Cicho, cichutko

"Cicho cichutko" to trudna i ciężka lektura. Konfrontuje czytelnika z chorobą, cierpieniem, żalem i bólem, z brakiem miłości i z tęsknotą za samym sobą, Napisana pięknym językiem, głęboka i pełna emocji. Wyjątkowa

"Cicho cichutko" to trudna i ciężka lektura. Konfrontuje czytelnika z chorobą, cierpieniem, żalem i bólem, z brakiem miłości i z tęsknotą za samym sobą, Napisana pięknym językiem, głęboka i pełna emocji. Wyjątkowa

Pokaż mimo to

Powieść składa się z trzech części poświęconych głównie dwóm postaciom, wszędobylskiemu Michałowi i chłodnej Annie, która zajęła się jego wychowaniem. Wszystkiemu przewodzi Pisarczyk, który zamyka spójną klamrą całość tych historii w ostatniej części „Cicho, cichutko”.
Zmienna narracja, której w większości nadaje rytm Pisarczyk opisujący fenomen Michała i ich ćwierćwiecznej przyjaźni, odbija jedynie echem postać Anny, która opiekowała się Michałem po tym jak jego rodzina zginęła w wypadku.
Pierwsza część składa się z krótszych zdań, pędzi po przedwcześnie zakończonym życiu Michała, którego koniec zbroczył nowotworowy wyrok.
Czy któraś z części przypada bardziej do gustu? Michał pozostaje dla mnie niezgłębiony, mijamy się z nim w idealistycznym portrecie Pisarczyka, który stara się wystawić pisarski pomnik ich przyjaźni. Znacznie lepiej czułam się w drugiej części, która bardziej zgłębia postać Anny i jej psychologiczny portret uzasadniający chłód wobec wychowanka. Jej strumień świadomości tłamszony przez zaściankowość wsi, odznacza się prozą gęstszą, wyrafinowaną, która bardziej przypomina mi Karpowicza. W części poświęconej Michałowi jest za dużo tytułowej ciszy, którą wynagradza bardziej wylewny opis Anny. Koniec zwieńczy żałoba Pisarczyka, który żyje już w dzisiejszym świecie pandemii, maseczek i godzin dla seniora.
Tęskniący za Karpowiczem nie powinni się zawieść, choć wyczuwam pewną zachowawczość w nowej prozie Karpowicza, która może niektórych znużyć. Ja zwyczajnie nie opuściłam żadnej jego książki ciekawa czy kiedyś wróci do czegoś pokroju „Ości”.

Powieść składa się z trzech części poświęconych głównie dwóm postaciom, wszędobylskiemu Michałowi i chłodnej Annie, która zajęła się jego wychowaniem. Wszystkiemu przewodzi Pisarczyk, który zamyka spójną klamrą całość tych historii w ostatniej części „Cicho, cichutko”.
Zmienna narracja, której w większości nadaje rytm Pisarczyk opisujący fenomen Michała i ich...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To nie dla mnie. Przeczytałem 40 stron więcej nie dałem rady. Ne do strawienia. oczywiście to tylko subiektywne odczucie. W książkach szukam zupełnie, nie tego co podaje, akurat w tej książce Pan Ignacy Karpowicz

To nie dla mnie. Przeczytałem 40 stron więcej nie dałem rady. Ne do strawienia. oczywiście to tylko subiektywne odczucie. W książkach szukam zupełnie, nie tego co podaje, akurat w tej książce Pan Ignacy Karpowicz

Pokaż mimo to

Bardzo osobista książka .Pierwsza część książki niezwykle hermetyczna, dostępna tylko dla osób towarzyszących umieraniu Michała. Druga część jest już dostępna dla zwykłego czytelnika. Inaczej napisana, inne tempo, rytm, mniej pulsujących nerwów.

Bardzo osobista książka .Pierwsza część książki niezwykle hermetyczna, dostępna tylko dla osób towarzyszących umieraniu Michała. Druga część jest już dostępna dla zwykłego czytelnika. Inaczej napisana, inne tempo, rytm, mniej pulsujących nerwów.

Pokaż mimo to

To było tak bardzo złe. Książka nie zostawiła we mnie nic nowego. Nie poruszyła żadnych strun. Wymęczyła za wszystkie czasy. Strumień pusto brzmiących słów, na który szkoda czasu. A szkoda, bo koncepcja sama w sobie miała ogromny potencjał.

To było tak bardzo złe. Książka nie zostawiła we mnie nic nowego. Nie poruszyła żadnych strun. Wymęczyła za wszystkie czasy. Strumień pusto brzmiących słów, na który szkoda czasu. A szkoda, bo koncepcja sama w sobie miała ogromny potencjał.

Pokaż mimo to

A jednak rozczarowanie. I nie chodzi nawet o to, że miałam wygórowane oczekiwania wobec „Cicho, cichutko”. Fakt, wielokrotnie deklarowałam miłość do prozy Ignacego Karpowicza, ale do jego nowej powieści podeszłam z czystą głową i otwartym sercem. Cóż, nie było warto ani czekać, ani tym bardziej czytać nowego Karpowicza. Gdyby powieść ukazała się 1 kwietnia, to byłabym pewna, że ktoś robi sobie ze mnie jaja, bo to jest tak złe, że aż trudno uwierzyć, że jest prawdziwe.
https://tinyurl.com/2jcydhyb

A jednak rozczarowanie. I nie chodzi nawet o to, że miałam wygórowane oczekiwania wobec „Cicho, cichutko”. Fakt, wielokrotnie deklarowałam miłość do prozy Ignacego Karpowicza, ale do jego nowej powieści podeszłam z czystą głową i otwartym sercem. Cóż, nie było warto ani czekać, ani tym bardziej czytać nowego Karpowicza. Gdyby powieść ukazała się 1 kwietnia, to byłabym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciepła i melancholijna, nie ckliwa. Książka o bagażach jakie nosimy w sobie, do, a często nawet po, śmierci... Ironia, także auto-. Świetny język. Dlaczego nie 10 gwiazdek? Bo to od kilku lat stale ta sama książka, tylko, że pod różnymi tytułami. Świetna, ale ta sama. Jestem w stanie czytać ją jeszcze z dziesięć razy, umili to oczekiwanie na prawdziwie nową... Coś, czym była Sońka.

Ciepła i melancholijna, nie ckliwa. Książka o bagażach jakie nosimy w sobie, do, a często nawet po, śmierci... Ironia, także auto-. Świetny język. Dlaczego nie 10 gwiazdek? Bo to od kilku lat stale ta sama książka, tylko, że pod różnymi tytułami. Świetna, ale ta sama. Jestem w stanie czytać ją jeszcze z dziesięć razy, umili to oczekiwanie na prawdziwie nową... Coś, czym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Gdy tylko zobaczyłam zapowiedź nowej książki Ignacego Karpowicza, nie mogłam się jej doczekać. Piękna okładka zdawała mi się być obietnicą pięknej opowieści. Kiedy okazało się, że na Legimi książę można przeczytać przed 14 kwietnia, czyli datą premiery papierowego wydania, czym prędzej podłączyłam czytnik, kilka kliknięć i już - mogłam zatopić się w lekturze tak wyczekiwanej powieści.

Z każdą przeczytaną stroną, mój entuzjazm słabł. W połowie książki nie było go już wcale, a gdy skończyłam poczułam ulgę.

https://subiektywinie.blogspot.com/2021/04/cicho-cichutko-ignacy-karpowicz.html

Gdy tylko zobaczyłam zapowiedź nowej książki Ignacego Karpowicza, nie mogłam się jej doczekać. Piękna okładka zdawała mi się być obietnicą pięknej opowieści. Kiedy okazało się, że na Legimi książę można przeczytać przed 14 kwietnia, czyli datą premiery papierowego wydania, czym prędzej podłączyłam czytnik, kilka kliknięć i już - mogłam zatopić się w lekturze tak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to