"Cicho, cichutko" - słabo, słabiutko....

"Cicho, cichutko" - słabo, słabiutko....

To najgorsza powieść Karpowicza, którą czytałem, a czytałem wszystkie. To taki literacki słoń udajacy kota. Teoretycznie pomysł na powieść był zacny, niby narracyjny chaos, ale uporządkowany. To się mogło spodobać. Zabrakło jednak języka, który by temu co tak powierzchownie opowiedziane dodało głębi, skłoniło do refleksji, opowiedziało coś co w środku duszy gra, a co też nie gra.
Tym bardziej, że temat był wdzięczny. Trochę inna miłość, śmierć, implikująca wszystko przeszłość.
Ta powierzchowność opowieści zbyt duże wymagania stawiała także przed odbiorcą, którego jednak nie zmusiła do dopowiedzenia sobie tego czego w powieści zabrakło, nie skloniła do refleksji. Wyszło jak recenzjowała książkę Polityka manierycznie.

To najgorsza powieść Karpowicza, którą czytałem, a czytałem wszystkie. To taki literacki słoń udajacy kota. Teoretycznie pomysł na powieść był zacny, niby narracyjny chaos, ale uporządkowany. To się mogło spodobać. Zabrakło jednak języka, który by temu co tak powierzchownie opowiedziane dodało głębi, skłoniło do refleksji, opowiedziało coś co w środku duszy gra, a co też...

Forma, warsztat - jak zazwyczaj u Karpowicza - majstersztyk. Choć do łatwych nie należy - lektura, którą warto polecić. Pełna smaczków i ujęć z przymrużeniem oka
„W mieszkaniu apatycznie przywitał się Szkarad, nasz niemłody buldog angielski. Brakowało w nim ogona, więc radość wyraził dziwnym hydraulicznym dźwiękiem, dobiegającym jakby z rury wbudowanej w pysk. Stokrotka twierdziła, że on tam mieści jakiś odpływ, do tego niedrożny, gdyż bulgotało.
Poszedł do kuchni sprawdzić, czy aby miska nie wypełniła się karmą, a potem głęboko rozczarowany wrócił na dywanik w sypialni. Usiadłem na brzegu łóżka i patrząc na psa, podsumowałem:
- Nie ty jeden jesteś rozczarowany.
Odbulgotał i zasnął”.

Forma, warsztat - jak zazwyczaj u Karpowicza - majstersztyk. Choć do łatwych nie należy - lektura, którą warto polecić. Pełna smaczków i ujęć z przymrużeniem oka
„W mieszkaniu apatycznie przywitał się Szkarad, nasz niemłody buldog angielski. Brakowało w nim ogona, więc radość wyraził dziwnym hydraulicznym dźwiękiem, dobiegającym jakby z rury wbudowanej w pysk. Stokrotka...

Na początku byłam zagubiona w całej tej przewrotności formy i (mimo że już znanej u Karpowicza, to zawsze tak zaskakującej) zabawy językiem. Jednak stopniowo wszystko zaczęło się układać i wreszcie pokazywać zachwycającą opowieść, jak dla mnie o tym, że życie może być zarówno przekleństwem, nagrodą, jak i stanem przejściowym pomiędzy miłością a nienawiścią. Uwielbiam to, że każda książka Karpowicza zostawia z poczuciem, że czytanie "jest jak pudełko czekoladek - nigdy nie wiesz, co ci się trafi."

Na początku byłam zagubiona w całej tej przewrotności formy i (mimo że już znanej u Karpowicza, to zawsze tak zaskakującej) zabawy językiem. Jednak stopniowo wszystko zaczęło się układać i wreszcie pokazywać zachwycającą opowieść, jak dla mnie o tym, że życie może być zarówno przekleństwem, nagrodą, jak i stanem przejściowym pomiędzy miłością a nienawiścią. Uwielbiam to, że...

Książki Ignacego Karpowicza poznałem od doskonałych Balladyn i romansów i już wtedy wiedziałem, że polubię prozę autora. I nie zawiodłem się też na szczęście przy Cicho, cichutko. Jest to historia bardzo intymna i subtelna, dotykająca umierania i tego czy kiedy odchodzimy, to znikamy na zawsze czy można z nas coś ocalić od zapomnienia. Książka składa się z dwóch części. Pierwsza, która podobała mi się bardziej to opis odchodzenia Miśka, którego trawi choroba nowotworowa, opisany przez jego kochanka-Pisarczyka. Druga część jest jakby sagą rodzinną, opowieścią o przybranej matce Michała, Annie i jest kluczem do zrozumienia początku książki. Powieść jest krótka, ale bardzo poruszająca. Jak to bywa u Karpowicza skupia się na relacjach międzyludzkich. Na uwagę zasługuje też język, pełen stylistycznych wygibasów, oryginalnych porównań czy metafor, sprawiający, że ma się wrażenie jakby autor przy tak poważnym temacie, jakim jest strata bawił się z czytelnikiem, ale i samą literaturą. I nie ma nic w tym złego. To tylko wychodzi tekstowi i opowiedzianej historii na plus. Czytałem opinię, że ta książka to nieudany eksperyment literacki, na dodatek nudny i szczerze mówiąc nie rozumiem skąd takie głosy. Mi Cicho, cichutko wydało się nad wyraz interesujące i oryginalne. Autor zachował tu swój styl i charakterystyczne dla swojego pisarstwa elementy, stwarzając jednocześnie coś zupełnie innego od swoich poprzednich dzieł. Mi się to po prostu podoba i gorąco Wam polecam tę książkę!!!
Książka kupiona w księgarni @takczytam.poznan

Książki Ignacego Karpowicza poznałem od doskonałych Balladyn i romansów i już wtedy wiedziałem, że polubię prozę autora. I nie zawiodłem się też na szczęście przy Cicho, cichutko. Jest to historia bardzo intymna i subtelna, dotykająca umierania i tego czy kiedy odchodzimy, to znikamy na zawsze czy można z nas coś ocalić od zapomnienia. Książka składa się z dwóch części....

W "Cicho, cichutko" autor przedstawia nam dwie historie. Pierwsza to opowieść umierającego Michała. To próba pogodzenia się z tym, co nieuchronne, wspominanie swojego życia, przyjaźni. I z tą częścią miałam problem… czułam się niekomfortowo czytając ją. Miałam wrażenie, że chaos, który tu panował, nie do końca wyjaśnione relacje łączące bohaterów, są zarezerwowane dla osób, które Michała znały, a czytelnik w tej sytuacji jest jak ktoś podglądający ich życie w tym trudnym momencie.
Druga część to opowieść Anny. Jest równie przejmująca, jednak czytało mi się ją zdecydowanie lepiej. Tu poznajemy losy cioci Michała, dzięki czemu trochę lepiej rozumiemy jej zachowania opisane w części pierwszej. Rozumiemy, dlaczego dystansowała się od świata, dlaczego tak wyglądały jej relacje z Michałem.
Na koniec mamy powrót do teraźniejszości i opis relacji, jaka w czasie żałoby połączyła Pisarczyka z Anną.
Powieść porusza ważne i trudne tematy. Jest przejmująca, wzruszająca, nie brakuje w niej jednak humoru. Dla mnie pierwsza część była zbyt osobista, jednak rozumiem, że nie każdemu będzie to przeszkadzać. Jeśli jeszcze „Cicho, cichutko’ nie przeczytaliście, to was do tego zachęcam. Być może was poruszy, zachęci do rozmyślania nad własnym życiem, a może was zachwyci.

Więcej recenzji na profilu https://www.instagram.com/sczytalim/

W "Cicho, cichutko" autor przedstawia nam dwie historie. Pierwsza to opowieść umierającego Michała. To próba pogodzenia się z tym, co nieuchronne, wspominanie swojego życia, przyjaźni. I z tą częścią miałam problem… czułam się niekomfortowo czytając ją. Miałam wrażenie, że chaos, który tu panował, nie do końca wyjaśnione relacje łączące bohaterów, są zarezerwowane dla osób,...

Przeczytałam 2 wczesne książki Karpowicza i stwierdziłam, że go nie lubię. Nie spodobało mi się opasłe tomiszcza opisujące właściwie-nie-wiadomo-co i po co.
Dlatego nie wiem co mnie skłoniło do sięgnięcia po "Cicho, cichutko", ale nie była to zła decyzja. Karpowicz się (chyba) zmienił i pisze inaczej niż w "Ościach" czy "Balladynach i romansach". I książka ta jest całkiem dobra, bardzo intymna i osobista.

Przeczytałam 2 wczesne książki Karpowicza i stwierdziłam, że go nie lubię. Nie spodobało mi się opasłe tomiszcza opisujące właściwie-nie-wiadomo-co i po co.
Dlatego nie wiem co mnie skłoniło do sięgnięcia po "Cicho, cichutko", ale nie była to zła decyzja. Karpowicz się (chyba) zmienił i pisze inaczej niż w "Ościach" czy "Balladynach i romansach". I książka ta jest całkiem...

Pierwsza część była dla mnie jakaś niezrozumiała, dopiero opis życia Anny otworzył mi oczy i sprawił, że tak wysoko oceniłam te pozycję.

Pierwsza część była dla mnie jakaś niezrozumiała, dopiero opis życia Anny otworzył mi oczy i sprawił, że tak wysoko oceniłam te pozycję.

Plus za to, jak bardzo ta książka wciąga. Czytałam na lotnisku i w samolocie, nie mogłam się oderwać. Dawno już nie czułam czegoś takiego! Teraz widząc wspomnianą przez innego czytelnika możliwą inspirację "sprawą połaniecką", o której nie miałam pojęcia, czuję jeszcze większe dreszcze.

Minus za to, co już zostało wielokrotnie powiedziane - nie mam problemów z zabawą jezykiem, ale były momenty, gdy kilkakrotnie musiałam czytać jakieś zdanie, aby zorientować się, że i tak nie do końca je rozumiem.

Plus za to, jak bardzo ta książka wciąga. Czytałam na lotnisku i w samolocie, nie mogłam się oderwać. Dawno już nie czułam czegoś takiego! Teraz widząc wspomnianą przez innego czytelnika możliwą inspirację "sprawą połaniecką", o której nie miałam pojęcia, czuję jeszcze większe dreszcze.

Minus za to, co już zostało wielokrotnie powiedziane - nie mam problemów z zabawą...

Czy można oswoić śmierć? Czy można uchronić najbliższych przed nieuchronnym? Autor dotyka tych tematów nieco z ironią, ale przede wszystkim z ogromną czułością. Ukazuje trudne relacje pomiędzy najbliższymi i mimo uczucia osamotnienia, zdrady, choroby i tego, co nieuchronne, sączy się z tej książki nadzieja i światło.

Czy można oswoić śmierć? Czy można uchronić najbliższych przed nieuchronnym? Autor dotyka tych tematów nieco z ironią, ale przede wszystkim z ogromną czułością. Ukazuje trudne relacje pomiędzy najbliższymi i mimo uczucia osamotnienia, zdrady, choroby i tego, co nieuchronne, sączy się z tej książki nadzieja i światło.