Chociaż opinie czytelników nie były zachęcające, sięgnęłam po tę książkę. Początek jakoś taki niemrawy, ale nie zauważyłam jak cała historia mnie pochłonęła. Bardzo mi się podobała.

Chociaż opinie czytelników nie były zachęcające, sięgnęłam po tę książkę. Początek jakoś taki niemrawy, ale nie zauważyłam jak cała historia mnie pochłonęła. Bardzo mi się podobała.

Po rewelacyjnej "Katedrze w Barcelonie" moje oczekiwania co do tej pozycji były dużo większe. Liczne powtórzenia, przewidywalne zwroty akcji oraz rozwlekłe opisy sprawiły, iż nie dobrnęłam do końca tej powieści. Dla mnie "Ręka Fatimy" była dużym rozczarowaniem.

Po rewelacyjnej "Katedrze w Barcelonie" moje oczekiwania co do tej pozycji były dużo większe. Liczne powtórzenia, przewidywalne zwroty akcji oraz rozwlekłe opisy sprawiły, iż nie dobrnęłam do końca tej powieści. Dla mnie "Ręka Fatimy" była dużym rozczarowaniem.

Nienawiść (w tym wypadku religijna w 16 -wiecznej Hiszpanii) jest przyczyną niewyobrażalnych cierpień przede wszystkim dzieci. Niestety nic się nie zmieniło w świecie w 21 w. Bardzo doceniam głębokie studia autora, który w fabułę wplótł wiele prawdziwych zdarzeń, ogólny jej zarys też prawdopodobnie nie odbiega od sytuacji Morysków.

Nienawiść (w tym wypadku religijna w 16 -wiecznej Hiszpanii) jest przyczyną niewyobrażalnych cierpień przede wszystkim dzieci. Niestety nic się nie zmieniło w świecie w 21 w. Bardzo doceniam głębokie studia autora, który w fabułę wplótł wiele prawdziwych zdarzeń, ogólny jej zarys też prawdopodobnie nie odbiega od sytuacji Morysków.

Bardzo lubię powieści Falconesa i dotąd - a przeczytałam już wszystkie - żadna mnie nie zawiodła, ta ostatnia również nie ale żadna też nie wydłużyła mojego czasu czytania aż o prawie dwa tygodnie przy czym spora objętość książki (934 s.) jest tutaj najmniej istotna. Chyba pierwszy raz stanęłam przed dylematem, czy w ogóle kontynuować lekturę, ponieważ w żadnej z książek Falconesa nie spotkałam się tak brutalnymi i krwawymi opisami. Rys historyczny autor "odbębnił" koncertowo, jak we wszystkich swoich książkach, jednak jest to powieść często obfitująca w opisy przemocy i to miejscami dość drastyczne przez co czytało mi się ją trochę trudniej niż inne powieści autora. Należę do osób, które niewiele wiedzą cokolwiek o tym, jak wyglądało życie muzułmanów w katolickiej Hiszpanii, będących tam uciskaną mniejszością. Opisany przez Falconesa XVI–wieczny konflikt na linii chrześcijanie–muzułmańscy moryskowie to jaskrawy obraz nienawiści, braku zrozumienia i okrutnego traktowania...

Dobra, ale mimo wszystko trudna pozycja....

Bardzo lubię powieści Falconesa i dotąd - a przeczytałam już wszystkie - żadna mnie nie zawiodła, ta ostatnia również nie ale żadna też nie wydłużyła mojego czasu czytania aż o prawie dwa tygodnie przy czym spora objętość książki (934 s.) jest tutaj najmniej istotna. Chyba pierwszy raz stanęłam przed dylematem, czy w ogóle kontynuować lekturę, ponieważ w żadnej z książek...

Zgadzam się z poprzednim komentarzem. Książka po prostu nudna. Z trudem przeczytalem do połowy i dałem sobie spokój.

Zgadzam się z poprzednim komentarzem. Książka po prostu nudna. Z trudem przeczytalem do połowy i dałem sobie spokój.

Ręka Fatimy to moje wielkie rozczarowanie. Nudna do granic możliwości. Temat bardzo interesujący, ale napisany nieinteresująco.

Ręka Fatimy to moje wielkie rozczarowanie. Nudna do granic możliwości. Temat bardzo interesujący, ale napisany nieinteresująco.

Książkę przeczytałem tuż po pobycie w andaluzyjskich miastach. Czuję teraz wiekszą więź z niektórymi spośród nich, zwłaszcza z Grenadą i Kordobą, w których toczy się akcja książki. Akcja jest wartka; zaryzykuję twierdzenie, że dzieje się tu więcej niż w innej książce Falconesa o Andaluzji („Bosonoga Królowa”). Świat z pewnością nie jest czarno-biały; są dobrzy chrześcijanie i ci źli, podobnie jest z Maurami, zwanymi - akcja bowiem toczy się w XVI w. (i zahacza o pierwsze lata XVII w.) - Moryskami (tj. muzułmanie, którzy po upadku Grenady przyjęli chrześcijaństwo). Duże wrażenie zrobiły na mnie nostalgiczne opisy katedry-meczetu w Kordobie oczami bohaterów, wierzących w Allaha, Hernando Ruiza (głównego bohatera, zawieszonego między dwiema religiami, chociaż wyznającego islam) i jego żony Fatimy. Chyba największą zasługą Pisarza była próba oddania skomplikowanych losów Morysków w rodzącej się Hiszpanii. Sam Twórca, który zadedykował książkę „wszystkim dzieciom, które cierpiały i niestety w dalszym ciągu cierpią tylko dlatego, że nie jesteśmy w stanie rozwiązać problemów naszego świata”, konstatuje: „W mojej powieści starałem się stworzyć obraz konfliktów i warunków życia na terenach ogarniętych powstaniem [w 1568 r. Maurowie powstali i przez kilka lat bronili się w górach Alpuhary - M.], a także w późniejszym okresie, gdy wojska hiszpańskie pokonały morysków pozostawionych własnemu losowi przez Algierczyków i Turków” (s. 936). Ciekawe są wątki dotyczące inkwizycji. Z pewnością, jeżeli ktoś zamierza zwiedzić Andaluzję śladami bohaterów „Ręki Fatimy”, warto zobaczyć w Grenadzie Alhambrę, a w Kordobie zwłaszcza - poza wspomnianą katedrą-meczetem - patia kordobańskich domostw i plaza del Porto. Książka - wyzywanie: liczy ponad 900 stron, wymaga, mimo licznych swoich zalet, samozaparcia. Ujmująco przedstawiona pasja do koni i kaligrafii, nietuzinkowi bohaterowie (Hernando, Miguel, Fatima),próba zakreślenia andaluzyjskich krajobrazów czy nie mniej udana próba odtworzenia historycznych wątków są warte czasu, jaki spędziłem nad książką, tj. ponad miesiąc. P.S. Ręka Fatimy, symbol, znajduje się nad jedną z bram Alhambry, Bramy Sprawiedliwości. A zatem, jak zauważa celnie sam Autor, „pierwszym symbolem, jaki napotyka turysta zwiedzający ten wspaniały zabytek Grenady, jest ni mniej, ni więcej tylko ręka Fatimy” (s. 942).

Książkę przeczytałem tuż po pobycie w andaluzyjskich miastach. Czuję teraz wiekszą więź z niektórymi spośród nich, zwłaszcza z Grenadą i Kordobą, w których toczy się akcja książki. Akcja jest wartka; zaryzykuję twierdzenie, że dzieje się tu więcej niż w innej książce Falconesa o Andaluzji („Bosonoga Królowa”). Świat z pewnością nie jest czarno-biały; są dobrzy chrześcijanie...

Fabuła pełna historycznych faktów, była niczym parabola, na przemian ciekawa i nudna.
Mimo iż uwielbiam Hiszpanię i ciekawi mnie wszystko co z nią związane, potrzeba dużo samozaparcia, aby dotrwać do końca książki.
M:o)

Fabuła pełna historycznych faktów, była niczym parabola, na przemian ciekawa i nudna.
Mimo iż uwielbiam Hiszpanię i ciekawi mnie wszystko co z nią związane, potrzeba dużo samozaparcia, aby dotrwać do końca książki.
M:o)

To wspaniała książka. Szkoda tylko, że wydawnictwo nie zadbało o staranniejszą edycję. Zdarzają się błędy ortograficzne, jak np., "wywarzyć drzwi", mnóstwo niezgodności końcówek gramatycznych i literówek.

To wspaniała książka. Szkoda tylko, że wydawnictwo nie zadbało o staranniejszą edycję. Zdarzają się błędy ortograficzne, jak np., "wywarzyć drzwi", mnóstwo niezgodności końcówek gramatycznych i literówek.

Już Barcelona nie podobała mi się zupełnie. Dopiero film pokazał, że można z tematu zrobić fajną opowieść, Trzeba się jednak do tego przyłożyć a i talent tez się przydaje (talent to zupełnie coś innego niż poprawny polityczny bełkot). Autor opisuje średniowiecze, w którym jako najważniejsze uznaje problemy:
1. Biali bestialscy Hiszpanie niszczą wspaniałych, dobrych, szlachetnych Maurów.
2. Księża gwałcący muzułmanki (np. matka głównego bohatera).
Tyle z okładki. Chore. A tomisko liczy 940 stron.

Już Barcelona nie podobała mi się zupełnie. Dopiero film pokazał, że można z tematu zrobić fajną opowieść, Trzeba się jednak do tego przyłożyć a i talent tez się przydaje (talent to zupełnie coś innego niż poprawny polityczny bełkot). Autor opisuje średniowiecze, w którym jako najważniejsze uznaje problemy:
1. Biali bestialscy Hiszpanie niszczą wspaniałych, dobrych,...