Książka, a właściwie książeczka, niezwykła. Tytułowa "oikoumene" to po prostu "ekumenia", czyli dialog, wspólna modlitwa. Ale nie jest ona oczywiście sporządzonym alfabetycznie spisem kanonicznych modlitw. Jeżeli już, to opisem świata, który kiedyś pełen był ludzi,dla których modlitwa była czymś bardzo ważnym, bo taki był ówczesny świat. Również na Roztoczu. Przypominam słabym z geografii, że Roztocze to kraina geograficzna łącząca Wyżynę Lubelską z ukraińskim Podolem, ale Gmiterek peregrynuje po polskiej jego części. I ten miniony świat autora to nie piękne miasta, urocze ulice miasteczek,tętniące życiem wsie , czy okazałe sakralne budowle. Świat Gmiterka (zapamiętany na czarno-białych fotografiach) składa się z rzeczy w zasadzie na wpół martwych, bo jeszcze tlących się swoim przeszłym życiem, ale tak naprawdę nieistniejących już dla większości żyjących tu i teraz. Jest to świat "pięknie smutny".
Świat nieistniejących w zasadzie wiosek, przydrożnych kapliczek, zarośniętych cmentarzy, wołających o ratunek nie wiadomo do kogo cerkwi, starych, drewnianych stodół o które podpierają się jakubowe drabiny, wspomnień niegdysiejszych sadów, czy ostatnich przystanków PKS, na których od dziesiątek lat nie za trzymał się żaden autobus.
Oto fragment o takim właśnie przystanku stojącym samotnie we wsi Złomy:

"Nic nie jedzie i nikt nie przystaje. Nikt rozkładu jazdy mu nie czyta. Tylko droga i śnieg burorudy na granicy zimy i wieczoru. Pomieszany z gęstniejącym zmierzchem, przyprawiony piaskiem i solą. Nie znikajcie tak szybko, przystańcie. Pomieszkajcie jeszcze w swoich domach. Dajcie trochę ostatniego czasu ostatniemu przystankowi na Złomach."

Książka, a właściwie książeczka, niezwykła. Tytułowa "oikoumene" to po prostu "ekumenia", czyli dialog, wspólna modlitwa. Ale nie jest ona oczywiście sporządzonym alfabetycznie spisem kanonicznych modlitw. Jeżeli już, to opisem świata, który kiedyś pełen był ludzi,dla których modlitwa była czymś bardzo ważnym, bo taki był ówczesny świat. Również na Roztoczu. Przypominam...