Jak dla mnie, bardzo dobra. Świetnie napisana, pełna absurdalnych sytuacji z dużą dozą poczucia humoru. Momentami odnalazłam tutaj liryzm Wienieczki Jerofiejewa, dowcip Aloszy Awdiejewa i wiele innych elementów, które kojarzą mi się dobrze, ale sama nie wiem, jak to określić.
Polecam, bo to świetna literatura.

Jak dla mnie, bardzo dobra. Świetnie napisana, pełna absurdalnych sytuacji z dużą dozą poczucia humoru. Momentami odnalazłam tutaj liryzm Wienieczki Jerofiejewa, dowcip Aloszy Awdiejewa i wiele innych elementów, które kojarzą mi się dobrze, ale sama nie wiem, jak to określić.
Polecam, bo to świetna literatura.

Dzieła mniejsze przyszłego noblistry

Dzieła mniejsze przyszłego noblistry

Surrealistyczne i okrutne.

Surrealistyczne i okrutne.

Coś niesamowitego. Ta galeria postaci, te listy przedmiotów, miejsc i zdarzeń charakterystycznych dla państw danego bloku wschodniego, a może tylko dla Ukrainy, są jedyne w swoim rodzaju. Nie można się oderwać od lektury. Jest też w tej książce coś z „Kolażu” Florka.

Coś niesamowitego. Ta galeria postaci, te listy przedmiotów, miejsc i zdarzeń charakterystycznych dla państw danego bloku wschodniego, a może tylko dla Ukrainy, są jedyne w swoim rodzaju. Nie można się oderwać od lektury. Jest też w tej książce coś z „Kolażu” Florka.

Jak ten Pan pisze! Ze złością, brawurą, śmiałością i dużą dozą bezczelności. Świetna proza, pełna złości na rzeczywistość. A zarazem dużo mówiąca o współczesnej Ukrainie. Czytajcie Żadana, bo to złoto jest. Tylko młody człowiek tak pisze.

Jak ten Pan pisze! Ze złością, brawurą, śmiałością i dużą dozą bezczelności. Świetna proza, pełna złości na rzeczywistość. A zarazem dużo mówiąca o współczesnej Ukrainie. Czytajcie Żadana, bo to złoto jest. Tylko młody człowiek tak pisze.

Pierwsze opowiadanie (chyba najdłuższe) - rewelacja, drugie - okej, reszta - meh.

Pierwsze opowiadanie (chyba najdłuższe) - rewelacja, drugie - okej, reszta - meh.

Chyba spodziewałam się bardziej oczywistego humoru albo wyraźniejszej absurdalności historii. Choć może ten absurd jest dla mnie tak powszechny, że dziwactwa biorę za kolejną normalną sprawę. Jest jednak szansa, że rozbiłam się o formę, bo strasznie mnie drażnią niewyróżnione dialogi. Na plus jest plejada barwnych postaci, które przewijają się we wszystkich opowiadaniach.

Chyba spodziewałam się bardziej oczywistego humoru albo wyraźniejszej absurdalności historii. Choć może ten absurd jest dla mnie tak powszechny, że dziwactwa biorę za kolejną normalną sprawę. Jest jednak szansa, że rozbiłam się o formę, bo strasznie mnie drażnią niewyróżnione dialogi. Na plus jest plejada barwnych postaci, które przewijają się we wszystkich opowiadaniach.

Kolejne spotkanie z prozą Pana Serhija (pierwszą książką była „Anarchy in UKR”) okazało się znacznie bardziej udane. Może dlatego, że podejmowana w opowiadaniach problematyka jest równie uniwersalna w warunkach ukraińskich czy polskich. Bo w przypadku obu krajów założenie działalności gospodarczej w nowych warunkach ustrojowych napotykało na podobne trudności. Najważniejszym zaś okazuje się znalezienie w kapitalizmie unikalnego pomysłu, swoistej niszy, która znajdzie swoją klientelę – klub dla gejów, publiczne krematorium. Specyficzny styl oraz sposób narracji pozostał, za to Autor uraczył opowiadania dużo większą szczyptą (czasem czarnego) humoru. Jest groteskowo i surrealistycznie zarazem. Miejsc, które zmuszają czytelnika do śmiechu jest nadspodziewanie wiele (prezentacja „House of the death”),zwłaszcza gdy na horyzoncie pojawiają się wszechobecni bracia Lichuje, tyle że… czytając obecnie te opowiadania, gdzie pojawia się Charków, czy Mariupol, wszystko nabiera innego sensu i znaczenia. Warte przeczytania.

Kolejne spotkanie z prozą Pana Serhija (pierwszą książką była „Anarchy in UKR”) okazało się znacznie bardziej udane. Może dlatego, że podejmowana w opowiadaniach problematyka jest równie uniwersalna w warunkach ukraińskich czy polskich. Bo w przypadku obu krajów założenie działalności gospodarczej w nowych warunkach ustrojowych napotykało na podobne trudności....

Rzeczywistość w krzywym zwierciadle, z namiastką atmosfery 'Trainspotting' I.Welsha.

Rzeczywistość w krzywym zwierciadle, z namiastką atmosfery 'Trainspotting' I.Welsha.

Według opisu z okładki ,,Hymn demokratycznej młodzieży" to liryczna opowieść o okrutnej, a niekiedy zabawnej rzeczywistości postsowieckiej Ukrainy. Na ten opis dałem się ,,złapać" w czytelnicze sidła i przyznać muszę, że nie żałuję tego ani trochę. Ten groteskowy hymn Serhija Żadana niczym punckowo-rockowa ballada wiedzie po meandrach autorskiej myśli, która próbując oddać realia współczesnego życia gdzieś w okolicach Charkowa ucieka w przeróżne przemyślenia, opisy, dygresje, zasłyszane historyjki i wspomnienia w sześciu opowiadaniach zawarte. Bywa to wszystko niekiedy przegadane, ale też i pourywane, niedokończone, czasem przynudnawe, ale też i zabawne do rozpuku. Szybka akcja, migawki, skojarzenia i przydługie wywody zdaje się donikąd nie prowadzące. A jednak to wszystko ma swój koloryt i przykuwającą uwagę myśl przewodnią: jak się odnaleźć w realiach współczesnego świata, w tym na wpół dzikim, na wpół karykaturalnym wymiarze wolnorynkowej gospodarki rodzącej się na gruzach postsowieckiego społeczeństwa.

Autorowi jestem ogromnie wdzięczny za opis biznesowych perypetii braci Lichujów i wyprawy ich siostrzeńca Iwana na ekumeniczny kongres do Budapesztu. Dawno już tak się nie uśmiałem jak podczas tej lektury.

Według opisu z okładki ,,Hymn demokratycznej młodzieży" to liryczna opowieść o okrutnej, a niekiedy zabawnej rzeczywistości postsowieckiej Ukrainy. Na ten opis dałem się ,,złapać" w czytelnicze sidła i przyznać muszę, że nie żałuję tego ani trochę. Ten groteskowy hymn Serhija Żadana niczym punckowo-rockowa ballada wiedzie po meandrach autorskiej myśli, która próbując oddać...