Zastanawialiście się kiedykolwiek, czym jest autyzm i dlaczego tak często to słowo łączy się ze słowem spektrum? A może bardziej interesuje Was, jak naprawdę wygląda piesza wędrówka wybrzeżami Wielkiej Brytanii? (spoiler alert - polska okładka to bujda). "Przesilenie" odpowiada na wszystkie te pytania.

Przyznaję, że w opisach trasy mocno się gubiłam. Byłam tylko w Londynie, więc nijak nie mogłam odnieść jej opisów tych wszystkich małych miasteczek i wiosek do rzeczywistości. Natomiast bardzo, ale to bardzo ciekawe okazało się zajrzenie do umysłu autorki. Szczerej do bólu i w niektórych momentach zaskakująco podobnej do mnie. Podkreślam, w niektórych. Doceniam samodiagnozę, lecz jedynie jako proces dochodzenia do diagnozy przez kogoś kompetentnego. Co ostatecznie Katherine May uczyniła. Przy okazji snując rozważania o wpływie ducha epoki na postrzeganie czyjegoś temperamentu przez otoczenie.

Podsumowując, to książka do niespiesznego czytania. Kto pragnie szybkich odpowiedzi, może wyszukać testy online. Np. test Asperger's Quotient, kwestionariusz Ritvo Autism Asperger Diagnostic Scale czy Rdos Aspie Quiz. I wyciągnąć wnioski łączne, biorąc poprawkę na własny subiektywizm.

Zastanawialiście się kiedykolwiek, czym jest autyzm i dlaczego tak często to słowo łączy się ze słowem spektrum? A może bardziej interesuje Was, jak naprawdę wygląda piesza wędrówka wybrzeżami Wielkiej Brytanii? (spoiler alert - polska okładka to bujda). "Przesilenie" odpowiada na wszystkie te pytania.

Przyznaję, że w opisach trasy mocno się gubiłam. Byłam tylko w...

Zmęczyła mnie ta książka. Sam przekaz i wnioski końcowe jest są jak najbardziej ok, ale można było chyba krócej. Po "Zimowaniu" niestety rozczarowanie. Jednak pewnie sięgnę po kolejną część, ale muszę trochę odpocząć ;)

Zmęczyła mnie ta książka. Sam przekaz i wnioski końcowe jest są jak najbardziej ok, ale można było chyba krócej. Po "Zimowaniu" niestety rozczarowanie. Jednak pewnie sięgnę po kolejną część, ale muszę trochę odpocząć ;)

Niestety, ciężko mi się czytało. Choć temat autyzmu wydał mi się ciekawy, to jednak książka mnie rozczarowała. Tak bardzo, że nawet nie chce mi się o niej pisać. A może to ten dzisiejszy deszczowomglisty, lutowy dzień temu winien?

Niestety, ciężko mi się czytało. Choć temat autyzmu wydał mi się ciekawy, to jednak książka mnie rozczarowała. Tak bardzo, że nawet nie chce mi się o niej pisać. A może to ten dzisiejszy deszczowomglisty, lutowy dzień temu winien?

Dająca ukojenie ❤️

Dająca ukojenie ❤️

Wonder woman, superman… Takich bohaterów najczęściej kreują media. Zawsze wszystko im się udaje, są zaplanowani, dokładni, przewidujący. Oni nie zapominają parasola a w zanadrzu zawsze maja agrafkę, ładowarkę i ubranie na przebranie się.
Na szczęście Katherina May przedstawia siebie taka, jaka jest: zapomina, nidedoszacowuje, irytuje się. Jednocześnie odkrywa w sobie to, co powoduje, ze jest „inna. Dlatego też decyduje się wyruszyć South West Coast Path.
To druga książka tejże autorki, jaką miałam przyjemność czytać. I to nie połykać, a smakować. Podobnie jak poprzednie „ Zimowanie”. I podobnie jak w „Zimowaniu” spotkałam normalną kobietę, która irytuje się na męża, dziecko. Która źle oszacowała swoje siły i „walczy o przetrwanie” na szlaku. Poszła też na ustępstwa: mąz podwozi je do wyznaczonego miejsca i później odbiera w kolejnym. W ten sposób Katherina ma możliwość brania gorącej kąpieli i przespania nocy w znośnych warunkach.
Jednocześnie poznaje też siebie, dokonuje retrospekcji życia, łączenia faktów z dzieciństwa i stawiania nieśmiałej ale i jednoznacznej diagnozy co do samej siebie.
I właśnie za to lubię jej książki.

Wonder woman, superman… Takich bohaterów najczęściej kreują media. Zawsze wszystko im się udaje, są zaplanowani, dokładni, przewidujący. Oni nie zapominają parasola a w zanadrzu zawsze maja agrafkę, ładowarkę i ubranie na przebranie się.
Na szczęście Katherina May przedstawia siebie taka, jaka jest: zapomina, nidedoszacowuje, irytuje się. Jednocześnie odkrywa w sobie to, co...

Po wielkim rozczarowaniu "Zimowaniem" postanowiłam dać autorce druga szansę. Zachęcona informacjami z okładki, jak to autorka wyrusza w drogę najdłuższym, wymagającym sily i hartu ducha szlakiem wzdłuż wybrzeża Wielkiej Brytani, pomyślałam, że będzie to bardzo ciekawa powieść drogi z autyzmem w tle. Ostrożnościowo podeszłam do lektury trochę jak do seriali Netfiixa na podstawie powieści, czyli może być fajnie, jeśli nie bede miała żadnych szczególnych oczekiwań. Autorka szlaku nie przeszła a jedynie jego fragmenty. Cierpliwy i wyrozumiały małżonek (szacun wielki dla Pana) dowoził ją na poszczególne odcinki trasy, spotykali się w międzyczasie na posiłku albo noclegu. Bez prysznica i łóżka dalsza droga nie byłaby możliwa, ale przecież nie tylko autystycy mają takie elementarne potrzeby. Zapewne nawet te trasy w niesprzyjającej pogodzie były dla autorki wielkim wyzwaniem, tym bardziej że wędrówkom towarzyszyły refleksje, obawy i próby zrozumienia siebie przed ostateczną diagnozą lekarską, dzięki której może przyjść zrozumienie swojej odmienności. Świetna książka, godna polecenia.

Po wielkim rozczarowaniu "Zimowaniem" postanowiłam dać autorce druga szansę. Zachęcona informacjami z okładki, jak to autorka wyrusza w drogę najdłuższym, wymagającym sily i hartu ducha szlakiem wzdłuż wybrzeża Wielkiej Brytani, pomyślałam, że będzie to bardzo ciekawa powieść drogi z autyzmem w tle. Ostrożnościowo podeszłam do lektury trochę jak do seriali Netfiixa na...

Dłużej niż zwykle zastanawiałam się, co mogłabym napisać o tej książce.
Irytująca jest już sama bohaterka-autorka, jej samoanalizy i samoudręczenia; wyrzucanie sobie, że robi rzeczy, które zapewniają jej psychiczny komfort. Poza tym czemuś denerwowało mnie, że opisuje wędrówkę szlakiem, którego nie znam, a nazwy przywoływanych miasteczek nic mi nie mówią. Wolę jednak mieć jakiś punkt zaczepienia, gdy czytam.

W drodze do odkrycia prawdy o sobie – pokonywanej i dosłownie, i metaforycznie – ciekawy jest wątek testów zaburzeń ze spectrum autyzmu. Autorka im nie ufa, bo wydają jej się zbyt bezpośrednie, zbyt ostateczne i absolutne. W końcu się przełamuje, chce zrobić 3 testy i uśrednić wynik. Po tym wysiłku samopoznania nieco rzednie jej mina, ale zarazem znajduje wytłumaczenie dla swoich zachowań, nie zawsze społecznie akceptowanych.

Wbrew blurbowi nie jest to otulająca opowieść, która z czułością wspiera w procesie samoakceptacji (wiadomo: z taką rekomendacją więcej kobiet ją kupi). To zapis drogi autorki do zrozumienia i przyjęcia siebie, chociaż każda z czytelniczek będzie mieć własną. Ale tak, to zdecydowanie odpowiednia książka dla tych, co czasem czują się dziwni:)

Dłużej niż zwykle zastanawiałam się, co mogłabym napisać o tej książce.
Irytująca jest już sama bohaterka-autorka, jej samoanalizy i samoudręczenia; wyrzucanie sobie, że robi rzeczy, które zapewniają jej psychiczny komfort. Poza tym czemuś denerwowało mnie, że opisuje wędrówkę szlakiem, którego nie znam, a nazwy przywoływanych miasteczek nic mi nie mówią. Wolę jednak mieć...

Ciężko się ją czyta. Spodziewałam się czegoś innego.

Ciężko się ją czyta. Spodziewałam się czegoś innego.

Każdy czasami czuje się niedopasowany i dziwny. A co jeśli tego poczucia robi się bardzo bardzo dużo?
40-letnia autorka książki przypadkowo wysłuchuje w radiu audycji o osobach z Zespołem Aspergera (dziś termin nieużywany, mówimy raczej o spektrum autyzmu) – i zaczyna powoli sprawdzać, czy właśnie TO może jakoś definiować jej trudności w interakcjach ze światem. Czy właśnie TO nazywa jej szybkie przebodźcowywanie się kontaktami społecznymi, totalne zwieszanie się nawet przy osobach najbliższych, niechęć do nadmiaru dźwięków i obrazów w miejscach, które dla innych są znośne/przyjemne, odczuwanie dotyku innych osób jako czegoś bardziej niemiłego niż miłego?
Wyrusza na samotną wędrówkę wzdłuż brytyjskiego nabrzeża, żeby przewietrzyć głowę. Nie jest to wyprawa ekstremalna z plecakiem i namiotem – to po prostu wielogodzinne spacery, po których odbierają ją ze szlaku mąż i syn. W ich trakcie przymierza do siebie wiedzę uzyskaną o spektrum, stara się odpowiedzieć na pytanie, po co jej ewentualna diagnoza w tak dorosłym wieku, a przede wszystkim – pisze o tym, jak poukładała sobie życie zawodowe i prywatne MIMO swoich różnych ograniczeń i trudności. Jak poskładała sobie świat, w którym udało jej się znaleźć kilku przyjaciół, ciekawą pracę i wspierającego męża.
Podoba mi się szczerość, z jaką Katherine opowiada o budowaniu relacji z synem. Tak dużo mówi się dzisiaj o dzieciach w spektrum, ich specjalnych potrzebach i uwarunkowaniach, a o doświadczeniach rodzicach autystycznych – znacznie mniej. Cieszę się, że autorka napisała o swojej ścieżce rodzicielskiej bez poczucia winy i wstydu. Jest jak jest – buduje się z tego, co się ma, najlepiej jak się potrafi…
Z opisów przyrody i mijanych miejsc widać dużą wrażliwość – bardzo współgrającą z moją. Rośliny, ptaki, miejscowi ekscentrycy i artyści (i zarazem autyści?) – napomknięcia o nich dopełniają tę opowieść o pielęgnowaniu swojej unikalności, o samoakceptacji i o własnej ścieżce przez coraz bardziej głośny i jaskrawy świat…

Każdy czasami czuje się niedopasowany i dziwny. A co jeśli tego poczucia robi się bardzo bardzo dużo?
40-letnia autorka książki przypadkowo wysłuchuje w radiu audycji o osobach z Zespołem Aspergera (dziś termin nieużywany, mówimy raczej o spektrum autyzmu) – i zaczyna powoli sprawdzać, czy właśnie TO może jakoś definiować jej trudności w interakcjach ze światem. Czy właśnie...

Piękna książka. O drodze do samoakceptacji. Polecam zwłaszcza osobom, które w dorosłości odkryły, że mają zespół Aspergera.

Piękna książka. O drodze do samoakceptacji. Polecam zwłaszcza osobom, które w dorosłości odkryły, że mają zespół Aspergera.