Goran Vojnović

Najmocniej ranią nas ci, którzy najbardziej nas rozczarowują. A najbardziej rozczarowują nas ludzie, od których oczekujemy najwięcej.

Najmocniej ranią nas ci, którzy najbardziej nas rozczarowują. A najbardziej rozczarowują nas ludzie, od których oczekujemy najwięcej.

To była (...) historia o najstraszniejszej chorobie naszego świata, historia o pamięci. (...). "Ludzie pamiętają - rzekł na końcu Danilo - to jest ich największe przekleństwo".

To była (...) historia o najstraszniejszej chorobie naszego świata, historia o pamięci. (...). "Ludzie pamiętają - rzekł na końcu Danilo - ...

Wiesz, to nie była wojna, jakiej sobie życzyliśmy... ale nie mogła być inna, skoro w jednakowych mundurach, ramie w ramię staliśmy my, którzy broniliśmy Jugosławii, i oni, którzy ją niszczyli. (...) No, i teraz mogę to popiedzieć... nigdzie i nigdy nie było więcej nacjonalistycznej hołoty niż w partii. Komunizm upadła chyba tylko dlatego, że zaczęli przy nim majstrować prostacy. (...) Państwo też nam się rozpadło, bo dla żadnego z nich nie znaczyło więcej niż własna zabita dechami dziura, za którą wszyscy ci wielcy Jugosłowianie umierali. (...) I to tylko dlatego, że każdy z nich miał swoją historię o jakichś dawnych a nieprzebolałych śmierciach(...) A ponieważ oni wszyscy kiedyś dawno zaklęli się na swoich zmarłych, dlatego my, żywi, nic dla nich nie znaczyliśmy.

Wiesz, to nie była wojna, jakiej sobie życzyliśmy... ale nie mogła być inna, skoro w jednakowych mundurach, ramie w ramię staliśmy my, którz...