Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Motyw reinkarnacji to coś, co mnie fascynuje od dawna. Szczególnie gdy jest łączony z wątkami miłosnymi i opowieściami o uczuciu, które przetrwało śmierć i postanowiło spełnić się za wszelką cenę. Wiele tego typu historii to dosyć niewymagające młodzieżówki i romanse, próbujące wykorzystywać kulturę azjatycką, ale na szczęście zdarzają się też takie pozycje jak ,,Gargulec”. Główny bohater (nie znamy jego imienia) jest gwiazdorem filmów pornograficznych. Pewnego dnia w ciągu narkotykowym polewa się benzyną i w efekcie traci swoje narzędzie pracy, czytaj: penisa. W szpitalu poznaje schizofreniczną rzeźbiarkę Marianne, która twierdzi, że go zna i że w średniowieczu łączyła ich głęboka miłość. ,,Gargulec” to nietypowa pozycja. Poza fabularną opowieścią o dwojgu tragicznych kochankach, którzy szukają siebie (ale nie tylko) w kolejnych wcieleniach, to także bardzo erudycyjna opowieść, pełna refleksji, przemyśleń i nawiązań do historii chrześcijaństwa, do ,,Boskiej Komedii”, do mistyków średniowiecznych, a akcja czasem schodzi na dalszy plan. Jeśli szukacie typowego romansu, to tutaj go nie znajdziecie, bo jednak autor równie dużo miejsca poświęca właśnie tym wstawkom kulturoznawczym i trzeba się w nie mocno wczytać, żeby dostrzec ich związek z losem bohaterów. Dla mnie to było fascynujące, bo przecież tak się kiedyś pisało powieści, z masą dygresji i uwag autora i fajnie, że próbuje się do tego wracać. Nie znaczy to, że główny wątek gdzieś znika. ,,Gargulec” to również piękna opowieść o sile miłości, o chęci walki o nią i stawiania jej na pierwszym miejscu, pełna aforyzmów, ale nie w stylu Coelho, tutaj autor pokazuje, ile wartości i szlachetności jest w czymś z pozoru prostym. Mimo nietypowego sposobu rozwoju relacji bohaterów wierzy się, że łączy ich coś wyjątkowego. I mimo że autor czasem wychodzi z filozoficznego świata i stosuje pewne schematy, głównie w osobie męskiego bohatera, którego życie przez lata definiował przygodny seks i którego wycofana kobieta uczy prawdziwie kochać, to jest to szczere i nie ociera się o tandetę, a pokazuje trudności z zaczynaniem od nowa, jednocześnie nie ocierając się o moralizatorstwo. Sposobem prowadzenia fabuły ,,Gargulec” przypomina mi nieco książkę ,,Była sobie miłość” – tu również mamy bohaterów, którzy odnajdują się w kolejnych wcieleniach i wciąż przegrywają ze światem, ale obok refleksji o tym, jak trudno jest postawić na miłość, pojawia się także przypomnienie, że są również inne wartości. Nie ma tu lukru, bardziej przypomnienie, że warto akceptować świat, nawet gdy nas rani. Ciężko pisać o tej książce, bo jest specyficzna i nie prowadzi akcji w taki sposób jak większość literatury. Warto ją poznać i ocenić samemu. ,, Dobrze jest wracać do miejsc, gdzie zaznaliśmy cierpienia.(…) Nie sposób stać się całością, wypierając własne nieszczęścia.”