Książka ma formę wywiadów z osobami, które przeszły kryzys psychiczny i doskwierają im różnego rodzaju choroby i zaburzenia psychiczne. Każdy rozdział to wywiad z jedną osobą, reprezentującą wybraną chorobę (depresja, schizofrenia, anoreksja, mania, hipochondria etc.) Rozmowy wyglądają na szczere. Każdy z bohaterów odważnie i bez tabu opowiada o swoich problemach psychicznych, które doprowadziły do kryzysu. Mamy tu między innymi byłego sportowca, którego dotknęła depresja gdy musiał przejść na sportową emeryturę i zmienić zawód, młodą, utalentowaną kobietę dotkniętą anoreksją, biotechnologa z hipochondrią lub dziennikarkę po kryzysie psychicznym. Każda z historii kończy się pozytywnie - dzięki profesjonalnej pomocy i wsparciu najbliższych dotknięte kryzysem osoby zwyciężają. Niestety zabrakło mi tu prawdziwej różnorodności. Wszystkie osoby są znane w swoim środowisku, wykonują dobrze płatne zawody, wywodzą się z tzw. dobrych rodzin. Nie ma tu pogrążonej w depresji kasjerki z marketu, kuriera przeżywającego kryzys psychiczny, czy bezrobotnego, wywodzącego się z rodziny alkoholików, od pokoleń pogrążonych w patologii. Wszystkie schorzenia psychiczne opakowane są w ładny papierek. Wszystkie osoby dotknięte problemami psychicznymi pracują w dobrych zawodach i nie wywodzą się z nizin społecznych. Nie mają problemu z płatną terapią, brakiem pracy lub pracą niskopłatną. Nie dotyka ich przemoc (często skorelowana z biedą). Z tego powodu daję niezbyt dużą ilość gwiazdek. Czekam kiedy ktoś zainteresuje się problemami niemedialnych osób. Osób z nizin społecznych, wykonujących proste i niskopłatne prace, osób którym nigdy los nie dał większej szansy, talentu, dobrej rodziny, pieniędzy. Pokazanie bogatych osób to nie jest różnorodność. Takie osoby ( z pełnym szacunkiem do ich bolesnych przeżyć związanymi z psychiką, czy to depresją, czy hipochondrią albo atakiem psychozy) nie wiedzą co to pełnia beznadziejności, gdy nie stać Cię nawet na lek nowej generacji, gdy otoczenie nie jest wykształcone i pełne zrozumienia (nawet jeśli to jest zrozumienie tylko na pokaz),gdy nie ma się pracy, nie ma się na prywatną terapię i nie ma wsparcia otoczenia, które mają prawie wszystkie przedstawione osoby.

Książka ma formę wywiadów z osobami, które przeszły kryzys psychiczny i doskwierają im różnego rodzaju choroby i zaburzenia psychiczne. Każdy rozdział to wywiad z jedną osobą, reprezentującą wybraną chorobę (depresja, schizofrenia, anoreksja, mania, hipochondria etc.) Rozmowy wyglądają na szczere. Każdy z bohaterów odważnie i bez tabu opowiada o swoich problemach...

Wywiady z osobami, które doświadczyły różnego rodzaju kryzysów psychicznych lub zmagają się z przewlekłymi chorobami psychicznymi, ale jednak udowadniają, że można z nimi żyć, pracować, a nawet pomagać innym. Kolejne spojrzenie na neuroróżnorodność, z którą ciągle mamy problem w Polsce. W wielu krajach schizofrenia, depresja czy zespół stresu pourazowego nie stanowią już przeszkody z podjęciu pracy - u nas natomiast ciągle bywają wstydliwym problemem i przyczyną zwolnienia z pracy.

Wywiady z osobami, które doświadczyły różnego rodzaju kryzysów psychicznych lub zmagają się z przewlekłymi chorobami psychicznymi, ale jednak udowadniają, że można z nimi żyć, pracować, a nawet pomagać innym. Kolejne spojrzenie na neuroróżnorodność, z którą ciągle mamy problem w Polsce. W wielu krajach schizofrenia, depresja czy zespół stresu pourazowego nie stanowią już...

Takich książek powinno być znacznie więcej. Szerzenie świadomości społecznej w zakresie chorób psychicznych jest kluczowa i niezbędna. Niestety wciąż jest zbyd dużo stereotypów, które wynikają właśnie z braku siedzi i owej świadomości.
Czasem czuję mocniej to historia niezwykłych ludzi, którzy doświadczyli kryzysu, choroby. Pokazują nam, czytelnikom chorobę z ich perspektywy, co przeżywają, co czują i jak sobie radzą. Myślę, że może ona zainspirować i dać do myślenia.
Szkoda, że w tym temacie dalej i wciąż jest tak dużo do zrobienia.

Takich książek powinno być znacznie więcej. Szerzenie świadomości społecznej w zakresie chorób psychicznych jest kluczowa i niezbędna. Niestety wciąż jest zbyd dużo stereotypów, które wynikają właśnie z braku siedzi i owej świadomości.
Czasem czuję mocniej to historia niezwykłych ludzi, którzy doświadczyli kryzysu, choroby. Pokazują nam, czytelnikom chorobę z ich...

Okładka utrzymana jest w jasnych kolorach, widzimy zarysowane linią sylwetki ludzi. Jest matowa w dotyku, z wytłuszczeniami. Posiada skrzydełka, które stanowią dodatkową ochronę przed uszkodzeniami mechanicznymi. Ma kremowe strony, brak literówek, czcionka wystarczająca dla oka. Marginesy i odstępy między wersami zostały zachowane. Już na samym początku mamy spis treści, gdzie wiemy, czego spodziewać się po danym rozdziale oraz kto jest głównym bohaterem tego działu. Na samym końcu zaś znajduje się lista miejsc/placówek, gdzie można uzyskać pomoc, to się ceni, że autorka wypisała również telefony kontaktowe. Na pewno tym zabiegiem pomogła niejednemu swojemu czytelnikowi.

Już miałam do czynienia z piórem autorki, ale nieco w innym wymiarze. Tutaj książka jest jak większy wywiad, a raczej dwanaście większych wywiadów, które przedstawiają nam fragmenty z życia ludzi, którzy cierpią na równe jednostki chorobowe. Raz jest to anoreksja, raz zaburzenia osobowości, schizofrenia, PTSD, czy sam kryzys psychiczny.
Uważam, że to wciąż tematy tabu, o których inni boją się rozmawiać, a są to choroby naszej cywilizacji! I to bardzo ciężkie choroby, gdzie bez profesjonalnej opieki i pomocy ciężko jest wyjść na prostą.

To, z czym mierzy się tych dwanaście osób podanych w książce nie jest łatwe, jednak każdy z nas powinien zdawać sobie sprawę z tych chorób i umieć też zachować się przy takiej osobie, pomóc jej, a nie przejść obojętnie... Dzięki tej książce możemy chociaż po trochę zrozumieć przebieg takiej a nie innej choroby. Ja akurat miałam do czynienia z osobami chorymi na kilka z tych przypadłości, więc nie wzbudziło to we mnie aż takiego szoku. Ale podkreślam, nie była to łatwa pozycja.

Nie jestem w stanie też Wam zbyt wiele o niej napisać, bo musiałabym zaspoilerować jedną z rozmów, a o to mi nie chodzi. Chcę, byście sami sięgnęli po ten egzemplarz. Z małej ankiety na Instagramie wiem, że niewielu z Was zna ten tytuł, więc mam nadzieję, że po mojej recenzji sięgniecie i zaznajomicie się z treścią. Nie musicie czytać jej od razu na raz, zresztą to i tak będzie trudne, ze względu na ciężar emocjonalny, jaki ze sobą niosą. Ale sięgnijcie, bo warto.

Po prostu. POLECAM.

Okładka utrzymana jest w jasnych kolorach, widzimy zarysowane linią sylwetki ludzi. Jest matowa w dotyku, z wytłuszczeniami. Posiada skrzydełka, które stanowią dodatkową ochronę przed uszkodzeniami mechanicznymi. Ma kremowe strony, brak literówek, czcionka wystarczająca dla oka. Marginesy i odstępy między wersami zostały zachowane. Już na samym początku mamy spis treści,...

Rozmowy prowadzone z wyczuciem.

Rozmowy prowadzone z wyczuciem.

To już piąty czytany przeze mnie tom wywiadów Agnieszki Jucewicz. W odróżnieniu od poprzednich – gdzie rozmówcami byli psychologowie i terapeuci – tutaj mamy wywiady z ludźmi cierpiącymi na różne formy zaburzeń psychicznych, którzy dokonują coming outu, otwarcie opowiadając o swoich chorobach. Przy okazji, warto bohaterów książki docenić za odwagę.

Zatem moim zdaniem, głównym zadaniem tej książki jest odczarowanie chorób psychicznych, na które zapada coraz więcej osób w naszym kraju. Rozmówcy pani Jucewicz pokazują, że mimo swoich dolegliwości, często mogą normalnie funkcjonować w społeczeństwie, a nawet mieć udaną karierę zawodową i życie rodzinne.

Przedstawiają też te wywiady inną ważną sprawę, strach samych chorych przed przyznaniem, że cierpią na zaburzenia psychiczne, mógłbym to nazwać lękiem przed autostygmatyzacją. Poruszający jest przykład pani Katarzyny Parzuchowskiej, która przez lata nie mogła dopuścić do siebie myśli, że jest chora na schizofrenię, wtedy kroczyła od jednego kryzysu od drugiego. Dopiero gdy pogodziła się z tym, że cierpi na tę chorobę, dobrała sobie odpowiednie leki i zaczęła normalnie funkcjonować, bo mitem jest pogląd, że schizofrenicy nie mogą prowadzić życia jak wszyscy inni.

Jest też trochę rozważań o tym jak być z osobami doświadczającymi kryzysu psychicznego. Rozmówcy pani Jucewicz proszą, żeby nie oceniać, nie radzić nie pocieszać. Zamiast tego, jak mówi osoba cierpiąca na napady lęku: „Jedyne, co chyba można, to towarzyszyć komuś i zaakceptować jego stan, czyli w przypadku lękowca pozwolić mu się tak wymartwić.” Niestety, „Ludzie nie rozumieją, co się dzieje z kimś, kto jest w kryzysie, jeśli sami tego nie przeżyli.” Dlatego tak ważna jest edukacja psychologiczna. Omawiana książka jest tego dobrym przykładem.

Powoli, bardzo powoli stosunek społeczeństwa do osób chorych psychicznie się zmienia, niekoniecznie już traktuje się ich jak zadżumionych, niemniej wciąż w wielu środowiskach takim osobom przypina się łatkę 'wariata', mówi o tym w wywiadzie kończącym książkę psychiatra, dr Tomasz Szafrański.

Parę rozmów jest słabszych, na przykład ta o alkoholizmie, niemniej to ważna i potrzebna książka.

To już piąty czytany przeze mnie tom wywiadów Agnieszki Jucewicz. W odróżnieniu od poprzednich – gdzie rozmówcami byli psychologowie i terapeuci – tutaj mamy wywiady z ludźmi cierpiącymi na różne formy zaburzeń psychicznych, którzy dokonują coming outu, otwarcie opowiadając o swoich chorobach. Przy okazji, warto bohaterów książki docenić za odwagę.

Zatem moim zdaniem,...

Wywiady z osobami, które doświadczyły depresji, ataków paniki, schizofrenii, traumy. Jakie są objawy tych zaburzeń, co pomogło lepiej funkcjonować zdrowiejącym ludziom? Warto się tego dowiedzieć w świecie, w którym co czwarta osoba doświadcza kryzysu psychicznego. Pięknie, z uważnością prowadzone rozmowy. Bardzo polecam!

Wywiady z osobami, które doświadczyły depresji, ataków paniki, schizofrenii, traumy. Jakie są objawy tych zaburzeń, co pomogło lepiej funkcjonować zdrowiejącym ludziom? Warto się tego dowiedzieć w świecie, w którym co czwarta osoba doświadcza kryzysu psychicznego. Pięknie, z uważnością prowadzone rozmowy. Bardzo polecam!

Poddałam się, nie dokonczyłam. Dla mnie nużąca pozycja, z której nie dowiedziałam się niczego odkrywczego.

Poddałam się, nie dokonczyłam. Dla mnie nużąca pozycja, z której nie dowiedziałam się niczego odkrywczego.

To jedna z tych pozycji, których postanowiłem nie oceniać w prostym systemie 1-10. Przedstawione historie — choć niektóre nie do końca do mnie przemawiały — są tak głęboko personalne i, w moim odczuciu, tak ważne, że ich punktowanie wydaje się niepoprawne, wręcz niemoralne.

Mam też problem z oceną książek-wywiadów, bo trudno poddać krytyce kunszt literacki autorki, gdy cała treść jest tak naprawdę tylko zapisem rozmów.

W świetle powyższego nie stawiam żadnej gwiazdki, ale muszę przyznać, że jest to bardzo wartościowa pozycja, którą szczerze polecam. Pozwala, choć w niewielkim stopniu, zrozumieć, przez co przechodzą osoby w kryzysie psychicznym, a jednocześnie nie spłyca bohaterów, i nie sprowadza ich wyłącznie do ich zaburzenia. Autorka wykazała się dużym szacunkiem i zrozumieniem dla swoich rozmówców i całego tematu.

Niektóre historie uderzyły mnie szczególnie mocno, zwłaszcza gdy mogłem się w pewnym stopniu utożsamić z bohaterami, ale trafiły się też rozdziały, które moim zdaniem były zwyczajnie nudne; w których jedna myśl była rozwleczona na kilka czy kilkanaście stron. Niemniej jednak jestem pewny, że nawet z tych ’słabszych’ części książki można wyciągnąć coś wartościowego.

Podobało mi się, że ostatnia rozmowa stanowiła pewne podsumowanie i zamknięcie tematu — coś, czego brakowało mi w innej książce autorki, „Czując”.

To jedna z tych pozycji, których postanowiłem nie oceniać w prostym systemie 1-10. Przedstawione historie — choć niektóre nie do końca do mnie przemawiały — są tak głęboko personalne i, w moim odczuciu, tak ważne, że ich punktowanie wydaje się niepoprawne, wręcz niemoralne.

Mam też problem z oceną książek-wywiadów, bo trudno poddać krytyce kunszt literacki autorki, gdy...

Wszyscy znamy choroby psychiczne ze słyszenia - depresja jest powszechna, choroba afektywna dwubiegunowa i schizofrenia są uwielbiane przez seriale, a nerwice natręctw i hipochondria są od lat obśmiewane w kabaretach i sit comach. Jednak wartością tej książki jest usłyszenie z pierwszej ręki jak wygląda życie z taką diagnozą i czy w ogóle istnieje. Z jednej strony są to historie całkiem zwyczajne, a z drugiej kompletnie niewiarygodne o tym, jak ogarnąć swój świat gdy każde wyjście z domu jest zbieraniem punktów brudu, wszyscy w pracy patrzą na Ciebie złym okiem i każdy ból ciała w głowie urasta do poziomu raka. Tak bardzo nam potrzeba takich historii, które każdym zdaniem udowadniają, że możemy dobrze funkcjonować dla innych - jako partner, rodzic czy przyjaciel - tylko w sytuacji, gdy na pierwszym miejscu postawimy siebie i własną higienę psychiczną. Bo nawet zaczynając życie jak grę o najwyższym poziomie trudności, mamy szansę ją przejść, jeśli zbudujemy sobie odpowiednią poduszkę bezpieczeństwa.
Podsumowując: książka o problemach psychicznych, która poruszyła każdą strunę mojej empatii.

Wszyscy znamy choroby psychiczne ze słyszenia - depresja jest powszechna, choroba afektywna dwubiegunowa i schizofrenia są uwielbiane przez seriale, a nerwice natręctw i hipochondria są od lat obśmiewane w kabaretach i sit comach. Jednak wartością tej książki jest usłyszenie z pierwszej ręki jak wygląda życie z taką diagnozą i czy w ogóle istnieje. Z jednej strony są to...