Książki Ignacego Karpowicza poznałem od doskonałych Balladyn i romansów i już wtedy wiedziałem, że polubię prozę autora. I nie zawiodłem się też na szczęście przy Cicho, cichutko. Jest to historia bardzo intymna i subtelna, dotykająca umierania i tego czy kiedy odchodzimy, to znikamy na zawsze czy można z nas coś ocalić od zapomnienia. Książka składa się z dwóch części. Pierwsza, która podobała mi się bardziej to opis odchodzenia Miśka, którego trawi choroba nowotworowa, opisany przez jego kochanka-Pisarczyka. Druga część jest jakby sagą rodzinną, opowieścią o przybranej matce Michała, Annie i jest kluczem do zrozumienia początku książki. Powieść jest krótka, ale bardzo poruszająca. Jak to bywa u Karpowicza skupia się na relacjach międzyludzkich. Na uwagę zasługuje też język, pełen stylistycznych wygibasów, oryginalnych porównań czy metafor, sprawiający, że ma się wrażenie jakby autor przy tak poważnym temacie, jakim jest strata bawił się z czytelnikiem, ale i samą literaturą. I nie ma nic w tym złego. To tylko wychodzi tekstowi i opowiedzianej historii na plus. Czytałem opinię, że ta książka to nieudany eksperyment literacki, na dodatek nudny i szczerze mówiąc nie rozumiem skąd takie głosy. Mi Cicho, cichutko wydało się nad wyraz interesujące i oryginalne. Autor zachował tu swój styl i charakterystyczne dla swojego pisarstwa elementy, stwarzając jednocześnie coś zupełnie innego od swoich poprzednich dzieł. Mi się to po prostu podoba i gorąco Wam polecam tę książkę!!!
Książka kupiona w księgarni @takczytam.poznan

Książki Ignacego Karpowicza poznałem od doskonałych Balladyn i romansów i już wtedy wiedziałem, że polubię prozę autora. I nie zawiodłem się też na szczęście przy Cicho, cichutko. Jest to historia bardzo intymna i subtelna, dotykająca umierania i tego czy kiedy odchodzimy, to znikamy na zawsze czy można z nas coś ocalić od zapomnienia. Książka składa się z dwóch części....

W "Cicho, cichutko" autor przedstawia nam dwie historie. Pierwsza to opowieść umierającego Michała. To próba pogodzenia się z tym, co nieuchronne, wspominanie swojego życia, przyjaźni. I z tą częścią miałam problem… czułam się niekomfortowo czytając ją. Miałam wrażenie, że chaos, który tu panował, nie do końca wyjaśnione relacje łączące bohaterów, są zarezerwowane dla osób, które Michała znały, a czytelnik w tej sytuacji jest jak ktoś podglądający ich życie w tym trudnym momencie.
Druga część to opowieść Anny. Jest równie przejmująca, jednak czytało mi się ją zdecydowanie lepiej. Tu poznajemy losy cioci Michała, dzięki czemu trochę lepiej rozumiemy jej zachowania opisane w części pierwszej. Rozumiemy, dlaczego dystansowała się od świata, dlaczego tak wyglądały jej relacje z Michałem.
Na koniec mamy powrót do teraźniejszości i opis relacji, jaka w czasie żałoby połączyła Pisarczyka z Anną.
Powieść porusza ważne i trudne tematy. Jest przejmująca, wzruszająca, nie brakuje w niej jednak humoru. Dla mnie pierwsza część była zbyt osobista, jednak rozumiem, że nie każdemu będzie to przeszkadzać. Jeśli jeszcze „Cicho, cichutko’ nie przeczytaliście, to was do tego zachęcam. Być może was poruszy, zachęci do rozmyślania nad własnym życiem, a może was zachwyci.

Więcej recenzji na profilu https://www.instagram.com/sczytalim/

W "Cicho, cichutko" autor przedstawia nam dwie historie. Pierwsza to opowieść umierającego Michała. To próba pogodzenia się z tym, co nieuchronne, wspominanie swojego życia, przyjaźni. I z tą częścią miałam problem… czułam się niekomfortowo czytając ją. Miałam wrażenie, że chaos, który tu panował, nie do końca wyjaśnione relacje łączące bohaterów, są zarezerwowane dla osób,...

Przeczytałam 2 wczesne książki Karpowicza i stwierdziłam, że go nie lubię. Nie spodobało mi się opasłe tomiszcza opisujące właściwie-nie-wiadomo-co i po co.
Dlatego nie wiem co mnie skłoniło do sięgnięcia po "Cicho, cichutko", ale nie była to zła decyzja. Karpowicz się (chyba) zmienił i pisze inaczej niż w "Ościach" czy "Balladynach i romansach". I książka ta jest całkiem dobra, bardzo intymna i osobista.

Przeczytałam 2 wczesne książki Karpowicza i stwierdziłam, że go nie lubię. Nie spodobało mi się opasłe tomiszcza opisujące właściwie-nie-wiadomo-co i po co.
Dlatego nie wiem co mnie skłoniło do sięgnięcia po "Cicho, cichutko", ale nie była to zła decyzja. Karpowicz się (chyba) zmienił i pisze inaczej niż w "Ościach" czy "Balladynach i romansach". I książka ta jest całkiem...

Pierwsza część była dla mnie jakaś niezrozumiała, dopiero opis życia Anny otworzył mi oczy i sprawił, że tak wysoko oceniłam te pozycję.

Pierwsza część była dla mnie jakaś niezrozumiała, dopiero opis życia Anny otworzył mi oczy i sprawił, że tak wysoko oceniłam te pozycję.

Plus za to, jak bardzo ta książka wciąga. Czytałam na lotnisku i w samolocie, nie mogłam się oderwać. Dawno już nie czułam czegoś takiego! Teraz widząc wspomnianą przez innego czytelnika możliwą inspirację "sprawą połaniecką", o której nie miałam pojęcia, czuję jeszcze większe dreszcze.

Minus za to, co już zostało wielokrotnie powiedziane - nie mam problemów z zabawą jezykiem, ale były momenty, gdy kilkakrotnie musiałam czytać jakieś zdanie, aby zorientować się, że i tak nie do końca je rozumiem.

Plus za to, jak bardzo ta książka wciąga. Czytałam na lotnisku i w samolocie, nie mogłam się oderwać. Dawno już nie czułam czegoś takiego! Teraz widząc wspomnianą przez innego czytelnika możliwą inspirację "sprawą połaniecką", o której nie miałam pojęcia, czuję jeszcze większe dreszcze.

Minus za to, co już zostało wielokrotnie powiedziane - nie mam problemów z zabawą...

Czy można oswoić śmierć? Czy można uchronić najbliższych przed nieuchronnym? Autor dotyka tych tematów nieco z ironią, ale przede wszystkim z ogromną czułością. Ukazuje trudne relacje pomiędzy najbliższymi i mimo uczucia osamotnienia, zdrady, choroby i tego, co nieuchronne, sączy się z tej książki nadzieja i światło.

Czy można oswoić śmierć? Czy można uchronić najbliższych przed nieuchronnym? Autor dotyka tych tematów nieco z ironią, ale przede wszystkim z ogromną czułością. Ukazuje trudne relacje pomiędzy najbliższymi i mimo uczucia osamotnienia, zdrady, choroby i tego, co nieuchronne, sączy się z tej książki nadzieja i światło.

Dwuwątkowa powieść o Michale i Annie. Smutna powieść. Dobra powieść. Polecam, szczególnie miłośnikom wnikliwego studium postaci.
P.S. Przychylam się do opinii innych osób, że narracja jest chaotyczna, chwilami nie można odróżnić osoby Miśka i pisarczyka od siebie, w niektórych rozdziałach myślałam też, że Stasia i Stokrotka to ta sama kobieta.

Dwuwątkowa powieść o Michale i Annie. Smutna powieść. Dobra powieść. Polecam, szczególnie miłośnikom wnikliwego studium postaci.
P.S. Przychylam się do opinii innych osób, że narracja jest chaotyczna, chwilami nie można odróżnić osoby Miśka i pisarczyka od siebie, w niektórych rozdziałach myślałam też, że Stasia i Stokrotka to ta sama kobieta.

Nie dotrwałam do końca, przeczytałam większość książki i niestety zawiodła mnie.
Momentami była intrygująca, zagadkowa, tylko po to, żeby zaraz potem stawać się chaotyczna.

Czasem książki chaotyczne są potrzebne, tutaj jednak ten zabieg się niespecjalnie udał.
Nie poczułam więzi z bohaterami, i o ile mogłabym na to przymknąć oko, jeśli książka wywołałaby w mojej głowie jakieś myśli do przeanalizowania, emocje - to tutaj niestety coś takiego nie nastąpiło.
Na plus przepiękne wydanie książki, podobała mi się tez minimalistyczna forma zwięzłych, krótkich rozdziałów.

Nie dotrwałam do końca, przeczytałam większość książki i niestety zawiodła mnie.
Momentami była intrygująca, zagadkowa, tylko po to, żeby zaraz potem stawać się chaotyczna.

Czasem książki chaotyczne są potrzebne, tutaj jednak ten zabieg się niespecjalnie udał.
Nie poczułam więzi z bohaterami, i o ile mogłabym na to przymknąć oko, jeśli książka wywołałaby w mojej głowie...

Mam problem z tą książką. Jest oczywiście o przyjaźni, o stracie. Jest zaklęciem w słowa tego, co niewypowiedziane, ulotne i dla osoby tracącej kogoś bliskiego tak ważne. No i właśnie z tym mam kłopot - bo dla mnie była to następna książka o umieraniu kogoś, kogo nie znałam, kto nic dla mnie nie znaczył. I nawet jako bohater literacki był odległy, czego nie doświadczałam aż tak dojmująco przy innych lekturach poruszających ten temat. Mam poczucie, że Karpowicz napisał tę książkę dla siebie, nie dla nas czytelników. Ciekawsza nieco była druga część opowiadająca o Annie. 

Mam problem z tą książką. Jest oczywiście o przyjaźni, o stracie. Jest zaklęciem w słowa tego, co niewypowiedziane, ulotne i dla osoby tracącej kogoś bliskiego tak ważne. No i właśnie z tym mam kłopot - bo dla mnie była to następna książka o umieraniu kogoś, kogo nie znałam, kto nic dla mnie nie znaczył. I nawet jako bohater literacki był odległy, czego nie doświadczałam aż...

Moje urodzinowe rozczarowanie! Tak bardzo czekałam na tę książkę, a tu chaos i nuda. Trudno wczuć się w to wszystko.. Tej książki nie da się absolutnie porównać do świetnych ,,Jak nie zabiłem swojego ojca..." i ,,Bezmatka" (też o odchodzeniu bliskich osób). Czułam się zażenowana czytając opisy młodzieńczych przygód bohaterów i nawet nie chodzi tu o same sytuacje, tylko o sposób ich opisania. Karpowicz to jednak nie mój autor (z wyjątkiem genialnej ,,Sońki")

Moje urodzinowe rozczarowanie! Tak bardzo czekałam na tę książkę, a tu chaos i nuda. Trudno wczuć się w to wszystko.. Tej książki nie da się absolutnie porównać do świetnych ,,Jak nie zabiłem swojego ojca..." i ,,Bezmatka" (też o odchodzeniu bliskich osób). Czułam się zażenowana czytając opisy młodzieńczych przygód bohaterów i nawet nie chodzi tu o same sytuacje, tylko o...