Macie czasami wrażenie, że ktoś Was obserwuje? Że coś jest nie tak? Że w każdej chwili ktoś może Was skrzywdzić? Obecnie coraz częściej słyszy się takie historie. Że ktoś miał obsesję na czyimś punkcie, czy że ktoś kogoś nękał – pośrednio lub bezpośrednio. Czasami wystarczy kilka słów wprost do drugiej osoby, ale czasami jest to niemożliwe, bo nie da się walczyć z czymś, czego nie widać, ale mimo wszystko czuć. Wszystko powyższe skłoniło mnie do sięgnięcia po „Widzę cię” Lisy Jewell. I ten opis z tyłu książki, który jest bezpośrednim zwrotem do czytelnika. A przecież nie jestem główną bohaterką… chyba.

Josephine ma 26 lat, poznała męża na Ibizie, a z zawodu jest pielęgniarką noworodków. Gdy po kilku latach pracy za granicą, wraca do Anglii, przypadkowo widzi starszego od siebie mężczyznę. Pierwotnie szybko ulatuje on z jej pamięci, ale w niedługim czasie ich drogi ponownie się krzyżują. Dziewczyna zaczyna rozmyślać o przystojnym facecie, który okazuje się jej sąsiadem, i jest to trochę jak igranie z ogniem. I wtedy się zaczyna…

Po przeczytaniu kilkunastu stron, pierwsze, co rzuca się w oczy, to w miarę jasny ogląd sytuacji. Co to właściwie znaczy? Prolog, pierwszy rozdział i protokół przesłuchania łączą się ze sobą, zdradzając kilka szczegółów. Na przykład, jak bardzo rozciągnięty jest czas akcji, czy też, co złego wyniknęło z pewnej znajomości. Autorka umiejętnie zaciekawiła, podsuwając kilka smacznych kąsków. Można się sporo domyślać, ale właściwie nie ma się pewności, czy poszło się właściwym tropem. Fakty są jednak takie, że opisane wydarzenia naprawdę będą miały miejsce. Pytanie tylko, co się wydarzy pomiędzy i czy domysły czytającego są właściwe.

Jak wygląda zawartość książki? Oprócz rozdziałów, które rozpoczynają się od daty, znajdziemy również fragmenty protokołów. Autorka krok po kroku przybliża czytelnika do wyjaśnienia morderstwa z prologu, i robi to w bardzo przyjemny sposób. W zasadzie przez dłuższy czas ciężko stwierdzić, kto okaże się mieć przechlapane, a kto wyjdzie ze wszystkiego obronną ręką. Bo jak zapewne wiecie z opisu fabuły – nie tylko główna bohaterka kogoś obserwuje.

Jeśli zaś chodzi o emocje, przez większość czasu czułam niepokój, niepewność i jakby lekkie zdenerwowanie. Książka swoją drogą, ale co by było, gdyby to mnie spotkało coś takiego? Gdyby to na mojej drodze stanął pewien ktoś, śledził każdy ruch, ale przede wszystkim był mocno niepokojący? Co jak co, ale bohaterowie się autorce udali. Umiejętnie wykreowała każdą postać, niektóre zarysowując bardziej, dokładniej. Przeżywałam lekturę, a im więcej szczegółów znałam, tym trudniej było mi się od niej oderwać. Rzadko trafiam na pozycje, które wywołują we mnie aż tak przejmujący niepokój.

Warto też zwrócić uwagę na długość rozdziałów – najczęściej 3-5 stron. Niezależnie od tekstu, każdy czyta się bardzo szybko. Co ważne, język jest barwny, ale prosty. Wszystko to składa się na dynamizm i wiele punktów widzenia – co rusz autorka skupia się na niektórych bohaterach, a zatem na bieżąco można zajrzeć do głów poszczególnych osób i poznać ich przemyślenia, jak i motywy. I co rusz można się przekonać, że zafascynowany człowiek nie dostrzega wielu oczywistych rzeczy. Ale to w sumie nic nowego.

Uwagę zwraca również samo wydanie – częściowo pokryte śliską powierzchnią, która prawdopodobnie ma imitować kałuże. Świetne! Z czymś takim jeszcze się nie spotkałam. Dodaje to treści pewnej magii, którą ciężko ubrać w słowa. I niemal za każdym razem, gdy sięgałam po książkę, przejeżdżałam palcami po „kałużach” i dopiero wtedy wracałam do właściwej strony. Brawo dla wydawnictwa Edipresse!

„Widzę cię” Lisy Jewell to jedna z tych książek, które czytają się same. Najpierw czytamy o morderstwie, a później pomalutku ku niemu kroczymy, poznając całe zaplecze. I choć być może byłoby lepiej, gdybyśmy nie znali finału historii, bo żylibyśmy w większej niepewności, to i tak uważam tę książkę za świetną. Bo im dalej, tym więcej tajemnic.

Zapraszam również do przeczytania innych recenzji... https://naszerecenzje.wordpress.com/

Macie czasami wrażenie, że ktoś Was obserwuje? Że coś jest nie tak? Że w każdej chwili ktoś może Was skrzywdzić? Obecnie coraz częściej słyszy się takie historie. Że ktoś miał obsesję na czyimś punkcie, czy że ktoś kogoś nękał – pośrednio lub bezpośrednio. Czasami wystarczy kilka słów wprost do drugiej osoby, ale czasami jest to niemożliwe, bo nie da się walczyć z czymś,...