Zwieńczenie komediowe serii. Wątek kryminalny odczuwałam jako drugie tło, bo na pierwsze przeniosły się dla mnie znakomite dialogi i dawka dobrego humoru.

Zwieńczenie komediowe serii. Wątek kryminalny odczuwałam jako drugie tło, bo na pierwsze przeniosły się dla mnie znakomite dialogi i dawka dobrego humoru.

Jak lubię autora, ta książka nie przypadła mi do gustu. Nie jest źle, ale to nie to, do czego mnie przyzwyczaił. Liczyłem na więcej.

Jak lubię autora, ta książka nie przypadła mi do gustu. Nie jest źle, ale to nie to, do czego mnie przyzwyczaił. Liczyłem na więcej.

Niby ładnie napisana ale nie porywa; szczerze mówiąc, trochę się wynudziłem

Niby ładnie napisana ale nie porywa; szczerze mówiąc, trochę się wynudziłem

,, Śmierci ulotny woal'' to siódma część i jak narazie ostatnia, chociaż kontynuacja z komisarzem Fischerem pewnie będzie, to na tą chwilę by było na tyle.
Podsumowując, p. Ryszard wykonał świetną robotę nad tym cyklem podejmując się zadania napisania kryminałów w stylu retro a nie łatwo odtworzyć tamte realia, lat 20 i 30, które niewątpliwie były burzliwe.
Ćwirlej podszedł do tematu bardzo drobiazgowo, tworząc dobrą atmosferę, cykl był bardzo klimatyczny i co najlepsze świetny w odbiorze.
Gorąco polecam 👏👏👏♥️♥️♥️

,, Śmierci ulotny woal'' to siódma część i jak narazie ostatnia, chociaż kontynuacja z komisarzem Fischerem pewnie będzie, to na tą chwilę by było na tyle.
Podsumowując, p. Ryszard wykonał świetną robotę nad tym cyklem podejmując się zadania napisania kryminałów w stylu retro a nie łatwo odtworzyć tamte realia, lat 20 i 30, które niewątpliwie były burzliwe.
Ćwirlej podszedł...

Po średnio udanym "Wszyscy słyszeli jej krzyk" Pan Ćwirlej wraca chyba na dobre tory. Znowu jest okazja by spotkać się z ulubionymi bohaterami: Antonim Fisherem, Gilem, Okoniem, Olkiewiczem i Tolkien Grubińskim, który to kolejny raz dzięki swoim złodziejskim umiejętnością dopina śledztwo. Teoretycznie mamy tu trzy historie: zabójstwo wicekonsula, stróża i włamanie do koszar w Szczecinie. Wszystko ciekawie łączy sie na koniec w całość. W książce pojawia się sporo dygresji z poprzednich części, które pomogą lepiej poznać bohaterów dla czytelników nie znających całej serii. Czyta się szybko i przyjemnie. Polecam.

Po średnio udanym "Wszyscy słyszeli jej krzyk" Pan Ćwirlej wraca chyba na dobre tory. Znowu jest okazja by spotkać się z ulubionymi bohaterami: Antonim Fisherem, Gilem, Okoniem, Olkiewiczem i Tolkien Grubińskim, który to kolejny raz dzięki swoim złodziejskim umiejętnością dopina śledztwo. Teoretycznie mamy tu trzy historie: zabójstwo wicekonsula, stróża i włamanie do koszar...

Poznań, w kwietniu 1930 roku.

Trwa wojna celna z Niemcami i sytuacja polityczna jest coraz bardziej napięta, ale w pewnych niemieckich kręgach politycznych to za mało. NSDAP jest jeszcze zbyt słaba, a przez to jej rewizjonistyczne hasła nie zdobyły szerokiego odbioru. Potrzebny jest mocny incydent dyplomatyczny, który, jak ta przysłowiowa iskra zapalająca beczkę prochu, doprowadzi do kolejnej wojny i odbierze Polakom to, co “słusznie” należy się Niemcom.

Prologiem do całej awantury jest seans spirytystyczny w salonie hrabiny Kossobudzkiej von Zanthier, wdowy po pułkowniku, na którym duch owego przepowiada śmierć jednego z uczestników seansu - wicekonsula niemieckiego w Poznaniu - Albrechta von Pieskowa. Ten tom przygód komisarza Antoniego Fischera, siódmy już z kolei, wprowadza nas i na początku, i na końcu opowieści, jak to ujął autor w “ezoteryczny świat transcendentnych fluidów i spirytualnych prądów”, który w latach trzydziestych zawładnął wieloma umysłami arystokratycznych salonów.

Jak doszło zatem do śmierci wicekonsula i czy faktycznie była to jedynie kwestia polityczna, mająca doprowadzić do nowego konfliktu militarnego, zdradzać nie będę, bo zachęcam do tej świetnej, jak zwykle, lektury, nie tylko wielbicieli autora.

Ćwirlejowski przedwojenny Poznań pokazany został detalicznie w każdym wymiarze, a szczególnie obyczajowym, to absolutny majstersztyk. Rewelacyjna robota. Jestem pełna podziwu. Pań Ćwirlej jest mistrzem w budowaniu historycznej rzeczywistości. Czy w kryminałach neomilicyjnych z epoki PRL czy w kryminałach retro z okresu międzywojennego widać solidną, drobiazgową scenografię miejsc i topografię dawnego Poznania, Piły czy Szczecina.

Autor wiedzie nas nie tylko do arystokratycznych salonów, ale i przez słynące z gastronomicznego kunsztu restauracje i bary oraz przez zaspokajające zupełnie inne potrzeby przybytki rozkoszy. Oficjalne śledztwo prowadzi Fischer, z dużym wkładem wywiadowców: Gila, Okonia i Olkiewicza. Wydatnej pomocy udzielą mu, po raz kolejny, nieoficjalnie oczywiście i pod fałszywymi nazwiskami, szanowany złodziej Grubiński ze swoją bandą braci Kaźmierczaków i Zenusiem Brodziakiem.

Wielbiciele Ćwirleja znajdą tu wszystko, co znają z jego kryminałów retro i to na najwyższym poziomie. Są dwie krwiste zbrodnie, piękne kobiety, trochę seksu, mnóstwo gwary w postaci „niemytych szuszwoli”, “szkiełów” i „ćwoków”, a do tego wyborny humor słowny i sytuacyjny. Policja opisana pieczołowicie, nawet w kwestiach jej materialnego funkcjonowania w odrodzonej Polsce, co świadczy o skrupulatnym researchu. Klimat typowo poznański, ze sporą rezerwą wobec Naczelnika i znakomicie pamiętaną niemczyzną.

Lektura Pana Ćwirleja to zawsze pewnik. Świetna intryga, doborowe towarzystwo i zaskakujący finał. A wszystko okraszone właściwym dla miejsca i czasu klimatem, słownictwem i humorem.

Przeczytałam dotąd 22 powieści autora. Żadna mnie nie znudziła i nie rozczarowała. Nie ma nic lepszego niż pełnokrwiści fikcyjni bohaterowie fikcyjnych zbrodni w genialnie nakreślonych międzywojennych realiach politycznych i społeczno-obyczajowych. Mistrzostwo kryminału retro. Pozostaję niezmiennie fanką autora i polecam zdecydowanie!!

Poznań, w kwietniu 1930 roku.

Trwa wojna celna z Niemcami i sytuacja polityczna jest coraz bardziej napięta, ale w pewnych niemieckich kręgach politycznych to za mało. NSDAP jest jeszcze zbyt słaba, a przez to jej rewizjonistyczne hasła nie zdobyły szerokiego odbioru. Potrzebny jest mocny incydent dyplomatyczny, który, jak ta przysłowiowa iskra zapalająca beczkę prochu,...

Odniosłem wrażenie, iż ktoś inny napisał Ostatnią część perypetii A. Fischera. Nuda, powtarzanie opisów z poprzednich części. akcja, bez polotu, pisana jakby od niechcenia. Do tego całkowicie zbędne opisy igraszek cielesnych.

Odniosłem wrażenie, iż ktoś inny napisał Ostatnią część perypetii A. Fischera. Nuda, powtarzanie opisów z poprzednich części. akcja, bez polotu, pisana jakby od niechcenia. Do tego całkowicie zbędne opisy igraszek cielesnych.

Dobre, ale... tych ale długo by wymieniać. Za dużo dygresji, za mało "poznańskości", za mało humoru, za dużo salonów... Wszystko jakieś mdłe, niemrawe i bez pieprzu... Gdzie się podział ten swojski klimat? Mam wrażenie, że poznański mistrz gatunku wypalił się i osiadł na laurach- bo w porównaniu z poprzednimi tomami cyklu, które przeczytałam brak tu tej "iskry".

Dobre, ale... tych ale długo by wymieniać. Za dużo dygresji, za mało "poznańskości", za mało humoru, za dużo salonów... Wszystko jakieś mdłe, niemrawe i bez pieprzu... Gdzie się podział ten swojski klimat? Mam wrażenie, że poznański mistrz gatunku wypalił się i osiadł na laurach- bo w porównaniu z poprzednimi tomami cyklu, które przeczytałam brak tu tej...

Mój stosunek do historii zawsze był trudny do określenia. Z jednej strony nie pasjonowała mnie, z drugiej jednak bez trudu przyswajałam różne fakty. Muszę też przyznać, że naprawdę zainteresowana byłam, gdy trzeba było zagłębić się w XX wiek, czyli w tą ciągle żywą historię. Miałam to szczęście, że było mi dane poznać prababcie i pradziadków, dla których wojna nie była jedynie opisem z podręcznika, może dlatego właśnie chciałam zapoznać się ze szczegółami rzeczywistości, w jakiej musieli przetrwać.
Ten przydługi wstęp wypłynął ze mnie pod wpływem lektury, której akcja toczy się w okresie międzywojennym, bo po raz kolejny zaczęłam się zastanawiać, dlaczego tak bardzo oczarował mnie cykl powieści z Antonim Fischerem. Jednym z czynników jest właśnie to, że historia XX wieku jest mi bliska. Poza tym sam styl Ryszarda Ćwirleja ma na to ogromny wpływ. Nie bez znaczenia jest też ogromny realizm na kartach tych książek.
"Śmierci ulotny woal" różni się znacznie od poprzedniego tomu. Autor położył w moim odczuciu większy nacisk na obyczajowość i na mnie zadziałało to piorunująco. Czułam się tak, jakbym przeniosła się w czasie, jakbym znalazła się w innej epoce. Ryszard Ćwirlej dba o każdy szczegół, o język, o kreację bohaterów, o wplecenie ich losów w autentyczne wydarzenia. Mnie takie rzeczy naprawdę zachwycają, nawet jeżeli fabuła toczy się ledwie trzydzieści lat wstecz, bo to dla mniej już inny świat, taki, jakiego nie znam, a tutaj mówimy o czasach, w których współcześni twórcy także nie mieli szansy żyć, więc muszą wykonać katorżnicą pracę, by wiarygodnie odmalować koloryt nie tyle historyczny, co obyczajowy.
Jednak to miał być z założenia kryminał i gdybym miała oceniać tę powieść w tej kategorii, to miałabym z tym ogromny problem, bo zwyczajnie praktycznie nie zwracałam uwagi na wątki związane z przestępstwami. Było ich kilka, lecz żaden szczególnie mnie nie zainteresował, tym bardziej, że ten główny zaczął się od seansu spirytystycznego, a mój stosunek do zjawisk paranolmalnych jest delikatnie mówiąc sceptyczny.
"Śmierci ulotny woal" to świetna powieść osadzona w realiach Polski międzywojennej, która zachwyci nawet tych zupełnie niezainteresowanych historią. Niech najlepszą rekomendacją będzie to, że nawet mi nie przeszkadzał ten brak kryminału w kryminale.
Moje 7/10.

Mój stosunek do historii zawsze był trudny do określenia. Z jednej strony nie pasjonowała mnie, z drugiej jednak bez trudu przyswajałam różne fakty. Muszę też przyznać, że naprawdę zainteresowana byłam, gdy trzeba było zagłębić się w XX wiek, czyli w tą ciągle żywą historię. Miałam to szczęście, że było mi dane poznać prababcie i pradziadków, dla których wojna nie była...

Książka ta swoją strukturą i tempem przypomina ględzenie dziadunia-emeryta przy rodzinnym stole. Rozwlekłe, pełne dygresji, nudne. Każde wydarzenie przypomina mu inne, z przeszłości, dygresje i reminiscencje się snują i plączą zupełnie bez związku. W pewnym momencie, gdy część gości już przysnęła a reszta wyszła do innego pomieszczenia pyta: „O czym to ja mówiłem?”. Ostatni nie w pełni uśpiony gość podrzuca mu pierwotny wątek, który dziadunio przez chwilę kontynuuje, ale wkrótce porywają go kolejne dygresje. Przecież każdy z licznych bohaterów jego opowieści ma jakąś historię z minionej wojny, lub powstania do opowiedzenia. Każdą przerywa tuż przed puentą. Wkrótce nikt już go nie słucha, nikt nie wie, od czego opowieść się zaczęła, więcej, nikogo to już nie interesuje. Ja dotrwałam do końca opowieści ze względu na sympatię do autora. Za to kilka razy przysnęłam podczas lektury…

Książka ta swoją strukturą i tempem przypomina ględzenie dziadunia-emeryta przy rodzinnym stole. Rozwlekłe, pełne dygresji, nudne. Każde wydarzenie przypomina mu inne, z przeszłości, dygresje i reminiscencje się snują i plączą zupełnie bez związku. W pewnym momencie, gdy część gości już przysnęła a reszta wyszła do innego pomieszczenia pyta: „O czym to ja mówiłem?”. Ostatni...