Nie pamiętam jak wpadłem na Denisa (wydajcie ludzie to Fiskadoro),pewnie szukałem czegoś o Kalifornii - wielbiciel oceanu, sekwoi, słońca i psychodelii - Zagubione Wybrzeże powieść jak marzenie. Pojechałem więc na Mierzeję, wczesne lato, pusto, do granicy z Rosją rowerem, rajskie plaże, myśli lazurowe. bursztyny, Któregoś wieczoru spacerowałem w stronę zachodzącego słońca mijając pojedyncze czarne sylwetki jak duchy z głębin przed-chaosu, gdzie dobro i zło były nieodróżnialne, słońce zaszło, popływałem w morzu pod gwiazdami, daleko zaszedłem. Północ już była przy moim zejściu z plaży. Nie chciałem odchodzić, ostatnia noc, usiadłem nad brzegiem, zapaliłem, wsłuchany w fale, a że za długo w ciemność patrzyłem zaczęła się kłębić i kipieć i usłyszałem śpiew albo płacz, jakby z kutra rybackiego, który nieopodal stał - to moje więzienie głos łkał. Wskoczyłem tam, poświeciłem zapalniczką, nikogo, haluny wiadomo, zdarza się. Potem przyszła wiosna, maj i Syn Jezusa. Siedziałem o zmierzchu wśród drzew i Panieńskich skał, w wąwozie, gdzie najlepiej medytuję i różowy księżyc wtoczył się i wtem rozlega się szum, potem huk, przepływa nagle rzeka u mych stóp, wybiła pewnie gdzieś z serca lasu. Cud. Teraz Szczodrość Syreny pisana w chorobie, wydana pośmiertnie, wspaniały gwiezdny pył nad Idaho. Włóczyłem się z nią niedawno, rubieżami, zamyślony, gdy nagle za plecami usłyszałem plask, odwróciłem się i z nieba spadł żuraw, zamarłem, czy to jakiś znak? Nie wiem, ale tak już z Denisem mam, że rozbłyska coś na niebiosach i szybuje po firmamencie jak meteor i od tego blasku migocą me wilgotne oczy. A ze Snami o Pociągach w plecaku opuściłem znany świat na jakiś czas, by podziwiać świetliki, zbierać papierówki, drzemać w puszczy, odkrywać źródło rzeki.

Nie pamiętam jak wpadłem na Denisa (wydajcie ludzie to Fiskadoro),pewnie szukałem czegoś o Kalifornii - wielbiciel oceanu, sekwoi, słońca i psychodelii - Zagubione Wybrzeże powieść jak marzenie. Pojechałem więc na Mierzeję, wczesne lato, pusto, do granicy z Rosją rowerem, rajskie plaże, myśli lazurowe. bursztyny, Któregoś wieczoru spacerowałem w stronę zachodzącego słońca...

Nie znam wcześniejszej twórczości, ale ten zbiór przypominał wprawki, surowe szkice, sceny i pomysły, które nie zostały jeszcze ociosane do końcowej, strawnej dla czytelników, sensownej formy.

Nie znam wcześniejszej twórczości, ale ten zbiór przypominał wprawki, surowe szkice, sceny i pomysły, które nie zostały jeszcze ociosane do końcowej, strawnej dla czytelników, sensownej formy.

Mam wrażenie, że szeroki zachwyt wpada w okołofuneralne koleiny, fakt "ostatniego dzieła" przysłania jego jakość, a są tutaj opowiadania zaskakująco nietrafione - szczególnie w bezpośredniej konfrontacji ze tym "okładkowym" ("Doppelgänger, poltergeist"),rewelacyjnie przemyślanym, wykładającym tak niesamowitą historię w równie krótkiej formie.

Mam wrażenie, że szeroki zachwyt wpada w okołofuneralne koleiny, fakt "ostatniego dzieła" przysłania jego jakość, a są tutaj opowiadania zaskakująco nietrafione - szczególnie w bezpośredniej konfrontacji ze tym "okładkowym" ("Doppelgänger, poltergeist"),rewelacyjnie przemyślanym, wykładającym tak niesamowitą historię w równie krótkiej formie.

Don Delillo nazwał go “jednym z naszych najmocniejszych pisarzy”, George Saunders porównywał do Hemingway’a, a Philip Roth stwierdził wprost: “Nie ma drugiego takiego jak on”. “Szczodrość syreny” to ostatni, opublikowany już pośmiertnie, tom opowiadań jednego z najwybitniejszych amerykańskich pisarzy przełomu wieków, skromny pod względem objętości (zaledwie 5 opowiadań na nieco ponad dwustu stronach) i pozbawiony górnolotności, jakiej można by się spodziewać po pisarzu żegnającym się ze światem - Johnson chorował na raka wątroby, a pracę nad książką kończył kilka tygodni przed śmiercią. To historie pozbawione spektakularnych zdarzeń, stawiające w centrum uwagi więźniów, narkomanów na odwyku, sfrustrowanych, starzejących się mężczyzn. Dzieje się tu w gruncie rzeczy niewiele.

A jednak jest w tych opowiadaniach coś, co nie pozwala się od nich oderwać. Trudno o lepszy dowód literackiej klasy Johnsona niż jego nadzwyczajna zdolność do łączenia skrajnych rejestrów. Pisał językiem potocznym, czasem wulgarnym, używał bezpośrednich zwrotów do czytelnika i nasycał wszystkie utwory wspaniałym, ironicznym humorem. Potrafił też jednak błyskawicznie zmienić ton i w poruszający sposób opisywać rozczarowanie, poczucie życiowej porażki, samotność, śmierć. U niewielu pisarzy tak różne emocje mogłyby się spotkać na kartach tak niewielkich objętościowo utworów i współgrać ze sobą tak harmonijnie, ale Johnsonowi udało się je jednak pożenić. Śmierć i choroba są tu wszechobecne, ale zamiast rozpaczy odczuwa się raczej atmosferę spokoju. “To nic. Świat kręci się dalej” - pisze narrator jednego z opowiadań o śmierci trojga bohaterów; może to samo o swoim odejściu chciał powiedzieć sam Johnson.

***

Więcej recenzji na:
https://www.instagram.com/dwa.akapity/
https://www.facebook.com/dwa.akapity/

Don Delillo nazwał go “jednym z naszych najmocniejszych pisarzy”, George Saunders porównywał do Hemingway’a, a Philip Roth stwierdził wprost: “Nie ma drugiego takiego jak on”. “Szczodrość syreny” to ostatni, opublikowany już pośmiertnie, tom opowiadań jednego z najwybitniejszych amerykańskich pisarzy przełomu wieków, skromny pod względem objętości (zaledwie 5 opowiadań na...

Wspaniałe amerykańskie opowiadania. Jestem zachwycona wyczuciem językowym i wrażliwością Denisa Johnsona. Ostatnie z nich, o teorii spiskowej dotyczącej Elvisa, pozostawiło po sobie przyjemny dreszczyk, któremu towarzyszy zawsze poczucie, że obcowałam z literaturą najwyższych lotów, taką, która pozostawia ślad. Z pewnością nie jest to nasze ostatnie spotkanie.

Wspaniałe amerykańskie opowiadania. Jestem zachwycona wyczuciem językowym i wrażliwością Denisa Johnsona. Ostatnie z nich, o teorii spiskowej dotyczącej Elvisa, pozostawiło po sobie przyjemny dreszczyk, któremu towarzyszy zawsze poczucie, że obcowałam z literaturą najwyższych lotów, taką, która pozostawia ślad. Z pewnością nie jest to nasze ostatnie spotkanie.

Niezłe ale "Syn Jezusa" jest lepszy.

Niezłe ale "Syn Jezusa" jest lepszy.

-

-

Zbiór zawiera następujące opowiadania:
1) Szczodrość syreny
2) Gwiezdny pył nad Idaho
3) Bob Dusiciel
4) Triumf nad grobem
5) Doppelgänger, poltergeist

Zbiór zawiera następujące opowiadania:
1) Szczodrość syreny
2) Gwiezdny pył nad Idaho
3) Bob Dusiciel
4) Triumf nad grobem
5) Doppelgänger, poltergeist

Lapidarny język i poczucie humoru przypomina mi trochę Kereta, ale Johnson to jednak większy kaliber. Nie przepuściłem "Szczodrości syreny" przez filtr czasu, ale wydaje mi się, że przynajmniej dwa z opowiadań zostaną ze mną na zawsze, podczas gdy tak wiele opowiadań innych autorów zlewa się po latach w jedną całość.

Lapidarny język i poczucie humoru przypomina mi trochę Kereta, ale Johnson to jednak większy kaliber. Nie przepuściłem "Szczodrości syreny" przez filtr czasu, ale wydaje mi się, że przynajmniej dwa z opowiadań zostaną ze mną na zawsze, podczas gdy tak wiele opowiadań innych autorów zlewa się po latach w jedną całość.

Bardzo dobra.

Bardzo dobra.