W pewnym momencie pomyślałam sobie, że jeśli ta książka nie pójdzie w kierunku, o którym myślę, to będę bardzo rozczarowana. Na szczęście poszła. Bardzo przyjemna i satysfakcjonująca lektura.

W pewnym momencie pomyślałam sobie, że jeśli ta książka nie pójdzie w kierunku, o którym myślę, to będę bardzo rozczarowana. Na szczęście poszła. Bardzo przyjemna i satysfakcjonująca lektura.

Ze wszystkich książek Sarah Waters ta wpadła jako pierwsza do moich rąk. Sięgnęłam po nią głównie ze względu na dwie przyczyny - pojawienie się wątku duchów i wątku romansu wlw. Jeśli chodzi o tej pierwszy wątek to uważam go za dobrze rozwinięty - świetny, tajemniczy klimat. Umieszczenie akcji w 19-nastowiecznej Anglii, kiedy ludzie zaczęli zagłębiać się w temat spirytyzmu pozwoliło autorce tak dobrze rozwinąć ten wątek.
A jeśli chodzi o wątek romantyczny, to:
• Po pierwsze, podobał mi, dopóki nie przyszło zakończenie i nagły zwrot akcji. Tu chciałabym się na chwilę zatrzymać, bo końcówka wielu czytelnikom się podobała (sugeruję to ze względu na inne recenzje),natomiast ja zupełnie się od niej odbiłam. Mimo zakończenia żyję dalej w przekonaniu, że Selina mimo wszystko coś poczuła do Margaret, że w pewien sposób się nią zauroczyła i nie widziała w niej jedynie sposobu na ucieczkę. Trzeba jednak przyznać, że wątek oszustwa i rozkochania w sobie osoby trzeciej, by móc powrócić do swojego prawdziwego kochanka jest bardzo interesujący dla mnie, jednak w tej książce w ogóle nieudany, ponieważ relacja Ruth (kobiety, z którą spirytystka chciała uciec tak naprawdę) i samej Seliny jest conajmniej dziwna i niepokojąca. Scen z przeszłości Seliny Dawes jest niewiele, a tych, w których pojawia się Ruth jeszcze mniej - przez to nie polubiłam jej ani trochę, jest nijaka, a momentami po prostu niezrozumiała w tym, co mówi. Nie czuć między Ruth a Seliną jakiekolwiek uczucia, a końcówka utwierdza mnie w przekonaniu, że Ruth uwinęła siebie Dawes wokół palca (tak jak Selina zrobiła to z Margaret) i tak naprawdę wcale jej nie kochała. Zupełnie inaczej jest w przypadku relacji Seliny i Margaret - czuć między innymi napięcie, jest w tej relacji więcej ciepła, dlatego sądzę, że mimo wykorzystania przez Selinę dziewczyny do swoich własnych celów, ta w jakimś stopniu też ją pokochała, ale była w trudnej relacji z Ruth - uzależniła się od niej, w końcu toksyczne relacje słyną z tego, że niełatwo z nich wyjść.
• Po drugie, jeśli wątek romantyczny rozumiemy jako relacja Margaret i Seliny to bardzo mi się podobał, tylko pojawił się mały zgrzyt na końcu.
• Po trzecie, ten wątek romantyczny jest bardzo subtelny, w końcu nie mamy nawet sceny pocałunku. Autorka przedstawia go raczej za pomocą słów niż gestów, ale czasem coś, co musimy sobie dopowiedzieć jest bardziej ekscytujące niż to, co jest mówione wprost.
Podsumowując już całość, książka wypadła naprawdę dobrze, byłoby idealnie dla mnie, gdyby nie zakończenie. Mam nadzieję, że inne książki autorki też mnie nie zawiodą! Polecam przeczytać 👍

Ze wszystkich książek Sarah Waters ta wpadła jako pierwsza do moich rąk. Sięgnęłam po nią głównie ze względu na dwie przyczyny - pojawienie się wątku duchów i wątku romansu wlw. Jeśli chodzi o tej pierwszy wątek to uważam go za dobrze rozwinięty - świetny, tajemniczy klimat. Umieszczenie akcji w 19-nastowiecznej Anglii, kiedy ludzie zaczęli zagłębiać się w temat spirytyzmu...

Nie spodziewałam się takiej zabawy w kotka i myszkę...
Muszę przyznać, że lektura "Niebanalnej więzi" strasznie mi się dłużyła. Wydawało mi się, że cała ta historia oraz refleksje Margaret, głównej bohaterki, są takim zapychaczem, czymś, co nic nie wnosi do fabuły. Że chyba najciekawsze są opisy więzienia dla kobiet z czasów wiktoriańskich, nic więcej. Ale się myliłam!
Sprawiło to zakończenie powieści. Ci z Was, którzy oglądali "Podejrzanych" (ten film, gdzie grał Kevin Spacey) i znają jego zakończenie, to będą wiedzieli, o co mi chodzi. "Niebanalną więź" pod kątem schematu fabularnego, niuansów oraz właśnie zakończenia porównałabym do tego filmu. Czegoś takiego nie spodziewałabym się w ogóle. I pod koniec czytania czułam identyczne emocje, jak podczas oglądania końcowych scen "Podejrzanych". Gdybym trzymała w ręku kubek z kawą, na pewno bym go puściła na podłogę.
Tak naprawdę moja ocena jest taka dzięki zakończeniu. Gdyby nie ono, które uratowało całość i pozwoliło mi ułożyć wszystkie puzzle w jedno, to dałabym niższą notę.

Nie spodziewałam się takiej zabawy w kotka i myszkę...
Muszę przyznać, że lektura "Niebanalnej więzi" strasznie mi się dłużyła. Wydawało mi się, że cała ta historia oraz refleksje Margaret, głównej bohaterki, są takim zapychaczem, czymś, co nic nie wnosi do fabuły. Że chyba najciekawsze są opisy więzienia dla kobiet z czasów wiktoriańskich, nic więcej. Ale się...

Zalety:
-Zaskakujące zakończenie,
-Oryginalność (połączenie wątków spirytystycznych, więzienia, epoki wiktoriańskiej i lesbijski romans),
-Ma całkiem ciekawą fabułę,
-Dobrze się czyta, (nie ma rozwleczonych opisów, czy przydługich dialogów),

Wady:
-Nieco monotonna, brak napięcia, czy niepewności, nie licząc końcówki,
-Dość mało zwrotów akcji,

Nie jest tak dobra jak "Złodziejka", ale ogólnie to polecam.

Zalety:
-Zaskakujące zakończenie,
-Oryginalność (połączenie wątków spirytystycznych, więzienia, epoki wiktoriańskiej i lesbijski romans),
-Ma całkiem ciekawą fabułę,
-Dobrze się czyta, (nie ma rozwleczonych opisów, czy przydługich dialogów),

Wady:
-Nieco monotonna, brak napięcia, czy niepewności, nie licząc końcówki,
-Dość mało zwrotów akcji,

Nie jest tak dobra jak...

Książka interesująca i intrygująca ale nie na tyle by dać więcej. W dobie oklepanych tematów na plus, że nie ma się wrażenia ja już to gdzieś czytałam. Akcja dzieje się w więzieniu w czasach niewspółczesnych. Opisana jest intrygująca relacja pomiędzy dwoma kobietami z wątkiem kryminalnym i spirytualistycznym w tle. Warta przeczytania.

Książka interesująca i intrygująca ale nie na tyle by dać więcej. W dobie oklepanych tematów na plus, że nie ma się wrażenia ja już to gdzieś czytałam. Akcja dzieje się w więzieniu w czasach niewspółczesnych. Opisana jest intrygująca relacja pomiędzy dwoma kobietami z wątkiem kryminalnym i spirytualistycznym w tle. Warta przeczytania.

Są takie książki, filmy czy seriale, o których mówię, że są jak oglądanie katastrofy pociągu w slow-motion. Wiadomo, że skończy się źle, tak po prostu.
Także tak. Mimo to końcówka mnie zaskoczyła, co na duży plus. Nie czytało mi się tego tak płynnie i przyjemnie jak Muskając aksamit, ale nie mogę powiedzieć, że mnie nie wciągnęło. Klimat wiktoriańskiej Anglii znów był przekazany niesamowicie.
Całość jest opowieścią o zawodzie, samotności, oszukiwaniu się i innych. I o czymś, co nazywam "desperacjo, witaj!"
To dobra książka, choć po prostu dogłębnie smutna.

Są takie książki, filmy czy seriale, o których mówię, że są jak oglądanie katastrofy pociągu w slow-motion. Wiadomo, że skończy się źle, tak po prostu.
Także tak. Mimo to końcówka mnie zaskoczyła, co na duży plus. Nie czytało mi się tego tak płynnie i przyjemnie jak Muskając aksamit, ale nie mogę powiedzieć, że mnie nie wciągnęło. Klimat wiktoriańskiej Anglii znów był...

Historia nie porywa tak jak w innych książkach Waters. Ocena głównie za mocne zakończenie.

Historia nie porywa tak jak w innych książkach Waters. Ocena głównie za mocne zakończenie.

Bardzo klimatyczna, intrygująca opowieść takiej trochę zakazanej miłości. Czyta się leniwie, nie ma jakiejś zatrważającej akcji, ale o to tu chyba chodziło autorce. Zaskakujące zakończenie ubarwia całą, może trochę przynudnawą historię. Można przeczytać.

Bardzo klimatyczna, intrygująca opowieść takiej trochę zakazanej miłości. Czyta się leniwie, nie ma jakiejś zatrważającej akcji, ale o to tu chyba chodziło autorce. Zaskakujące zakończenie ubarwia całą, może trochę przynudnawą historię. Można przeczytać.

Prawdziwie niebanalna!

Prawdziwie niebanalna!

Świetnie mi się ją czytało, nawet rzekłabym ze odblokowała mój zastój czytelniczy.

Świetnie mi się ją czytało, nawet rzekłabym ze odblokowała mój zastój czytelniczy.