Książka nie zrobiła na mnie wrażenia. Lekturę zacząłem bez żadnej wiedzy na temat historii Albanii oraz jej najbardziej znanego dyktatora. Chciałem się dowiedzieć, co sprawiło, że historia tego kraju potoczyła się w ten sposób.

Autor bardzo skupił się na postaci Hoxha pomijając szerszy kontekst wydarzeń historycznych. Może to mieć sens w przypadku kraju który tak bardzo oddzielał się od reszty świata, ale brakowało mi możłiwości zakotwiczenia się w mojej dotychczasowej wiedzy. Wydawało mi się też, że najwięcej uwagi było poświęcone wydarzeniom do roku 1950, a późniejsze dekady były potraktowane mniej szczegółowo.

Początek książki jest bardzo chaotyczny. Na każde zdanie o Hoxha przypada kilka wtrąceń, akapitów o innych osobach oraz nawiązań, które rozmywają chronologię. Co ciekawe autorowi zdarzyło się przytoczyć jeden dłuższy fragment źródłowy (1/3 strony) dwukrotnie. W książce nie znajdujemy za dużo danych liczbowych. Bardzo wyraźnie widać też, jakie podejście ma autor do dyktatora oraz do jego rodziny i otoczenia. Oczywiście nie oczekuję, że ktoś będzie bronił osoby odpowiedzialnej za śmierć tysięcy ludzi, ale biograf powinien potrafić powstrzymać się od własnych osądów i pozwolić czytelnikowi poznać oraz zinterpretować fakty.

Podsumowując uważam, że nie jest to dobra książka - nie przekazuje wiedzy w przystępny sposób i jest dość nudna. Miałem nadzieję dowiedzieć się więcej.

Książka nie zrobiła na mnie wrażenia. Lekturę zacząłem bez żadnej wiedzy na temat historii Albanii oraz jej najbardziej znanego dyktatora. Chciałem się dowiedzieć, co sprawiło, że historia tego kraju potoczyła się w ten sposób.

Autor bardzo skupił się na postaci Hoxha pomijając szerszy kontekst wydarzeń historycznych. Może to mieć sens w przypadku kraju który tak bardzo...

Blendi Fevziu na własnej skórze odczuł, co to znaczy życie w Albanii, za rządów Envera Hoxny. Niewątpliwie miało to wielki wpływ na wysoki poziom biografii tyrana, mordercy, który rządził 41 lat. Jest w niej wszystko: młodość i dom rodzinny, edukacja, życie osobiste, czasy partyzantki, założenie partii i rządy aż do śmierci. Książkę urozmaicają cytaty z pamiętnika Envera oraz wywiady z osobami, które współpracowały z nim i udało im się go przeżyć. Pozycja zdecydowanie godna polecenia.

Blendi Fevziu na własnej skórze odczuł, co to znaczy życie w Albanii, za rządów Envera Hoxny. Niewątpliwie miało to wielki wpływ na wysoki poziom biografii tyrana, mordercy, który rządził 41 lat. Jest w niej wszystko: młodość i dom rodzinny, edukacja, życie osobiste, czasy partyzantki, założenie partii i rządy aż do śmierci. Książkę urozmaicają cytaty z pamiętnika Envera...

Książka bardzo ważna dla Albańczyków, ponieważ autor zebrał dużo ciężko dostępnej wiedzy o zdobyciu i sprawowaniu władzy przez Envera Hodżę, który wiele rzeczy ukrywał i stale manipulował przeszłością, przez co nie było łatwo przedstawić całą jego historię. No i widać to w książce, są to momentami chaotyczne wątki, dużo o tym co zostawił dyktator w swoich książkach, wspomnieniach innych, wszystkich czystkach, paranojach, relacjach z innymi przywódcami, bliskimi. Trochę mało zwykłych Albańczykach, trochę za dużo o poszczególnych osobach otaczających Hodżę.

Książka bardzo ważna dla Albańczyków, ponieważ autor zebrał dużo ciężko dostępnej wiedzy o zdobyciu i sprawowaniu władzy przez Envera Hodżę, który wiele rzeczy ukrywał i stale manipulował przeszłością, przez co nie było łatwo przedstawić całą jego historię. No i widać to w książce, są to momentami chaotyczne wątki, dużo o tym co zostawił dyktator w swoich książkach,...

Biografia wieloletniego dyktatora Albanii; mdły do bólu człowiek posługujący się bandyckimi metodami. Dziwi mnie, że taka miernota potrafiła stworzyć swój kult jednostki - a może to jego poplecznicy go stworzyli? Smutne życie małego narodu pod rządami prostackiego satrapy.

Biografia wieloletniego dyktatora Albanii; mdły do bólu człowiek posługujący się bandyckimi metodami. Dziwi mnie, że taka miernota potrafiła stworzyć swój kult jednostki - a może to jego poplecznicy go stworzyli? Smutne życie małego narodu pod rządami prostackiego satrapy.

Albański dziennikarz napisał pierwszą (i chyba dotychczas jedyną) biografię dyktatora tego kraju. Hoxha rządził Albanią przez 41 lat, od 1944 r. do śmierci w 1985 r. – prawdziwy rekord. Przy okazji, autor (i tłumacz) konsekwentnie używa pisowni Hoxha, ja jestem przyzwyczajony do 'Hodża', ale to mało istotny detal.

Początkowe rozdziały książki czytało mi się ciężko, chodzi zwłaszcza o historie wojenne, jak to Hoxha wzmacniał swoją pozycję, bezwzględnie eliminując przeciwników politycznych. A potem, w 1944 r., gdy już zdobył władzę, zaczął zabijać i wtrącać do więzień swoich towarzyszy walki, za wiele o nim wiedzieli i stanowili zbyt duże zagrożenie. Ta część książki przeładowana jest nazwiskami i opisami stronnictw politycznych w Albanii; mało to interesujące.

Hoxha bardzo naśladował swojego mistrza – Stalina, który do końca życia bezlitośnie likwidował przeciwników politycznych i stosował masowy terror. Albański dyktator działał podobnie – przez 40 lat rządów zabijał swoich najbliższych współpracowników; robił to jeszcze w latach 80. doprowadzając do samobójstwa premiera Mehmeta Shehu i rozstrzeliwując ministra obrony Kadri Hazbiu. To był naprawdę wierny uczeń Stalina, bo w komunistycznej Europie po śmierci sowieckiego satrapy w 1953 r. komuniści przestali się już zabijać – zsyłali swoich przeciwników na podrzędne stanowiska.

Niestety, o zbrodniach stalinowskich wie cały świat, a o bestialstwach Hoxhy mało kto. No cóż, Albania to mały, marginalny kraj pozbawiony znaczenia strategicznego, więc obywatele cierpieli straszliwie przez dziesięciolecia, ale o nędzy tamtejszego życia niewiele u Fevziu przeczytamy, polecam raczej znakomite 'Błoto słodsze niż miód' Małgorzaty Rejmer.

Hoxha konsekwentnie izolował swój kraj od świata, najpierw zerwał z Jugosławią, potem na początku lat 60. z Rosją Sowiecką, kiedy to Chruszczow potępił zbrodnie Stalina. Wreszcie poróżnił się z ostatnim sojusznikiem – Chinami, gdy te zbliżyły się do Ameryki. W efekcie od końca lat 70. Albania kompletnie odcięła się od świata i stała się najbiedniejszym państwem w Europie. Dość powiedzieć, że w latach 80.: „W całym kraju było tylko 1265 samochodów.” Po śmierci Hoxhy w 1985 r. krajem twardą ręką rządził namaszczony przez niego Ramiz Alia, a komunizm został obalony dopiero w grudniu 1990 r., w rok po upadku Muru Berlińskiego.

Widać, że autor nie jest historykiem, bo rzecz jest nierówna, obok ciekawych fragmentów mamy też rozdziały mało interesujące, na przykład ten o Matce Teresie, która usiłowała wywieźć swoją matkę z Albanii; Hoxha nie pozwolił na to. Poza tym rzecz jest napisana dość chaotycznie i przeładowana nazwiskami, które mi nic nie mówią. Niemniej to istotne świadectwo praktyk realnego komunizmu w bardzo mało znanym kraju.

Albański dziennikarz napisał pierwszą (i chyba dotychczas jedyną) biografię dyktatora tego kraju. Hoxha rządził Albanią przez 41 lat, od 1944 r. do śmierci w 1985 r. – prawdziwy rekord. Przy okazji, autor (i tłumacz) konsekwentnie używa pisowni Hoxha, ja jestem przyzwyczajony do 'Hodża', ale to mało istotny detal.

Początkowe rozdziały książki czytało mi się ciężko, chodzi...

Książka trudna w czytaniu, jakaś taka "kanciasta" w swojej formie. To co ją wyróżnia, to setki nazwisk (...a weź tu, człowieku, zapamiętaj jakieś albańskie nazwisko!).
Przeczytałem, bo o Bałkanach czytam i czytać będę, jednak nie polecam - chyba, że kompletnym fascynatom-albanofilom.

Książka trudna w czytaniu, jakaś taka "kanciasta" w swojej formie. To co ją wyróżnia, to setki nazwisk (...a weź tu, człowieku, zapamiętaj jakieś albańskie nazwisko!).
Przeczytałem, bo o Bałkanach czytam i czytać będę, jednak nie polecam - chyba, że kompletnym fascynatom-albanofilom.

Książka dla wytrawnych czytelników detektywów. Bardzo dogłębnie pokazany paranoik Hoxha wraz z jego dyktatorskimi, obłędnymi rządami. Zdecydowanie minus za brak zdjęć. Trochę przy krótkie zakończenie. Jednak dla fanów literatury faktu Bałkanów pozycja obowiązkowa.

Książka dla wytrawnych czytelników detektywów. Bardzo dogłębnie pokazany paranoik Hoxha wraz z jego dyktatorskimi, obłędnymi rządami. Zdecydowanie minus za brak zdjęć. Trochę przy krótkie zakończenie. Jednak dla fanów literatury faktu Bałkanów pozycja obowiązkowa.

Mocna, choć gdzieniegdzie trudniejsza do przebrnięcia anatomia zła. Jak najbardziej godna polecenia. Duży plus za rozdział o latach po śmierci Hodży.

Mocna, choć gdzieniegdzie trudniejsza do przebrnięcia anatomia zła. Jak najbardziej godna polecenia. Duży plus za rozdział o latach po śmierci Hodży.

Czytam ten besteller i zastanawiam się, po co to zostało przetłumaczone na język polski. Książka może być interesująca dla kogoś, kto nie ma pojęcia o Albanii. Hodża, a nie Hoxha jak napisano w książce (zapewne tłumacz nie zna polskiego zapisu tego nazwiska) niekoniecznie jest postacią na tyle interesującą, aby pisać jego biografię. Interesujące może być państwo, którym rządził, ale on sam był narcystycznym cwaniaczkiem, otaczającym się ludźmi, którzy pozwolili mu przetrwać. Blendi Fevziu, który w Albanii wyskakuje z każdego ekranu telewizyjnego nie potrafi pisać, co udowodnił kilkoma wcześniej napisanymi tekstami, w tym autobiografią. Opowieść o Hodży jest nieporadna, egzaltowana, miejscami dramatycznie banalna. Nie jest to książka oparta o gruntowne badania, Autor nie ma pojęcia jak szukać wiarygodnych źródeł informacji, ograniczył się więc do lektury dziennika wykradzionego wdowie po Hodży, streszczenia kilku popularnych publikacji i wiadomości z poziomu kawiarnianych plotek. Podobne biografie Hodży, koncentrujące się na skutkach przebytej przez niego w młodości choroby wenerycznej powstawały już dwadzieścia lat temu. Dzięki publikacji tabloidowej biografii dla mało wymagającego odbiorcy, bardzo efektownie promowanej polski czytelnik ma szansę przekonać się, jak można napisać poczytną książkę na dowolny temat, bez większego nakładu pracy.

Czytam ten besteller i zastanawiam się, po co to zostało przetłumaczone na język polski. Książka może być interesująca dla kogoś, kto nie ma pojęcia o Albanii. Hodża, a nie Hoxha jak napisano w książce (zapewne tłumacz nie zna polskiego zapisu tego nazwiska) niekoniecznie jest postacią na tyle interesującą, aby pisać jego biografię. Interesujące może być państwo, którym...

Z jednej strony książka jest naprawdę ciekawa i napisana na podstawie rozbudowanych źródeł, ale z drugiej czuję się jednak nieco rozczarowany. Wiem, że podtytuł "żelazna pięść Albanii" mógł to sugerować, tym niemniej biografia Envera Hodży i historia albańskiego komunizmu wydają się być głównie tłem dla opowieści o prześladowaniach przeciwników jego rządów oraz mniej lub bardziej wyimaginowanych wrogów wewnątrz partii. Trochę za mało o samej Albanii z czasów komunizmu.

Z jednej strony książka jest naprawdę ciekawa i napisana na podstawie rozbudowanych źródeł, ale z drugiej czuję się jednak nieco rozczarowany. Wiem, że podtytuł "żelazna pięść Albanii" mógł to sugerować, tym niemniej biografia Envera Hodży i historia albańskiego komunizmu wydają się być głównie tłem dla opowieści o prześladowaniach przeciwników jego rządów oraz mniej lub...