"Historie osobiste" to książka, którą przeczytałam przez przypadek - zdarza się najwidoczniej ;). Trafiałam od dłuższego czasu na pozytywne recenzje "Rzeczy osobistych" Sulej i miałam ją na swojej liście książek do przeczytania. I kiedy trafiłam na ten tytuł, skojarzyłam autorkę, skojarzyły mi się te hasła "osobiste" i "rzeczy" z tytułu i podtytułu... i nie załapałam, że są to dwie różne lektury. Jako że nie miałam punktu odniesienia, komentarze, że "Historie..." są słabsze od "Rzeczy..." i jest w nich sporo powtórzeń, mnie nie ruszały - dla mnie wszystkie opowieści zawarte w nowej książce Sulej były nowością ;).
"Historie osobiste" to książka specyficzna - przeplatają się w niej opowieści związane z zamieszczonymi zdjęciami (zazwyczaj są to opowieści o przedmiotach osobistych właśnie) oraz rozmowy z ludźmi, dla których wspólnym punktem jest przetrwanie II wojny światowej. Różnic zaś jest zdecydowanie więcej: bohaterowie bowiem są różnych narodowości, podczas wojny byli w różnym wieku, każdy miał swoje doświadczenia i priorytety. Te opowieści są krótkie, ale poruszające - zresztą taka tematyka mnie zawsze interesowała. Z "Historii osobistych" Sulej nie dowiedziałam się właściwie nic nowego ponad to, co czytałam już kiedyś, jednak były to nowe i - jak to podkreślono w tytule - osobiste historie. A tych nie można ocenić, nie doświadczywszy czegoś takiego we własnym życiu. Książkę jednak czytało się dobrze i szybko, może po dłuższej przerwie sięgnę jeszcze po te pominięte "Rzeczy osobiste" :).

"Historie osobiste" to książka, którą przeczytałam przez przypadek - zdarza się najwidoczniej ;). Trafiałam od dłuższego czasu na pozytywne recenzje "Rzeczy osobistych" Sulej i miałam ją na swojej liście książek do przeczytania. I kiedy trafiłam na ten tytuł, skojarzyłam autorkę, skojarzyły mi się te hasła "osobiste" i "rzeczy" z tytułu i podtytułu... i nie załapałam, że są...

Dobra książka, ale niestety mam wrażenie że większa część tych historii była już w "Rzeczach osobistych".

Dobra książka, ale niestety mam wrażenie że większa część tych historii była już w "Rzeczach osobistych".

Dziękuję autorce za tę książkę. Myślę, że jest to pozycja godna uwagi, która oddaje jej bohaterom ludzką twarz, twarz ludzi, którzy mimo swojego losu, starali się żyć jak inni żyjący po drugiej stronie płotu. Niestety po wojnie ludzie, którzy przeżyli obozy koncentracyjne stali się dla społeczeństwa byłymi więźniami obozów koncentracyjnych, mimo że wojna się skończyła oni dalej byli związani z obozami. Stało się tak dlatego, że nikt nie pytał ich o codzienność, z zewnątrz błahe rozterki, problemy życia codziennego, z którymi zmagali się ci ludzie przed uwięzieniem i które dotykają każdego, nie ważne w jaki wielkim "bagnie" się znajduje. Dzięki tej książce wyszli oni z roli więźnia, z któej przez tyle lat nie pozwolono im wyjść. Jest to moim zdaniem swoista hipokryzja, bo tak jak Hitler chciał by ludzi tych postrzegano jako więźniów, tak dla wielu do końca ich życia byli oni nazywani przez ludzi więźniami. Jest to smutna prawda. I nadal dla wielu ludzi na świecie, pokazanie ludzkiej twarzy więźniów obozów koncentracyjnych w taki sposób jak zrobiła to autorka może się wydać kontrowersyjny, nietolerancyjny, a wręcz obraźliwy, ale nikt nie zapytał o zdanie głównych zainteresowanych, czy ich to obraża. Mimo, że wycierpieli ci ludzie w swoim życiu wiele, to mimo wszystko nawet po wojnie nie dawano im dojść do słowa. Pozwalano im mówić tylko o ich cierpieniu, z którego przecież po wojnie tak bardzo chcieli się wydostać, zasklepić te rany, ale nikt im na to nie pozwolił, nikt nie zapytał ich o te milsze wspomnienia z obozów koncentracyjnych. Może to wydać się paradoksalne, jak ci ludzie mogą mieć z takiego miejsca miłe wspomnienia. A no mogą, bo każdy człowiek, chcąc przetrwać najtrudniejsze chwile w swoim życiu, jak złe by nie były, stara się funkcjonować, tak by nie zwariować, a jedyną drogą do niezwariowania w tych złych chwilach, jest umilanie sobie czasu, pogawędki z innymi, czy jak w tym wypadku stosowanie pewnych przyzwyczajeń, oczywiście na tyle na ile było to możliwe, w miejscu w którym się znaleźli.
Myślę, że te moje przemyślenia są swoistą motywacją i zachętą do przeczytania tej książki.

Dziękuję autorce za tę książkę. Myślę, że jest to pozycja godna uwagi, która oddaje jej bohaterom ludzką twarz, twarz ludzi, którzy mimo swojego losu, starali się żyć jak inni żyjący po drugiej stronie płotu. Niestety po wojnie ludzie, którzy przeżyli obozy koncentracyjne stali się dla społeczeństwa byłymi więźniami obozów koncentracyjnych, mimo że wojna się skończyła oni...

Chyba pierwsza książka którą przeczytałam o Auschwitz związana z modą, więc za to plus.

Chyba pierwsza książka którą przeczytałam o Auschwitz związana z modą, więc za to plus.

Książkę można przeczytać w jeden wieczór. Ciekawy reportaż, jednak nie jest to arcydzieło.

Książkę można przeczytać w jeden wieczór. Ciekawy reportaż, jednak nie jest to arcydzieło.

Trzeba.

Trzeba.

Najłatwiej zabić tego, którego pozbawi się wszystkiego, biografii, kultury, godności, człowieczeństwa, włosów, ubrania. Karolina Sulej oddaje głos swoim rozmówcom - ofiarom obozów koncentracyjnych, getta, pracy przymusowej, uczestniczkom powstania warszawskiego. Opowiadają one o ocaleniu, szacunku, przetrwaniu, którego punktem wyjścia było ubranie. Z tego też powodu staje sią ono głównym bohaterem tej historii, w żaden sposób nie trywializując jej, banalizując. 

Dbanie o siebie jest przejawem człowieczeństwa. Jeżeli rano jesteś w stanie wyczyścić swoje ubranie, umyć się, może nawet pomalować, jesteś w stanie przetrwać resztę dnia. Bo ten strój daje Ci poczucie bycia człowiekiem. Przestajesz być zwierzyną łowną, pragnienie życia chroni przed upodleniem, czystość przed zezwierzęceniem, optymizm przed obojętnością. Strój, wygląd to obowiązek, który trzeba wypełnić, by stworzyć dystans, by pokazać swojemu oprawcy, że ciągle tkwi w Tobie człowiek. Wygląd podtrzymuje przy życiu, staje się wyznacznikiem oceny: zadbany - brudny; silny - słaby; człowieczeństwo - uprzedmiotowienie, życie  - śmierć.

Wymaga to odwagi, determinacji, siły, by w niewysłowionym morzu śmierci, cierpienia znaleźć wolę, by dbać o swój wygląd, o wyprostowaną postawę (dosłownie i w przenośni),czasem wbrew innym uważającym, że nie przystoi, nie na miejscu,  nie trzeba, nie to jest ważne.

Takie życie, trwające w sąsiedztwie śmierci, nie jest przejawem niemoralności, lecz dowodem zwycięstwa podmiotowości, nadzieją na ocalenie.

Najłatwiej zabić tego, którego pozbawi się wszystkiego, biografii, kultury, godności, człowieczeństwa, włosów, ubrania. Karolina Sulej oddaje głos swoim rozmówcom - ofiarom obozów koncentracyjnych, getta, pracy przymusowej, uczestniczkom powstania warszawskiego. Opowiadają one o ocaleniu, szacunku, przetrwaniu, którego punktem wyjścia było ubranie. Z tego też powodu staje...

Zdecydowanie trzeba rozpatrywać tę książkę jako kontynuację bądź może lepiej nazwać ją uzupełnieniem poprzedniczki czyli „Rzeczy osobistych”, bez tego może być ciężej zrozumieć wszystkie odwołania i bohaterów. Bardzo solidny reportaż, o wiele więcej w nim ludzi i ich historii, ciężar rzeczy jest na ciut dalszym planie.

Zdecydowanie trzeba rozpatrywać tę książkę jako kontynuację bądź może lepiej nazwać ją uzupełnieniem poprzedniczki czyli „Rzeczy osobistych”, bez tego może być ciężej zrozumieć wszystkie odwołania i bohaterów. Bardzo solidny reportaż, o wiele więcej w nim ludzi i ich historii, ciężar rzeczy jest na ciut dalszym planie.

Jak ważne jest być dobrze ubranym, nawet w obozie zagłady - o tym jest ta książka.
Jesteś ubrany w ciepły sweter masz większe szanse na przetrwanie.
Dbasz o swój ubiór - nie dajesz się upodlić i psychika napędza do tego by przetrwać. Estetyka nawet w takim miejscu pozwala lepiej się poczuć.

Jedyne czego brakowało mi w tej książce to zdjęć danych rzeczy. Skoro autorka pisze, że Pani pokazuje jej palto w jakim opuściła obóz, czytelnik również ciekawy jest jego wyglądu. To taka mała dygresja do całości.

Jak ważne jest być dobrze ubranym, nawet w obozie zagłady - o tym jest ta książka.
Jesteś ubrany w ciepły sweter masz większe szanse na przetrwanie.
Dbasz o swój ubiór - nie dajesz się upodlić i psychika napędza do tego by przetrwać. Estetyka nawet w takim miejscu pozwala lepiej się poczuć.

Jedyne czego brakowało mi w tej książce to zdjęć danych rzeczy. Skoro autorka...

Bardzo dobry reportaż o znaczeniu własności w koszmarnych czasach obozów koncentracyjnych.
20 historii o przedmiotach - sukience balowej, wełnianych rajstopach, białej koszuli uszytej z płótna po spadochronie, zaręczynowym pierścionku wyciętym z puszki.
Ravensbruck, Majdanek, Bergen. Różne historie ze wspólnym elementem niewyobrażalnych przeżyć.
Wspaniale, że powstają takie książki - dopóki żyją świadkowie tych zdarzeń.

Bardzo dobry reportaż o znaczeniu własności w koszmarnych czasach obozów koncentracyjnych.
20 historii o przedmiotach - sukience balowej, wełnianych rajstopach, białej koszuli uszytej z płótna po spadochronie, zaręczynowym pierścionku wyciętym z puszki.
Ravensbruck, Majdanek, Bergen. Różne historie ze wspólnym elementem niewyobrażalnych przeżyć.
Wspaniale, że powstają...