Zauważyłam, że Azjaci mają dar do pisania w bardzo łatwy i przyjemny do czytania sposób o brutalnych przeżyciach, tak jakby były one zupełnie normalne. "Zupa z trawy" to przekształcony dzienniek więźnia politycznego, jakich było miliony za czasów panowania Mao w Chinach. Aby więc dokładniej zrozumieć "tło", należy dowiedzieć się na czym polegała Rewolucja Kulturalna, kim byli Czerwonogwardziści i kim byli więżniowie polityczni i Rewolucjoniści według Partii Chin i społeczenstwa.
Książka jest lekka i czyta się ją bardzo szybko. Brakuje mi w niej dokładnych opisów sytuacji, ludzi i własnych emocji, chociaż jak zauważyłam, Chińczycy z ogromnym dystansem i spokojem opisują tamte czasy. Może ze strachu, a może ze świadomości, że nic nie mogą zrobić, lub kulturowej, zakorzenionej głęboko akceptacji do śmierci i brutalności rządzących.

Zauważyłam, że Azjaci mają dar do pisania w bardzo łatwy i przyjemny do czytania sposób o brutalnych przeżyciach, tak jakby były one zupełnie normalne. "Zupa z trawy" to przekształcony dzienniek więźnia politycznego, jakich było miliony za czasów panowania Mao w Chinach. Aby więc dokładniej zrozumieć "tło", należy dowiedzieć się na czym polegała Rewolucja Kulturalna, kim...

Zupa z trawy to nie przenośnia. Nic tajemniczego nie kryje się pod tym wyrażeniem. To posiłek gotowany z różnego rodzaju chwastów z pól ryżowych, głównie traw, więźniom obozów resocjalizacji przez pracę. Chiny komunistyczne pod rządami Mao Tse-Tunga posiadały dużą sieć takich obozów, w których przebywali głównie więźniowie polityczni określani mianem prawicowców lub "nieprzystosowanych społecznie wrogów ludu", a ich „wartość” zależała od tego czy ich "dalsze losy będą mogły potwierdzić „mądrość i słuszność” polityki resocjalizacyjnej poprzez pracę, by w przyszłości mogli sprawować jakąś pożyteczną funkcję w organach Partii i rządu".
Autor dziennika trafił do takiego obozu mając 21 lat za napisanie „nieprawomyślnego” wiersza czyli niezgodnego z myślą światopoglądową państwa. Łącznie spędził w maoistowskich obozach 22 lata, ale w tej książce opisuje tylko dwa miesiące walki o życie w obozie: od 11 lipca do 8 września 1960 roku. Jego egzystencja w nim, poza przymusową pracą jako czynnika wychowawczego, ograniczała się do dwóch rzeczy: zupy z trawy i oddychania. Pierwsza dawała mu nadzieję na przeżycie kolejnego dnia. O drugiej musiał pamiętać, aby ją wykonywać, ponieważ wycieńczony głodem organizm zapominał o tym podstawowym odruchu. Takich obozów na świecie istniało bardzo dużo, ale cechą charakterystyczną chińskich było zastąpienie przepisów prawnych, murów czy drutów ścisłą kontrolą myśli, indoktrynacją, stałym „przeczesywaniem myśli”, sesjami samokrytyki, codziennymi raportami, systemem kontroli opartym na wzajemnej obserwacji i denuncjacji, systemem „kar i nagród” degradującym lub promującym więźnia w hierarchii społecznej. To stałe, światopoglądowe bombardowanie umysłu więźnia nakładało na jego świadomość więzy silniejsze niż kajdanki czy żelazne kraty, bo w postaci umysłowego cenzora.
Być może to ta metoda zmieniania świadomości narodu, by jego członkowie mogli stać się Nowymi Ludźmi okazała się tak dalece skuteczna, że komunizm w Chinach trwa do dziś.
Ale i do dzisiaj w Chinach nadal żyją ludzie, którzy przeciwstawiają się temu ustrojowi i którzy niestety, nadal umierają za prawo do własnych, niezależnych myśli i do życia w zgodzie z nimi.
http://naostrzuksiazki.pl/

Zupa z trawy to nie przenośnia. Nic tajemniczego nie kryje się pod tym wyrażeniem. To posiłek gotowany z różnego rodzaju chwastów z pól ryżowych, głównie traw, więźniom obozów resocjalizacji przez pracę. Chiny komunistyczne pod rządami Mao Tse-Tunga posiadały dużą sieć takich obozów, w których przebywali głównie więźniowie polityczni określani mianem prawicowców lub...

Bardzo ciekawa i co dziwniejsze dobrze napisana książka.

Bardzo ciekawa i co dziwniejsze dobrze napisana książka.

Nie mogę inaczej ocenić wydania tej książki niż jako NIESTOSOWNĄ KPINĘ Z CZYTELNIKA. Przeciętny czytelnik zna bogatą literaturę „gułagowsko-łagierowską” z Sołżenicynem na czele, a często wiedzę na ten temat wzbogacają wspomnienia bliskich osób, które zakosztowały sowieckiej niewoli, z której wyzwolił ich układ Sikorski-Majski i opuścili piekło bądż z Andersem, bądż z Berlingiem.
Z relacji /dotyczącej dwóch miesięcy/ z pobytu w gułagu 23-letniego chińskiego INTELIGENTA, który ustawicznie podkreśla swoją wyższość nad niewykształconą ciemną masą, dowiadujemy się, że miał warunki nie tylko do pisania swojego dziennika, lecz również korespondencji z rodziną oraz uprawiania działalności literackiej. Jako INTELIGENTA kierowano go tylko do prac lżejszych, często był „nażarty” /nie ważne czym, ale syty; w końcu całe Chiny głodowały/, posiadał /str.68/ longines’a, włoską aktówkę, wełniany waciak, a nawet krawat.
Aby udramatyzować opowieść częstuje nas wiadomościami o częstych śmierciach i głodzie, często bełkotem jak na str. 192
„Biorąc pod uwagę nasze racje żywnościowe, nawet pękajace strupy na wargach mogły uchodzić za rodzaj mięsa do jedzenia”
Panie INTELIGENCIE, Zhang Xianliang !! Poczytaj pan sobie relacje z autentycznego kanibalizmu na Ukrainie, ukaranej przez bolszewików za to, że nie chciała kołchozów.

Nie mogę inaczej ocenić wydania tej książki niż jako NIESTOSOWNĄ KPINĘ Z CZYTELNIKA. Przeciętny czytelnik zna bogatą literaturę „gułagowsko-łagierowską” z Sołżenicynem na czele, a często wiedzę na ten temat wzbogacają wspomnienia bliskich osób, które zakosztowały sowieckiej niewoli, z której wyzwolił ich układ Sikorski-Majski i...

Niemieckie obozy koncentracyjne, radzieckie łagry, chińskie obozy pracy - miejsca różniące się między sobą, a jednak tak do siebie podobne. Bo cel oprawców był jeden, stopniowe wyniszczenie osadzonych. Ilość kalorii zawarta w posiłkach przeznaczonych dla więźniów absolutnie nie pokrywałaby ich potrzeb nawet gdyby cały dzień nic nie robili. A przecież zarówno osadzeni w KL jak i w łagrach czy obozach resocjalizacyjnych ciężko pracowali, wykonując najczęściej bezsensowną robotę.
Autor książki, poeta, został osadzony w obozie reedukacyjnym gdy miał zaledwie 22 lata. Miał 22 lata i dostał 22 lata (choć w zasadzie nie podano mu ile czasu spędzi w niewoli, bo taki "przywilej" zarezerwowany był wyłącznie dla więźniów kryminalnych, zaś Zhanga uznano za prawicowca jedynie dlatego, iż pochodził z klasy średniej i był inteligentem). Dopiero po dwóch latach pobytu Zhang zdecydował się na pisanie dziennika. W zasadzie był to rodzaj suchych notatek, autor tych zapisków wiedział bowiem, że w przypadku, gdy dziennik wpadnie w ręce władz obozu każde własne przemyślenie, każde "niewłaściwe" słowo będzie dodatkowym obciążeniem. I rzeczywiście, notatki wpadły w ręce obozowej wierchuszki, jednak podjęte środki zapobiegawcze, czyli ów suchy zapis, okazały się dobrą taktyką.
Książka jest próbą odtworzenia po ponad 30 latach klimatu panującego w obozie resocjalizacyjnym właśnie na podstawie notatek poczynionych w 1960 roku.
Zhang dotyka wielu kwestii, ale prawda jest taka, że wszystko w owym czasie koncentrowało się wokół jednego - zorganizowania sobie czegoś dodatkowego do jedzenia (kolejna wspólna cecha z nazistowskimi obozami i sowieckimi łagrami). Głód był tak wielki, że autor wspomina iż nawet strupy tworzące się na ciele uchodziły za rodzaj mięsnego posiłku. Ludzie, a zwłaszcza nie przyzwyczajeni do ciężkiej pracy inteligenci, padali jak muchy. Wszyscy jednak nie zginęli, wybrańcom, czyli dobrym "organizatorom", udało się przeżyć, a niektórzy z nich, m.in. w osobie Zhanga Xianlianga, dali pisemne świadectwo na temat tego, co wyczyniano w czasie dyktatury Mao Zedonga. I z tego powodu książka ta jest czymś dobrym, czymś trafionym. Zwłaszcza, że została napisana przejrzystym językiem. Po prostu warto przeczytać "Zupę z trawy", by mieć pojęcie na temat tego jak naprawdę funkcjonowały obozy reedukacyjne w Chińskiej Republice Ludowej.
Nie byłbym jednak sobą gdybym nie pokręcił na coś nosem. Otóż nie za bardzo zrozumiałem czemu autor odniósł się jedynie do małego fragmentu swojego pobytu w obozie. OK, pewnie jego notatki zostały odkryte, ale przecież istnieje coś takiego jak pamięć, można się było odnieść choć w jednym rozdziale do tego, co działo się po 1960 roku. Zhang tego nie uczynił. Szkoda.
Ale i tak z czystym sumieniem daję 9/10.

Niemieckie obozy koncentracyjne, radzieckie łagry, chińskie obozy pracy - miejsca różniące się między sobą, a jednak tak do siebie podobne. Bo cel oprawców był jeden, stopniowe wyniszczenie osadzonych. Ilość kalorii zawarta w posiłkach przeznaczonych dla więźniów absolutnie nie pokrywałaby ich potrzeb nawet gdyby cały dzień nic nie robili. A przecież zarówno osadzeni w KL...

Historia chińskiego poety odbywającego reedukację w obozie pracy. Głównym jej tematem jest dokuczliwy głód, powodujący u ludzi zanik zahamowań przed spożywaniem żab, ropuch, szczurów i roślin, które w normalnych warunkach uważa się za trujące. Niedostatek żywności był dla nich największym problemem, zaś największym szczęściem - gotowane jajko czy paczka żywnościowa od rodziny.
Głód miał nie tylko cielesne skutki, ale i duchowe. Wpłynął negatywnie na relacje z rodziną :"Nigdy nie widziałem, żeby ktoś wyjął zdjęcie rodziny. Nikt nigdy nie wspominał ani też nie okazywał żadnych cieplejszych uczuć względem krewnych. Wszelkie wzmianki o domu, o prawdziwym domu, wiązały się jedynie z otrzymaniem paczki z żywnością. RODZINA BYŁA TYLKO I WYŁĄCZNIE DOSTAWCĄ JEDZENIA."
Książka godna polecenia, niemniej jednak jej lektura wymagała ode mnie skupienia, ponieważ nie jest napisana "lekkim" językiem.

Historia chińskiego poety odbywającego reedukację w obozie pracy. Głównym jej tematem jest dokuczliwy głód, powodujący u ludzi zanik zahamowań przed spożywaniem żab, ropuch, szczurów i roślin, które w normalnych warunkach uważa się za trujące. Niedostatek żywności był dla nich największym problemem, zaś największym szczęściem - gotowane jajko czy paczka żywnościowa od...

Ponura rzeczywistość w obozie pracy w zapomnianej przez boga i ludzi prowincji Chin - wstrząsająca lektura.

Ponura rzeczywistość w obozie pracy w zapomnianej przez boga i ludzi prowincji Chin - wstrząsająca lektura.

Zhang Xianliang- chiński pisarz - prowadzi dziennik w czasie swojego zesłania do chińskiego obozu pracy i resocjalizacji z powodu uznania za prawicowca i wroga komunizmu. Jego zapiski są bardzo lakoniczne i nie osobiste, dotyczą głównie postępów w pracy obozowej, tak, by strażnicy nie mieli powodu zabronić mu notowania. Dopiero po latach uzupełnia karty wspomnieniami z bolesnych potwornych przeżyć: ciągłego niedożywienia, spowodowanego odżywianiem się jedynie tytułową rzadką zupą z zebranych przez więźniów traw i ziół (był to czas paroletniego głodu w Chinach),fizycznej, wycieńczającej harówy ponad siłę, bo resocjalizacja miała odbywać się z jednej strony poprzez pracę, a z drugiej poprzez niekończące się wiece oskarżeń , poniżania, przemocy psychicznej a często i fizycznej, na których więźniowie musieli składać samokrytyki i donosić na współtowarzyszy niedoli. Nie można było nikomu ufać, gdyż za dodatkową porcję jedzenia ludzie gotowi byli zrobić cokolwiek i powiedzieć wszystko, nawet jeśli miałoby doprowadzić do śmierci innego człowieka.
Ogrom cierpienia i bezsilności jednostki wobec bezdusznej i chorej machiny państwowego przymusu i ideologicznej propagandy jest wstrząsający. Długo pamięta się tę książkę. Po przeczytaniu pozostaje gniew i lęk, jak mało człowiek może mieć wpływu na swoje życie i jak łatwo może przyjść innym zamienić to życie w kompletne piekło.

Zhang Xianliang- chiński pisarz - prowadzi dziennik w czasie swojego zesłania do chińskiego obozu pracy i resocjalizacji z powodu uznania za prawicowca i wroga komunizmu. Jego zapiski są bardzo lakoniczne i nie osobiste, dotyczą głównie postępów w pracy obozowej, tak, by strażnicy nie mieli powodu zabronić mu notowania. Dopiero po latach uzupełnia karty wspomnieniami z...