Możliwe spojlery (duh.)

Zafon jest autorem, o którym słyszałam już od kilku lat. Wszyscy po kolei mi go polecali, tak więc nawet ucieszyłam się, że w klubie czytelniczym Czytajta na miesiące wrzesień-październik była zapowiedziana Marina. Świetny sposób żeby zacząć - pomyślałam.
No cóż. Mój entuzjazm nie przełożył się aż tak bardzo na tę książkę. Pewnie przez niego podniosła mi się poprzeczka wymagań a propos fabuły i... no wypadła ona blado. Z drugiej strony - ponieważ w przedmowie autor wspomina, że to ostatnia książka młodzieżowa, którą napisał - zamierzam jeszcze sięgnąć po inne jego dzieła. Chociaż to było bardzo nijakie.
Przede wszystkim - historia opowiada o znajomości Oscara i Mariny, którzy poznają się pewnego roku w Barcelonie. I o ile jeszcze ten wątek, jak bardzo kliszowy by nie był, uważam za całkiem sympatyczny, o tyle historia grozy, w którą bohaterowie się wplątują, jest żałosna.
A biegnie ona tak, że spotykają na starym cmentarzu kobietę, którą śledzą i za nią docierają do opuszczonej oranżerii, w której znajdują album pełen zdjęć zdeformowanych ludzi. I tak po nitce do kłębka docierają do coraz to innych ludzi, żeby poznać historię jakiegoś szalonego naukowca-twórcy protez, który starał się ożywić trupy i stworzył jakieś szkaradne pół-trupy, pół-marionetki. I sam się na takie coś przerobił. I w ogóle to ten wątek był bez sensu, dlaczego ktokolwiek się na to zgodził? (Może on byłby lepszy, jakbym czytała tę książkę w wieku 16 lat... Ale nie sądzę.)
Poza tym to bohaterowie wydają mi się trochę bezbarwni i papierowi, mimo wszystko wolałabym jakąś głęboką psychologizację, bo jestem stara i potrzebuję takich bzdetów. Język jest bardzo łatwy i przystępny, ale narracja pierwszoosobowa wybitnie nie jest moją ulubioną. Z drugiej strony są książki, w której mnie ten typ narracji nie razi. Trochę traktuję tę książkę jak marną pisaninę początkującego pisarza i naprawdę liczę, że jeśli w końcu kiedyś sięgnę po Cień Wiatru, to będzie to tego warte.
Nie wiem czy polecić tę książkę. Z jednej strony pewnie nie zaszkodzi ją przeczytać i mieć własną opinię, z drugiej, jak wam nie trafi w ręce, to spokojnie możecie nie płakać w poduszkę. Ot taka książka na raz.

Możliwe spojlery (duh.)

Zafon jest autorem, o którym słyszałam już od kilku lat. Wszyscy po kolei mi go polecali, tak więc nawet ucieszyłam się, że w klubie czytelniczym Czytajta na miesiące wrzesień-październik była zapowiedziana Marina. Świetny sposób żeby zacząć - pomyślałam.
No cóż. Mój entuzjazm nie przełożył się aż tak bardzo na tę książkę. Pewnie przez niego...