Poruszasz się w ciemnościach i nie odnajdujesz się, idziesz powoli między ścianami domu, ale nie dotykasz tego, czego się spodziewałeś, to co dotykasz palcami, jest nieoczekiwane, pojawia się zbyt szybko, zbyt późno, ma nowe kąty, nieznane obrysy, a zatem szukasz po omacku najbliższego wyłącznika, zapalasz na chwilę, żeby całkiem się nie rozbudzić, a ta chwila wystarcza, byś się zorientował, byś rozpoznał drogę w jednym przebłysku, zanim zniknie, by zapisać w myśli planimetrię ciemności, i podejmujesz ją na nowo, by stawiać z pewnością każdy krok, każdy gest, pomiędzy formami, którym ufasz, przekonany, że znasz drogę w niewidzialności, ale popycha cię do przodu tylko wspomnienie tej chwili, prowadzi cię tylko pamięć światła.

Poruszasz się w ciemnościach i nie odnajdujesz się, idziesz powoli między ścianami domu, ale nie dotykasz tego, czego się spodziewałeś, to c...