No dobrze - jest szybciej niż w części pierwszej.
Bardziej zajmująco.
Bardziej ciekawie fabularnie.
Tyle, że jak na moje oko Pani Autorka zdecydowanie lepiej sprawdza się w opisach Oxfordu niż opisie tortur i całej otoczki z tym związanej. Przyznam, że dawno opis czegoś tak brutalnego, nie wzbudził we mnie tak mało uczuć i emocji. Narodziło się we mnie mocne przekonanie, że to chyba jednak książka dla dzieci, które ochrania się i brutalny świat pokazuje przez bibułkę. Zabrakło mi w niektórych scenach, takiej narracji żeby moje serce przyspieszyło rytm, a ja zaczęłabym obgryzać paznokcie. I wcale nie chodzi mi o lejąca się krew i bryzgi na ścianach. Jako, że ogólnie książka mi się podoba, to żałuję, że z tego pomysłu nie wydobyto tak wiele jak można byłoby. W sumie niewiele obeszło mnie to, co mogłoby mocno mną wstrząsnąć.
Co jeszcze?
Trochę huśtawka nastrojów i nerwów.
Jest albo spokojnie, albo totalnie zwariowanie. Wszystko leci na łeb, na szyje. Na jednej stronie Autorka niemal odkrywa nowy świat, a bohaterka przechodzi etap „z zera do bohatera”. Od totalnej bezradności do śmierci wymierzonej ot tak. Wybijało mnie to mocno z rytmu.
Zresztą chyba właśnie to najbardziej przeszkadza w odbiorze tej książki.
Z jednej strony, jakby nie patrzeć, przynajmniej do końca drugiego tomu, całość jest statyczna. W sumie akcja toczy się w jednym, dwóch no może trzech miejscach, i opiera głównie na dialogach, przeplatanych opisami do których coraz bardziej jestem przekonana. Co jakiś czas Autorka szaleje, a potem znowu mamy spokój.
Chyba takim elementem przepełniającym czarę mojego zdziwienia było odkrycie, że zdolności Diany w części pochodzą od wchłoniętego we wczesnym życiu płodowym brata bliźniaka. Pierwsza myśl jaka się pojawiła w mojej głowie to partenogeneza.
Skończyłam tom drugi i nadal twierdzę, że bardziej lubię bohaterów drugoplanowych. Zarówno Diana jak i Matthew są dla mnie wielką niewiadomą, podobnie jak ich miłość. Nie do końca rozumiem i ich, i to, co ich łączy. Ale bardzo lubię tych, którzy tworzą tło.
Choć końcówka jest interesująca.
I chyba za jakiś czas sięgnę po tom 3.

No dobrze - jest szybciej niż w części pierwszej.
Bardziej zajmująco.
Bardziej ciekawie fabularnie.
Tyle, że jak na moje oko Pani Autorka zdecydowanie lepiej sprawdza się w opisach Oxfordu niż opisie tortur i całej otoczki z tym związanej. Przyznam, że dawno opis czegoś tak brutalnego, nie wzbudził we mnie tak mało uczuć i emocji. Narodziło się we mnie mocne przekonanie, że...