Książka jedynie dla osób obeznanych ze światem Dragon Age (do których, na szczęście, należę). Czytelnik, który nie grał wcześniej w grę, może nie wiedzieć o co chodzi z wieloma różnymi wątkami, gdyż nie zostały one po prostu wyjaśnione. Np. może się nie orientować w konflikcie magów z templariuszami lub może nie zrozumieć aluzji do historii Flemeth. W zasadzie jedynym wątkiem, który został w miarę dokładnie wyjaśniony, jest Legion Umarłych. Mam też duże zastrzeżenia do konstrukcji samych postaci. Są one po prostu płaskie i sztampowe, zwłaszcza Katriel i Maric. Nie mogłam nie potraktować historii elfki z irytacją, gdyż ten sam schemat widzieliśmy już w wielu różnych książkach i filmach. Za to Loghain (i może w pewnym stopniu Rowan?) jest dosyć ciekawym bohaterem, niejednoznacznym. Całość psuje również dosyć sztuczne przedstawienie relacji między postaciami. Tu po prostu nie czuć tej chemii i czytelnik zostaje w pewnym momencie zaskoczony nieco wziętymi z kosmosu wyznaniami.
Mimo powyższych zastrzeżeń, książkę oceniam jako "dobrą". Dlaczego? Ponieważ w pewnym momencie wciągnęłam się w historię, jaką zaserwował nam David Gaider. Świetnie opisana została podróż przez Głębokie Szlaki, a scena ze smokiem była po prostu śliczna (krótko mówiąc, Gaider pod koniec książki zdecydowanie się poprawił). W związku z tym przez jeszcze co najmniej parę dni po skończeniu miałam tak zwanego "kaca książkowego".

Książka jedynie dla osób obeznanych ze światem Dragon Age (do których, na szczęście, należę). Czytelnik, który nie grał wcześniej w grę, może nie wiedzieć o co chodzi z wieloma różnymi wątkami, gdyż nie zostały one po prostu wyjaśnione. Np. może się nie orientować w konflikcie magów z templariuszami lub może nie zrozumieć aluzji do historii Flemeth. W zasadzie jedynym...