No tego się nie spodziewałam... ta książka jest rewelacyjna. Napisana językiem niosącym przez kolejne akapity i rozdziały, przyprawiała mnie o ciarki na plecach. Otwierałam oczy ze zdumienia, jak autorka trafia w punkt ze swoimi spostrzeżeniami. Nie tam, że jakieś ckliwe romansidło, nie, że udręczona paniusia została kurą domową i zrzędzi. W dzisiejszym natłoku feministek i rozhulania tematu dręczonych kobiet "Żona" jest prawdziwą perełką. Pani Wolitzer kroczek po kroczku prowadzi czytelników przez błahostki życia codziennego, raz mniejsze, innym razem większe i bardziej znaczące wydarzenia, aż wreszcie układa nam się jeden obraz kobiety, matki, żony. Hm... temat jakich wiele, a jednak trzeba było nie lada talentu, żeby stworzyć takie dzieło. Delikatnie, subtelnie, powolutku, i okazuje się, że pozornie szczęśliwa kobieta chce zostawić swojego męża. Ile musi się w niej nazbierać, aby dojrzeć do decyzji, która na końcu staje się zrozumiała. Mąż, poza zdradami niczym szczególnym jej się "nie naraża", a mimo to, proces rozpadu trwa i się nasila. Ile szczegółów codzienności ją zabija, a jej "druga połówka", nadęta i bufoniasta nic nie zauważa. Bo ona ma być szczęśliwa, tak mąż zarządził i już... Ciekawa jestem, ile kobiet po lekturze tej książki zdecyduje się zawalczyć o samą siebie, ile dostrzeże własne pragnienia i da się im ponieść. "Żona" Meg Wolitzer to niemalże manifest feministyczny, ale napisany z kobiecą wrażliwością, nie wojujący. Piękny.

No tego się nie spodziewałam... ta książka jest rewelacyjna. Napisana językiem niosącym przez kolejne akapity i rozdziały, przyprawiała mnie o ciarki na plecach. Otwierałam oczy ze zdumienia, jak autorka trafia w punkt ze swoimi spostrzeżeniami. Nie tam, że jakieś ckliwe romansidło, nie, że udręczona paniusia została kurą domową i zrzędzi. W dzisiejszym natłoku feministek i...