Zagmatwana historia, ale dobra

Zagmatwana historia, ale dobra

"Labirynt" Piotr Borlik

Styl Piotra Borlika polubiłam już przy czytaniu "Boskiej proporcji" i dwóch kolejnych części tej serii. Miałam ochotę na coś jeszcze i znów się nie zawiodłam.

Trochę o fabule...
Na pewno byliście kiedyś w labiryncie z kukurydzy, a może przejeżdżaliście obok. Ja byłam, dzieciaki były zachwycone, ale nigdy nie pomyślałam, że mogłoby się w nim czaić jakieś niebezpieczeństwo...

Tłem tej historii jest właśnie taki labirynt, który zapoczątkował pewien tragiczny w skutkach spektakl.

Lubię, gdy akcja dzieje się w Trójmieście, a autor odkrywał przede mną właśnie jego mroczne zakamarki, ale też ludzkie dramaty, które w nich się rozgrywały. Tajemnicze rysunki labiryntu, które co chwilę odkrywał główny bohater, to wskazówki będące kluczem do rozwikłania zagadki.

Błądziłam jak w labiryncie po trzech odrębnych osiach czasowych. To był sprytny zabieg, który pozwalał mi na stopniowe odkrywanie tajemnic i budował napięcie do ostatnich stron. Podrzucane co chwilę tropy i zwroty akcji trochę mnie zmanipulowały i przyznam, że co chwilę zmieniałam typowanie sprawcy. A i tak na końcu byłam zaskoczona.

Bohaterowie, również ci z drugiego planu, byli tacy namacalni, rzeczywiści, a każdy z nich nosił na barkach ciężar własnych traum i borykał się z wewnętrznymi demonami. Autor bardzo dobrze oddawał ich lęki, pokazywał ich życie, obecne i te z przeszłości. Podobało mi się to.

"Labirynt" wessał mnie od pierwszej strony i trzymał w napięciu aż do ostatniej. Był niezwykle emocjonujący, a najwięcej było tu żalu, bólu, gniewu.

Polecam tę lekturę wszystkim fanom psychologicznych thrillerów. Myślę, że nie będziecie się tu nudzić.

"Labirynt" Piotr Borlik

Styl Piotra Borlika polubiłam już przy czytaniu "Boskiej proporcji" i dwóch kolejnych części tej serii. Miałam ochotę na coś jeszcze i znów się nie zawiodłam.

Trochę o fabule...
Na pewno byliście kiedyś w labiryncie z kukurydzy, a może przejeżdżaliście obok. Ja byłam, dzieciaki były zachwycone, ale nigdy nie pomyślałam, że mogłoby się w nim czaić...

Trochę zawirowania w historii ale książka pochłonięta w 2 dni. Nie dało się oderwac. :)

Trochę zawirowania w historii ale książka pochłonięta w 2 dni. Nie dało się oderwac. :)

Bardzo ciekawi mnie twórczość pana Piotra a ta książka jest naprawdę warta przeczytania i zachęca do poznania innych książek autora. Autor wprowadza nas w szczególny klimat, doskonale oddaje lęki swoich bohaterów, przybliża ich życie. Książka wzrusza, czasami zwraca uwagę na instotne aspekty naszego życia, wprowadza klimat tajemnic z życia bohaterów. Ja po jej przeczytaniu na pewno sięgnę po inne powieści autora, bo naprawdę podoba mi się styl pisania i oddanie emocji. Polecam

Bardzo ciekawi mnie twórczość pana Piotra a ta książka jest naprawdę warta przeczytania i zachęca do poznania innych książek autora. Autor wprowadza nas w szczególny klimat, doskonale oddaje lęki swoich bohaterów, przybliża ich życie. Książka wzrusza, czasami zwraca uwagę na instotne aspekty naszego życia, wprowadza klimat tajemnic z życia bohaterów. Ja po jej przeczytaniu...

Autor zastosował przedziwny zabieg kompozycyjny. Powieść jest podzielona na trzy linie czasowe (wcześniej, pomiędzy, teraz). Tam gdzie dobiegają końca wydarzenia jednej linii, zaczynają się wydarzenia kolejnej. A my śledzimy je wszystkie naraz, bo opisywane są naprzemiennie. Może miało to nawiązać do błądzenia po labiryncie. Mi bardziej przypomina puzzle. I to takie, które można ułożyć bez rzucania okiem na pudełko. Finał jest mocno przewidywalny. Postacie nie wzbudziły mojej sympatii ani większych emocji.

Autor zastosował przedziwny zabieg kompozycyjny. Powieść jest podzielona na trzy linie czasowe (wcześniej, pomiędzy, teraz). Tam gdzie dobiegają końca wydarzenia jednej linii, zaczynają się wydarzenia kolejnej. A my śledzimy je wszystkie naraz, bo opisywane są naprzemiennie. Może miało to nawiązać do błądzenia po labiryncie. Mi bardziej przypomina puzzle. I to takie, które...

Moim zdaniem książka rewelacja! Nie można się od niej oderwać! Wcześniej z książek Piotra Borlika przeczytałem tylko "Baltica", ale na kolana mnie nie rzuciła... Inna sprawa jest z "Labiryntem", czytajcie, emocje gwarantowane!

Moim zdaniem książka rewelacja! Nie można się od niej oderwać! Wcześniej z książek Piotra Borlika przeczytałem tylko "Baltica", ale na kolana mnie nie rzuciła... Inna sprawa jest z "Labiryntem", czytajcie, emocje gwarantowane!

Historia "Labiryntu" skupia się na postaci Tomasza i Ani. To byłe małżeństwo, które rozpadło się w skutek niemożności poradzenia sobie z tragedią, która dotknęła ich w 2013 roku. Teraz ich życie wygląda nieco dziwnie, każde z nich ogarnięte jest inną obsesją – Tomasz dostaje od kogoś rysunki labiryntu, które prowadzą go w nieznane mu miejsca, a on posłusznie za wskazówkami podąża. Anna z kolei pomaga zagubionym duszom, ale i stara się pracować jako opiekunka dla dzieci – stara się, bo z każdej pracy ciągle wylatuje ze względu na swoje przesadne dbanie o bezpieczeństwo podopiecznych… Co stało się w 2013 roku? I kto gra z Tomaszem w tą dziwną grę?

Książka podzielona jest na trzy czasy: wtedy, pomiędzy i teraz, co bardzo przypadło mi do gustu, bo odkrywamy w jednym czasie trzy historie, które z siebie wynikają i łączą się w jedno, ale długo nie mamy pojęcia o co w nich chodzi. Częściowo dopiero pod koniec zaczęłam się czegoś domyślać, ale oczywiście na pełne rozwiązanie nie wpadłam. Historia solidna, dobrze trzyma w napięciu, ciekawi i zaskakuje, podobało mi się! Oceniam 8/10.

Historia "Labiryntu" skupia się na postaci Tomasza i Ani. To byłe małżeństwo, które rozpadło się w skutek niemożności poradzenia sobie z tragedią, która dotknęła ich w 2013 roku. Teraz ich życie wygląda nieco dziwnie, każde z nich ogarnięte jest inną obsesją – Tomasz dostaje od kogoś rysunki labiryntu, które prowadzą go w nieznane mu miejsca, a on posłusznie za wskazówkami...

Lubię książki Borlika, bo zawsze tkwi w nich jakaś tajemnica, zagadka, którą trzeba rozwikłać. Chętnie więc sięgnęłam i po tę pozycję.

Nigdy nie byłam zafascynowana labiryntami. Po kilku rozdziałach miałam wrażenie, że całość była zagmatwana jak labirynt. Okazało się, że autor wciągnął nas w zagadkową grę, przegonił po brudnych zaułkach Trójmiasta, wymagając pełnego zaangażowania i skupienia, aby nie zgubić drogi do wyjścia, aby nie wypuścić z ręki wątku. Skutecznie mylił tropy, że nie do końca było wiadomo, jak się z tego labiryntu wydostać.

Borlik stworzył kilkoro nieidealnych bohaterów, zmagających się z problemami i błądzących po labiryncie życia.

Książkę czytałam z zapartych tchem, bo jednak chciałam się dowiedzieć, co się stało z Polą, kto zostawiał tajemnicze rysunki, a także na czym polegał misterny plan zemsty. A przede wszystkim – jaki był motyw tej zemsty. Wraz z Tomaszem zagłębiłam się w mroczną przeszłość, odkrywając kolejne traumy, trawiące wszystko tak, jak ogień strawił tytułowy labirynt.

Jestem pewna, że i Wy zatracicie się w tym labiryncie. Tylko musicie się odważyć do niego wejść.

Lubię książki Borlika, bo zawsze tkwi w nich jakaś tajemnica, zagadka, którą trzeba rozwikłać. Chętnie więc sięgnęłam i po tę pozycję.

Nigdy nie byłam zafascynowana labiryntami. Po kilku rozdziałach miałam wrażenie, że całość była zagmatwana jak labirynt. Okazało się, że autor wciągnął nas w zagadkową grę, przegonił po brudnych zaułkach Trójmiasta, wymagając pełnego...

z jednej strony pomysł niezły i momentami historia ciekawie pozawijana, z drugiej mocno się nie klei... brak mi było konsekwencji w pewnych wątkach i te niedociągnięcia dość mocno wybijały mnie z rytmu :/

z jednej strony pomysł niezły i momentami historia ciekawie pozawijana, z drugiej mocno się nie klei... brak mi było konsekwencji w pewnych wątkach i te niedociągnięcia dość mocno wybijały mnie z rytmu :/

Wciągnęła mnie od pierwszej strony. Pierwsza książka tego autora i na pewno nie ostatnia.

Wciągnęła mnie od pierwszej strony. Pierwsza książka tego autora i na pewno nie ostatnia.