Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Najłatwiej zabić tego, którego pozbawi się wszystkiego, biografii, kultury, godności, człowieczeństwa, włosów, ubrania. Karolina Sulej oddaje głos swoim rozmówcom - ofiarom obozów koncentracyjnych, getta, pracy przymusowej, uczestniczkom powstania warszawskiego. Opowiadają one o ocaleniu, szacunku, przetrwaniu, którego punktem wyjścia było ubranie. Z tego też powodu staje sią ono głównym bohaterem tej historii, w żaden sposób nie trywializując jej, banalizując.  Dbanie o siebie jest przejawem człowieczeństwa. Jeżeli rano jesteś w stanie wyczyścić swoje ubranie, umyć się, może nawet pomalować, jesteś w stanie przetrwać resztę dnia. Bo ten strój daje Ci poczucie bycia człowiekiem. Przestajesz być zwierzyną łowną, pragnienie życia chroni przed upodleniem, czystość przed zezwierzęceniem, optymizm przed obojętnością. Strój, wygląd to obowiązek, który trzeba wypełnić, by stworzyć dystans, by pokazać swojemu oprawcy, że ciągle tkwi w Tobie człowiek. Wygląd podtrzymuje przy życiu, staje się wyznacznikiem oceny: zadbany - brudny; silny - słaby; człowieczeństwo - uprzedmiotowienie, życie  - śmierć. Wymaga to odwagi, determinacji, siły, by w niewysłowionym morzu śmierci, cierpienia znaleźć wolę, by dbać o swój wygląd, o wyprostowaną postawę (dosłownie i w przenośni),czasem wbrew innym uważającym, że nie przystoi, nie na miejscu,  nie trzeba, nie to jest ważne. Takie życie, trwające w sąsiedztwie śmierci, nie jest przejawem niemoralności, lecz dowodem zwycięstwa podmiotowości, nadzieją na ocalenie.