Uwielbiam Marqueza, uwielbiam jego styl i bardzo miło mi było przypomnieć sobie ten niedługi utwór autora jakim jest "Nie ma kto pisać do pułkownika" Tym razem wraz z wyzwaniem czytelniczym LC z kwietnia przeniosłam się do lat 60-tych ubiegłego wieku Kolumbii. To była niesamowita podróż razem z ludźmi którym reżim władzy namieszał w głowach tak bardzo że wierzyli w każde słowo bo nic innego do zaoferowania życie dla nich w tym momencie nie miało. To smutna opowieść o biedzie, wierze w drugiego człowieka, o miłości i przyjaźni. Rewelacyjnie zakończona jak to u Marqueza. Polecam.
#WyzwanieLC2024

Uwielbiam Marqueza, uwielbiam jego styl i bardzo miło mi było przypomnieć sobie ten niedługi utwór autora jakim jest "Nie ma kto pisać do pułkownika" Tym razem wraz z wyzwaniem czytelniczym LC z kwietnia przeniosłam się do lat 60-tych ubiegłego wieku Kolumbii. To była niesamowita podróż razem z ludźmi którym reżim władzy namieszał w głowach tak bardzo że wierzyli w każde...

Krótkie, acz pozostające trwale w pamięci opowiadanie późniejszego noblisty. Opublikowano je w 1961 roku. Rozgrywa się w latach pięćdziesiątych minionego stulecia w nienazwanym prowincjonalnym kolumbijskim mieście. W reminiscencjach tytułowego bohatera pojawiają się jednak zarówno Macondo, jak i pułkownik Aureliano Buendia.
Fabuła jest związana w przygotowaniami do pewnego wydarzenia w przyszłości, związanego z kolei z tragicznym zdarzeniem sprzed dziewięciu miesięcy. I chociaż w utworze trudno doszukać się charakterystycznego dla głównych dzieł autora realizmu magicznego, to jednak wiele fraz, zdań czy konstrukcji zwiastuje kierunek rozwoju prozy młodego wówczas Kolumbijczyka.
Tradycyjnie silną stroną Marqueza jest rysunek poszczególnych postaci. Wyraziste, nieco po latynoamerykańsku przerysowane, pełne wewnętrznych napięć i miotających nimi emocji.
Widać już także inne cechy charakterystyczne języka wybitnego pisarza. Dokładny, plastyczny, skoncentrowany na szczególe i prozaicznych codziennych czynnościach. Z drugiej strony odjeżdżający w malignę w marzeniach sennych bohatera. Sam pułkownik to oczywiście weteran sil rewolucyjnych z wojny domowej. W odróżnieniu od swojego kolegi (nazywającego go przyjacielem) nie odniósł żadnych korzyści z tego, co mu się należało inie potrafi o to walczyć. Wręcz przeciwnie – czeka na to, co nie nastąpi, nikogo nie prosząc o pomoc. Taka postawa, niezrozumiała dla jego żony czy też kupieckiej części lokalnej społeczności wzbudza jednak dla pułkownika sympatię wśród wielu osób, W tym takiego, który wyrządził mu największą możliwą krzywdę.
Niewiele się dzieje, ale za to dużo widać iw jeszcze więcej można się domyślić i zrozumieć. Tak jakby autor zaserwował czytelnikom smakowitą i dopracowaną w każdym calu przystawkę, przygotowując na danie główne - serię doskonałych arcydzieł.
Przeczytane w ramach wyzwania kwietniowego – książka, która przenosi czytelnika do Kolumbii sprzed 70 lat, czy nawet szerzej – do skorumpowanych południowoamerykańskich reżimów w biednych krajach.

Krótkie, acz pozostające trwale w pamięci opowiadanie późniejszego noblisty. Opublikowano je w 1961 roku. Rozgrywa się w latach pięćdziesiątych minionego stulecia w nienazwanym prowincjonalnym kolumbijskim mieście. W reminiscencjach tytułowego bohatera pojawiają się jednak zarówno Macondo, jak i pułkownik Aureliano Buendia.
Fabuła jest związana w przygotowaniami do pewnego...

mocno hemingweyowska w stylu nowelka, do przeczytania na raz, bardziej jako lektura uzupelniająca do Stu lat samotności. niemniej jednak bardzo urokliwa z tym swoim wisielczym humorem i posępnym klimatem, zapomniałbym o niej pewnie po dwóch dniach, gdyby nie absolutnie fanastyczny dialog końcowy, który podbił ocene ogólna o dwie gwiazdki.

mocno hemingweyowska w stylu nowelka, do przeczytania na raz, bardziej jako lektura uzupelniająca do Stu lat samotności. niemniej jednak bardzo urokliwa z tym swoim wisielczym humorem i posępnym klimatem, zapomniałbym o niej pewnie po dwóch dniach, gdyby nie absolutnie fanastyczny dialog końcowy, który podbił ocene ogólna o dwie gwiazdki.

Gabriel García najbardziej magiczny jest wtedy, gdy rezygnuje z wydumanego realizmu magicznego, właśnie takimi utworami potrafi pobudzić neurony do aktywności niespotykanych przy innych okazjach
a swoją drogą do dziś zastanawiam się, dlaczego dziwki Marqueza były smutne

Gabriel García najbardziej magiczny jest wtedy, gdy rezygnuje z wydumanego realizmu magicznego, właśnie takimi utworami potrafi pobudzić neurony do aktywności niespotykanych przy innych okazjach
a swoją drogą do dziś zastanawiam się, dlaczego dziwki Marqueza były smutne

Krótkie studium osamotnienia, uporczywej walki o godność wartej więcej niż przetrwanie. Motyw zubożałego pułkownika i żony hodujących koguta do walk stanowi tło do pozbawionych patetyzmu rozmyślań o losie człowieka i postawie jaką zdecyzuje się zająć, by stawić mu czoła.

Mam wrażenie, że książka znajduje się na pograniczu pozycji filozoficznej i oszczędnej w słowach obyczajówki. Nie do końca odpowiada mi ta forma, po Marquezie spodziewałam się razej rozbudowanej prozy lub nietypowego semi-reportażu.

Krótkie studium osamotnienia, uporczywej walki o godność wartej więcej niż przetrwanie. Motyw zubożałego pułkownika i żony hodujących koguta do walk stanowi tło do pozbawionych patetyzmu rozmyślań o losie człowieka i postawie jaką zdecyzuje się zająć, by stawić mu czoła.

Mam wrażenie, że książka znajduje się na pograniczu pozycji filozoficznej i oszczędnej w słowach...

Nie podoba mi się ta pozycja. Nie rozumiem zamysłu ani przekazu, widzę brak logiki. Prawie 80 stron o niczym, choć do samego końca liczyłam na jakiś zwrot akcji i efekt "opadniętej kopary", na jedno zdanie które wyjaśni co autor miał na myśli. Nic takiego jednak się nie stało.

Nie podoba mi się ta pozycja. Nie rozumiem zamysłu ani przekazu, widzę brak logiki. Prawie 80 stron o niczym, choć do samego końca liczyłam na jakiś zwrot akcji i efekt "opadniętej kopary", na jedno zdanie które wyjaśni co autor miał na myśli. Nic takiego jednak się nie stało.

Bohaterką drugiego planu jest żona, a powinna być pierwszego, jeśli chodzi o godność, samotność, wytrwałość to ona bije swojego męża na głowę. Postać pułkownika odbieram jako kuriozalną.

Bohaterką drugiego planu jest żona, a powinna być pierwszego, jeśli chodzi o godność, samotność, wytrwałość to ona bije swojego męża na głowę. Postać pułkownika odbieram jako kuriozalną.

Chwyciła mnie za serce od początku i trzymała PRAWIE do samego końca. Prawie bo po przeczytaniu ostatniego zdania powiedziałam na głos - wtf z tą książką. Zakończenie jest dosłownie - GÓWNIANE.

Chwyciła mnie za serce od początku i trzymała PRAWIE do samego końca. Prawie bo po przeczytaniu ostatniego zdania powiedziałam na głos - wtf z tą książką. Zakończenie jest dosłownie - GÓWNIANE.

Bardzo ciekawa opowieść o przygnębiającym i pełnym przeciwności życiu pułkownika. Klepiący biedę bohater, żyje z dnia na dzień w maleńkim miasteczku. Towarzyszy mu chora małżonka i kogut zastrzelonego syna. Smutno się to czyta!

Bardzo ciekawa opowieść o przygnębiającym i pełnym przeciwności życiu pułkownika. Klepiący biedę bohater, żyje z dnia na dzień w maleńkim miasteczku. Towarzyszy mu chora małżonka i kogut zastrzelonego syna. Smutno się to czyta!

- Porzućcie wszelką nadzieję, nie doczekacie się sprawiedliwości, a może i szerzej: niczego, czego tak tęsknie wyglądacie - zdaje się mówić Marquez w tej mocno pesymistycznej przypowiastce. Ale czy nieprawdziwej?

Swą przygodę z Autorem zacząłem od jego najobszerniejszych arcydzieł. Od pewnego zaś czasu – czyli po wielu latach – przekonuję się, że równie genialne są również jego mniejsze rzeczy. Na przykład ta…

Marquez rzadko kiedy kreśli radosny – czy nawet choć tylko zwycięski dla człowieka (pytanie za jaką cenę, jak w ”Jesieni patriarchy”, dla mnie największego jego Dzieła) - obraz życia, które nam jest dane.

Ale ta nowelka zdaje się całkowicie wbijać czytelnika/czytelniczkę w fotel swym porażającym pesymizmem. Lakoniczny, zupełnie nie jak u niego, wręcz beznamiętny styl wywiera piorunujące wrażenie. I – jak na Mistrza przystało - nie dopowiada niczego do końca, a ten jest wszak dla wszystkich oczywisty…

Ale tak naprawdę, to wcale nie jest opowieść o niewypowiedzianej biedzie i związanych z nią upokorzeniach, ale o czymś wręcz przeciwnym – o przyrodzonej i niezbywalnej godności człowieka.

Nota bene, mówiący o tym art. 30 Konstytucji RP uważam za najważniejszy ze wszystkich – i chyba najczęściej łamany (by bardziej bolało: nie tylko, a może i nie przede wszystkim, przez złą władzę),a także najbardziej zagrożony w przypadku jej zmiany.

I to właśnie w imię godności pada ostatnie słowo tej poruszającej noweli. Słowo, które powinno paść ”tu i teraz”. Parafrazując klasyka: „A gdyby wybierać przyszło, przypomnimy, co rzekł Cambronne, i powiemy to samo nad Wisłą”…

Wybrane cytaty, jak zawsze...

…Pułkownik przekonał się, że czterdzieści lat wspólnego życia, wspólnego przymierania głodem i wspólnych cierpień okazało się niewystarczające, by poznać własną żonę. Poczuł, że coś się zestarzało także w miłości...

…Nie raz gotowałam kamienie, żeby sąsiedzi nie wiedzieli, że od wielu lat nie mamy co do garnka włożyć…

…To znaczy, że nawet zmarli nas oszukują...

.…Pułkownik, jak to on, szedł krokiem człowieka, który zdaje się zbaczać z drogi, by znaleźć zgubioną monetę…

- Nie masz najmniejszej smykałki do interesów – stwierdziła. – Jak się chce jakąś rzecz sprzedać, trzeba robić taką samą minę, jakby się chciało coś kupić.

Po czym zwrócił się do pułkownika:
- Śmiało, przyjacielu. Jak wpadłem tu po południu, nie znalazłem nawet twojego kapelusza.
- Nie noszę, żeby nie musieć go przed byle kim zdejmować…

- Porzućcie wszelką nadzieję, nie doczekacie się sprawiedliwości, a może i szerzej: niczego, czego tak tęsknie wyglądacie - zdaje się mówić Marquez w tej mocno pesymistycznej przypowiastce. Ale czy nieprawdziwej?

Swą przygodę z Autorem zacząłem od jego najobszerniejszych arcydzieł. Od pewnego zaś czasu – czyli po wielu latach – przekonuję się, że równie genialne są...