Ciężko ocenić czyjś życiorys, więc i trudno ocenić tę książkę. Nie jest to reportaż, ani typowa literatura wspomnieniowa, lecz wywiad biograficzny. Pani Halina opowiada wspaniale, bogato w szczegóły i bardzo plastycznym językiem. Całość jest konsekwentnie poprowadzona, przechodzimy od wydarzenia do wydarzenia chronologicznie. Czyta się to dobrze.

Ciężko ocenić czyjś życiorys, więc i trudno ocenić tę książkę. Nie jest to reportaż, ani typowa literatura wspomnieniowa, lecz wywiad biograficzny. Pani Halina opowiada wspaniale, bogato w szczegóły i bardzo plastycznym językiem. Całość jest konsekwentnie poprowadzona, przechodzimy od wydarzenia do wydarzenia chronologicznie. Czyta się to dobrze.

Cała prawda, opisana w formie wywiadu z świadkiem Holocaustu. Ogromna dawka wiedzy historycznej, ciężkiej i przykrej ale jakze ważnej! Pani Halina mówi o wszystkim, nie przebierając w słowa. Jest szczera i obiektywna. To bardzo ważna lektura dla osob chcących poznać prawdę o zyciu w getcie Warszawskim, Treblince i Oświęcimiu.

Cała prawda, opisana w formie wywiadu z świadkiem Holocaustu. Ogromna dawka wiedzy historycznej, ciężkiej i przykrej ale jakze ważnej! Pani Halina mówi o wszystkim, nie przebierając w słowa. Jest szczera i obiektywna. To bardzo ważna lektura dla osob chcących poznać prawdę o zyciu w getcie Warszawskim, Treblince i Oświęcimiu.

Wywiad z Panią Haliną Birenbaum, która nie owijając w bawełnę opisuje lata dzieciństwa spędzonego w Warszawie, przetrwanie getta i Auschwitz, a później uczestnictwo w budowaniu państwa Izrael.
Nie upiększa, nie koloryzuje.
Czasami bywa niewygodnie.

Wywiad z Panią Haliną Birenbaum, która nie owijając w bawełnę opisuje lata dzieciństwa spędzonego w Warszawie, przetrwanie getta i Auschwitz, a później uczestnictwo w budowaniu państwa Izrael.
Nie upiększa, nie koloryzuje.
Czasami bywa niewygodnie.

„To nie deszcz, którego nie da się zatrzymać, to ludzie, a oni zawsze mogą zmienić zdanie.”
Długo zastanawiałem się, od czego powinienem zacząć. Jakimi przymiotnikami wyrażającymi mój podziw, opisać tę książkę, zapis szczerej i bolesnej, a jednocześnie przepełnionej optymizmem rozmowy Moniki Tutak-Goll z Haliną Birenbaum.
Nieszczęścia ukształtowały bohaterkę, która ocalała Zagładę, a mimo to nie złamały Jej, nie skruszyły. To Jej – córce, żonie i matce – trzeba oddać głos, wsłuchać się w Jej opowieść, w historię o miłości, rodzinie i stracie.
To Jej życie zaczęło się od końca, zaczęło się od śmierci. Toczyło błędne koło, pełne nieszczęść i radości, niektórych przecież tak pospolitych i tak nadzwyczajnych jednocześnie, których my, niedoświadczeni, pojąć nie zdołamy.
Nie zliczę zdań, które zaczynałem pisać o „To nie deszcz, to ludzie”, a później wymazywałem, uznając je za grafomańskie, banalne i płytkie.
Mądrości nie trzeba uzasadniać ani tłumaczyć.

„To nie deszcz, którego nie da się zatrzymać, to ludzie, a oni zawsze mogą zmienić zdanie.”
Długo zastanawiałem się, od czego powinienem zacząć. Jakimi przymiotnikami wyrażającymi mój podziw, opisać tę książkę, zapis szczerej i bolesnej, a jednocześnie przepełnionej optymizmem rozmowy Moniki Tutak-Goll z Haliną Birenbaum.
Nieszczęścia ukształtowały bohaterkę, która...

Ta książka to przejmujący zapis spotkania dwóch osób. Pani Haliny Birenbaum - ocalałej z Szoa i Moniki Tutak z Gazety Wyborczej . To wywiad rzeka, to opowieść o tym jak buduje się przyszłość mająć doświadczenie wojny, okupacji hiterowskiej w przede wszystkim zagłady najbliższych. To opowieść o budowaniu świata , które będzie próbowało ( nie zawsze i nie wszędzie) zrozumieć przeżycia osoby , która przeszła piekło Szoa. To ksiażka o tym o przeszłości - "Przeszłość żyje obok mnie, ale ja nie żyję przeszłością".

Ta książka to przejmujący zapis spotkania dwóch osób. Pani Haliny Birenbaum - ocalałej z Szoa i Moniki Tutak z Gazety Wyborczej . To wywiad rzeka, to opowieść o tym jak buduje się przyszłość mająć doświadczenie wojny, okupacji hiterowskiej w przede wszystkim zagłady najbliższych. To opowieść o budowaniu świata , które będzie próbowało ( nie zawsze i nie wszędzie) zrozumieć...

W klasie VII, czyli jakieś 30 lat temu, przy okazji obowiązkowej wycieczki do Auschwitz kupiłam książkę Haliny Birenbaum "Nadzieja umiera ostatnia". Nie pamiętam nawet, ile razy ją przeczytałam, ale było to widać po jej stanie. Nie mogłam więc nie sięgnąć po ten wywiad rzeka z autorką. Dla wszystkich zainteresowanych tematem, których odrzuca masowa produkcja "obozowych historii, na pewno będzie to czas dobrze spędzony.

W klasie VII, czyli jakieś 30 lat temu, przy okazji obowiązkowej wycieczki do Auschwitz kupiłam książkę Haliny Birenbaum "Nadzieja umiera ostatnia". Nie pamiętam nawet, ile razy ją przeczytałam, ale było to widać po jej stanie. Nie mogłam więc nie sięgnąć po ten wywiad rzeka z autorką. Dla wszystkich zainteresowanych tematem, których odrzuca masowa produkcja "obozowych...

Bardzo wartościowa książka. Naprawdę warto ją przeczytać.

Bardzo wartościowa książka. Naprawdę warto ją przeczytać.

Długo zabierałam się za tą pozycję. Nie pomyliłam się, książka wstrząsająca, emocjonalny rollercoaster, a jednak warto i trzeba mierzyć się z takimi lekturami. Bardzo cenna lekcja. A książka wbrew pozorom bardziej o życiu niż o śmierci.

Długo zabierałam się za tą pozycję. Nie pomyliłam się, książka wstrząsająca, emocjonalny rollercoaster, a jednak warto i trzeba mierzyć się z takimi lekturami. Bardzo cenna lekcja. A książka wbrew pozorom bardziej o życiu niż o śmierci.

„Ludzie uczą się historii, ale nie uczą się z historii”.

Doskonały wywiad, przepełniony emocjami od miłości do człowieka do nienawiści, od radości do paraliżującego strachu, od ulgi do niewyobrażalnego bólu. Czytając przepełniona byłam zdumieniem, że mimo tak nieludzkich przeżyć jakich doświadczyła Halina Birenbaum, więźniarka , czterech obozów i marszu śmierci, ma siłę i poczucie obowiązku wobec najbliższych aby o nich opowiadać i starać się przekazać świadectwo Zagłady ku przestrodze następnym pokoleniom. Własnych emocji po lekturze nie jestem w stanie opisać. Natomiast polecam każdemu, kto jest w stanie zmierzyć się z okrutną, zindywidualizowaną historią Haliny Birenbaum od pobytu w getcie, kolejnych obozach koncentracyjnych aż do obecnych czasów jako matki, żony, poetki i pisarki.

„Ludzie uczą się historii, ale nie uczą się z historii”.

Doskonały wywiad, przepełniony emocjami od miłości do człowieka do nienawiści, od radości do paraliżującego strachu, od ulgi do niewyobrażalnego bólu. Czytając przepełniona byłam zdumieniem, że mimo tak nieludzkich przeżyć jakich doświadczyła Halina Birenbaum, więźniarka , czterech obozów i marszu śmierci, ma siłę i...

Po co czytać tatuażystów z Auschwitz i inne tego typu wyroby, kiedy są książki jak ta? P. Halina Birenbaum opowiada nie tylko o Zagładzie, która dotknęła niemal wszystkich jej bliskich, ale także o życiu w jej cieniu, później, w Izraelu, o swojej rodzinie, trudnych do pewnego momentu relacjach ze starszym synem... Książka przejmująco szczera, uczciwa, mądra. Przeczytana jednym tchem, w ciągu kilku godzin.

Po co czytać tatuażystów z Auschwitz i inne tego typu wyroby, kiedy są książki jak ta? P. Halina Birenbaum opowiada nie tylko o Zagładzie, która dotknęła niemal wszystkich jej bliskich, ale także o życiu w jej cieniu, później, w Izraelu, o swojej rodzinie, trudnych do pewnego momentu relacjach ze starszym synem... Książka przejmująco szczera, uczciwa, mądra. Przeczytana...