Książka to rozwinięcie opowiadania "Wyspa", pochodzącego ze zbioru opowiadań "Odtrutka na optymizm" tego samego autora. Myślę, że bardzo
udane. Pamiętam, jak czytając kilkanaście lat temu "Wyspę" przyszło mi do głowy, że to świetny materiał na osobną powieść. I po paru latach stało się. Książka jest dość krótka, ale jak to bywa u Wattsa, wystarczająco treściwa. Uwielbiam jego powieści, przeczytałem właściwie chyba wszystko, co napisał. Porządne science fiction, ze zdecydowanym naciskiem na science.

Książka to rozwinięcie opowiadania "Wyspa", pochodzącego ze zbioru opowiadań "Odtrutka na optymizm" tego samego autora. Myślę, że bardzo
udane. Pamiętam, jak czytając kilkanaście lat temu "Wyspę" przyszło mi do głowy, że to świetny materiał na osobną powieść. I po paru latach stało się. Książka jest dość krótka, ale jak to bywa u Wattsa, wystarczająco treściwa. Uwielbiam...

Bardzo podobał mi się setup tej książki. Watts ma rękę do tworzenia światów, które z jednej strony są podobne do naszych, ale ich technologia jest zupełnie kosmiczna. I zarówno świat przedstawiony, wiadomość do czytelnika i cały pomysł, to wszystko niesamowicie wciąga... problem polega na tym, że właściwie nie ma puenty. Nic nie różni tej książki od zwykłej fabuły o rebeliantach gdzieś. Budzenie się na kilka dni na tysiąc lat nie ma żadnego znaczenia. I jest to cholernie przykre, bo to zmarnowany potencjał.
Może też liczyłam na coś w rodzaju Ślepowidzenia, które kopnęło mną tak mocno, że prawie spowodowało moje stany depresyjne (tak naprawdę nie, ale to jak ta książka jest napisana, co mówi na temat świadomości i wolnej woli tak mi karmiło negatywne podejście do świata, że uważam ją za absolutnie genialną w tym względzie. Tak samo uważam Famous blue raincoat Cohena za najsmutniejszą piosenkę świata i jest świetna).
Ta książka jest fajnie napisana, ma wciągający pomysł i ciekawą fabułę.
Ale nie jest Ślepowidzeniem

Bardzo podobał mi się setup tej książki. Watts ma rękę do tworzenia światów, które z jednej strony są podobne do naszych, ale ich technologia jest zupełnie kosmiczna. I zarówno świat przedstawiony, wiadomość do czytelnika i cały pomysł, to wszystko niesamowicie wciąga... problem polega na tym, że właściwie nie ma puenty. Nic nie różni tej książki od zwykłej fabuły o...

--- Hard SF o sztucznej inteligencji ze swoimi ograniczeniami kontra człowiek i jego intuicja, pisane trudnym, techniczno-naukowym językiem, naszpikowanym skomplikowanymi zasadami i bełkotliwymi teoriami naukowymi bezpośrednio powiązanymi z fabułą. Wszystko to wymaga skupienia i częstych powtórek... Niby jest to rozwinięcie krótkiego opowiadania, ale stanowi spore wyzwanie czytelnicze.
--- Dla przykładu krótki cytat pierwszego z brzegu akapitu: "Geny podregulowane na maksymalne rozwidlanie linii. Ciemne, pękate owoce, świetliste od bioluminescencyjnych bakterii, ich TNA skrępowane wiązaniami siarkowymi i dodatkowymi pętlami, aby powstrzymać mutacje. Wielkie wklęsłe liście, czarne jak śmierć cieplna, zakrzywiające się wokół tych bakteryjnych lampek nocnych jak dłonie złożone wokół płomyka świecy." Ufff
Ps.
--- Punkt w górę za interesującą fabułę, która faktycznie lepiej sprawdza się w opowiadaniu (krótkiej formie).

--- Hard SF o sztucznej inteligencji ze swoimi ograniczeniami kontra człowiek i jego intuicja, pisane trudnym, techniczno-naukowym językiem, naszpikowanym skomplikowanymi zasadami i bełkotliwymi teoriami naukowymi bezpośrednio powiązanymi z fabułą. Wszystko to wymaga skupienia i częstych powtórek... Niby jest to rozwinięcie krótkiego opowiadania, ale stanowi spore wyzwanie...

Neony przeminietych lat dają do myślenia. Dobrze się czytało przez 3/4 książki gdzie później nastąpiło zbyt dużo naukowego bełkotu którego (może błędnie) nie starałem się nawet zrozumieć. Wkurwiła mnie bezpłciowa postać przedstawiana za pomocą jakże modnego zaimka "ono". Nie dość, że mózg podczas czytania jest wystarczająco zaangażowany w wyobrażeniu świata przedstawionego przez autora, to ten dorzuca jeszcze, w środku akcji, niepasujące do całości zaimki, skutecznie wybijając z rytmu czytania.

Neony przeminietych lat dają do myślenia. Dobrze się czytało przez 3/4 książki gdzie później nastąpiło zbyt dużo naukowego bełkotu którego (może błędnie) nie starałem się nawet zrozumieć. Wkurwiła mnie bezpłciowa postać przedstawiana za pomocą jakże modnego zaimka "ono". Nie dość, że mózg podczas czytania jest wystarczająco zaangażowany w wyobrażeniu świata przedstawionego...

Raczej nowela niż powieść, co ma swoje wady (nie ma wystarczającej ilości czasu na zbudowanie bohaterów lub wyjaśnienie niuansów fabuły, wiele rzeczy pozostaje w sferze domysłów) i zalety (można przeczytać w jeden dzień).

Raczej nowela niż powieść, co ma swoje wady (nie ma wystarczającej ilości czasu na zbudowanie bohaterów lub wyjaśnienie niuansów fabuły, wiele rzeczy pozostaje w sferze domysłów) i zalety (można przeczytać w jeden dzień).

Solidny przykład tego co można osiągnąć w ograniczonej liczbie stron. Dobre science fiction, ale też po prostu dobra książka, z wyrazistymi ale nie przerysowanymi bohaterami, z intrygą, z ciekawą kreacją świata, ale też dodatkowo z bonusem w postaci dodatkowego rozdziału online, do którego trzeba rozwiązać zagadkę ukrytą w książce.
Polecam, zwłaszcza że można często dostać na wyprzedażach, jest krótkie i dobrze się czyta - w sam raz na dłuższą jazdę pociągiem albo czekanie w kolejce.

Solidny przykład tego co można osiągnąć w ograniczonej liczbie stron. Dobre science fiction, ale też po prostu dobra książka, z wyrazistymi ale nie przerysowanymi bohaterami, z intrygą, z ciekawą kreacją świata, ale też dodatkowo z bonusem w postaci dodatkowego rozdziału online, do którego trzeba rozwiązać zagadkę ukrytą w książce.
Polecam, zwłaszcza że można często dostać...

Nic nie poradzę. Pewnie zbyt ambitne s-f :)
Miejscami czytało się dobrze ale miejscami chciałem już po prostu to skończyć. Autor koniecznie chce nas onieśmielić swoim naukowym językiem co w moim przypadku mu się udało. Chociaż jedna jego książka skończona. Hurra. Po więcej raczej nie sięgnę

Nic nie poradzę. Pewnie zbyt ambitne s-f :)
Miejscami czytało się dobrze ale miejscami chciałem już po prostu to skończyć. Autor koniecznie chce nas onieśmielić swoim naukowym językiem co w moim przypadku mu się udało. Chociaż jedna jego książka skończona. Hurra. Po więcej raczej nie sięgnę

Mimo że widzę różne opinie, to dla mnie rewelacja. Jest to moja trzecia książka Petera Wattsa i powoli awansuje do moich ulubionych autorów! W porównaniu do innych dzieł, mamy mało opisów, ale ciężko tego wymagać od krótkiej formy literackiej. Akcja za to jest wciągająca, bardzo inteligentna i zaskakująca. Bardzo mi się również podobała zagadka schowana między słowami, która daje nam fajny prezent na koniec.

Mimo że widzę różne opinie, to dla mnie rewelacja. Jest to moja trzecia książka Petera Wattsa i powoli awansuje do moich ulubionych autorów! W porównaniu do innych dzieł, mamy mało opisów, ale ciężko tego wymagać od krótkiej formy literackiej. Akcja za to jest wciągająca, bardzo inteligentna i zaskakująca. Bardzo mi się również podobała zagadka schowana między słowami,...

Po wielu latach SF staje znów na moim podium czytelniczym i jako jeden z nielicznych gatunków ma szansę na badanie nowości. I tutaj nad wyraz często mam uczucia ambiwalentne. Współczesne powieści są – choć w samym zamyśle – ciekawe fabularnie, to jakoś manierycznie hermetyczne. Język błądzi gdzież po rubieżach technicznej papki: wymyślonej bądź opartej na nauce. Trudno się w nim odnaleźć, a niekiedy zrozumieć choć po części.
Rozumiem ideę, bo rynek coraz bardziej „ciasny”, a autorów coraz więcej, więc o rozpoznawalność coraz trudniej. Tym torem poszli Dukaj, Gibson, Stephenson. No i Watts oczywiście.
„Poklatkowa...” to przykład może nie sztandarowy, ale dość emblematyczny. Początek nie ułatwia poznania: nieokreślona grupa ludzi z tajemniczym zadaniem, na jeszcze bardziej tajemniczym tworze (można zgadywać, że to statek kosmiczny) podróżuje przez Wszechświat, budując – a jakże – tajemnicze bramki, prowadząc tajemnicze dialogi. Są – jak się okazuje – specyficznym mięsem armatnim, nad którym czuwa (zaskakujące, wiem) tajemnicze AI.
I, przyznać muszę, że po przewróceniu ostatniej karty powieści, byłem zachwycony. Fabuła doskonale poprowadzona, zakończenie nieoczywiste, Jeśli chodzi o napięcie aż prosi się o porównanie z Odyseją Clarka.
I mógłbym się silić na rozważania na poziomie jarmarcznej filozofii, odgadywać sens istnienia świata, roli ludzkości, zniewolenia przez maszyny i co tam jeszcze wpadnie człowiekowi do głowy, ale postanowiłem nie ulegać samouwielbieniu i nie zgadywać „co poeta miał na myśli”. Zostanę przy trywialnym stwierdzeniu, że to doskonały pomysł ubrany w udziwniony język.

Po wielu latach SF staje znów na moim podium czytelniczym i jako jeden z nielicznych gatunków ma szansę na badanie nowości. I tutaj nad wyraz często mam uczucia ambiwalentne. Współczesne powieści są – choć w samym zamyśle – ciekawe fabularnie, to jakoś manierycznie hermetyczne. Język błądzi gdzież po rubieżach technicznej papki: wymyślonej bądź opartej na nauce. Trudno się...

Super pomysł, który nie został wg mnie dobrze rozwinięty a jedynie muśnięty przez autora, a szkoda bo potencjał był, ciekawi mnie czy kolejne części cyklu ukażą się w ramach uczty

Super pomysł, który nie został wg mnie dobrze rozwinięty a jedynie muśnięty przez autora, a szkoda bo potencjał był, ciekawi mnie czy kolejne części cyklu ukażą się w ramach uczty