Denis Johnson

Nie pamiętam jak wpadłem na Denisa (wydajcie ludzie to Fiskadoro),pewnie szukałem czegoś o Kalifornii - wielbiciel oceanu, sekwoi, słońca i psychodelii - Zagubione Wybrzeże powieść jak marzenie. Pojechałem więc na Mierzeję, wczesne lato, pusto, do granicy z Rosją rowerem, rajskie plaże, myśli lazurowe. bursztyny, Któregoś wieczoru spacerowałem w stronę zachodzącego słońca mijając pojedyncze czarne sylwetki jak duchy z głębin przed-chaosu, gdzie dobro i zło były nieodróżnialne, słońce zaszło, popływałem w morzu pod gwiazdami, daleko zaszedłem. Północ już była przy moim zejściu z plaży. Nie chciałem odchodzić, ostatnia noc, usiadłem nad brzegiem, zapaliłem, wsłuchany w fale, a że za długo w ciemność patrzyłem zaczęła się kłębić i kipieć i usłyszałem śpiew albo płacz, jakby z kutra rybackiego, który nieopodal stał - to moje więzienie głos łkał. Wskoczyłem tam, poświeciłem zapalniczką, nikogo, haluny wiadomo, zdarza się. Potem przyszła wiosna, maj i Syn Jezusa. Siedziałem o zmierzchu wśród drzew i Panieńskich skał, w wąwozie, gdzie najlepiej medytuję i różowy księżyc wtoczył się i wtem rozlega się szum, potem huk, przepływa nagle rzeka u mych stóp, wybiła pewnie gdzieś z serca lasu. Cud. Teraz Szczodrość Syreny pisana w chorobie, wydana pośmiertnie, wspaniały gwiezdny pył nad Idaho. Włóczyłem się z nią niedawno, rubieżami, zamyślony, gdy nagle za plecami usłyszałem plask, odwróciłem się i z nieba spadł żuraw, zamarłem, czy to jakiś znak? Nie wiem, ale tak już z Denisem mam, że rozbłyska coś na niebiosach i szybuje po firmamencie jak meteor i od tego blasku migocą me wilgotne oczy. A ze Snami o Pociągach w plecaku opuściłem znany świat na jakiś czas, by podziwiać świetliki, zbierać papierówki, drzemać w puszczy, odkrywać źródło rzeki.