakości, żenady oraz pisania o czymkolwiek, byle pisać.

Serdecznie nie polecam.

Nie ukrywam, że do przeczytania tego "dzieła" zachęciły mnie negatywne recenzje zamieszczone na stronie. Nie jestem czytelnikiem powieści w tym gatunku, preferuje przede wszystkim kryminały i sensację, jednak postanowiłem sprawdzić co w trawie piszczy. I nie zawiodłem się. Mogę powiedzieć, że to dramat czystej postaci, przeplatany kryminałem wydawniczym. Książka jest...

"CZAS NAMIĘTNOŚCI" BEATA PAWLIKOWSKA

Czytałam kilka książek autorki i ta moim zdaniem jest najlepsza.
Prosta historia, język i styl, jednak jest też to coś, co powoduje, że chce się czyta dalej.
Wiem, że była to chęć uczestniczenia w przebudzeniu naszej bohaterki.
Na początku wszystko płynie sobie spokojnie, swoim rytmem. W pewnym momencie, porywa nas ta opowieść i liczyłam na ogrom emocji, zmysłowości i namiętności.
No cóż ...

Autorka przedstawiła nam historię Anny, kobiety która właściwie niewiele już oczekującej od życia.
Jej codzienność pełna jest schematów i przewidywalności.
Zniknęła radość życia, marzenia i pasje.
Żyje z dnia na dzień, nie zauważając piękna i radości wokół siebie.
Anna jest psychologiem w klinice i zajmuje się pacjentami, którzy mają problemy w związkach.
Zaczyna zdawać sobie sprawę, że ona tak naprawę nie wie czym jest prawdziwa miłość, namiętność, burza zmysłów.
Gdy pewnego dnia spotyka Adrianna wszystko się zmienia.
Rozpalają się w niej namiętności, uśpione zmysły i nieokiełznane żądze.

"CZAS NAMIĘTNOŚCI" BEATA PAWLIKOWSKA

Czytałam kilka książek autorki i ta moim zdaniem jest najlepsza.
Prosta historia, język i styl, jednak jest też to coś, co powoduje, że chce się czyta dalej.
Wiem, że była to chęć uczestniczenia w przebudzeniu naszej bohaterki.
Na początku wszystko płynie sobie spokojnie, swoim rytmem. W pewnym momencie, porywa nas ta opowieść i...

Tak jak uwielbiam dorobek autorki tak uważam ze jest to jedna ze słabszych książek z jakimi miałam do czynienia…

Tak jak uwielbiam dorobek autorki tak uważam ze jest to jedna ze słabszych książek z jakimi miałam do czynienia…

Duży zawód… po Pani Beacie oczekiwałem czegoś więcej a co wyszło? Coś jak poezja pomieszana z powieścią i filozoficznymi rozkminami autorki. Źle się to czyta…

Duży zawód… po Pani Beacie oczekiwałem czegoś więcej a co wyszło? Coś jak poezja pomieszana z powieścią i filozoficznymi rozkminami autorki. Źle się to czyta…

Beata Pawlikowska powinna pozostać przy pisaniu książek podróżniczych, bo to jej znacznie lepiej wychodzi niż proza. Nie jestem w stanie nawet zakwalifikować do jakiejś kategorii tej książki, bo to ani romans, ani obyczajówka i praktycznie przez cały czas niewiele się tam dzieje. Pełno w niej za to mądrości życiowych pani Beaty. Jest też szukanie innych określeń wyrazu "penis", zresztą o częściach intymnych zarówno męski, jak i damskich możemy w niej sporo przeczytać.
Nie jest to dobra książka, a jej największą zaletą jest to, że jest krótka, ma dużą czcionkę i przez to szybko się ją czyta (za to cztery gwiazdki). Nie polecam nikomu, może poza fanami autorki.

Beata Pawlikowska powinna pozostać przy pisaniu książek podróżniczych, bo to jej znacznie lepiej wychodzi niż proza. Nie jestem w stanie nawet zakwalifikować do jakiejś kategorii tej książki, bo to ani romans, ani obyczajówka i praktycznie przez cały czas niewiele się tam dzieje. Pełno w niej za to mądrości życiowych pani Beaty. Jest też szukanie innych określeń wyrazu...

Przeczytałam z czystej ciekawości i w sumie spodziewałam się tragedii. Z ciekawości, bo chciałam zobaczyć, cóż może wymyślić ekspertka od wszystkiego. Jedynym plusem, jaki zauważam jest to, że mimo wszystko pani Beata pozostała sobą - z książki bije zachwyt nad światem, główna bohaterka ma "myślowy słowotok". Ale inna sprawa, że mi osobiście taki styl nie odpowiada.

Książka jest przede wszystkim sztucznie napompowana - duża czcionka, dużo fragmentów nic niewnoszących do fabuły (owe przegadanie). Takie nadmuchane opowiadanko, w dodatku słabej jakości. Fakt, dużo naśmiałam się czytając o ciepłych rybach, daktylach w wiadomych miejscach, ale był to śmiech zażenowania...

Miało być trochę filozoficznie, z kulturowymi i podróżniczymi smaczkami, ale wyszło jakieś dziwadło - bez polotu, a za to ciężkostrawne.

Przeczytałam z czystej ciekawości i w sumie spodziewałam się tragedii. Z ciekawości, bo chciałam zobaczyć, cóż może wymyślić ekspertka od wszystkiego. Jedynym plusem, jaki zauważam jest to, że mimo wszystko pani Beata pozostała sobą - z książki bije zachwyt nad światem, główna bohaterka ma "myślowy słowotok". Ale inna sprawa, że mi osobiście taki styl nie...

DNO !!!
SZCZYT GRAFOMANII PANI PAWLIKOWSKIEJ !!!

" jej pochwa była jak szeroko otwarty dziób wygłodniałego ptaka, który przebudził się właśnie do życia".

Albo to:

"Mój srom jest wielki jak gorąca ryba i ledwie się we mnie mieści. Nabrzmiałe od krwi wargi łopoczą jak skrzydła."

Fuj!!!
Tu pasuje emotka "wymiotująca" 🤮

DNO !!!
SZCZYT GRAFOMANII PANI PAWLIKOWSKIEJ !!!

" jej pochwa była jak szeroko otwarty dziób wygłodniałego ptaka, który przebudził się właśnie do życia".

Albo to:

"Mój srom jest wielki jak gorąca ryba i ledwie się we mnie mieści. Nabrzmiałe od krwi wargi łopoczą jak skrzydła."

Fuj!!!
Tu pasuje emotka "wymiotująca" 🤮

Chcesz schudnąć? Przeczytaj! Autorka na opisanie pochwy i sromu użyła tyle nazw produktów spożywczych, że skutecznie obrzydzi ci ich spożycie. Przyrównanie do zielonego groszku, czeremchy, stokrotek, daktyli, by następnie przejść w głębsze rejony wyobraźni i opisać je jako korytarz, rybę rozdymke, ptaka z wielkim dziobem, gorącą rybę, a nawet baobab!
Szkodliwe wywody jakoby kobiecie w menopauzie należał się tylko i wyłącznie wór pokutny, bo "jest już jak pustynia" tylko dopełniają tej nieszczęsnej całości.
Tego się nie da opisać, to trzeba przeczytać, ale na własną odpowiedzialność, gdyż grozi srogą traumą.

Chcesz schudnąć? Przeczytaj! Autorka na opisanie pochwy i sromu użyła tyle nazw produktów spożywczych, że skutecznie obrzydzi ci ich spożycie. Przyrównanie do zielonego groszku, czeremchy, stokrotek, daktyli, by następnie przejść w głębsze rejony wyobraźni i opisać je jako korytarz, rybę rozdymke, ptaka z wielkim dziobem, gorącą rybę, a nawet baobab!
Szkodliwe wywody...

Czytałem fragmenty bo całości się nie da. To jest tak żenująca, niesmaczna, głupia i szkodliwa książka, że wypada ubolewać nad marnotrawstwem papieru. Totalny debilizm.

Czytałem fragmenty bo całości się nie da. To jest tak żenująca, niesmaczna, głupia i szkodliwa książka, że wypada ubolewać nad marnotrawstwem papieru. Totalny debilizm.

Po różnego rodzaju poradnikach, kalendarzach i książkach do nauki języków obcych, to było chyba nieuniknione i musiało nadejść.. Powieść od pani Beaty Pawlikowskiej.
Pytanie tylko czy świat tego potrzebuje. Moim zdaniem zdecydowanie nie.
Obecnie, a może i od paru dobrych lat wszyscy piszą książki. Wielu wydaje się, że potrafią napisać dobrą książkę. Pisanie powieści zostawiłbym jednak zawodowym pisarzom.
Jeden z twórców czy też jedna z twórczyń powiedział_a, że żeby napisać jedną stronę trzeba przeczytać co najmniej 1000 stron. Uważam, że coś w tym jest. I zanim jakakolwiek celebrytka czy też celebryta zasiądzie do pisania, powinien zacząć od przeczytania, tego co już jest na rynku.

Po różnego rodzaju poradnikach, kalendarzach i książkach do nauki języków obcych, to było chyba nieuniknione i musiało nadejść.. Powieść od pani Beaty Pawlikowskiej.
Pytanie tylko czy świat tego potrzebuje. Moim zdaniem zdecydowanie nie.
Obecnie, a może i od paru dobrych lat wszyscy piszą książki. Wielu wydaje się, że potrafią napisać dobrą książkę. Pisanie powieści...