Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Maja Kołodziejczyk powraca w wielkim stylu za sprawą kontynuacji "Wszystkich twoich śladów". Tym razem postawiła na rozbudowę swojej powieści, nowych bohaterów w także nowe przygody.
Jak ja czekałam na tę część, to pojęcia nie macie😅 poprzedni tytuł zostawił mnie z kacem, niedosytem i nie mogłam się doczekać aż w moje ręce wpadnie ten tom! I nie zawiodłam się. Tym razem autorka zaspokoiła mnie czytelniczo, gdyż wątek zaginionej siostry jest tutaj mocno rozbudowany. Tina i Gabriel chcąc dowiedzieć się więcej o zaginionym bracie dziewczyny wyruszają w podróż do Ohio. Ich perspektywa rzuca nowe światło na fabułę, przy okazji też mamy możliwość podejrzeć rodzące się między nimi uczucie.

Adam tymczasem, wraz z przyjaciółmi, wybiera się na sportowy obóz, gdzie poznajemy nowego bohatera Colina. Wystawi on na próbę związek Shepa i Vinniego😁
W tej części autorka przeplata ze sobą historię dwóch par, więc ciągle coś się dzieje i nie mamy poczucia nudy, czy monotonii. Co ekawym zabiegiem są losy dwóch par a także rodzeństwa, które próbuje się odnaleźć. Adam mocno tutaj dojrzewa, zmienia się na naszych oczach. Z nieśmiałego i pełnego kompleksów chłopaka, staję się pewnym siebie mężczyzną, nie tracąc przy tym swojego wewnętrznego uroku.

Nie brakuje tutaj czułości, delikatności, szacunku z jakim darzą się bohaterowie. Maja Kołodziejczyk ma dar tworzenia postaci bardzo delikatnych, kruchych a jednocześnie pełnych wewnętrznej siły, walczących o własne marzenia i przyszłość. To było jak ponowne odwiedziny u starych przyjaciół, których uwielbiamy a dawno się nie widzieliśmy.

Dodatkowym smaczkiem jest lista muzyczna, którą możemy słuchać wraz z bohaterami i tocząca się fabułą. Uzupełnia ona klimat wakacji, a także lat 80- tych.

Maja Kołodziejczyk powraca w wielkim stylu za sprawą kontynuacji "Wszystkich twoich śladów". Tym razem postawiła na rozbudowę swojej powieści, nowych bohaterów w także nowe przygody.
Jak ja czekałam na tę część, to pojęcia nie macie😅 poprzedni tytuł zostawił mnie z kacem, niedosytem i nie ...

Rozwiń

Zwiń

To już nie pierwszy raz, gdy spotykam się z twórczością Piotra C. Czytałam zarówno „Pokolenie Ikea”, jak i „Gwiazdora” a teraz spotykamy się znowu.
W „Ostatnim tangu” autor przedstawił nam życie Drwala, dawnego zawodnika, gangstera, kibola a teraz taksówkarza, który właśnie zakończył odsiadkę w więzieniu i poczuł bezsens życia, na tyle, by się na nie targnąć. Nie cieszy ani dilerka, ani przypadkowo zabrane do łóżka kobiety. Wyznacza sobie datę ostatecznego pożegnania, ale wtedy niespodziewanie wygrywa los na loterii i postanawia zabawić się.

Nie ukrywam, że książki Piotra C. niejednokrotnie dają mi vibe satyry, gdzie króluje cięty język, twardy, niekiedy czarny humor, podwórkowe teksty i życie znanych wszystkim „Januszy biznesu”. Na swój sposób jego tytuły dają mi wytchnienie od tych, przy których muszę wytężać umysł i się skupić. Tutaj nie muszę, daje mi to relaks porównywalny do oglądania filmów klasy B, to czysta rozrywka podszyta humorem, brakiem poprawności politycznej, za którą tak czasem tęsknie w literaturze, chociaż nie każdy lubi tak dosadny styl. Ja lubię, sama często klnę, używam ironii, a sarkazm to moje drugie imię, dlatego tak świetnie się rozumiemy.

Bohater książki jest człowiekiem, którego polubiłam, chociaż w pewien sposób nie jest to łatwe, specyficzny z niego jegomość 😉 charakterności mu jednak nie odmówię. Fabuła pokazuje jak przewrotny bywa los, jak nasze plany mogą zmienić się w ułamku sekundy, jak nieprzewidywalne bywa życie, pokazuje ten gorzki smak, niepewność, pójście na dno i próby wygrzebania się z niego.
Być może ciężko jest współczuć bohaterowi, którego życie jest dalekie od uczciwości i można by powiedzieć, że na taki żywot sobie zasłużył, jednak kto z nas jest bez skazy?

„Tylko dzięki tej transakcji i mieszkaniu po matce ojca, czyli Siekierze, jako tako stanąłem na nogi i nie groził mi scenariusz wylądowania na skłocie jako żul, co było najczęstszym scenariuszem po wyjściu z jeb*nego zakładu penitencjarnego”.
Styl i język przedstawionej historii są brutalne, nie brakuje również przekleństw, więc może nie każdemu to przypaść do gustu. Myślę jednak, że idealnie odwzorowuje to środowisko Drwala, tego czym się zajmuje, kim jest. Zdania są krótkie, proste i jednocześnie dosadne, więc czyta się bardzo szybko. Myślę, ze to celowy zabieg, aby czytelnik mocniej wsiąknął w ten świat. Są także bardzo życiowe i zawierają drugie dno.
Co ciekawe, fabuła skłania do refleksji, nie jest to tytuł stricte rozrywkowy, czy bezmyślny. Pozwala zastanowić się co w życiu ważne, o jakie walczymy ideały, ile jesteśmy w stanie znieść czy poświęcić, jak silną możemy mieć wolę, nie tylko do życia, ale i do spełniania marzeń, w świecie, w którym nie zawsze jest kolorowo i przyjemnie. Ta książka zaprasza czytelnika do zupełnie innego wymiaru, niż ten, w którym żyje, ale czyż nie to jest właśnie sednem literatury?

To już nie pierwszy raz, gdy spotykam się z twórczością Piotra C. Czytałam zarówno „Pokolenie Ikea”, jak i „Gwiazdora” a teraz spotykamy się znowu.
W „Ostatnim tangu” autor przedstawił nam życie Drwala, dawnego zawodnika, gangstera, kibola a teraz taksówkarza, który właśnie zakończył odsia...

Rozwiń

Zwiń

Podaj tytuł książki, na której łzy lały ci się strumieniem...

Z ręką na sercu wam teraz mówię, że ilość takich książek u mnie można policzyć na palcach jednej ręki😬 niewiele jest w stanie doprowadzić mnie do łez, być może dlatego,może z tyłu głowy mam myśl, że jest to tylko i wyłącznie fikcja. Co innego w życiu, tu często się wzruszam, ale w trakcie czytania prawie nigdy.

Od tej reguły są jednak niewielkie wyjątki i jest nim właśnie "Jedn dzień". Historia całego życia Emmy i Dexa przedstawiona na zaledwie 448 stronach. Ona nieśmiała, pełna kompleksów i ciężko pracująca, a on przystojny, spełniający marzenia i wszelkie zachcianki. Ona chce tylko miłości, on seksu i zabawy.
15 lipca 1988 roku po raz ostatni spędza wspólną noc, odbiorą dyplom i każde wyruszy w swoją stronę. Gdzie znajdą się za rok, dwa, dziesięć? Jak ułoży się ich życie i jakich wyborów dokonają? Czy są sobie przeznaczeni i los połączy isch ścieżki?

Po raz pierwszy czytałam tę książkę jakieś 10 lat temu. Teraz zrobiłam to ponownie i emocje wcale nie były mniejsze. Wręcz przeciwnie, teraz już starsza, odebrałam ją ciut inaczej, jednak równie emocjonalnie.
Podobno jeśli dwoje ludzi jest sobie przeznaczonych, to bez znaczenia jaką wybiorą drogę, i tak ich życie w pewnym momencie złączy się w jedną całość. I chyba coś musi w tym być...
Autor kreśli słowem momenty zwyczajne, który przeżywa każdy z nas, w sposób od którego ciężko jest się oderwać, on pochłania nas między kolejne stronice. Nie sposób tutaj nie kibicować, jednak wszystkie wydarzenia sprawiają, że raz bohaterów rozumiemy i wspieramy a kolejnym wykrzywiamy usta z grymasem i niechęcią. Takie jednak jest życie, pełne wielu barw, nieprzewidywalne, zaskakujące, gdy myślimy, że wszystko toczy się gładko.

Ja was dzisiaj proszę. Sięgnijcie po tę powieść, dajcie jej szansę, zanurzcie się w świecie Emmy i Dexa i weźcie ze sobą husteczki. Będą potrzebne🥹
I tak jak zazwyczaj nie jestem za filmowymi okładkami, tak tym razem mam nadzieję, że o tej historii znowu usłyszy świat i dużo osób po nią sięgnie.

Podaj tytuł książki, na której łzy lały ci się strumieniem...

Z ręką na sercu wam teraz mówię, że ilość takich książek u mnie można policzyć na palcach jednej ręki😬 niewiele jest w stanie doprowadzić mnie do łez, być może dlatego,może z tyłu głowy mam myśl, że jest to tylko i wyłącznie fi...

Rozwiń

Zwiń

"Memoria", z którą dzisiaj przychodzę to druga część trylogii Lagercrantza, który już chyba wszystkim jest dosyć znany. Tym razem do Rekkiego zgłasza się mężczyzna, który twierdzi że na zdjęciu zrobionym przez znajomego w Wenecji, widnieje w tle jego żona, które od dawna już nie żyje. Na fotografii widnieje wiele szczegółów, więc nie dość że kobieta może faktycznie żyć, to jeszcze znajdować się w niebezpieczeństwie.
Autor po raz kolejny udowadnia nie straszne mu trudne zagadnienia. Sprawnie połączył również kilka gatunków, thriller, kryminał, nutkę dramatu i dużo psychologii. W zasadzie już od pierwszej strony zostałam wciągnięta w wir wydarzeń, gdyż tempo nie zwalnia, akcja utrzymana jest na równym poziomie.
Nie po raz pierwszy też Lagercrantz nawiązuje do społecznych problemów, klasowosci, uwrażliwia czytelnika na sprawy polityczne.
Zarówno Rekke, jak i Vargas to bohterowie, których da się lubić. Wyraziści, inteligentni, nie przebierający w środkach, a rozwiązanie z nimi sprawy tylko podsyca całość. Dla mnie lektura była świetna, dostarczyła mi wrażeń i emocji. Standardowo też polecam czytać w kolejności😁 chociaż sprawy są różne, to jednak warto poznać głównych bohaterów dokładnie.

"Memoria", z którą dzisiaj przychodzę to druga część trylogii Lagercrantza, który już chyba wszystkim jest dosyć znany. Tym razem do Rekkiego zgłasza się mężczyzna, który twierdzi że na zdjęciu zrobionym przez znajomego w Wenecji, widnieje w tle jego żona, które od dawna już nie żyje. Na f...

Rozwiń

Zwiń