To już kolejne spotykanie z Malin Fors. Szybko poprowadzona, konkretna akcja. Z każdym kolejnym tomem coraz lepsza, bez zbędnych opisów i wątków pobocznych, a jednocześnie bardzo realistycznie oddane istotne cechy bohaterów. Malin i jej demony.

To już kolejne spotykanie z Malin Fors. Szybko poprowadzona, konkretna akcja. Z każdym kolejnym tomem coraz lepsza, bez zbędnych opisów i wątków pobocznych, a jednocześnie bardzo realistycznie oddane istotne cechy bohaterów. Malin i jej demony.

Ależ to było intensywne. Emocjonalne. Mocne. Niejednoznaczne. Budzące wątpliwości. Człowieczeństwo - słowo klucz. I przekraczanie granic...

Ależ to było intensywne. Emocjonalne. Mocne. Niejednoznaczne. Budzące wątpliwości. Człowieczeństwo - słowo klucz. I przekraczanie granic...

6,5/10

6,5/10

Jak zwykle czekałem na książkę, jak ja kupiłem to odczekałem kilka miesięcy aby znaleźć czas do czytania. Żeby było cieawiej - czytałem ja na urlopie w Szwecji :). Uwielbiam ten kraj. Przynajmiej raz w roku jadę do Szwecji na tydzień odpocząć. Mam kilku znajomych szwedów i.... nie pasuja mi do opisu autora. Zdaję sobie sprawę, że źli ludzie są wszędzie i wkażdym kraju, w każdej kulturze. Ale opis zachowania "tłumu" bardziej pasuje mi do naszego środkowoeuropejskiego stanu umysłu niż do stonowanych Szwedów. Widać słabo znam ich mentalność, albo trafiam na innych ludzi :). Z czystym sumieniem polecam ...

Jak zwykle czekałem na książkę, jak ja kupiłem to odczekałem kilka miesięcy aby znaleźć czas do czytania. Żeby było cieawiej - czytałem ja na urlopie w Szwecji :). Uwielbiam ten kraj. Przynajmiej raz w roku jadę do Szwecji na tydzień odpocząć. Mam kilku znajomych szwedów i.... nie pasuja mi do opisu autora. Zdaję sobie sprawę, że źli ludzie są wszędzie i wkażdym kraju, w...

Polecam.

Polecam.

"Jest coś przyjemnego w tym, że stajemy się starsi. Człowiek zdaje sobie sprawę, że żałowanie tego, co się zrobiło, jest pozbawione sensu."

Z zaciekawieniem poznaje się kryminał, zagadka detektywistyczna nie jest złożona i skomplikowana, kilka aspektów jesteśmy w stanie szybko rozszyfrować, a jednak umiejętnie przykuwa uwagę. Mons Kallentoft koncentruje się nie tyle na emanacji zła, co na jego źródłach. Co musi się stać, jakie zaistnieć okoliczności, by człowiek przekroczył narzucone granice, wyznawany system wartości, przyjęte prawdy? Co potrafi tak wstrząsnąć psychiką, że rozumna istota niemal bezwolnie oddaje się w ręce negatywnych emocji? Pozbawia trzeźwego osądu, nie panuje nad lodowatymi podszeptami, decyduje na ostateczne i nieodwracalne kroki. W taki stan może wpaść osoba postrzegana za dobrą, stojącą na straży prawa i sprawiedliwości, oraz ktoś wiodący szczęśliwe i spokojne życie. Gdzie przebiega cienka linia tego, co dopuszczalne, i tego, co zakazane? Czym można wytłumaczyć jej zerwanie, usprawiedliwić zły czyn w moralnym i etycznym osądzie?

Autor oszczędną w słowach narracją, ogniskującą się na tym, co najważniejsze i niezbędne do wejścia w kryminalny świat, niejako poprzez ofiary, zagląda w brutalną rzeczywistość, intrygująco łączy różne ujęcia, sprawia, że właśnie powiązania najlepiej przemawiają. Nie krwawe opisy a sceneria zbrodni potrafi oddziaływać na wyobraźnię. Cierpienie i śmierć dwulatka zamkniętego w aucie w rekordowo upalny dzień. Społeczny osąd nad matką, która zapomniała o dziecku. Czy takie niedopilnowanie można w jakikolwiek sposób usprawiedliwić? Czyż nie jest to morderstwo? Oficjalnie sprawa zaniedbania, ale czy faktycznie wszystko układa się w taką interpretację?

Książkę dobrze się czyta, stosunkowo szybko, nie stawia wysokiej poprzeczki intelektualnej, ale daje materiał do ciekawych spostrzeżeń, relaksuje w mrocznej aurze, a przy tym wpisuje się w oszczędną i bezpośrednią skandynawską specyfikę snucia opowieści, w której główną rolę odgrywa człowiek. Komisarzem Malin Fors targają sprzeczne emocje, stara się zachować zawodowy profesjonalizm, ale brak wystarczającej tarczy obronnej w życiu prywatnym wystawia na bolesne ciosy pochodzące z przeszłości. Problemy z córką Tove sporo mieszają we właściwej ocenie sytuacji. Zerknij również na wrażenia po zapoznaniu się z jedenastym tomem serii ("Pocałunek kata") i powieściami cyklu "Zack Herry" ("Leon", "Bambi", "Heroina").

Bookendorfina.pl

"Jest coś przyjemnego w tym, że stajemy się starsi. Człowiek zdaje sobie sprawę, że żałowanie tego, co się zrobiło, jest pozbawione sensu."

Z zaciekawieniem poznaje się kryminał, zagadka detektywistyczna nie jest złożona i skomplikowana, kilka aspektów jesteśmy w stanie szybko rozszyfrować, a jednak umiejętnie przykuwa uwagę. Mons Kallentoft koncentruje się nie tyle na...

Chyba najlepsza w serii! I wcale mi nie brakuje pijackich wynurzeń Malin. Krótkie rozdziały, dzięki którym książkę czyta się przyjemniej doprowadzają do tego, że błyskawicznie można ją przeczytać. Oczywiście można tego dokonać dzięki fantastycznie prowadzonej fabule. Nie ma zbędnych opisów, tylko od razu akcja.

Chyba najlepsza w serii! I wcale mi nie brakuje pijackich wynurzeń Malin. Krótkie rozdziały, dzięki którym książkę czyta się przyjemniej doprowadzają do tego, że błyskawicznie można ją przeczytać. Oczywiście można tego dokonać dzięki fantastycznie prowadzonej fabule. Nie ma zbędnych opisów, tylko od razu akcja.

Moim zdaniem najsłabsza z całej serii. Niestety dość przewidywalna, brakowało jakichś zaskakujących zwrotów akcji. Nie mniej widać rozwój osobowościowy głównej bohaterki.

Moim zdaniem najsłabsza z całej serii. Niestety dość przewidywalna, brakowało jakichś zaskakujących zwrotów akcji. Nie mniej widać rozwój osobowościowy głównej bohaterki.

Uwielbiam twórczość autora, przeczytałam wszystkie jego książki.
"Krzyk do nieba" niczym się nie wyróżnia od pozostałych, nie jest zaskakująca, historia mało rozbudowana, ale mimo wszystko książkę dobrze się czyta.

Uwielbiam twórczość autora, przeczytałam wszystkie jego książki.
"Krzyk do nieba" niczym się nie wyróżnia od pozostałych, nie jest zaskakująca, historia mało rozbudowana, ale mimo wszystko książkę dobrze się czyta.

Lubię skandynawskie kryminały i przyznam, że Kallentoft zachowuje ten klimat.

Lubię skandynawskie kryminały i przyznam, że Kallentoft zachowuje ten klimat.