Moja miłość do twórczości Bernarda Cornwella wciąż trwa. Zapewne kojarzycie już to nazwisko, bowiem wznowienie sagi Wojny Wikingów nie obeszło się bez echa. Dodatkowo autor ten ma na swoim koncie wiele innych cenionych powieści historycznych, z którymi również miałam do czynienia, ale aktualnie cała moja uwaga skupia się właśnie na tej wznowionej sadze. I nie bez przyczyny – to naprawdę kawał genialnej i wciągającej historii!
Akcja Pieśni miecza rozgrywa się w roku 885, kiedy to między Sasami a Duńczykami panuje względny spokój. Uhtred z Bebbanburga strzeże granic Wessexu, ale gdy król Alfred dowiaduje się, że wikingowie podbili należący do Mercji Londyn, koniecznie pragnie go odzyskać. Choć nie przepada za Uhtredem, wie, że tylko on będzie w stanie wyzwolić miasto z rąk wroga… Jednak nowi jarlowie norwescy próbują przeciągnąć Uhtreda na swoją stronę, a co więcej, pragną, by pomógł on im porozumieć się z Ragnarem.
Uhtred z każdym kolejnym tomem sprawia wrażenie coraz bardziej dojrzałego i pewnego siebie wojownika. To już nie jest ten nastolatek, którego poznaliśmy w pierwszym tomie – to zawzięty i ambitny człowiek, który wie, czego pragnie. Choć wciąż nie potrafię do końca rozgryźć jego strategię i przekonania, wciąż nie jestem pewna, komu tak naprawdę jest wierny i po której stronie opowie się na sam koniec, to mimo wszystko przepadam za tym bohaterem. Jego sylwetka jest świetne zaprezentowana, nie tylko dzięki temu, że rozgrywające się wydarzenia rozpoznajemy z jego perspektywy – Cornwell po prostu stworzył bohatera z krwi i kości, który staje się czytelnikowi bardzo bliski.
Chociaż w tym tomie akcja przede wszystkim skupia się na odzyskaniu Londynu, to mimo wszystko pojawia się kilka wątków pobocznych, urozmaicających fabułę. Oczywiście sceny wojenne po raz kolejny zostały genialnie opisane, podobnie jak wszelkie intrygi i potajemne spiski. Tak naprawdę do samego końca nie byłam pewna, jak potoczy się akcja i co zrobi główny bohater. Uwielbiam to, jak na kartach tej sagi przebija się klimat i kultura wikingów, a dodatkowo w każdej części uwydatnione zostają inne aspekty konfliktu pomiędzy Sasami i Duńczykami. Teraz Cornwell wprowadził nowych jarlów i okazuje się, że nie wszyscy wikingowie trzymają się razem. Ja wciąż pozostaję wierną fanką Ragnara i uwielbiam to, że chociaż Uhtred i Ragnar nie są w bliskich stosunkach, to mimo wszystko ich braterska miłość trwa i nie przemija.
Dzięki jednemu z wątków pobocznych, jakim jest małżeństwo kuzyna Uhtreda, który ma władać Londynem z rozkazu króla Alfreda, mamy okazję dostrzec nieco inne oblicze głównego bohatera. Aethelflaed, dziewczyna przyrzeczona Aethlreadowi, dopiero wkracza w okres dojrzałości, a Uhtred jest wobec niej bardzo opiekuńczy. Kocha ją jak młodszą siostrę i chociaż wie, że to kobieta podlega mężowi, to zrobi wszystko, aby ją chronić. Jego podobne oblicze – to bardziej uczuciowe – mamy okazję obserwować również w relacjach z jego obecną ukochaną, Giselą, chociaż nie ukrywam, że wolę go jako ambitnego stratega, który niejednokrotnie posługuje się też wyszukanym podstępem.
Bernard Cornwell posiada tak lekkie pióro, że całą sagę czyta się wyjątkowo dobrze i przyjemnie. Czasami trafiają się takie powieści historyczne, przez które naprawdę ciężko jest przebrnąć, a sceny wojenne są pisane w sposób bardzo toporny – ale nie tutaj! Pieśń miecza, podobnie jak i poprzednie trzy tomy, są napisane w sposób bardzo przyjazny, ale też niebanalny i mimo wszystko dojrzały oraz przemyślany. Warta akcja i porywająca fabuła sprawiają, że nie sposób oderwać się od lektury! Oto powieść, przez którą się po prostu płynie… I to bez potrzeby nadmiernego wiosłowania. Wiatr same wieje w żagle! Jeżeli jeszcze nie znacie tego cyklu to najwyższa pora to zmienić!

Moja miłość do twórczości Bernarda Cornwella wciąż trwa. Zapewne kojarzycie już to nazwisko, bowiem wznowienie sagi Wojny Wikingów nie obeszło się bez echa. Dodatkowo autor ten ma na swoim koncie wiele innych cenionych powieści historycznych, z którymi również miałam do czynienia, ale aktualnie cała moja uwaga skupia się właśnie na tej wznowionej sadze. I nie bez przyczyny...