Spodziewałem się, inaczej niż w przypadku wierszy autorki, czegoś w rodzaju (wysmakowanej, ale jednak) literatury kobiecej, sagi o matkach, żonach i kochankach, trudnym losie płci pięknej itd.
No i tak, takie to jest, a jednocześnie wcale nie jest. Jest balladą o przechodzeniu przez życie i o życiu, które przechodzi przez ludzi. Tu i ówdzie wieje wiatr historii, tu i tam pojawiają się niespotykane w literaturze nawiązania (np. esperanto - kto dziś pamięta o esperanto? a kto o nim pisze w powieściach???). Są tu kobiety, są mężczyźni, jedni i drudzy traktowani równie poważnie, z równą uwagą prowadzeni przez fabułę.
Autorka poetką jest, i to dodaje jej prozie śpiewności, muzycznej frazy, dzięki temu znajdujemy tu może najpiękniejsze w polskiej literaturze opisy jesieni, melancholii towarzyszącej smętnej pogodzie, zamieraniu życia, także odchodzenia, umierania.
Mimo że ten typ powieści i ta tematyka jest dziś modna, także w pozycjach przekładanych na polski z języków Europy wschodniej i środkowej, książka Fiedorczuk jest osobna, nokturnowa, elegijna. Przepiękne literackie pianissimo.

Spodziewałem się, inaczej niż w przypadku wierszy autorki, czegoś w rodzaju (wysmakowanej, ale jednak) literatury kobiecej, sagi o matkach, żonach i kochankach, trudnym losie płci pięknej itd.
No i tak, takie to jest, a jednocześnie wcale nie jest. Jest balladą o przechodzeniu przez życie i o życiu, które przechodzi przez ludzi. Tu i ówdzie wieje wiatr historii, tu i tam...

Kojąca. Czytając ją, sama stałam się częścią rodziny Miszy i czułam, jakbym przeżyła z nimi całe życie.

Kojąca. Czytając ją, sama stałam się częścią rodziny Miszy i czułam, jakbym przeżyła z nimi całe życie.

Wspaniała

Wspaniała

Z tej opowieści chyba najlepiej zapamiętam postać "kosmitki" Marianny. Miejscami trochę nużyła mnie narracja i te zwyczajne/niezwyczajne losy mieszkańców polskiej, podlaskiej prowincji z wieloma wątkami i szkatułkową formą. Z drugiej strony, żałowałem, że tak jak Misza, autorka porzuciła postać jego pierwszej miłości. Podobnie niedosyt pozostawiła mi rodzinna wyprawa Miszy do Azerbejdżanu. Podzielam uznanie części recenzentów dla pięknego języka pani Julii Fiedorczuk, obfitującego w zmysłowe obrazy i filozoficzne refleksje. [P.S. Powyższe wrażenia z lektury sformułowałem jakieś 30 stron przed końcem książki sądząc, że już nie doczytam jej. Jednak wróciłem i muszę przyznać, że warto było. Niektóre postaci i epizody znalazły w tych końcowych akapitach dopowiedzenia. Podwyższyłem też swą ocenę powieści, może jeszcze do niej wrócę]

Z tej opowieści chyba najlepiej zapamiętam postać "kosmitki" Marianny. Miejscami trochę nużyła mnie narracja i te zwyczajne/niezwyczajne losy mieszkańców polskiej, podlaskiej prowincji z wieloma wątkami i szkatułkową formą. Z drugiej strony, żałowałem, że tak jak Misza, autorka porzuciła postać jego pierwszej miłości. Podobnie niedosyt pozostawiła mi rodzinna wyprawa...

☀️ "Pod słońcem" to rozpisana poetyckim widzeniem świata opowieść o życiu Miszy i Miłki - począwszy od radości pierwszego spotkania, a skończywszy na smutku śmierci przyprowadzającej nieuchronną konieczność rozstania. Wokół nich orbitują też inne postaci, pojawiając się i znikając jak światło latarni morskiej w burzowym zmierzchu, a każda jest na swój sposób wyjątkowa. Pełno tu osobliwych postaci poruszających się na granicy realizmu, fantazji, marzenia sennego. Czytelnik nasiąka dziwami tego świata, poznając go fragmentami, niechronologicznie, pochłaniając emocje bohaterów i wzruszając się ich losem.
☀️ Autorka zaprasza w podróż przez życie - proste bądź trudne, toczące się w rytmie wschodzącego i zachodzącego słońca, rodzącej się i umierającej natury, w tle zmieniających się szerokości geograficznych, budzącej się lub śpiącej zmysłowości. To poetycka wędrówka od narodzin ku śmierci, która odbywa się w towarzystwie ukochanych osób lub w tęsknocie za nieobecnymi. W obrazach poprzetykanych poetyckim słowem pojawiają się pytania o czas odliczający przemijanie, sens bycia i miłości. To proza, którą Czytelnik będzie się delektował jak słodyczą, którą płynny miód zostawia na języku. Refleksyjna, niespieszna, melancholijna, z czułością opisująca życie, przytulająca do serca wrażliwość i kruchość opisywanych bohaterów. Wspaniała. Takie książki chcę czytać!

☀️ "Pod słońcem" to rozpisana poetyckim widzeniem świata opowieść o życiu Miszy i Miłki - począwszy od radości pierwszego spotkania, a skończywszy na smutku śmierci przyprowadzającej nieuchronną konieczność rozstania. Wokół nich orbitują też inne postaci, pojawiając się i znikając jak światło latarni morskiej w burzowym zmierzchu, a każda jest na swój sposób wyjątkowa....

Dla mnie to książka o miejscu i roli pamięci w tkaniu opowieści, sama utkana przepięknie i dająca czytelnikowi poczucie, że widzi prawdziwe stawanie się rzeczy. Realizm i oniryzm istnieją tu obok siebie, przenikają się tworząc zjawiskowej urody powieść.

Ale wracając do pamięci. To ona jest siłą sprawczą napędzającą narrację, to ona kojarzy rozrzucone w czasie i przestrzeni fakty i odkrywa związki między nimi. Mamy to już w pierwszym rozdziale, gdy bohater doświadcza sklejenia dwóch momentów czasowo odległych jak kartek w książce. Pamięć jest dziwna, często to w powieści Julii Fiedorczuk słyszymy. I opowiadane historie wybierane są jak gdyby nagłym nakazem tej dziwnej , rządzącej się własnymi prawami potęgi. Historie te losy kilku rozmaitych osób z jednej wsi, splatają się w jedną osobliwie poetycką wizję życia, jako podejmowanego wciąż z mozołem trudu istnienia, który wciąż nakazuje posuwać się do przodu.

Dla mnie to książka o miejscu i roli pamięci w tkaniu opowieści, sama utkana przepięknie i dająca czytelnikowi poczucie, że widzi prawdziwe stawanie się rzeczy. Realizm i oniryzm istnieją tu obok siebie, przenikają się tworząc zjawiskowej urody powieść.

Ale wracając do pamięci. To ona jest siłą sprawczą napędzającą narrację, to ona kojarzy rozrzucone w czasie i...

Właściwie nie mogę powiedzieć, że słaba, bo nie przeczytałam. Ale może właśnie dlatego mogę napisać, że słaba.

Właściwie nie mogę powiedzieć, że słaba, bo nie przeczytałam. Ale może właśnie dlatego mogę napisać, że słaba.

Polska wieś, dwie wojny, lata PRL-u, kilka rodzin. Nieśpieszna i bardzo melancholijna powieść o życiu ludzkim, przemijaniu, walce, nadziejach.
Polecam miłośnikom powolnej prozy.

Polska wieś, dwie wojny, lata PRL-u, kilka rodzin. Nieśpieszna i bardzo melancholijna powieść o życiu ludzkim, przemijaniu, walce, nadziejach.
Polecam miłośnikom powolnej prozy.

O świecie pięknym i o świecie strasznym.
O życiu dobrym i tym najmarniejszym .
O sensie i o bezsensie.
Z nadzieją i beznadzieją.
O budowaniu mostów i o tym kto jest najprawdziwszym Polakiem.
O tych co umarli i przynajmniej mają już z głowy, oraz o tych, których jeszcze nie ma na cmentarzu.
Budzi i wydobywa na powierzchnię przyczajone gdzieś w głowie lęki i obawy, te codzienne i te ostateczne.

O świecie pięknym i o świecie strasznym.
O życiu dobrym i tym najmarniejszym .
O sensie i o bezsensie.
Z nadzieją i beznadzieją.
O budowaniu mostów i o tym kto jest najprawdziwszym Polakiem.
O tych co umarli i przynajmniej mają już z głowy, oraz o tych, których jeszcze nie ma na cmentarzu.
Budzi i wydobywa na powierzchnię przyczajone gdzieś w głowie lęki i obawy, te...

Piękna, mądra i czuła powieść, napisana pięknym barwnym językiem, powieść, w której bohaterami są nie tylko ludzie, ale wszystko co ich otacza - zwierzęta, rośliny, zapachy, barwy, to wszystko co towarzyszy człowiekowi przez całe życie, a co nie zawsze dostrzega czy rozumie. Właśnie to szerokie spojrzenie autorki na ludzkie losy, ich subtelne powiązanie z naturą, tą rzeczywistą i tą postrzeganą oczami bohaterów, sposób opowiadania ich historii, które splatają się jak pajęcze nici, które są jak poszczególne elementy puzzli, które prowadzą czytelnika przez meandry ich życia, przez historię Polski - to wszystko wyróżnia powieść Julii Fiedorczuk, czyni ją szczególną, wyjątkową.

Powieść zaczyna się sceną leżącego w szpitalu Michała, którego myśli i wspomnienia powracają do głębokich pokładów jego pamięci, która daje początek wieloletniej historii, której miejscem są przede wszystkim podlaskie wsie między Narwią a Bugiem, ale także inne miejsca i przestrzenie, utrwalone w pamięci dzięki opowieściom bliskich czy przyjaciół - Sarajewo, Warszawa, góry Uralu. Ze wspomnień, z przemyśleń i własnych przeżyć bohaterów, z ich smutków i radości, rodzi się na oczach czytelnika opowieść o wieloletnim związku Miłki i Michała/Miszy, w którym uczestniczymy od samego początku - ich dzieciństwa, poprzez młodość, dojrzałość, rodzicielstwo, zawodowe poczynania, aż po starość, o życiu, które upływa w relacji z innymi ludźmi, życiu, którego losy, te pojedyncze i zbiorowe, splatają się ściśle z cyklami życia przyrody, z życiem zwierząt, roślin, dźwiękami, zapachami i barwami, z życiem i istnieniem organizmów innych, nie tylko ludzkich.

Piękna historia o życiu na przestrzeni niemal stulecia, o miłości, codziennym byciu razem, o stracie, tęsknocie, trudnych czasach wojny i po niej, o rozczarowaniach, ale i szczęściu, jakie daje otaczający nas świat, ludzie, słowo, dotyk, wspomnienia. Wciągająca i wyjątkowa powieść, którą warto przeczytać.

Piękna, mądra i czuła powieść, napisana pięknym barwnym językiem, powieść, w której bohaterami są nie tylko ludzie, ale wszystko co ich otacza - zwierzęta, rośliny, zapachy, barwy, to wszystko co towarzyszy człowiekowi przez całe życie, a co nie zawsze dostrzega czy rozumie. Właśnie to szerokie spojrzenie autorki na ludzkie losy, ich subtelne powiązanie z naturą, tą...