W swoim krótkim eseju „O chorowaniu” Virginia Woolf opisuje świat widziany z perspektywy osoby chorej – choroba jest tu jak morze, które znosi nas coraz dalej od życia, symbolizowanego przez coraz bardziej odległy brzeg. To doświadczenie na swój sposób wyzwalające. Tekst literacko piękny, a w zetknięciu z chorobą pomaga zrozumieć.

W swoim krótkim eseju „O chorowaniu” Virginia Woolf opisuje świat widziany z perspektywy osoby chorej – choroba jest tu jak morze, które znosi nas coraz dalej od życia, symbolizowanego przez coraz bardziej odległy brzeg. To doświadczenie na swój sposób wyzwalające. Tekst literacko piękny, a w zetknięciu z chorobą pomaga zrozumieć.

Króciutki esej "doceniający" stan chorobowy jako taki, który pozwala dojrzeć i przeżyć to, co w stanie zdrowym może być niewidoczne. Dla Woolf choroba to stan niemal mistyczny (sama choroby doświadczała permanentnie),a dlatego, że odbiegający od normy równy jest np. zakochaniu. Woolf w eseju domagała się więcej dzieł literackich o chorobach i choć sama nie doczekała, to ich liczba istotnie wzrosła, chociaż niemal zawsze choroba to nie jedyny ich temat, a jeden z wielu. Ciekawe głównie ze względu na język.

Króciutki esej "doceniający" stan chorobowy jako taki, który pozwala dojrzeć i przeżyć to, co w stanie zdrowym może być niewidoczne. Dla Woolf choroba to stan niemal mistyczny (sama choroby doświadczała permanentnie),a dlatego, że odbiegający od normy równy jest np. zakochaniu. Woolf w eseju domagała się więcej dzieł literackich o chorobach i choć sama nie doczekała, to...

"O chorowaniu" to właściwie esej, nie książka. Dobrze się stało, że mamy tu wstęp Hermione Lee, który wprowadza do tekstu głównego i wiele wyjaśnia. Lubię Virginię Woolf, jej postać jest mi bliska pod wieloma względami. Myślę, że do tego eseju trzeba wrócić parokrotnie. Ja przeczytałam go jednym tchem, a przydałoby się trochę więcej zastanowienia i analizy.

"O chorowaniu" to właściwie esej, nie książka. Dobrze się stało, że mamy tu wstęp Hermione Lee, który wprowadza do tekstu głównego i wiele wyjaśnia. Lubię Virginię Woolf, jej postać jest mi bliska pod wieloma względami. Myślę, że do tego eseju trzeba wrócić parokrotnie. Ja przeczytałam go jednym tchem, a przydałoby się trochę więcej zastanowienia i analizy.

Dlaczego ,,choroba nie zajęła wraz z miłością, orężem i zazdrością miejsca pośród głównych tematów literatury'?

To właśnie pytanie przyświeca całemu tekstowi Woolf. Książek, które opowiadałby o chorobie jest (cóż za gra słów) jak na lekarstwo, a przecież jest to stan, który towarzyszy człowiekowi, przez całe jego życie, a czasem nawet je kończy.
Cały esej to zaledwie 13 stron (książka ma ich 41, ale większość to znakomity wstęp Harmione Lee). Tyle wystarczyło pisarce by udowodnić czytelnikowi, że choroba to wartościowy motyw literacki, który co i rusz powinien pojawiać się na kartach kolejnych powieści. Co ciekawe, udowodniając swoją tezę Virginia Woolf wyjątkowo często odwoływała się do... Szekspira!

Dodatkowym atutem tej książeczki jest ukazanie udręki osoby przykutej do łóżka, która została odcięta od życia, które kochała i została skazana na litość bliskich, która wcale nie jest niczym przyjemnym. Trzeba być naprawdę uzdolnioną osobą, by zawrzeć tyle treści w tak krótkim tekście.

Dlaczego ,,choroba nie zajęła wraz z miłością, orężem i zazdrością miejsca pośród głównych tematów literatury'?

To właśnie pytanie przyświeca całemu tekstowi Woolf. Książek, które opowiadałby o chorobie jest (cóż za gra słów) jak na lekarstwo, a przecież jest to stan, który towarzyszy człowiekowi, przez całe jego życie, a czasem nawet je kończy.
Cały esej to zaledwie 13...

Esej jednej z moich ulubionych pisarek cechuje trafność spostrzeżeń oraz lekkość pióra. Po lekturze tych kilkunastu stroniczek można się zastanowić nad sensem i znaczenia choroby.

Esej jednej z moich ulubionych pisarek cechuje trafność spostrzeżeń oraz lekkość pióra. Po lekturze tych kilkunastu stroniczek można się zastanowić nad sensem i znaczenia choroby.

Virginia Woolf jest niewątpliwie osobą, która na temat chorowania ma pełne prawo do wypowiedzi. Dużą część swojego życia spędziła leżąc chora w łóżku, czego nie znosiła. Choroba była zawsze dla niej czymś bardzo przygnębiającym, co wyssysało z niej zapał do aktywnej pracy. W książce tej widzimy, jak bardzoe starała się zrobić z niej pożytek - opisać, zrozumieć, zaakceptować.

'O chorowaniu" to krótki esej, który rozczarowuje swoją objętością. Czytelnik może odczuć pewien niedosyt, gdyż na ponad czterdziestu stronach autorka bardzo trafnie opisuje, a jednak nie do końca wyczerpuje temat. Jest jeszcze wiele miejsca na własne przemyślenia czy kilka pobocznych wątków. Całość jednak jest bardzo zwarta i precyzyjnie pomyślana, jak zresztą zawsze u Virginii Woolf. Była to pisarka, które niezmiernie przejmowała się swoimi dziełami i starała się zawsze doprowadzić je do perfekcji. To również widać po tym eseju.

Szczególnie interesującym tematem, nad którym Woolf się zastanawia, to pytanie dlaczego nie powstały dzieła poświęcone chorobie. Jest to niewątpliwie bardzo zastanawiające. Choroba jest elementem naszego życia, który, w mniejszy lub większym stopniu, ale zasze nam towarzyszy. Częściej jednak skupiamy się na innych tematach, choć jak twierdzi Woolf, chorowanie mogłoby z powodzeniem stać się tak popularnym tematem, jakim na przykład jest miłość.

Pozycja skłania do wielu refleksji, do zgłębiania i szukania odpowiedzi na trafnie postawione przez Woolf pytania. Jednocześnie w bardzo ciekawy i przejmujący sposób ukazuje udrękę osoby uwięzionej we własnym łóżku, pozbawionej wszystkich uroków świata za oknem, do którego tęskni.

Książeczka króciutka, do przeczytania jednym tchem (razem z równie ciekawym wstępem Hermione Lee).Idealna na dzień lekkiego podziebienia. Ja miałam okazję po nią sięgnąć podczas zapalenia ucha. Niewątpliwie pozwala na niecodzienne spojrzenie na własne zdrowie.

Virginia Woolf jest niewątpliwie osobą, która na temat chorowania ma pełne prawo do wypowiedzi. Dużą część swojego życia spędziła leżąc chora w łóżku, czego nie znosiła. Choroba była zawsze dla niej czymś bardzo przygnębiającym, co wyssysało z niej zapał do aktywnej pracy. W książce tej widzimy, jak bardzoe starała się zrobić z niej pożytek - opisać, zrozumieć,...