Holly Black znałam wcześniej z „Kronik Spiderwick”, serii, którą cenię za prostotę, baśniowość i piękne wykonanie. Wobec „Okrutnego księcia” miałam więc dość duże oczekiwania. Choć opisy wskazywały na romans z domieszką fantastyki, ja liczyłam na fantastykę z domieszką romansu. A co dostałam ja i wszyscy czytelnicy? Prawdopodobnie jedną z najlepszych książek dla młodzieży tego roku.

Historia jest niezwykle urzekająca. Baśniowy świat elfów, ukradzione dzieci ze świata magii i ludzi, długi, które zaciągamy chyba wszyscy, emocje niełatwe do odczytania… Przede wszystkim zaś główna bohaterka jest kimś. Jude ma mocny, nieugięty charakter. Niekoniecznie jednak szybko zdobywa sympatię. Ale Black wykreowała ją właśnie taką. Prawdziwą, budzącą skrajne odczucia, taką, która zasługuje na podziw choćby dlatego, że ma większe ambicje niż tylko znalezienie miłości swego życia. Ta dziewczyna myśli, planuje, pragnie, ale wierna jest przede wszystkim sobie i swojemu marzeniu o wolności. Kocham tę dziewczynę!

Zresztą wszyscy bohaterowie „Okrutnego księcia” mają w sobie coś żywego. Łatwo zapomnieć, że powstali z wyobraźni autorki przelanej na papier… Jest tak zwłaszcza w przypadku Jude i Cardana. Może przesadzam, ale takiego male leada jak Cardan, przynajmniej w tak nieprzewidywalnej wersji, jeszcze nie było.

Przepis na udaną książkę to postacie, którym czytelnik gotowy jest oddać serce i poświęcić swój czas, żeby dowiedzieć się, co się z nimi stanie. Dzięki temu fabuła nie musi być już tak przemyślana. W końcu to tylko romans z elementami fantasy… Jednak „Okrutny książę” zaskakuje i bohaterami, i fabułą. Wystarczy chyba stwierdzić, że w pewnym momencie odnosi się wrażenie, że jest to coś w rodzaju „House of Cards” w świecie elfów. A może „Walka o tron”? Jest tu bowiem walka o wpływy, spiski, traktowanie ludzi (czyt. elfy) jak pionki na wielkiej szachownicy. Tak, to wszystko jest w powieści Holly Black.

Dodam jeszcze, że całość jest napisana tak, że przypomina rękodzieło stworzone z kolców, szkła, blasku księżyca, magii, mieczy i krwi. Dialogi są naprawdę dobre, a ostatnia rozmowa… poezja. Istna uczta słów i wyobraźni. A choć nie ocenia się książki po okładce… w tym wypadku oprawa wizualna jest najlepszą rekomendacją tej magicznej, pięknej, brudnej i wspaniałej historii. Jest to dokładnie taka książka o elfach, o jakiej zawsze marzyłam.

Anna Cybulska