Spotkanie z powieścią Elif Şafak rozpoczęłam od „apetycznego” spisu treści, którego ostatni rozdział, zapowiadany przez cyjanek potasu, nie wróżył najlepiej. Poznajemy kobiecą część rodziny Kazancı – matkę i jej cztery córki oraz babcię Mateńkę. Męska gałąź rodu niestety szybko umiera, z wyjątkiem oddelegowanego do Arizony, Mustafy. Każda z bohaterek ma odmienne usposobienie i różne problemy życiowe lub zdrowotne. Tak więc będzie ciekawie. Pojawia się też „kropelka” - Asya, która w niedługim czasie będzie kolejną uczestniczką życiowych zmagań w rodzinie Kazancı.
Po drugiej stronie Atlantyku w pewnej ormiańskiej rodzinie Czachmaczian trwają dyskusje dotyczące amerykańskiej byłej żony jednego z jej członków i jej tureckiego przyjaciela (potem męża) oraz dziewczynki o wdzięcznym imieniu Armanusz. Stopniowo poznajemy dalsze losy bohaterów, głównie bohaterek na obu kontynentach. Armanusz pragnie odwiedzić Stambuł – miejsce urodzenia swojego ojczyma. Jest osobą, której trudno określić swoją tożsamość. Tam poznaje rodzinę Kazancı. Spotkanie nastolatek pochodzących z różnych kultur będzie początkiem poznawania przeszłości nie tylko własnej, ale i krajów z których pochodzą. Wszystko się zmienia i wyjaśnia. Historie rodzin wplecione w historię narodów. Historia narodów wpływa na losy rodzin. Ujawniona zostanie tajemnica, która upomni się o ofiarę. Pojawia się rubinowa broszka.
Ormianie mają swoją wielowiekową przeszłość oraz pamięć o zagładzie. Chcą, by pamiętano. Współczesnym Turkom pamięć sięga do 1923 roku. Co było wcześniej niekoniecznie jest wygodne. Z jednej strony pamięć wybiórcza, z drugiej pamięć pielęgnowana, bolejąca. Warto przy okazji poszperać trochę o tragicznej historii Ormian i Państwie Osmańskim, wielokulturowości Turcji.
Od początku spodobał mi się styl narracji, dialogi, bohaterowie i sytuacje oraz umiejętnie wplecione informacje historyczne dotyczące stosunków turecko (osmańsko) - ormiańskich. W książce jest też sporo wiadomości o potrawach kuchni tureckiej i ormiańskiej.
Zakończenie powieści można podsumować cytatem:
„Życie jest sumą zbiegów okoliczności, ale czasem potrzeba aż dżinna, żeby to zgłębić”. (str. 448) A dżinny nie zawsze są chętne do współpracy...

Spotkanie z powieścią Elif Şafak rozpoczęłam od „apetycznego” spisu treści, którego ostatni rozdział, zapowiadany przez cyjanek potasu, nie wróżył najlepiej. Poznajemy kobiecą część rodziny Kazancı – matkę i jej cztery córki oraz babcię Mateńkę. Męska gałąź rodu niestety szybko umiera, z wyjątkiem oddelegowanego do Arizony, Mustafy. Każda z bohaterek ma odmienne...