Cykl robi się trochę zbyt przewidywalny, a fabuła liniowa. Gdy tylko bohaterowie napotykają na jakiś problem nagle w cudowny sposób spotykają właściwą osobę/trafiają w odpowiednie miejsce/dowiadują się akurat potrzebnej rzeczy. Trochę to nużące. Ale momenty śmieszne są

Cykl robi się trochę zbyt przewidywalny, a fabuła liniowa. Gdy tylko bohaterowie napotykają na jakiś problem nagle w cudowny sposób spotykają właściwą osobę/trafiają w odpowiednie miejsce/dowiadują się akurat potrzebnej rzeczy. Trochę to nużące. Ale momenty śmieszne są

Pan Mortka nigdy nie zawodzi.
Jest przygoda, są ukochani bohaterowie, jest Zadanie do Wykonania i szereg nowych, ciekawych postaci. Jest zabawnie, przytulnie, ciekawie. Ale myślę też, że w tym tomie Kociołek "dorasta" – poznaliśmy go jako kucharza, który tęskni za przygodą. W tomie trzecim czuć, że przygody już mu wychodzą uszami. Kucharz chce do domu, do dzieci, do kuchni, z dala od niebezpieczeństw. I chwała mu za to! Zwyczajne życie to dobre życie. Chociaż, znając Kociołka, tak do końca zwyczajnie nigdy u niego nie będzie ;)
Spełnienie marzeń wszystkich tęskniących za Drużyną do Zadań Specjalnych! A ja się cieszę, że trochę ociągałam się z lekturą, dzięki czemu od razu mogę sięgnąć po dwa kolejne tomy :)

Pan Mortka nigdy nie zawodzi.
Jest przygoda, są ukochani bohaterowie, jest Zadanie do Wykonania i szereg nowych, ciekawych postaci. Jest zabawnie, przytulnie, ciekawie. Ale myślę też, że w tym tomie Kociołek "dorasta" – poznaliśmy go jako kucharza, który tęskni za przygodą. W tomie trzecim czuć, że przygody już mu wychodzą uszami. Kucharz chce do domu, do dzieci, do...

Kolejna odsłona przygód Kociołka z drużyną i kolejne potwierdzenie że spotkanie z nimi to gwarancja dobrej zabawy. Nie jest to high fantasy z wielkim rozmachem, bardziej cosy fantasy przy którym czas leci szybko i przyjemnie, a uśmiech rzadko znika z twarzy. Tutaj znowu wszystko się zgadzało - intryga Złego się zagęszcza, drużyna po raz kolejny staje na wysokości zadania w swoim niepowtarzalnym stylu i ratuje Dolinę z opresji, Eliah wciąż jest cudownie socjopatyczny, Kociołek wciąż pisze bardzo “szczegółowe” listy do żony😆nic dodać, nic ująć, po prostu uwielbiam. Nic ostatnio mnie tak nie zabawia, jak przygody Drużyny do zadań specjalnych. Cieszę się że właśnie wyszedł nowy tom, bo już płakałam ze “Powrót do Gryfa” będzie ostatni🥲

Kolejna odsłona przygód Kociołka z drużyną i kolejne potwierdzenie że spotkanie z nimi to gwarancja dobrej zabawy. Nie jest to high fantasy z wielkim rozmachem, bardziej cosy fantasy przy którym czas leci szybko i przyjemnie, a uśmiech rzadko znika z twarzy. Tutaj znowu wszystko się zgadzało - intryga Złego się zagęszcza, drużyna po raz kolejny staje na wysokości zadania w...

Scena w saunie mnie rozwaliła! :D Coraz bardziej lubię Gramma i Eliaha. Kociołek jak to Kociołek - trochę marudny, ale dobry z niego przywódca i ma zaskakujące pomysły. Epilog pozwala oczekiwać, że w następnym tomie dopiero będzie się działo...

Scena w saunie mnie rozwaliła! :D Coraz bardziej lubię Gramma i Eliaha. Kociołek jak to Kociołek - trochę marudny, ale dobry z niego przywódca i ma zaskakujące pomysły. Epilog pozwala oczekiwać, że w następnym tomie dopiero będzie się działo...

5/5

5/5

Wg mnie poprzednie części były lepsze, ale epilog zasłużył na dodatkową gwiazdkę :) - polecam

Wg mnie poprzednie części były lepsze, ale epilog zasłużył na dodatkową gwiazdkę :) - polecam

Przyznam, że w trakcie czytania "Skrzyni pełnej dusz" mój entuzjazm dotyczący tej serii zdecydowanie zmalał. Znowu dostajemy więcej tego samego i zaczynam odczuwać przesyt. Powieść jest lekka, niewymagająca, nafaszerowana prostym (prostackim bardziej) humorem, który mnie osobiście nie bawi już tak bardzo. Główni bohaterowie mają w tej części jakiś delikatny rozwój swoich historii i osobowości, ale nie ma tego za dużo. W tym cyklu konsekwencje i zagrożenie zasadniczo są tylko iluzją, bo tak naprawdę nigdy nikomu nic się nie dzieje, bez względu na to jak zła jest sytuacja, jak ciężka walka. Problemy i zagadki doczekują się rozwiązania prosto z nieba. Zasadniczo jedyne napięcie dramatyczne jakie jest w książce, wynika z charakteru pierwszoosobowego narratora czyli Kociołka, który jest płaczliwym marudą i wyolbrzymia problemy. Przemyślenia Kociołka nigdy mnie nie porywały, ale w tej części jest przesyt jego rozważań o emocjach i momentami już bardzo mnie to nużyło. Po raz kolejny wydaje mi się, że cały cykl o Kociołku to wesoła improwizacja na jakimś szczątkowym szkielecie, a fabuła gna tam, gdzie Marcin Mortka akurat wymyślił coś nowego, a nie gdzie był plan się udać. Szkoda, że moja satysfakcja z czytania tego cyklu spada z każdą kolejną książką, ale tak niestety jest. W tej części nawet część walk wydarzyła się, nazwijmy to, "poza ekranem". Ocena taka a nie inna, bo książka nie oferuje nic nowego względem poprzednich części, a momentami jest wręcz gorsza.

Przyznam, że w trakcie czytania "Skrzyni pełnej dusz" mój entuzjazm dotyczący tej serii zdecydowanie zmalał. Znowu dostajemy więcej tego samego i zaczynam odczuwać przesyt. Powieść jest lekka, niewymagająca, nafaszerowana prostym (prostackim bardziej) humorem, który mnie osobiście nie bawi już tak bardzo. Główni bohaterowie mają w tej części jakiś delikatny rozwój swoich...

No i autor przekonał...
Po lekturze dwóch poprzednich części ( i wliczam tu tylko te oznaczone liczbami naturalnymi - 0.5 oraz 0.9 w grę nie wchodzi ) zdawałem sobie sprawę, że cykl o drużynie do zadań specjalnych jest dobrym, nie angażującym zbytnio przygodowym Fantasy, ale wciąż traktowałem go z przymrużeniem oka; z dystansu. Było tam sporo ciekawie wykreowanych postaci, interesujący świat przedstawiony, a do tego wartka i wciągająca fabuła. Brakowało jednak czegoś co związałoby mnie z głównymi bohaterami na dobre...
I jak na zawołanie - Trzecia odsłona cyklu mi to dała!
"Skrzynia pełna dusz" jest bowiem pełna wszystkiego co dobre z "Nie ma tego Złego" i "Głodnej Puszczy" , czyli: walk z potworami, intryg na skalę całej Doliny, niewielkich zgrzytów między członkami Drużyny wypróbowujących ich przyjaźń, a także rewelacyjnego humoru - do cna cynicznego. Ale co najważniejsze, pojawia się pewna, trudna dla mnie do opisania siła, która sprawia, że wszystko wyżej wymienione staje się bardziej autentyczne oraz łatwiejsze do doświadczenia i przeżycia. Może to za sprawą skonkretyzowania planów autora co do tej serii, a może po prostu potrzebowałem jeszcze trochę czasu, by zżyć się z drużyną Kociołka. W każdym razie... mam zamiar bawić się tak dobrze jak dotychczas ( albo i lepiej ) czytając kolejne części tego cyklu.

No i autor przekonał...
Po lekturze dwóch poprzednich części ( i wliczam tu tylko te oznaczone liczbami naturalnymi - 0.5 oraz 0.9 w grę nie wchodzi ) zdawałem sobie sprawę, że cykl o drużynie do zadań specjalnych jest dobrym, nie angażującym zbytnio przygodowym Fantasy, ale wciąż traktowałem go z przymrużeniem oka; z dystansu. Było tam sporo ciekawie wykreowanych...

Mniej zaskakująca i mniej zabawna niż poprzednie tomy. Utrzymana w luźnym, kulinarnym charakterze ale liczyłem na więcej. To się przeliczyłem, że wątek zostanie ukończony, żeby zaczął się nowy emocjonujący z pościgami i wybuchami. Trochę się zawiodłem.

Mniej zaskakująca i mniej zabawna niż poprzednie tomy. Utrzymana w luźnym, kulinarnym charakterze ale liczyłem na więcej. To się przeliczyłem, że wątek zostanie ukończony, żeby zaczął się nowy emocjonujący z pościgami i wybuchami. Trochę się zawiodłem.

Dalsze losy Drużyny do zadań specjalnych to dobra rozrywka dla fanów fantasy. Może nic odkrywczego ale czy zawsze to jest potrzebne by książkę czytać z przyjemnością?

Dalsze losy Drużyny do zadań specjalnych to dobra rozrywka dla fanów fantasy. Może nic odkrywczego ale czy zawsze to jest potrzebne by książkę czytać z przyjemnością?