Piękna opowieść o wędrówce człowieka przez świat. O przemijaniu i oczekiwaniach. Ale i o uprzedzeniach.

„Zresztą człowiek ciągle na coś czeka. Chyba nie ma takiego drugiego stworzenia na ziemi, które aż tak czeka. Jak się urodzi, a potem rośnie i zaczyna bardziej świat pojmować, to czeka, aż dorosłym się stanie. Jak dorosłym się stanie, to na miłość czeka, a jak nie na miłość, to przynajmniej na dobrego męża albo żonę. (…) starość do drzwi zapuka, na śmierć czekać się zaczyna. Śmierć przyjdzie. Wcześniej czy później, ale zawsze. Nie ma innej możliwości”.

Jest to historia opisująca trudne dzieje polskich ziem. Ale z takim humorem, a przede wszystkim dystansem. Z wielką chęcią przeczytam inną książkę Huberta Klimko – Dobrzanieckiego sprawdzając czy w każdej jest taki świetny styl.

„Złodzieje bzu” to historia Antka Baryckiego, jego rodziny i ich losów. Opowieść ma swój początek w okresie przedwojnia w Małopolsce Wschodniej, później w czasie okrutnej rzezi, jak i przesiedleń Polaków na obce ziemie oraz zakończenie w czasach komunizmu, aż do transformacji.

Ale historia Polski jest tylko tłem do ballady o losach rodziny Antka.
Prosty chłopak, Antek Barycki już od najmłodszych lat próbuje dostosować się do obecnej mu historii Polski. Widzimy jego przemianę z dziecka, w młodego mężczyznę, który odczuwa pożądanie i namiętności. Któremu nie spieszy się do ożenku, bo chce korzystać z życia. Autor w świetny sposób opisuje drogę społecznego awansu od chłopa do inteligenta, od prostaka do zagorzałego komunisty.

Jest to też bardzo dobra historia pokazująca ludzkie prawdy dotyczące Boga uprzedzeń wobec Ukraińców i braku akceptacji. Proste, nie wydumane przemyślenia ludzi z dawnych lat, ale trafne, że zachwyca ogromnie.

„Lenistwo jakieś i niechęć w tych ludziach była. Dopiero gdy się upili, radość z nich wychodziła. My po swojemu, oni po swojemu. (…) Zazdrosny nigdzie nie dojdzie. Idzie do przodu trzy kroki, a cztery się cofa”.

Piękna opowieść o wędrówce człowieka przez świat. O przemijaniu i oczekiwaniach. Ale i o uprzedzeniach.

„Zresztą człowiek ciągle na coś czeka. Chyba nie ma takiego drugiego stworzenia na ziemi, które aż tak czeka. Jak się urodzi, a potem rośnie i zaczyna bardziej świat pojmować, to czeka, aż dorosłym się stanie. Jak dorosłym się stanie, to na miłość czeka, a jak nie na...