Opis książki nie oddaje jej prawdziwej treści.
Ciekawa, trochę duszna, chwilami intrygująca, doprawiona mistyczną nutą.
Czy arcydzieło? Nie w moim odczuciu.

Opis książki nie oddaje jej prawdziwej treści.
Ciekawa, trochę duszna, chwilami intrygująca, doprawiona mistyczną nutą.
Czy arcydzieło? Nie w moim odczuciu.

Znaleziona na półce w wynajętym mieszkaniu. Niezwykła, przypomniała czasy dawnych odkryć związanych z serią Salamandry. Napoleon, kucharz i dziewczyna z Wenecji z błoną między palcami stóp. Czyżby trop prowadzący do "Procesu"... Emocje związane z Napoleonem, w Polsce nic niezwykłego, ale dla mnie topiący się tysiącami w kanale La Manche, zamarzający w Rosji. To, chwilami, antywojenny krzyk na miarę Remarka. Polecam lekturę.

Znaleziona na półce w wynajętym mieszkaniu. Niezwykła, przypomniała czasy dawnych odkryć związanych z serią Salamandry. Napoleon, kucharz i dziewczyna z Wenecji z błoną między palcami stóp. Czyżby trop prowadzący do "Procesu"... Emocje związane z Napoleonem, w Polsce nic niezwykłego, ale dla mnie topiący się tysiącami w kanale La Manche, zamarzający w Rosji. To, chwilami,...

Cytaty nie oddają głębi książki, co więcej, mogą uchodzić za grafomanię. Ale Winterson tworzy mistyczne arcydzieła. Ta książka jest jednym z nich.

Cytaty nie oddają głębi książki, co więcej, mogą uchodzić za grafomanię. Ale Winterson tworzy mistyczne arcydzieła. Ta książka jest jednym z nich.

Te cytaty poniżej, które miały potwierdzić klasę pisarki, w moim odczuciu ją ośmieszają...
Np. "Jeśli mnie opuścisz, moje serce zamieni się w wodę i odpłynie."

Ale najlepiej podsumowuje WetMonday poniżej:
"Na okładce jest napisane, że autorka to nowe odkrycie literatury angielskiej. Uważam jednak, że ta pani powinna jednak zostać w ukryciu." 😁😁😁

A miało być pięknie... jak zapewniał wydawca...
"Namiętność" jest niezwykle oryginalnym utworem o tytułowej pasji, namiętności wyciskającej swe piętno na duszy bohaterów błądzących przez mroczne zakamarki ludzkiego losu a także o miłości absolutnej, egzystencjalnym doświadczeniu, uczuciu zmieniającym ludzi i ich postrzeganie świata.

Te cytaty poniżej, które miały potwierdzić klasę pisarki, w moim odczuciu ją ośmieszają...
Np. "Jeśli mnie opuścisz, moje serce zamieni się w wodę i odpłynie."

Ale najlepiej podsumowuje WetMonday poniżej:
"Na okładce jest napisane, że autorka to nowe odkrycie literatury angielskiej. Uważam jednak, że ta pani powinna jednak zostać w ukryciu." 😁😁😁

A miało być pięknie......

Na okładce jest napisane, że autorka to nowe odkrycie literatury angielskiej. Uważam jednak, że ta pani powinna zostać w ukryciu.

Źle jest już od samego początku, ponieważ zaczynamy od ekspozycji tzw łopatą w twarz, czyli autorka pisze, że dany bohater ma taką cechę (nie potwierdzając jej żadnymi decyzjami/ działaniami podjętymi przez niego) i tyle. Potem można wywnioskować, że żaden research o podbojach Napoleona nie został podjęty i pani Jeanette bazuje na swojej wiedzy z podstawówki czy szkoły średniej. Styl pisania również przypomina ten z nastoletnich czasów. Ogólnie im dalej tym gorzej. Notoryczne powtórzenia w połączeniu z akapitami, które nie mają sensu i kulminacją w momentach gdzie autorka zaprzecza własnym słowom z wcześniejszy stron.

Absolutnie nie polecam.

Na okładce jest napisane, że autorka to nowe odkrycie literatury angielskiej. Uważam jednak, że ta pani powinna zostać w ukryciu.

Źle jest już od samego początku, ponieważ zaczynamy od ekspozycji tzw łopatą w twarz, czyli autorka pisze, że dany bohater ma taką cechę (nie potwierdzając jej żadnymi decyzjami/ działaniami podjętymi przez niego) i tyle. Potem można...

"Namiętność", która równie szybko się wypala, jak chęć skończenia tej powieści.
Od początku ledwo mogłam się oderwać, bo był naprawdę ciekawy - w końcu mowa o Napoleonie i Wenecji - ale potem, wraz z dalszą lekturą, następowało coraz większe rozczarowanie. Nie, ta historia kompletnie do mnie nie dotarła. I wraz z odłożeniem książki na półkę, nie zawracam sobie głowy, o czym ona była. Jedyne, co będę pamiętała, to o zmarnowanym potencjale - tytułowa namiętność, która pochłania bohaterów, za szybko się skończyła, przez co zakończenie totalnie oderwało się od całości.
To nie to, co Tygrysy lubią najbardziej.

"Namiętność", która równie szybko się wypala, jak chęć skończenia tej powieści.
Od początku ledwo mogłam się oderwać, bo był naprawdę ciekawy - w końcu mowa o Napoleonie i Wenecji - ale potem, wraz z dalszą lekturą, następowało coraz większe rozczarowanie. Nie, ta historia kompletnie do mnie nie dotarła. I wraz z odłożeniem książki na półkę, nie zawracam sobie głowy, o...

?

?

"Twierdzę, że ją kocham. Co to oznacza? Oznacza to, że oglądam moją przeszłość i przyszłość w świetle tego uczucia. To tak, jakbym pisał w obcym języku, który nagle potrafię przeczytać. Ona wyjaśnia mi mnie samego bez słów. Jak geniusz, nie jest świadoma tego, co czyni"
Po przeczytaniu tej powieści, nie mam już najmniejszych wątpliwości, że dla Jeanette Winterson jest specjalne miejsce w moich sercu. Nawet, a może szczególnie wtedy, kiedy tworzy ona bohaterki, które w jakiś sposób wywołują we mnie rozczarowanie i poczucie niesprawiedliwości, miłość ta nie słabnie.
"Namiętność" jest historią rudowłosej Villanelle, której pożąda każdy i która jest obiektem wielkiej, nieskończonej miłości Henriego. Jej serce niestety, nawet po próbach wykradnięcia go, nieodwracalnie należy do Królowej Pik.
Książka opowiada o miłości, wolności i wszechobecnym pięknie uczuć, malowanych przez autorkę tak nadzwyczajnie, że czasami potrzebowałam chwili, żeby z tego wszystkiego się otrząsnąć.
W sposób charakterystyczny dla autorki, tempo powieści przez większą jej część jest dość wolne, by przyspieszyć na sam koniec i dać nam wzruszające, acz wciąż otwarte zakończenie.

"Twierdzę, że ją kocham. Co to oznacza? Oznacza to, że oglądam moją przeszłość i przyszłość w świetle tego uczucia. To tak, jakbym pisał w obcym języku, który nagle potrafię przeczytać. Ona wyjaśnia mi mnie samego bez słów. Jak geniusz, nie jest świadoma tego, co czyni"
Po przeczytaniu tej powieści, nie mam już najmniejszych wątpliwości, że dla Jeanette Winterson jest...

Co za język! Mieni się i połyskuje jak weneckie szkło, zwodzi jak karnawałowa maska. Na każdym kroku atakuje tak wyrazistym obrazem, tak sensualnym doznaniem, że nie sposób się od niego opędzić. Autorka tańczy na linie - jeszcze trochę, o osunęłaby się w kicz, ale jest na to zbyt sprawnym kuglarzem. Utrzyma się na powierzchni, bo ten, kto ma błonę między palcami u stóp jak weneccy gondolierzy, nigdy nie zatonie.

Co za język! Mieni się i połyskuje jak weneckie szkło, zwodzi jak karnawałowa maska. Na każdym kroku atakuje tak wyrazistym obrazem, tak sensualnym doznaniem, że nie sposób się od niego opędzić. Autorka tańczy na linie - jeszcze trochę, o osunęłaby się w kicz, ale jest na to zbyt sprawnym kuglarzem. Utrzyma się na powierzchni, bo ten, kto ma błonę między palcami u stóp jak...

Napisałabym recenzję, ale jeszcze trawię.

Napisałabym recenzję, ale jeszcze trawię.