Historia biednej żony napawa mnie smutkiem i obrzydzeniem. Chciałabym o wszystko obwinić jej egocentrycznego męża, niestety główna bohaterka jest winna wielu swoim niepowodzeniom. Można mówić o manipulacji, złych czasach dla kobiet, jednak tytułowa żona wiele złego zawdzięcza przede wszystkim sobie, idąc za zasadą: zrobią nam tyle, na ile im pozwolimy.

Historia biednej żony napawa mnie smutkiem i obrzydzeniem. Chciałabym o wszystko obwinić jej egocentrycznego męża, niestety główna bohaterka jest winna wielu swoim niepowodzeniom. Można mówić o manipulacji, złych czasach dla kobiet, jednak tytułowa żona wiele złego zawdzięcza przede wszystkim sobie, idąc za zasadą: zrobią nam tyle, na ile im pozwolimy.

Podobała mi się ta historia, napisana fajnym językiem mimo trudnego tematu. Dobrze się czyta tą książkę.

Podobała mi się ta historia, napisana fajnym językiem mimo trudnego tematu. Dobrze się czyta tą książkę.

Dobrze się czyta. Zaskakująca.

Dobrze się czyta. Zaskakująca.

Owszem, najpierw widziałam film, więc nie było zaskoczenia, finał był znany i nie czułam w pełni wszystkich emocji. Ale to nie sprawiło, że całość mniej mi się podobała. To co najważniejsze, to styl, jakość słowa i przemyślenia autorki. Ta książka jest piękna, pokazuje o tym jak można być zmanipulowany miłością. Jak można się poświęcić dla drugiej osoby. I o tym, kiedy dojdzie się do tego momentu, że ma się dość.

Owszem, najpierw widziałam film, więc nie było zaskoczenia, finał był znany i nie czułam w pełni wszystkich emocji. Ale to nie sprawiło, że całość mniej mi się podobała. To co najważniejsze, to styl, jakość słowa i przemyślenia autorki. Ta książka jest piękna, pokazuje o tym jak można być zmanipulowany miłością. Jak można się poświęcić dla drugiej osoby. I o tym, kiedy...

Czytanie tej książki sprawiło mi tyle przyjemności, ale też bardzo mnie zraniło.

Ale od początku. Zapoznajemy się z główną bohaterką (Joan) w momencie, kiedy towarzyszy swojemu mężowi w podróży po jego triumf jako pisarza -Helsińską Nagrodę Literacką. Na samym początku informuje nas o swojej nowo podjętej decyzji - chce odejść od Joego.

Bohaterka - żona, wcześniej dziewczyna decydująca się na resztę swojego życia przy boku mężczyzny, któremu chce być wierna, opowiada o tym jak się znaleźli w tej sytuacji, ich poznaniu, związku, całej relacji przez lata. Słuchamy jej rozterek, kompromisów, szczerych przemyśleń na temat małżeństwa, wierności, miłości, poświęceń, wsparcia. Bardzo mocno uderzała mnie odwaga tych myśli, oderwanie kobiety z małżeństwa, postawienie jej perspektywy nie w nim, a zupełnie z boku, choć przecież tyle lat była jego częścią, naprawdę uważam, że to była piękna i trudna narracja, cudownie napisana. Aż ciężko mi wyrazić jak mocno doceniam tą perspektywę.

Bardzo poważny problem pojawia się natomiast na samym końcu. Tutaj nie wykluczam, że może pojawić się spoiler, jednak bardzo chciałam, żeby czytający opinie zauważyli jak ważne dla mnie były te części, o których wyżej wspomniałam.
Problem, który mam na myśli ma pewne prześwity, podpowiedzi przez całą długość dzieła, jednak nigdy nie jest do końca dopowiedziany i niestety końcówka obdziera ze swojego piękna te fragmenty lektury, w których się zakochałam. Otóż okazuje się, że przez cały ten czas nie czytaliśmy opowieści o małżeństwie, które próbuje przetrwać, pogodzić własne potrzeby z zawartą przysięgą, nie czytaliśmy o kobiecie, która szanuje i ceni swojego mężczyznę, kogoś kogo wybrała i wybierała przez większość życia. SPOILER Okazuje się, że Joe jest oszustem, bezpodstawnym "człowiekiem sukcesu", beznadziejnym pisarzem, a wszystkie jego największe dzieła pisała Joan. To odbiera wartości tylu ważnym i ciekawym wątkom w książce, że aż jest mi przykro. Od ujawnienia tej informacji jest tylko gorzej, bo ten już kompletnie żałosny i beznadziejny bohater męża-mężczyzny-Joe umiera zostawiając wrażenie po raz kolejny odebrania wyboru kobiecie-żonie-Joan, który już miała w zasięgu ręki, już chciała odejść, przerwać tą swoją klatkę, którym było małżeństwo. A sama końcówka pozostawia w głowie tylko jedną refleksję: Joan pozostała ŻONĄ do samego końca. Chociaż od początku książki tak mocno chciała uciec. Nie podoba mi się pozostawiony po tej książce obraz kobiet, obraz mężczyzn, końcówka mnie zraniła.

Czytanie tej książki sprawiło mi tyle przyjemności, ale też bardzo mnie zraniło.

Ale od początku. Zapoznajemy się z główną bohaterką (Joan) w momencie, kiedy towarzyszy swojemu mężowi w podróży po jego triumf jako pisarza -Helsińską Nagrodę Literacką. Na samym początku informuje nas o swojej nowo podjętej decyzji - chce odejść od Joego.

Bohaterka - żona, wcześniej...

Mogło by się wydawać że to książka od kobiety dla kobiet, ale w moim odczuciu tak nie jest, choć przemyca troszkę feminizmu.
To książka o wykorzystaniu i manipulowaniu ludzi pod płaszczykiem miłości i szacunku. To opowieść o destrukcyjnym i obrzydliwym egocentryźmie ale też o niezwykłym poświęceniu płynącym z prawdziwego uczucia miłości i przywiązania.

Mogło by się wydawać że to książka od kobiety dla kobiet, ale w moim odczuciu tak nie jest, choć przemyca troszkę feminizmu.
To książka o wykorzystaniu i manipulowaniu ludzi pod płaszczykiem miłości i szacunku. To opowieść o destrukcyjnym i obrzydliwym egocentryźmie ale też o niezwykłym poświęceniu płynącym z prawdziwego uczucia miłości i przywiązania.

"Żona" Meg Wolitzer zaskoczyła nietuzinkową okładką i wnętrzem. To gorzka opowieść o żonie. O jej życiu z mężem. Opowieść o wyborach robienia tego 'co się powinno' zamiast 'tego co by się chciało'. O wykorzystywaniu kobiet pod płaszczykiem miłości. O sile 'różowej mgły miłosnej' zasnuwającej kobietom oczy. O ich poświęceniu dla ukochanego. O walce pomiędzy miłością do a byciem sobą. To opowieść do głębi bolesna, przejmująca i dająca duuuużo do myślenia.....

"Żona" Meg Wolitzer zaskoczyła nietuzinkową okładką i wnętrzem. To gorzka opowieść o żonie. O jej życiu z mężem. Opowieść o wyborach robienia tego 'co się powinno' zamiast 'tego co by się chciało'. O wykorzystywaniu kobiet pod płaszczykiem miłości. O sile 'różowej mgły miłosnej' zasnuwającej kobietom oczy. O ich poświęceniu dla ukochanego. O walce pomiędzy miłością do a...

Pochłonęłam w dwa dni. Książka przeczytana po filmie. Film był bardziej dosłowny. A tu, niuanse, wewnętrzna walka bohaterki. Jak się przekonać, żeby wyjść z cienia? Kwestia tzw. toksycznych związków jest tu wyraźna, jak wymówki na wszystko się znajdzie, dla świętego spokoju. Podobała mi się narracja bohaterki, jej rozsterki. Naprawdę przyjemnie mi się czytało.

Pochłonęłam w dwa dni. Książka przeczytana po filmie. Film był bardziej dosłowny. A tu, niuanse, wewnętrzna walka bohaterki. Jak się przekonać, żeby wyjść z cienia? Kwestia tzw. toksycznych związków jest tu wyraźna, jak wymówki na wszystko się znajdzie, dla świętego spokoju. Podobała mi się narracja bohaterki, jej rozsterki. Naprawdę przyjemnie mi się czytało.

Dobrze się czyta. Myślę jednak, że ekranizacja jest lepsza od powieści :)

Dobrze się czyta. Myślę jednak, że ekranizacja jest lepsza od powieści :)

zgrzeszyłem
myślą mową i uczynkiem
a potem
uczynkiem mową i myślą
nie jestem lepszy
nie jestem mądrzejszy
w mojej samotności
na nic nie czekam
bo niczego już być nie może

Wszystko tu jest za bardzo...zdana za gęste,pełne niepotrzebnych ozdobników,opowieść zbyt jednoznaczna,zakończenie zbyt oczywiste.I jeśli już robimy(słusznie zresztą)z faceta samolubnego dupka,zapatrzonego w siebie...to czynienie go jednocześnie beztalenciem, moim zdanie to już przesadne okrucieństwo...chyba osłabia wymowę tej książki.

zgrzeszyłem
myślą mową i uczynkiem
a potem
uczynkiem mową i myślą
nie jestem lepszy
nie jestem mądrzejszy
w mojej samotności
na nic nie czekam
bo niczego już być nie może

Wszystko tu jest za bardzo...zdana za gęste,pełne niepotrzebnych ozdobników,opowieść zbyt jednoznaczna,zakończenie zbyt oczywiste.I jeśli już robimy(słusznie zresztą)z faceta samolubnego...